Iu'n vesper'o'n trov'iĝ'is en la franc'a'j ĵurnal'o'j la sekv'a'n ta anonc'o: ”Oni serĉ'as por Nederlando spert'a'n ŝofor'o'n, dev'as est'i sam'temp'e bon'a rajd'ist'o kaj hav'i sci'o'n pri ĉeval'o'j, pret'a plen'um'i stal'labor'o'n. Ofert'o'j nur skrib'e.
Libr'ej'o Meiningen en Groenlo”.
Dum ses tag'o'j, maten'e kaj vesper'e aper'is tiu anonc'o en la gazet'o'j, sed la libr'ist'o en Groenlo pov'is en'man'ig'i al si'a bel'a, jun'a klient'in'o, kiu aper'is ĉeval'e antaŭ li'a butik'o, nur kvar leter'o'j'n: ”Ne est'as mult'a'j, nobel'a fraŭl'in'o”.
—Ĉu kvar? Est'as nur mal'mult'e. Nu, ebl'e est'as iu tre bon'a inter ili. Ni vid'os.
Ŝi met'is, help'at'e de la mal'jun'a, kalv'a libr'ist'o, la leter'o'j'n en brun'led'a'n sak'o'n, kiu mal'dekstr'e est'is fiks'it'a al la antaŭ'a flank'o de ŝi'a sel'o kaj trot'is kviet'e tra la silent'a vilaĝ'et'o al la larĝ'a, polv'a voj'o. Ĉi tie, en la rad'sulk'o, ŝi ek'pik'is si'a'n ĉeval'o'n per la spron'o kaj galop'is laŭ'long'e de la voj'o, la rajd'baston'o'n elegant'e kun la bant'o sur la nuk'o de la graci'a best'o, tre trankvil'a, kant'et'ant'e laŭ'takt'e de la galop'ir'o. Hodiaŭ ŝi iom mal'fru'is: ebl'e pa'ĉj'o jam sid'as ĉe'tabl'e kaj tio'n ŝi ne tre ŝat'us. Baron'o d’Hainquart nepr'e dezir'is, ke li'a fil'in'o kun la du serv'ist'o'j li'n atend'u en la manĝ'salon'o, kiam li ven'as por tag'manĝ'i.
—Nu, ni moment'o'n el'port'u mal'kontent'a'n mien'o'n, ŝi dir'is al si, tamen la leter'o'j'n mi antaŭ'e dev'is ricev'pet'i.
Ŝi proksim'um'e dek minut'o'j'n galop'is, tiam ŝi trans'ig'is si'a'n ĉeval'o'n en trot'ad'o'n, turn'is dekstr'e'n en larĝ'a'n ale'o'n, en kiu star'is du du'obl'a'j vic'o'j da alt'a'j fag'o'j. Du'on'voj'e tiu ĉi ale'o est'is apart'ig'it'a de mal'pli larĝ'a voj'o per verd-blank-kolor'ig'it'a bar'il'o. Ĉi tie ŝi pren'is nikel'a'n fajf'il'o'n el la supr'a poŝ'o de si'a amazon'a jak'et'o kaj fajf'is akr'e'son'a'n ton'o'n. Du hund'o'j boj'is en la mal'proksim'o.
Oni do aŭd'is ŝi'n hejm'e. Se oni nun kelk'a'j'n minut'o'j'n vol'as prokrast'i la al'port'ad'o'n de la manĝ'aĵ'o'j! Ŝi ne kuraĝ'is trot'i ĉi tie. Pa'ĉj'o ne ŝat'as, ke ”Fanny” re'ven'u tiel ŝvit'kovr'it'a en la stal'o'n. Ŝi rajd'is tra la apertur'o inter la bar'il'o kaj la fost'o al la long'fos'o, vok'is de mal'proksim'e al la du mel'hund'o'j, kiu'j rapid'anser'ir'ant'e al'kur'is kun sving'ant'a'j orel'o'j, kaj blek-boj'ant'e salt'is al la buŝ'o de la ĉeval'o.
—Kviet'e, kviet'e Manda, kaj ankaŭ vi, Fred ... Fanny est'as tro lac'a por lud'i.
Ĉe la fin'o de la mal'larĝ'a ale'o mal'grand'a, lam'a kamp'ar'an'knab'o mal'ferm'is la grand'a'n lat'bar'il'o'n.
—Ĉu pa'ĉj'o jam est'as ĉe'tabl'e, Dirk?
—Mi tut'e ne sci'as, fraŭl'in'o.
Lam'a Dirk aspekt'is tre mal'gaj'a.
—Kio est'as al vi, Dirk?
—Neni'o, fraŭl'in'o, neni'o ... nur ke la ŝofor'o for'ir'is!
—Kio! Kaj li est'is for'ir'ont'a post dek'kvar tag'o'j!
—Jes, sed li hodiaŭ maten'e romp'fin'is la labor'o'n, kaj nun ankaŭ mi ne plu pov'as far'i i'o'n bon'a'n ĉe la baron'o.
La fraŭl'in'o silent'is. Ŝi supr'e'n'kur'eg'is al la ĉambr'o'ĝarden'o kun la kvar leter'o'j en unu kaj la rajd'baston'o en la ali'a man'o. Ŝi sci'is, ke ŝi'a patr'o tie ĉiam konsum'as si'a'n ”apetit'ig'il'o'n”. Tio'n li jam dum jar'o'j far'is: ŝi'a mort'int'a patr'in'o tio'n kutim'ig'is al li, kiam ili ankoraŭ loĝ'is en si'a kastel'o en la Arden'o'j. Ŝi nun kompren'as, kial ŝi'a patr'in'o en'konduk'is tiu'n kutim'o'n; ŝi vol'is per tio est'ig'i la baron'o'n dum moment'o tut'e sol'a, ĉar li'a humor'o dum la last'a'j jar'o'j far'iĝ'is ne'el'port'ebl'a. Ŝi ankoraŭ ne est'is sur la sojl'o, kiam ŝi jam aŭd'is si'a'n patr'o'n furioz'i kontraŭ unu el la serv'ist'o'j: —Ne, ne dekstr'e tiu plad'o: mal'dekstr'e, azen'o, vi! Ĉu Clement por tio instru'is vi'n dum tri monat'o'j la tabl'o'serv'ad'o'n?
—Pardon'u, vi'a baron'a moŝt'o, mi opini'is, ke vi mal'dekstr'e ...
—Opini'i, opini'i? Vi ne bezon'as opini'i ĉi tie, vi dev'as far'i vi'a'n dev'o'n. Ĉu la fraŭl'in'o ankoraŭ ne est'as hejm'e?
—Jen est'as la fraŭl'in'o, son'is la voĉ'o de li'a fil'in'o.
La baron'o far'is sign'o'n al la serv'ist'o, ke li for'ir'u kaj turn'is si'n tiam al si'a fil'in'o: —Maleine, tiu laŭ'vol'a tag'divid'o vi'a mi'n ĝen'as terur'e.
Tio de nun dev'as est'i absolut'e fin'it'a. Mi ne toler'as revoluci'o'n en mi'a dom'o. Est'as kvar'on'o antaŭ la sep'a kaj vi sci'as, ke mi ordon'is al'port'i la manĝ'o'n preciz'e je la ses'a kaj du'on'o. Se vi de'nov'e ag'os kontraŭ la mastr'um'a regul'ad'o, fiks'it'a de vi'a patr'o, mi dev'os far'i sever'a'j'n aranĝ'o'j'n.
—Pa'ĉj'o, vi prav'as, prav'eg'as ...
—Ho, tio'n ankaŭ mi pens'is.
—Sed mi vol'is al vi en'man'ig'i antaŭ vi'a vojaĝ'o la leter'o'j'n, kiu'j al'ven'is pro ni'a anonc'o.
—O, jes ... jes ... la sinjor'o'j ŝofor'o'j! Vi nepr'e memor'ig'u mi'n pri tio, antaŭ ol mi tag'manĝ'os, tiam mi'a apetit'o est'os tut'e for! Tiu kar'a brusel'an'o hodiaŭ maten'e en'pak'is si'a'n kofr'o'n kaj for'vetur'is per la nov'a Chrysler al Almelo. La polic'o telegraf'is al mi, ke la aŭtomobil'o star'as ne'gard'it'a antaŭ la pak'aĵ'ej'o. Garaĝ'ist'o vetur'ig'is la aŭtomobil'o'n ĉi tie'n. Kanajl'ar'o ili est'as! Fripon'ar'o! Ĉio, kio kontakt'as kun motor'o'j kaj benzin'o!
—Nu, pa'ĉj'o, tiam feliĉ'e est'as, ke anonc'is si'n kvar interes'at'o'j.
—Ho, kvar leter'o'j por dek'du anonc'o'j en ok gazet'o'j! Ili est'as tre favor'a'j, tre inklin'a'j, tiu'j sinjor'o'j ŝofor'o'j. Pro tio mi don'as al ili apart'e star'ant'a'n dom'o'n, uniform'o'n kaj mil du'cent gulden'o'j'n!
Kaj baron'o d’Hainquart per koler'a ek'tir'o tranĉ'is si'a'n kroket'o'n.
—Nu, pa'ĉj'o, ni ne pli turment'u ni'n ol est'as nepr'e neces'e. Precip'e vi, ĉar vi sci'as, ke tio est'as tre mal'bon'a por vi'a stomak'o. Permes'u al mi, ke mi ŝanĝ'u mi'a'j'n vest'o'j'n. Mi pet'as nur tri minut'o'j'n ... Clement konserv'os mi'a'n kroket'o'n varm'a, tio'n mi sci'as cert'e. Kaj vi ricev'os vi'a'n prefer'at'a'n saŭc'o'n ... Béarnaise, kaj, aŭskult'u: sinjor'o van Swenderen vi'n not'is por kapreol'o ĉirkaŭ decembr'o. Al li est'os send'at'a du'on'a dek'du'o el German'uj'o.
—Hm ... german'a'j kapreol'o'j, grumbl'is baron'o d’Hainquart.
—Nu, tio'n vi cert'e ne gust'um'os, pa'ĉj'o, dir'is Maleine rid'ant'e. Unu minut'o'n.
Kaj ŝi paŝ'et'is el la manĝ'o'salon'o, afabl'e post'rigard'at'a de la tabl'o-serv'ist'o, kiu konsider'is ŝi'n kiel fulm'o'for'ig'il'o'n kontraŭ la mal'bon'a humor'o de si'a mastr'o.
Unu minut'o iĝ'is ses minut'o'j. Tiam aper'is Maleine en mal'hel'verd'a, roz'e-border'it'a rob'o, kaj de'nov'e serv'is al si'a patr'o la kroket'o'j'n. Ŝi sci'is, ke ŝi pov'as re'konduk'i li'n en li'a'n bon'humor'o'n per bon'gust'a'j manĝ'aĵ'o'j kaj trink'aĵ'o'j, kaj lert'e profit'is tio'n. Feliĉ'e la manĝ'aĵ'o'j est'as hodiaŭ ne'ordinar'e delikat'a'j, kaj kiam la likvor'o post la kaf'o est'is serv'it'a en la ĉambr'o'ĝarden'o, ŝi montr'is la leter'o'j'n.
—Ĉu vi ne vol'as leg'i ili'n, pa'ĉj'o? ŝi demand'is.
Baron'o d’Hainquart indiferent'e akcept'is la kovert'o'n, mal'ferm'is la leter'o'j'n unu post la ali'a, sed montr'is neni'a'n interes'o'n. Nur la last'a ŝajn'is li'n fort'e interes'i.
—Ĉu ĝi en'hav'as i'o'n bon'a'n? demand'is Maleine.
—Ĝi est'as de graf'o de Verd’Il'e, kiu ofic'pet'as por si'a ŝofor'o. Leg'u, tio est'as tre interes'a, li dir'is, kaj trans'don'is al si'a fil'in'o la leter'o'n, dir'ant'e: —Bon'vol'u laŭt'leg'i.
Graf'o de Verd’Il'e skrib'is mal'long'a'n, sed signif'o'plen'a'n leter'et'o'n: Sinjor'o, Vi serĉ'as spert'a'n ŝofor'o'n, kiu sam'temp'e est'as rajd'ist'o kaj kiu pov'as plen'um'i stal'labor'o'n. Mi vol'as ced'i al vi la mi'a'n. Tiu ĉi baldaŭ eks'iĝ'os kaj tio mi'n ĉagren'as. Mi est'as sufer'ant'a pro grav'a mal'san'o. Al mi ne est'as permes'at'e vetur'i aŭtomobil'o'n, nek rajd'i ĉeval'e, kaj mi sent'as, ke mi'a'j tag'o'j est'as lim'ig'it'a'j. Mi garanti'as — kiel nobel'ul'o — por tiu, kiu'n mi al vi rekomend'as. Se vi li'n en vi'a'n serv'o'n akcept'as, mi pov'as gratul'i vi'n kor'e. Li'a adres'o: Sinjor'o Eugène Longeois, ru'e de Ninove 39, III.
—Pa'ĉj'o, dir'is Maleine, tio est'as bon'ŝanc'o. Vi nun sci'as cert'e, ke vi pov'as akir'i iu'n, kiu serv'is ĉe nobel'ul'o. Ĉu vi kon'as la nom'o'n de Verd’Il'e?
—Atend'u, dir'is d’Hainquart, mi kred'as, ke mi memor'as tiu'n nom'o'n. Mi kred'as, ke iam mi leg'is, ke li'a fil'o mort'is akcident'e dum la ĉas'ad'o aŭ i'o'n tia'n, kaj ke nun per tio for'mort'os post li'a mort'o la tut'a generaci'o de Verd’Il'e.
—Ĉu vi intenc'as ven'ig'i li'n ĉi tie'n por parol'i kun li person'e?
—Tio est'os neces'a, mi ne plu dezir'as nederland'an'o'n aŭ belg'o'n, kaj la tri ali'a'j leter'o'j ne promes'as i'o'n bon'a'n al mi. Rigard'u, kia skrib'o: aspekt'as ja, kvazaŭ skrib'it'a per alumet'o tiel mal'elegant'a kaj mal'klar'a. Respond'u al tiu graf'o de Verd’Il'e, ke li'a protekt'at'o pov'as si'n prezent'iĝ'i proksim'a'n lund'o'n — je mi'a'j kost'o'j, sen ia dev'ig'o mi'a- aŭ si'a'flank'e.
—Ĉu vi ven'ig'us li'n jam lund'e? Vi ne antaŭ dimanĉ'vesper'e re'ven'os el Edinburgh.
—Propon'u, ke li ven'u mard'o'n, kaj skrib'u en la leter'o al tiu Longeois, ke li dev'as prepar'i si'n rest'i tie ĉi definitiv'e, se li plaĉ'os al mi. Mi sci'as, ke oni en Eikershof kaj ĉe moŝt'o de Riemer kaŝ'rid'as, ĉar mi de'nov'e est'as sen ŝofor'o.
La sekv'ant'a'n tag'o'n kaj ankoraŭ kelk'a'j'n tag'o'j'n est'is fest'o en la bien'o ”La Blu'a Ber'o”, ĉar la baron'o est'is for'ir'int'a por kvar tag'o'j al Skot'land'o. Clement, la mal'jun'a serv'ist'o, est'is nun la mastr'o kaj preskaŭ ne sukces'is mal'laŭt'ig'i la bru'o'n de la ceter'a serv'ist'ar'o. La kuir'ist'in'o, la du ĉambr'ist'in'o'j, la pli jun'a tabl'o-serv'ist'o kaj la lam'a Dirk ... ili kant'is kaj danc'is kaj petol'is tiel tumult'e en la sub'ter'etaĝ'o, ke Clement riproĉ'e dir'is: —Hont'u vi, por la moŝt'a fraŭl'in'o!
—Ĉu la fraŭl'in'o? kri'is Dirk, ŝi dank'as la ĉiel'o'n eĉ pli kor'e ol ni, ĉar ŝi est'as liber'ig'it'a dum kvar tag'o'j el la purgatori'o. Ĉu vi ek'sci'is?
—Ne, kio'n?
—Ven'os ali'a ŝofor'o ... el Parizo!
—Rakont'u nov'aĵ'o'n, dir'is Hor'tens'e, la kuir'ist'in'o ... tiu est'os numer'o kvar, ne, kvin dum unu jar'o. Kiel vi sci'as tio'n?
—Mi aŭd'is la fraŭl'in'o'n tio'n rakont'i al Clement. La loĝ'ej'o de la ŝofor'o dev'as est'i bon'eg'e pur'ig'at'a. Evelin'e kaj Jonjo dev'as ĝi'n pur'ig'i.
—De'nov'e por kelk'a'j tag'o'j, kri'is Evelin'e, ĉar li cert'e baldaŭ for'kur'eg'os ankaŭ!
—Li ja prav'os, dir'is Hor'tens'e, se mi hav'us ĉi tie en la kuir'ej'o dum la tut'a tag'o la baron'o'n ĉirkaŭ mi, tiam mi met'us al li la sup'kuler'o'n en la fingr'o'j'n. Domaĝ'e por la fraŭl'in'o, ŝi mal'laŭt'e dir'is. Kaj tio'n ĉiu'j opini'is kun ŝi.
—La fraŭl'in'o ... kar'ul'in'et'o! dir'is Clement.
—Aŭd'u tiu'n mal'jun'ul'o'n, mok'is Jonjo.
—Li est'as tut'e en'am'iĝ'int'a.
—Se mi est'us jun'a, kaj se mi est'us nobel'ul'o, kaj se mi hav'us mon'o'n ... kiel buldog'o mi kuŝ'iĝ'us antaŭ ŝi'a pord'o; nun ebl'e est'os al mi permes'at'e verŝ'i la vin'o'n kiam ŝi edz'in'iĝ'os, dir'is Clement, kaj tio jam plen'e sufiĉ'as por ses'dek-unu-jar'a mal'jun'ul'o.
Lam'a Dirk sid'is sur la kuir'ej'a tabl'o kaj sving'is si'a'n bul'kripl'a'n pied'o'n, dum li incit'et'is Jonjon.
—Vi ankaŭ hav'as mal'hel'brun'a'j'n okul'o'j'n sam'e kiel la nobel'ul'in'o, sed vi'a buŝ'o est'as kiel fojn'ej'o kaj vi'a supr'e'n'pint'a naz'o est'as kiel kalkan'um'o de sinjor'in'a ŝu'o, sed ...
el mastik'o. Se vi ne hav'us tiu'j'n, vi bon'eg'e simil'us la fraŭl'in'o'n! Hi, hi, ha, ha, ha! li rid'eg'is.
—Ĉu vi iam bon'e rigard'is vi'n en la spegul'o ... lentug'ul'o! re'insult'is Jonjo. Kaj sam'temp'e ŝi ek'puŝ'is li'n, tiel ke li ven'is dors'e'n en mal'plen'a'n profund'a'n korb'o'n. Dirk re'star'iĝ'is kaj lam'is al Jonjo, ek'kapt'is ŝi'n en angul'o de la kuir'ej'o kaj intenc'is puŝ'i ŝi'a'n vizaĝ'o'n en la karb'uj'o'n.
Sed Jonjo si'n defend'is. Est'is kri'eg'a kaj rid'eg'a petol'ad'o, ĝis kiam subit'e la kuir'ej'pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj en'ir'is fraŭl'in'o Maleine.
Tiam Clement kred'is, ke li dev'as montr'i si'a'n aŭtoritat'o'n: —Dirk, vi al la stal'o! Jonjo, vi supr'e'n kaj se tio de'nov'e okaz'os ... .
—Infan'o'j ili est'as, plend'is Hor'tens'e, ili merit'us bat'o'j'n.
Fraŭl'in'o Maleine dum moment'o tre serioz'e rigard'is, dir'ant'e: —Mi bon'e pov'as kompren'i, ke vi far'as eksces'o'j'n, ĉar la baron'o for'est'as, sed tio jam daŭr'as tri tag'o'j'n. Nun sufiĉ'as! Zorg'u nun, ke pa'ĉj'o ne hav'os kial'o'j'n por plend'i, kiam li re'ven'os. Hodiaŭ vesper'e re'ven'os pa'ĉj'o kaj la ŝofor'loĝ'ej'o ankoraŭ ne est'as pret'a. Mi ne for'ir'os, antaŭ ol vi promes'is al mi, ke tiu loĝ'ej'o est'os pur'ig'it'a.
—Fraŭl'in'o, dir'is Clement, eĉ se ni ses'op'e dev'us labor'eg'i dum la tut'a nokt'o ... kiam tiu nov'a ŝofor'o ven'os morgaŭ, tiam la tut'a dom'o est'os pur'a de la mal'supr'o ĝis la supr'o!
Fraŭl'in'o Maleine ir'is supr'e'n, al la marmor'a hal'o. Ĵus al'ven'int'e, ŝi vid'is tra la vitr'a pord'o de la teras'o al'proksim'iĝ'i bicikl'ist'o'n. Est'is telegram-port'ist'o. Ŝi'a patr'o telegraf'is: ”Tre nebul'eg'as super Londono. Atend'u mi'n morgaŭ”.
Ke ŝi'a patr'o ne risk'is la trans'ir'o'n en tia nebul'eg'o ŝi trov'is tre saĝ'e, sed nun ŝi sol'e dev'os akcept'i morgaŭ la nov'a'n ŝofor'o'n. Ŝi vok'ig'is la du'a'n tabl'o-serv'ist'o'n, kiu serv'is kiel help'serv'ist'o en la kaleŝ'ej'o.
—Frits, ne neces'as jung'i la ĉeval'o'j'n hodiaŭ vesper'e, la baron'o ven'os morgaŭ.
Sed baron'o d’Hainquart ne ven'is la sekv'ant'a'n tag'o'n kaj proksim'um'e je la du'a al'ven'is Eugène Longeois. Maleine ordon'is al Clement en'ir'ig'i li'n en la mal'grand'a'n salon'o'n kaj ir'is vizit'i li'n tie. Longeois sid'is sur seĝ'o kun si'a valiz'et'o apud si sur la plank'o. Li est'is vest'it'a en mal'long'a, griz'a drap'kitel'o kun mal'hel'griz'a pelt'kol'um'o kaj li hav'is nigr'a'n rajd'ist'a'n pantalon'o'n kun brun'a'j tibi'ing'o'j.
Tuj kiam li vid'is en'ven'i la nobel'a'n fraŭl'in'o'n, li ek'star'is, de'pren'is si'a'n mal'hel'brun'a'n led'a'n ĉap'o'n kaj dir'is et'e riverenc'ant'e: —Longeois, el Parizo.
—La nov'a ŝofor'o, ĉu ne?
—Jes, fraŭl'in'o.
—Ĉu vi est'as la antaŭ'a ŝofor'o de graf'o de Verd’Il'e?
—Ankoraŭ mi tio est'as, fraŭl'in'o ... tiom long'e, kiom la graf'o viv'os ... Mi kun'port'is leter'o'n de li'a moŝt'o por la baron'o. Jen. Ĉu est'as permes'at'e ĝi'n en'man'ig'i al vi?
—Ĉu la fraŭl'in'o dezir'as lum'o'n? modest'e demand'is Clement en'ven'ant'e (ĉar la ĉambr'o est'is sufiĉ'e mal'lum'a), kaj sam'temp'e li met'is grand'a'n antikv'a'n lustr'o'n kun brul'ant'a'j kandel'o'j sur la larĝ'a'n kamen'kadr'o'n. Maleine nun pli klar'e vid'is la larĝ'a'n figur'o'n de la jun'a vir'o antaŭ si. Li hav'is tre mal'hel'a'n vizaĝ'kolor'o'n kaj par'o'n da karb'o'nigr'a'j okul'o'j, kaj la blank'o ĉirkaŭ la pupil'o'j est'is blu'et'e bril'a. Li'a naz'o est'is kurb'a kaj li'a vizaĝ'o hav'is energi'a'n esprim'o'n. La drap'o'kitel'o kun tiu pelt'aĵ'o don'is i'o'n intens'e nederland'an al tiu sud'a tip'o. Maleine tuj kompren'is tio'n kaj tial ŝi demand'is: —Ĉu vi nask'iĝ'is franc'o?
—Jes, nobel'a fraŭl'in'o. Mi nask'iĝ'is en Provenc'e, sed mi'a'j ge'patr'o'j loĝ'is long'a'n temp'o'n en Alĝerio. Mi'a patr'in'o est'is pur'ras'a alĝeri'an'in'o.
—Ĉu vi est'as bon'a rajd'ist'o?
Longeois rid'et'is kaj kap'jes'is: —Tio mi est'as, fraŭl'in'o.
—Ĉu vi pov'us lern'ig'i la salt'ad'o'n al obstin'a ĉeval'o?
—Tio'n mi pov'as al ĉiu ĉeval'o ... se ... est'as sang'o en ĝi.
—Kaj ĉu la aŭtomobil'o?
—Mi tri'foj'e far'is vojaĝ'o'n tra la Alĝeria Saharo.
—Ho, sed tiam vi ne tim'os la kav'aĵ'o'j'n en ni'a'j kamp'ar'a'j sabl'o'voj'o'j.
—Mi kred'as, ke ne, fraŭl'in'o.
—Mi bedaŭr'as, ke mi ne pov'as definitiv'e decid'i. La nebul'o re'ten'as mi'a'n patr'o'n en Angl'uj'o. Vi do dev'as atend'i, ĝis mi'a patr'o est'os hejm'e. Ĉu tio ne est'as mal'facil'aĵ'o por vi?
—Mi mi'n prepar'is rest'i ĉi tie por ĉiam, li simpl'e dir'is.
—Nu, tiam vi klopod'u trov'i temp'pas'ig'o'n dum la for'est'o de mi'a patr'o. Vi inter'temp'e pov'as orient'iĝ'i en la garaĝ'o kaj en la stal'o'j.
Ŝi sonor'il'vok'is Clement kaj dir'is: —Clement, bon'vol'u konduk'i sinjor'o'n Longeois al la ŝofor'loĝ'ej'o kaj don'i al li la neces'a'j'n inform'o'j'n. Ho, jes, ne forges'u! Ni vesper'manĝ'os ne antaŭ la sep'a kaj du'on'o. Est'as ebl'e, ke mi'a patr'o ven'os hejm'e'n je la sep'a. Ĉu mi antaŭ'e i'a'n manĝ'o'n al'port'ig'u al vi en la kuir'ej'o?
—Dank'o'n, mi ver'e ne mal'sat'as.
Fraŭl'in'o Maleine for'ir'is kaj Longeois sekv'is Clement al la park'o, kie situ'is la stal'o'j kaj la garaĝ'o. Mal'antaŭ tiu'j, en mal'grand'a svis'a pavilon'o, konstru'it'a du'on'e el brik'o, du'on'e el dik'a, mal'hel'a lign'o, est'is la ĉambr'o'j, destin'it'a'j por la ŝofor'o. Tuj mal'antaŭ ĝi trov'iĝ'is kvadrat'a konstru'aĵ'o, el arm'it'a cement'o, kiu don'is en'ir'o'n per fer'a pord'o al la labor'ej'o de la pavilon'o. Ĝi est'is la gard'ej'o por benzin'o.
Clement kap'jes'is signif'o'plen'e, kiam la fraŭl'in'o ordon'is al li gvid'i la nov'ul'o'n. La ĉambr'o'j en la pavilon'o aspekt'is bel'a'j. Hieraŭ vesper'e je la dek'unu'a oni ankoraŭ labor'is tie, ĉar la brusel'an'o, kiu for'ir'is dum koler'a kapric'o, ĝi'n for'las'is kiel best'o'stal'o'n. La kurten'o'j est'is nigr'a'j pro tabak'fum'o, la tapiŝ'o est'is makul'kovr'it'a. Feliĉ'e, ke la baron'o ne tio'n vid'is, ĉar tiam li re'e est'us dir'int'a: Mi ne vol'as fraŭl'a'n ŝofor'o'n. Kaj por la edz'in'o'j est'us ankoraŭ pli mal'facil'e akord'i kun la postul'em'a baron'o. Longeois eĉ ne rigard'is ĉirkaŭ'e'n. Mal'mult'e mi'n interes'as, li dir'is, kie mi kuŝ'os, al mi pli mult'e interes'as la stal'o'j, kaj la garaĝ'o. Kiom da ĉeval'o'j est'as?
—Tri. Du bel'eg'a'j alzan'ul'o'j, kiu'j'n oni ankaŭ pov'as sur'rajd'i — mi dir'as ”pov'as”, sed ĝis nun neni'u tio'n risk'is, kaj unu rajd'ĉeval'o de la fraŭl'in'o; ĝi est'as obe'em'a best'o kompar'e kun la du petol'ul'o'j, kiu'j tie star'as en la stal'o.
Ir'u kun mi kaj rigard'u.
Li kontakt'ig'is la elektr'a'n lum'o'n kaj nun Longeois vid'is par'o'n da bel'eg'a'j alzan'ul'o'j, cinam'kolor'a'j kun blank'eg'a vost'o. Li tuj vid'is, ke tie star'as mult'e'kost'a, mal'oft'eg'a du'o kaj demand'is: —Ĉu la baron'o mem tiu'j'n sur'rajd'as?
—Ne kun sel'o, tio ankoraŭ sukces'is al neni'u, eĉ ne al la ĉeval'dres'ist'o el Amersfoort.
—Do ĉu li rajd'as ili'n, sid'ant'e sur la konduk'sid'o?
—Ĉiam antaŭ la ĉas'vetur'il'o, jes. Sed ili tir'as al li la brak'o'j'n el la korp'o, eĉ se li al'met'as la kap'lev'ig'il'o'n.
—Ĉu est'as tiu'j du, kiu'j dev'as lern'i la salt'ad'o'n?
—Jes, sed tio neniam okaz'os. Tial la baron'o vol'as ili'n vend'i kontraŭ la vol'o de la fraŭl'in'o.
—Demand'u al la fraŭl'in'o, ĉu ŝi permes'as al mi met'i sur tiu'n ĉi la rajd'sel'o'n.
—Vi est'u pli saĝ'a; ne romp'u vi'a'n nuk'o'n antaŭ ol oni vi'n dung'is ĉi tie!
—Ankaŭ tiam ne mult'o est'us perd'it'a. Ir'u kaj pet'u rajd'baston'o'n.
—Se vi nepr'e vol'as ... Sed tiam unu'e prov'u la ali'a'n, tiu est'as mal'pli obstin'a.
—Ir'u, amik'o, sed baldaŭ, ali'e mal'lum'iĝ'os. Ankaŭ demand'u, ĉu al mi est'as permes'at'a rajd'i sur tiu herb'ej'o.
La mal'jun'a Clement for'ir'is kaj tra'ir'ant'e la sub'ter'etaĝ'o'n, li vok'is al la serv'ist'in'o'j en la kuir'ej'o: —Jen iu vol'as nepr'e romp'i al si la rip'o'j'n, li sur'rajd'os la alzan'ul'o'j'n! Ankaŭ frenez'ul'o'j est'as hom'o'j. Li prefer'e ramp'u en la benzin'ej'o'n!
Fraŭl'in'o Maleine est'is respond'ant'a kelk'a'j'n al si'a patr'o send'it'a'j'n leter'o'j'n. Ŝi tuj ĉes'is, kiam Clement raport'is la pet'o'n de la nov'a ŝofor'o: —Nu, cert'e, mi permes'as tio'n al li, sed avert'u li'n serioz'e, ĉar vi sci'as, kio okaz'is al la ĉeval'dres'ist'o el Amersfoort.
Clement re'ir'is, sed la avert'o de la nobel'in'o Maleine est'is super'flu'a. Longeois est'is de'ĵet'int'a si'a'n ĉap'o'n, de'met'int'a si'a'n surtut'o'n kaj nun ir'is nud'kap'e en hel-brun'a super'ĉemiz'o, apud unu el la ĉeval'o'j, kiu'n li, kun la en'buŝ'aĵ'o kaj kun simpl'a ĉeval'tuk'o sur la dors'o, est'is el'konduk'int'a el la stal'o. Clement trans'don'is al li la rajd'baston'o'n kaj sam'temp'e la alzan'ul'o mal'antaŭ'e'n salt'is, kap'sku'ant'e ek'tir'is la brid'o'n kaj ek'star'is sur la post'a'j krur'o'j, Jen la spektakl'o komenc'iĝ'is!
Clement en'kur'eg'is la kaleŝ'ej'o'n, ĉar tiu bel'a Reginald I jam antaŭ'e iam mord'is li'n en la supr'a part'o de la brak'o. Longeois kviet'e el'las'is la brid'o'n, turn'is si'n ĉirkaŭ la alzan'ul'o, dev'ig'is ĝi'n paŝ'i mal'antaŭ'e'n al la vast'a herb'ej'o antaŭ la post'teras'o de la bien'o. Kaj tie supr'e, mal'antaŭ la alt'a'j du'obl'a'j balkon'pord'o'j star'is Maleine kaj sekv'is atent'eg'e la mov'o'j'n de la nov'a ŝofor'o, tiel ke tiu ĉi ne pov'is ŝi'n vid'i. Ŝi vol'is evit'i, ke li hont'us, se la eksperiment'o mal'sukces'us, kaj tio nepr'e mal'sukces'os. La kavaleri'o-adjutant'o el Amersfoort insist'e dir'is tio'n: —Fraŭl'in'o, neniam plu far'u tio'n, ĉar okaz'os plej grav'a'j akcident'o'j.
Sed jen kio? La jun'a franc'o jam sid'is sur la ĉeval'o. Tio ŝajn'is mirakl'o, sed la obstin'a best'o ne facil'e tio'n toler'is.
Ĝi salt'is alt'e'n per la kvar pied'o'j sam'temp'e, bat'is kaj mord'is ĉirkaŭ'e'n, sed Longeois sid'is kvazaŭ lig'it'a sur la ĉabrak'o, la long'a'j, graci'a'j krur'o'j prem'it'a'j kontraŭ la flank'o'j. La alzan'ul'o ek'rapid'eg'is antaŭ'e'n, tiel ke la dors'o de la rajd'ant'o sku'iĝ'is sur la lumb'o de la best'o, sed Longeois sid'is kaj rest'is sid'ant'a, si'n mal'rapid'e lev'is dum la rajd'ad'o kaj de'nov'e rekt'e sid'is, kiam Reginald abrupt'e ek'halt'is por de'ĵet'i si'a'n rajd'ant'o'n trans la kap'o'n. Maleine ek'tim'is pro tiu perfid'a mov'o. Tiel la ĉeval'dres'ist'o est'is ĵet'it'a ter'e'n kaj li'a mal'dekstr'a ŝultr'o grav'e el'artik'iĝ'is. Al Longeois tiu ĉi ek'mov'o kaŭz'is nur antaŭ'e'n'klin'o'n de la brun'ig'it'a kap'o, li'a korp'o rest'is ne'ŝancel'ebl'a. Jen Reginald de'nov'e star'is sur si'a'j post'a'j krur'o'j. La best'o est'is kvazaŭ furioz'a pro la pez'o, kiu rest'is prem'ant'a en ĝi'a post'kol'o kaj kiu'n ĝi ne pov'is de'ĵet'i. Tial ĝi prov'is si'n lev'i tiel alt'e'n, ke la rajd'ant'o dev'us glit'i ter'e'n. Longeois nun met'is la brak'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la best'o.
Tiam ... Maleine ek'kri'is, ŝi met'is si'a'j'n man'o'j'n antaŭ la vizaĝ'o'n: Reginald si'n ĵet'is sur la dors'o'n por frakas'i la rajd'ant'o'n inter si'a pez'a korp'o kaj la ter'o. Ŝi en'kur'is si'a'n ĉambr'o'n, ne plu kuraĝ'is re'ir'i al la balkon'pord'o'j, sed tie ŝi subit'e aŭd'is: Brav'o! Brav'o! ŝi rapid'is al la balkon'o kaj tir'mal'ferm'is la pord'o'j'n. Longeois fal'ig'is si'n fulm'rapid'e flank'e'n kaj, antaŭ ol Reginald est'is star'iĝ'int'a, li de'nov'e sid'is sur la ĉeval'o kaj rapid'is en furioz'a galop'o sur la herb'ej'o. Mal'supr'e apud la post'teras'o star'is Frits kaj Clement kaj la serv'ist'in'o'j kaj Dirk. Ili aplaŭd'is. Kaj nun ankaŭ Maleine kri'is de sur si'a balkon'o: ”Bel'eg'e, bel'eg'e, sinjor'o Longeois!”
Sed Longeois ŝi'n ne aŭd'is, li turn'is si'n kun la turn'ant'a ĉeval'o, re'turn'is laŭ'dekstr'e, galop'is ĉirkaŭ ar'o da best'o'j kaj mal'aper'is ekster'vid'e'n.
Dek'kvar tag'o'j'n antaŭ la for'ir'o de Eugène Longeois al Nederlando apopleksi'o atak'is por la du'a foj'o la mal'jun'a'n graf'o'n Hektor de Verd’Il'e en li'a mal'nov'a mal'gaj'a-kaduk'a bien'o ”Manoir de Nemur”. Li sid'is en si'a brak'seĝ'o antaŭ la mal'ferm'it'a fenestr'o el vitr'o'j en plumb'o de la antaŭ'e tiel bel'eg'a ”Kemenade”, la rest'ad'ej'o por la vir'in'a'j an'o'j de si'a pra'generaci'o. Li sid'is tut'e sol'a apud la tabl'o, sur kiu kuŝ'is kelk'a'j libr'o'j kaj en la ating'distanc'o de li'a dekstr'a man'o star'is sonor'il'o. Li rigard'is de sur la alt'ec'o, sur kiu situ'is li'a bien'o, trans la sun'a'j iom'et'e dekliv'a'j kamp'o'j, el kiu'j li eĉ ne unu kvadrat'a'n metr'o'n pov'is nom'i si'a propr'aĵ'o. La fin'o est'is — ĉiu'rilat'e — tre proksim'a. Graf'o de Verd’Il'e ne plu posed'is ter'o'n, ne plu mon'o'n, eĉ ne plu ... dom'o'n. La ”Manoir de Nemur”
iam'a propr'aĵ'o de la post'e'ul'o'j de la fier'a duk'o de Nemur, kiu viv'is dum la tiran'a, fanatik'a Louis XI, antaŭ'e mult'e hipotek'it'a, nun est'is vend'it'a! De Verd’Il'e hav'is mult'a'j'n ŝuld'o'j'n kaj nur pro favor'o de la nov'a posed'ant'o, la daŭr'e mal'san'a graf'o en tiu mal'nov'a kastel'o pov'is ĝis'atend'i la mort'o'n. Unu serv'ist'o kaj unu mal'saĝ'a, kamp'ar'a serv'ist'in'o promes'is — kompat'e — rest'i ĉe li ĝis li'a mort'o. Tiu ĉi est'is tre proksim'a kaj de Verd’Il'e ĝoj'is pro tio.
Nur si'a'n dekstr'a'n brak'o'n li ankoraŭ pov'is mov'i. Sed la zorg'o ankoraŭ viv'is, la zorg'o por li'a pli jun'a fil'o Georg'e. Kia est'os li'a sort'o, se eĉ ne plu est'as mon'o por viv'ten'i, mal'e, nur ŝuld'o'j?
—Nu, pa'ĉj'o, ĉi tiu li'n konsol'is, ne hav'u zorg'o'j'n pro mi'a est'ont'o. Mi sci'pov'as mi'a'j'n lingv'o'j'n: angl'a, hispan'a, alĝera, mi cert'e gajn'os mi'a'n pan'o'n.
Sed la mal'jun'a graf'o est'is alt'grad'e, ne'ced'ebl'e fier'a kaj li ĝis nun mal'aprob'is, ke Georg'e akcept'us sub'ul'a'n ofic'o'n. La last'a id'o el la generaci'o de Verd’Il'e akcept'i burĝ'a'n ofic'o'n! Tio'n li nur tiam toler'us, se li'a fil'o for'las'us Franc'uj'o'n.
Georg'e ne vol'is alud'i la for'ir'o'n al ekster'land'o, por ne ŝir'i mal'nov'a'n vund'o'n, ĉar la pli aĝ'a fil'o Hektor-Adolf, la kar'ul'o de si'a patr'o, ankaŭ for'las'is Franc'uj'o'n sub la plej mal'ĝoj'a'j cirkonstanc'o'j antaŭ du jar'o'j. Hektor-Adolf per hazard'lud'ad'o kaj ŝuld-farad'o perd'ig'is al si'a patr'o la mal'mult'o'n, kiu'n ĉi tiu ankoraŭ posed'is. Est'is li, kiu ek'kapt'is kaj vend'is la juvel'o'j'n de si'a mort'int'a patr'in'o, est'is li, kiu dev'ig'is si'a'n patr'o'n kontrakt'i last'a'n mon-prunt'o'n ĉe procent'eg'ist'o, kies postul'eg'o kaj procent'eg'o la patr'o'n ankoraŭ nun prem'eg'as. Kaj est'is li, kiu fin'fin'e don'is fin'ig'a'n bat'o'n al la patr'o, far'ant'e krim'o'n kontraŭ ali'ul'a mon'o. La last'a'j person'o'j el la generaci'o de Verd’Il'e fal'eg'is en kap'turn'ig'a rapid'ec'o al la abism'o. La hipotek'rent'um'o ne plu est'is pag'at'a, la serv'ist'o'j ne plu ricev'is si'a'n salajr'o'n ... ven'is eĉ pan'mank'o.
Tiam io dev'is okaz'i. La ĉiel'o ĝi'n okaz'ig'is, konduk'is la mal'jun'a'n graf'o'n en rekt'a kontakt'o kun la mort'o kaj Georg'e decid'is for'las'i Franc'uj'o'n por serĉ'i en fremd'a land'o viv'rimed'o'n. La anonc'o de la libr'ist'o en Groenlo trov'iĝ'is en la gazet'o'j. Tiu'n ĉi okaz'o'n Georg'e ne pov'is preter'las'i. Li ĝi'n propon'is al si'a patr'o kaj tiu ĉi plor'ĝem'ant'e ĉirkaŭ'brak'is si'a'n fil'o'n per la unu'nur'a, ankoraŭ sen'difekt'a brak'o.
—Ir'u, li dir'is, labor'u, sed ĉiam pri'pens'u, ke vi est'as unu el la plej pur'sang'a'j nobel'o'j de Franc'uj'o. Promes'u al mi, ke vi labor'os sub ali'a nom'o, tio'n mi postul'as! Mi konfes'as, ke tio ŝajn'as mal'kuraĝ'o kaj mal'saĝ'o, sed mi ne pov'as liber'ig'i mi'n de la pens'o, ke, per mi'a financ'a pere'o, la last'a id'o el ni'a generaci'o dev'as plen'um'i man-labor'o'n. Labor'u, sed sekret'u absolut'e pri vi'a de'ven'o, tiel long'e, kiel vi ne hav'as rimed'o'j'n por viv'i en Franc'uj'o kiel nobel'ul'o el tiu ĉi generaci'o. Don'u al mi vi'a'n man'o'n kiel promes'o'n.
Georg'e kis'is si'a'n patr'o'n sur la frunt'o: —Se mi'a cert'ig'o vi'n pli'feliĉ'ig'as, tiam vi pov'as mort'i kviet'a.
Graf'o de Verd’Il'e skrib'is tiam propr'a'man'e la ofic-pet'a'n leter'o'n kaj kiam li indik'is la ne'ver'a'n nom'o'n, li dir'is al si mem: Se la redakt'int'o de tiu ĉi al'vok'o est'as nobel'o, li pardon'os tiu'n ĉi bon'vol'a'n mensog'o'n al mi. Li indik'is la Pariz'an adres'o'n de Georg'e. Tiu ĉi loĝ'is en Parizo kiel gast'o kun'e kun mal'nov'a stud'amik'o. Kiam tamen al li'a patr'o traf'is je la du'a foj'o apopleksi'o, li re'ir'is al Normandi'o kaj rest'is tie ĝis ties mort'o. La last'a'j vort'o'j de la patr'o est'is: ”Viv'i pli long'e est'us grand'a ĝen'o por ni ambaŭ”. Kaj tuj post la en'ter'ig'o de si'a patr'o, Georg'e de Verd’Il'e for'las'is la bien'o'n, en kiu li nask'iĝ'is. Li post'las'is leter'o'n al la notari'o, en kiu li komunik'is, ke kvankam li mem ne sci'as, kiel akir'i en la est'ont'o viv'sub'ten'ad'o'n, li si'n sent'as respond'a pri la ŝuld'o'j, kiu'j'n post'las'is li'a patr'o kaj ke li, kiel nobel'o ne ripoz'os antaŭ ol li est'os pag'int'a tiu'j'n ĝis la last'a frank'o.
Kaj la riĉ'eg'a baron'o d’Hainquart, kiu antaŭ'e edz'iĝ'is kun fil'in'o de Amsterdama komerc'ist'o, hav'ant'e preskaŭ du'on'a'n milion'o'n da gulden'o'j, tut'eg'e ne konjekt'is, kia'n serv'ist'o'n li intenc'as dung'i. Ĉar, ke la nov'a ŝofor'o rest'os, tio jam est'is cert'a. Maleine est'is rav'it'a pri tio, kio'n ŝi vid'is kaj tuj vok'ig'is Longeois.
—Mi vi'n gratul'as, ŝi plen'admir'e dir'is, tio est'is risk'a, sed brav'a ag'o. Al mi est'us agrabl'e, se mi'a patr'o baldaŭ ven'us hejm'e'n, sed mi dub'as, ĉar, rigard'u, kia nebul'o de'nov'e ven'as. Antaŭ kvin minut'o'j ni ankoraŭ neniom el ĝi vid'is.
—Se vi konsent'as, dir'is Longeois, mi ir'os al la ŝofor'loĝ'ej'o kaj mi tie rest'os je vi'a dispon'o.
—Ĉu sen ia manĝ'aĵ'o! ŝi demand'is.
—Al mi est'us ne'ebl'e manĝ'i.
—Nu, tie est'as telefon-aparat'o. Vi ankaŭ post'e i'o'n pov'as pret'ig'i ... Mi'a patr'o ĉiam aranĝ'as, ke la ŝofor'o manĝ'u en la kuir'ej'o, por facil'ig'i la labor'o'n al Hor'tens'e, ni'a kuir'ist'in'o. Mi esper'as, ke tio vi'n ne ĝen'os.
—Tut'e ne, fraŭl'in'o ... mi ... mi kutim'as tio'n.
Kaj, kiam li star'is sur la sojl'o de ŝi'a ĉambr'o, ŝi dir'is: —Ĉu vi pens'as, ke vi ankaŭ la ali'a'n alzan'ul'o'n pov'os obe'ig'i?
—Mi garanti'as al vi, ke ambaŭ post dek'kvar tag'o'j pov'os est'i rajd'at'a'j sen'danĝer'e. Clement cert'ig'is al mi, ke la du Reginaldoj est'as miks'ras'a'j ĉeval'o'j, sed en tio li cert'e erar'as. Est'as hungar'a'j pur'ras'ul'o'j, tiu'j postul'as special'a'n dres'ad'o'n. Tiu'j tuj sent'as, ĉu ili est'as rajd'at'a'j de majstr'o kaj se tio ne est'as la kaz'o, tiam ili por ĉiam rest'as ne'mastr'ebl'a'j.
—Ĉu ... Graf'o de Verd’Il'e ankaŭ hav'is pur'sang'a'j'n ĉeval'o'j'n?
—Li komplet'a'n ĉeval'bred'ej'o'n ... hav'is. Mi dum mult'a'j jar'o'j nur tia'j'n sur'rajd'is.
Subit'e ek'son'is signal'o de aŭtomobil'o ...
—Jen mi'a patr'o, dir'is Maleine ... bon'vol'u mal'supr'e'n'ir'i en la mal'grand'a'n akcept'ej'o'n.
Longeois for'ir'is al la salon'et'o, en kiu lum'is la kandel'o'j en la grand'a lustr'o, pend'ant'a de la plafon'o. Star'ant'e, li dum moment'o atend'is la baron'o'n, sed kiam ĉi tiu post du'on'a hor'o ankoraŭ ne ven'is, li sid'iĝ'is kaj rigard'is la intern'o'n de la salon'et'o, kiu est'is mebl'it'a tre elegant'e.
Baron'o d’Hainquart unu'e vol'is, trink'ant'e si'a'n apetit'ig'il'o'n en la ĉambr'o'ĝarden'o, leg'i si'a'j'n gazet'o'j'n, post'e vesper'manĝ'i, kaj tiam ripoz'i du'on'hor'o'n, antaŭ ol parol'i kun si'a nov'a serv'ist'o. Maleine tamen jam plen'e li'n inform'is pri ĉio.
—Ŝajn'as est'i bon'manier'a jun'ul'o, pa'ĉj'o, kaj li rajd'is sur Reginald I tra la park'o.
—Kio? Sur Reginald I, sen romp'it'a'j brak'o'j aŭ krur'o'j!
Tiam tiu jun'ul'o est'as fenomen'o. Mi post moment'o li'n ekzamen'os. Mi esper'as nur, ke li la franc'a'n lingv'o'n ne parol'as kun ia dialekt'o. Dialekt'o est'as abomen'ind'aĵ'o.
—Li parol'as pur-franc'e, pa'ĉj'o.
—Feliĉ'e, ĉar tia dialekt'o mi'n nerv'ig'as terur'e. Mi pro tio li'n cert'e for'send'us.
Inter'temp'e la atend'ad'o tre'eg'e tent'is la pacienc'o'n de Longeois. Je la sep'a, la sun'mal'lev'iĝ'o, la baron'o est'is re'ven'int'a, kaj, je kvar'on'o post la naŭ'a, li ankoraŭ sid'is en la mal'grand'a salon'o. Oft'e la elektr'a'j sonor'il'o'j son'is, la serv'ist'ar'o rapid'eg'is supr'e'n kaj mal'supr'e'n, preter-pas'ant'e unu al la ali'a flustr'is i'o'n en la orel'o kaj post'e silent'o reg'is en la grand'a'j ĉambr'o'j: la baron'o dorm'et'is.
Fin'e ven'is Clement komisi'ant'e, ke la baron'o ne sent'as si'n dispon'a por parol'i pri la kondiĉ'o'j de en'ofic'iĝ'o.
Krom tio jam tro mal'lum'iĝ'is por ekskurs'i tra la park'o al la stal'o'j kaj al la garaĝ'o. Li pet'ig'as al sinjor'o Longeois en'lit'iĝ'i. Se la baron'o morgaŭ'maten'e dezir'os parol'i kun li, tiam li vok'ig'os li'n.
Aŭd'ant'e tiu'n ĉi mesaĝ'o'n, Longeois mord'is al si la lip'o'j'n. Kaj for'ir'ant'e, li dir'is mok'e al si mem: —Bon'ŝanc'e, ke vi pren'is la nokt'vagon'ar'o'n el Parizo, ali'e vi est'us ven'int'a tro mal'fru'e.
Clement li'n konduk'is al la pavilon'o, sed li ne vol'is, ke la mal'jun'ul'o ir'u kun li ĝis tie.
—Mi kon'as la voj'o'n kaj la ŝlos'il'o'j'n mi de vi ricev'is.
Ir'u, mi kutim'as help'i mi'n mem.
En la sekv'ant'a moment'o li medit'ant'e sid'is en la led'a seĝ'o apud la mal'grand'a sond'a tabl'o en la loĝ'ĉambr'o de la pavilon'o, li ... graf'o Georg'e de Verd’Il'e ... stal'serv'ist'o de nobel'ul'o, kies blazon'o ankoraŭ en tiu ĉi jar'cent'o est'is projekt'it'a kaj far'it'a. Ĉar baron'o d’Hainquart ne est'is franc'o. Li nask'iĝ'is en la Arden'o'j, en la sud'o de Belg'uj'o, mal'long'temp'e post la dis'iĝ'o de la nord'a'j kaj sud'a'j Nederlandoj. Li'a patr'o, artileri'a kapitan'o, sukces'is si'n rimark'ig'i ĉe la provizor'a belg'a reg'ist'ar'o dum la milit'ist'a'j mov'o'j, kiu'j kaŭz'is la konflikt'o'n inter Nord'a kaj Sud'a Nederlandoj, tiel ke sub la reg'ad'o de Leopold I, li est'is propon'at'a por la nobel'iĝ'o, kondiĉ'e, ke li'a'j vir'a'j post'e'ul'o'j tiom long'e, kiom ili rest'ad'os sur la belg'a teritori'o, pov'os port'i la titol'o'n de baron'o.
d’Hainquart est'is je tiu titol'o frenez'e fier'a. Ve al tiu, kiu ne skrib'is al li: Li'a baron'o moŝt'o, aŭ li'n ne al'parol'is per sinjor'o baron'o. Rekt'e aŭ ne rekt'e oni pro tio pent'os. La long'temp'a atend'ad'o je la inter'parol'ad'o kun la baron'o est'is antaŭ'e pri'pens'it'a. Per tio Longeois dev'is sent'i la grav'ec'o'n de la mastr'o, ĉe kiu li en'ofic'iĝ'os.
Est'is ver'a fajr'o'prov'o, kiu'n li dev'is el'ten'i. Li en'pens'e sid'is en Franc'uj'o, en Normandi'o en ”Manoir 1 de Nemur”. Dum du'dek unu jar'o'j li tie viv'is kun si'a jun'a patr'in'o, la bel'eg'a alĝeri'an'in'o, kun si'a ĉambr'ist'o kaj si'a rajd'serv'ist'o, kiu'j ad'e dev'is rest'i je li'a dispon'o. Li hav'is en si'a blazon'o, sur tri'angul'a or'a fon'o, la blu'a'n lili'o'n kaj la nigr'a'n glav'o'n. Pli bel'eg'a kaj pli fier'a emblem'o ne est'is el'pens'ebl'a. Kaj nun li sid'is tie ĉi kun sen'pag'a'j manĝ'o kaj loĝ'ad'o, kiel ... stal'serv'ist'o. De kie li akir'os la fort'o'n daŭr'ig'i tiu'n rol'o'n? Ĉu la promes'o al li'a mort'int'a patr'o? Cert'e, li sent'is tio'n kiel ĵur'o'n, sed ĉu li'a sang'o, malgraŭ li mem, ne iam li'n perfid'os? Kaj kiom long'e tio ankoraŭ daŭr'os. Li sid'is, ĉe la lum'o de la mal'grand'a elektr'a lamp'et'o, profund'e en la seĝ'o, dum li'a valiz'o ankoraŭ star'is ne'el'pak'it'a apud li sur la plank'o. Li neni'o'n pov'is far'i ol en'lit'iĝ'i.
En la mal'grand'a ĉambr'et'o star'is mal'grand'a angl'a lit'o, 1 kastel'o.
ŝrank'o kaj lav'tabl'et'o nun korod'it'a de akv'o kaj sap'o, mal'bon'e kolor'ig'it'a plat'o. La unu'nur'a bon'kvalit'o de tiu ĉi ver'e burĝ'a intern'o est'is la pur'ec'o. Tial li pens'is el'ten'i ĉi tie. Mal'pur'ec'o li'n mal'san'ig'us. Li el'poŝ'ig'is si'a'n paper'uj'o'n, met'is la paper'o'j'n unu post la ali'a antaŭ si sur la tabl'o'n: si'a'n pasport'o'n, si'a'n fals'a'n pasport'o'n, kiu'n pret'ig'is li'a stud'amik'o en la strat'o de Ninove, portret'o'n de si'a patr'in'o kaj de si'a patr'o, kelk'a'j'n leter'o'j'n de la notari'o kaj iom da franc'a'j bank'bilet'o'j. La atest'o'j, skrib'it'a'j de li'a antaŭ'a ”mastr'o” graf'o de Verd’Il'e, jam est'is en la man'o'j de la fraŭl'in'o. Kiu'n salajr'o'n li per'labor'os? Tio ne interes'is li'n. Kio'n li far'us tie ĉi en Nederlando per salajr'o? Li dum la unu'a jar'o ne intenc'is ir'i ekster la bien'o, almenaŭ se oni ne li'n i'e'n send'os.
Li sen'vest'iĝ'is, post kiam li est'is met'int'a la en'hav'o'n de si'a valiz'o sur la bret'o'j'n en la ŝrank'o, sed la dorm'o ne vol'is ven'i. Tiktak'ad'is vek'horloĝ'o sur la kamen'bret'o en la loĝ'ĉambr'o, kaj ĉiu'foj'e, kiam li inkandesk'ig'is la ampol'et'o'n por rigard'i sur ĝi'n, li vid'is, ke est'as kvazaŭ la hor'o'j nur ramp'is antaŭ'e'n. Fin'e, en la fru'a maten'o, li profund'eg'e ek'dorm'is. La tro'lac'iĝ'o de la last'a'j nokt'o'j antaŭ li'a for'vetur'o, dum kiu'j li dorm'is maksimum'e unu aŭ du hor'o'j'n, si'n nun du'obl'e sent'ig'is ... Kiam, je la ses'a kaj du'on'o la telefon'sonor'il'o tint'ad'is, li kuŝ'is en profund'eg'a dorm'o, kaj fin'fin'e li vek'iĝ'is per la fort'eg'a frap'eg'ad'o ekster'e sur la fenestr'o'kovr'il'o, sekv'at'a de sonor'ad'o de la telefon'o. Li salt'is el la lit'o, kapt'is la aŭd'il'o'n kaj aŭskult'is. Est'is Clement, kiu tut'e konstern'it'e inform'is pri la kaŭz'o, kial ne ven'is respond'o.
—Sinjor'o Longeois, ven'u rapid'e, la baron'o tre mal'bon'humor'as. Li jam ir'as tie'n kaj re'e'n en la koridor'o kaj for'send'is la stal'knab'o'n por frap'vek'i vi'n.
Longeois vest'is si'n rapid'eg'e, sed per tio de'nov'e pas'is kelk'a'j minut'o'j. La baron'o akcept'is li'n en la hal'o kaj rest'is star'ant'a antaŭ li kun kruc'ig'it'a'j brak'o'j.
—Ha, ĉu vi fin'e est'as ĉi tie? Mi dev'as dir'i, vi bon'e pov'as atend'ig'i vi'a'j'n super'ul'o'j'n, ĉu tio est'as vi'a kutim'o?
—Mi prezent'as al vi mi'a'n bedaŭr'esprim'o'n, sinjor'o baron'o, sed la tro'lac'iĝ'o ...
—Tro'lac'iĝ'o? Ne, tiu est'as grandioz'a! Kaj vi dum la last'a'j tag'o'j neni'o'n far'is. Aŭ ĉu vi ebl'e tro mult'e streĉ'is vi'n dum tiu ekskurs'et'o kun la alzan'ul'o? En tiu kaz'o vi ne taŭg'as kiel rajd'serv'ist'o. Kaj tio tut'e ne akord'as kun la skrib'it'a'j atest'o'j, kiu'j'n graf'o de Verd’Il'e pri vi al'send'is kaj kiel tio do est'as klar'ig'ebl'a? Nobel'o, kiu mensog'as, tio est'us nov'aĵ'o.
Baron'o d’Hainquart blu'iĝ'is pro indign'o dum la rapid'a parol'ad'o. Ŝajn'is, ke li ne pov'is sub'prem'i la ofend'o'n, ke, li, baron'o dev'is atend'i je stal'serv'ist'o. Longeois silent'is. Li tuj rimark'is, ke kun vir'o, kiu est'as tiel ekscit'iĝ'em'a, rezon'ad'o en tiu moment'o ne est'as ebl'a. Ceter'e li'a nov'a mastr'o ne las'is al li la temp'o'n por i'o'n dir'i, sed nerv'e'rapid'e daŭr'ig'is: —Mi dev'as dir'i, tio est'as tre mal'bon'a unu'a impres'o kaj vi ŝuld'as nur al vi'a antaŭ'a mastr'o, ke mi ankoraŭ pren'as la pen'o'n atent'i vi'a'n reflekt'o'n. Sekv'u mi'n!
Li preter'pas'is vitr'a'n pord'o'n, mal'ferm'is du'a'n pord'o'n kontraŭ'a'n, tra'ir'is koridor'o'n al pord'o ĉe la fin'o. Post tiu ĉi situ'is li'a labor'ĉambr'o. Tie star'is bel'eg'e skulpt'it'a skrib'o'tabl'o kaj super tiu pend'is tre grand'a kaj en akr'a'j kolor'o'j, la blazon'o de d’Hainquart: fortik'aĵ'mur'o kaj du bastion'tur'o'j, super kiu'j kask'o kun tri plum'o'j.
—Vi sid'iĝ'u, li dir'is.
Longeois sid'iĝ'is kaj d’Hainquart daŭr'ig'is: —Mi ne vol'as far'i al vi plu'a'j'n demand'o'j'n; la vort'o de graf'o de Verd’Il'e, kun kiu mi'a patr'o viv'is en tre amik'a harmoni'o, al mi sufiĉ'as. Mi tuj skrib'os al li'a moŝt'o, ke mi vi'n ...
—Permes'u, ke mi inter'romp'u, sinjor'o baron'o. Graf'o de Verd’Il'e jam mort'is la ses'a'n de septembr'o.
—Kio? ĉu mort ... La intim'a amik'o de mi'a patr'o? ...
Ho, mi tre bedaŭr'as, ke mi ankoraŭ ne indik'is al li mi'a'n nov'a'n adres'o'n.
Longeois en plej grand'a mir'o fiks'e rigard'is la baron'o'n, ĉu li'a patr'o la intim'a amik'o de li'a? Tio est'is grand'a mensog'o. La famili'o d’Hainquart est'is tut'e ne kon'at'a en ”Manoir de Nemur”. Unu el ambaŭ: aŭ la baron'o tre'eg'e erar'as aŭ ... li est'as vir'o kun kompat'ind'e mal'grand'a anim'o.
—Nu, pas'int'a'j afer'o'j ne ŝanĝ'iĝ'as, tiu ĉi daŭr'ig'is, ni est'u do praktik'a'j. Vi ricev'os tie ĉi sen'pag'a'j'n loĝ'ej'o'n, varm'ig'o'n, lum'o'n, lav'ad'o'n, uniform'o'n dum la serv'o, kaj salajr'o'n de mil du'cent gulden'o'j. Ĉu vi kontent'as pri tio?
—Jes, sinjor'o baron'o.
—Vi dev'as est'i dispon'ebl'a tag'e kaj nokt'e ankaŭ kiel rajd'serv'ist'o kaj stal'serv'ist'o. La fraŭl'in'o jam komunik'is i'o'n al mi pri vi'a ĉeval'dres'ad'o. Vi kiel ŝofor'o ne kon'as ĉi tie la voj'o'j'n kaj, kio est'as pli grav'a, ankaŭ la lingv'o'n vi ne sci'as. Mi postul'as, ke vi kiel ebl'e plej baldaŭ pen'u, lern'i ili'n ambaŭ.
—Tio'n mi promes'as al vi, sinjor'o baron'o.
—Bon'e, nun ni ir'u por inspekt'i la garaĝ'o'n kaj la stal'o'j'n.
Kiam Longeois ĝis tie sekv'is si'a'n est'ont'a'n mastr'o'n, li vid'is star'ant'a'j en vic'o Clement kaj Frits kaj lam'a'n Dirk, kiel dum parad'o, kaj la baron'o dir'is al la help-rajd'serv'ist'o: —Frits, rakont'u al la nov'ul'o, kiel oni laŭ mi'a ordon'o dev'as pri'zorg'i la afer'o'j'n.
Frits, monoton'e recit'is si'a'j'n instrukci'o'j'n kaj Clement ili'n traduk'is por li en la franc'a'n lingv'o'n. Longeois plen'mir'e aŭskult'is; se li tiu'j'n ordon'o'j'n dev'os plen'um'i laŭ'vort'e, tiam li ne est'os rajd'serv'ist'o, sed sklav'o en uniform'o. Tiu ”sinjor'o baron'o” est'as frenez'ul'o, arogant'a frenez'ul'o kaj li hav'is la konvink'o'n, ke li'a mort'int'a patr'o, la pur-sang'a nobel'o, aŭd'int'e, tiu'j'n ordon'o'j'n ek'rid'eg'us.
—Ĉu vi bon'e aŭd'is tiu'j'n ordon'o'j'n? demand'is d’Hainquart.
—Jes, sinjor'o baron'o.
—Ĉu la signif'o'n vi bon'e kompren'is?
—Jes, sinjor'o baron'o.
—Tiam vi sci'u, ke en ĉiu ej'o, je kio vi est'as respond'a, pend'as sur la mur'o list'o kun tiu'j ordon'o'j, kaj ke ili'n vi dev'as sub'skrib'i antaŭ vi'a en'ofic'iĝ'o. Tio por evit'i, ke oni post'e ĝen'os mi'n per ”tio'n mi ne sci'is”. Ir'u nun al la garaĝ'o, tie star'as du aŭtomobil'o'j, la plej nov'a Chrysler kaj la Renault. Vetur'ig'u la unu'a'n ekster'e'n kaj montr'u, kio'n vi pov'as.
Longeois en la sekv'ant'a moment'o sid'is mal'antaŭ la direkt'il'rad'o de la Chrysler, aŭtomobil'o, kiu'n li kon'is intern'e kaj ekster'e, vetur'ig'is ĝi'n el la garaĝ'o kaj tuj rapid'eg'is en la vetur'ale'o'n, cirkl'e turn'is antaŭ la teras'o en mal'long'a ark'o, halt'is subit'e en grand'a rapid'ec'o preciz'e antaŭ arb'o kaj demand'is: —Ĉu mi ferm'u la poŝ'horloĝ'o'n de vi'a baron'a moŝt'o per la antaŭ'rad'o?
—Mi dank'as, est'is la respond'o, mi jam sufiĉ'e vid'is.
Sed mi atent'ig'as vi'n, ke ni ne kutim'as mal'pur'ig'i la pied'bret'o'n. Sub la mal'antaŭ'a sid'lok'o mal'dekstr'e kuŝ'as grand'a ŝam'led'a tuk'o, tiu'n ni je mal'bon'a veter'o antaŭ'e stern'u, sur la pied'bret'o'n kaj ni ne kutim'as fal'sid'iĝ'i en ni'a'n sid'lok'o'n, kiel vi far'is. Chrysler-aŭtomobil'o ne est'as naĝ'basen'o! Re'vetur'ig'u la aŭtomobil'o'n en la garaĝ'o'n kaj ven'u post'e en mi'a'n labor'ĉambr'o'n por sub'skrib'i ni'a'n kontrakt'o'n.
Longeois obe'is, sed li pens'is: Ne, mi ŝpar'u al mi la pen'o'n, sub'skrib'i. Mi cert'e ne tio'n el'ten'os. Tiu ne est'as baron'o, tiu est'as avar'a spic'ist'o, tiu vir'o mi'n frenez'ig'us!
Je tiu moment'o son'is la voĉ'o de fraŭl'in'o Maleine.
—Sinjor'o Longeois, mi tre ĝoj'as, ke mi'a patr'o akcept'is vi'n. Pardon'u al li, se li est'as iom skrupul'em'a ... por ...
plezur'i mi'n, ŝi dir'is hezit'ant'e.
Longeois dum moment'o ŝi'n fiks'e rigard'is kaj post'e dir'is: —Bon'e do, por ... plezur'i vi'n.
Kiam Longeois intenc'is sub'skrib'i, baron'o d’Hainquart re'ten'is ankoraŭ dum moment'o si'a'n or'a'n font'plum'o'n: —Ĉu vi bon'e leg'is, ke est'as skrib'it'a: por tri'monat'a prov'temp'o, kiu pov'as est'i daŭr'ig'ot'a de la unu'a sub'skrib'int'o, baron'o Raoul d’Hainquart, ĝis du'on'a jar'o?
—Mi leg'is tio'n, sinjor'o baron'o.
—Bon'e, tiam sub'skrib'u. Mi nepr'e dezir'as pag'i la salajr'o'n je la fin'o de la kvar'on'jar'o.
—Kiel vi'a baron'a moŝt'o dezir'as. Se mi'a'j serv'o'j ne plaĉ'as al vi, mi ne dezir'as akcept'i eĉ unu cend'o'n.
La baron'o mir'ig'it'e rigard'is la ŝofor'o'n: —Bon'e dir'it'e, ŝajn'as, ke est'as karakter'o en vi — Eugène tiel est'as vi'a nom'o, ĉu ne?
—Preciz'e, sinjor'o baron'o.
—Konsent'it'e, kun'pren'u vi'a'j'n instrukci'o'j'n kaj zorg'u, ke mi est'os kontent'a pri vi.
Longeois ir'is al la stal'o'j, kie Frits si'n okup'is pri la tualet'o de la ĉeval'o'j. Lam'a Dirk tiu'moment'e ĵet'is fask'o'n da pajl'o tra la apertur'o de la sub'tegment'ej'o, preciz'e sur la kap'o'n de la nov'a ŝofor'o. Li ek'rid'eg'is kaj ek'kri'is: Jen touche! Parlez vous franc'e 1 ? Longeois for'ig'is la pajl'er'o'j'n de la ŝultr'o kaj trans'pren'is la strigl'il'o'n kaj la bros'il'o'n de Frits. Li dum moment'o rigard'is la lentug'a'n vizaĝ'o'n de la stal'knab'o kaj sent'is subit'e antipati'o'n je tiu knab'o. Tiu vizaĝ'o memor'ig'is li'n al tiu de ran'o. Tiu larĝ'a buŝ'o, tiu'j el'orbit'iĝ'ant'a'j okul'o'j, tiu dekliv'a frunt'o ... tiu vizaĝ'o est'is ne nur mal'bel'a, ĝi est'is naŭz'a. Kiel est'as ebl'e, ke du hom'o'j kiel la nobel'in'o kaj tia monstr'a knab'aĉ'o pov'as viv'i unu apud la ali'a?
Ŝajn'is, ke la akr'a esplor'ant'a rigard'o de Longeois ĝen'is la lam'a'n Dirk, ĉar li post'kri'is al Frits, kiu jam for'ir'is: —Tia'n ĝentil'a'n sinjor'o'n ni ankoraŭ neniam hav'is kiel stal'serv'ist'o'n. Oni pov'as mok'i li'n, kiom oni vol'as, li tut'e ne vi'n kompren'as!
Dirk ankaŭ ĉe'est'is hieraŭ post'tag'mez'e la brav'a'n dres'ad-pruv'o'n de la franc'a rajd'serv'ist'o kaj ĵaluz'o vek'iĝ'is en li: —Est'as suspekt'ind'e, li tiam flustr'is, li cert'e i'o'n don'is al Reginald, por narkot'i ĝi'n. Kun Reginald II li cert'e ne hav'os sam'a'n sukces'o'n, tio'n oni vid'os. Mi rigard'os, kio'n li far'as, antaŭ ol li el'konduk'os la ĉeval'o'n.
Longeois far'is si'a'n labor'o'n, trankvil'e kaj silent'e. Nur tiam, kiam li ne pov'is far'i ali'e, li direkt'is si'n fuŝ'nederland'e al la stal'knab'o, kiu post'e ĉe la ali'a'j li'n imit'is: Ikke 1 Kripl'a franc'a lingv'o, signif'ant'e: Traf'e. Ĉu vi parol'as franc'e?
moete de'n brosse en de sgonze weglekken 1 . Ha, ha, ha, lek'i la spong'o'j'n! Hor'tens'e, per tiu sinjor'o ni ankoraŭ pov'as hav'i ĝoj'o'n! Kaj tag'mez'e, dum la manĝ'o, en la antaŭ'kuir'ej'o, kiam la nov'a ŝofor'o tie sid'is kun la fork'o kaj la tranĉ'il'o en si'a'j bel'a'j man'o'j, kiel fraŭl'in'o, tiam Dirk, dev'is pren'i si'a'n teler'o'n kaj ek'star'i ĉe la fenestr'o, ali'e li est'us ek'rid'eg'int'a. La mal'jun'a Clement rigard'is tiel komik'e kaj Jonjo eĉ ne kuraĝ'is rigard'i. La nov'a ŝofor'o tio'n ĉi tre bon'e rimark'is, sed, en li'a sublim'a klopod'o, sav'i tio'n kio est'as sav'ebl'a de la viv'o, tiu'j gest'o'j tut'e ne impres'is li'n. Li'a'j pens'o'j est'is ali'lok'e. Li ankoraŭ ne liber'ig'is si'n de la pens'o al si'a mort'int'a patr'o, kiu ankoraŭ du'foj'e est'is parol'int'a pri si'a pli aĝ'a fil'o, Hektor-Adolf: —Georg'e, se iam li vi'n bezon'as dum la viv'o, memor'u mi'n. Tiam li'n help'u pro vi'a patr'o.
Tio est'is bel'a. tio est'is nobl'a! Sed la ebl'ec'o, iam re'vid'i Hektor dum la viv'o, est'is tre mal'grand'a. Jam ses jar'o'j'n li nun est'is migr'ant'a kaj en tiu temp'o li don'is neni'a'n sign'o'n de viv'o. Li cert'e ie pere'is dum ia batal'o, ebl'e dum duel'o, aŭ ebl'e li est'as en la mal'liber'ej'o, ĉar sen luks'o, sen mult'a mon'o li ne pov'as viv'i ... ...
—Ne, dir'is Georg'e al si mem, mi montr'os, ke est'as ali'a voj'o en la mond'o! Kio ajn okaz'u, kiel ajn mizer'a mi sent'os mi'n ĉi tie, mi persist'os!
1 Kripl'a nederlanda lingv'o ”Mi dev'as for'lek'i (anstataŭ ”for'met'i”) la bros'il'o'n kaj la spong'o'j'n”.
Li de'tabl'iĝ'is kaj silent'e salut'is la ali'a'j'n. Dirk de'pren'is si'a'n ĉap'o'n, mok'e sub'ul'e. Longeois tio'n vid'is kaj re'ven'is, ek'star'is tuj antaŭ la lentug'ul'o. Li aspekt'is pal'a, sed li'a'j okul'o'j ek'flam'is, kiam li dum kelk'a'j sekund'o'j sen'parol'e per'okul'e mezur'is la konfuz'it'a'n knab'o'n. Tiam li for'ir'is kaj Hor'tens'e dir'is mal'laŭt'e: —Tiu'n oni ne sen'pun'e mok'as.
—Atent'u, Dirk, avert'is Netje, tiu cert'e iam vi'n frakas'os.
—Ĉu mi iel li'n ĝen'as?
—Vi li'n turment'as.
—Kiu pov'as pruv'i tio'n? Mi est'as tre ĝentil'a al li.
—Kaj li morgaŭ aŭ post'morgaŭ tre ĝentil'e romp'os al vi kelk'a'j'n rip'o'j'n, avert'is Clement.
—Li por tio ne uz'u si'a'j'n man'o'j'n, ali'e la baron'o si'n miks'os en la afer'o.
—Tio ne grav'as por tia ”cowboy”! dir'is Frits.
—Jes, vi prav'as, li preciz'e simil'as film'a'n ”cowboy”, kri'is Evelin'e.
—Aŭd'u ŝi'n! Jam ŝi en'am'iĝ'is, incit'eg'is Dirk.
—Rigard'u vi'n mem, lam'a ran'o, sen'pri'pens'e dir'is la serv'ist'in'o.
Dirk vol'is ŝi'n kapt'i. Li ruĝ'eg'iĝ'is, sed li si'n re'ten'is kaj pens'is: Atend'u, rat'o, pri tio vi pent'os.
La sekv'ant'a'n maten'o'n Evelin'e ricev'is la ordon'o'n ven'i al la baron'o: —Knab'in'o, vi serĉ'esplor'as la leter'o'j'n de fraŭl'in'o Maleine.
—Sed, sinjor'o baron'o ...
—Silent'u, mi mem vid'is! Se tio de'nov'e okaz'os, tiam mi vi'n subit'e mal'dung'os!
Neni'u ali'a ol lam'a Dirk pov'is est'i la perfid'int'o. Tiu ĝust'e preter'pas'is, kiam ŝi pur'ig'is la ĉambr'o'n de la fraŭl'in'o. Tiu Dirk est'as diabl'o, tamen ŝi dev'as parol'flat'i li'n, ali'e ŝi ja sen'labor'iĝ'us. En sam'a situaci'o trov'iĝ'is la tut'a serv'ist'ar'o. Ili mal'am'is la lam'a'n stal'knab'o'n kaj tamen kaŝ'e ili li'n tim'is. Escept'e la cowboy 1 , tiu ŝajn'is hav'i la intenc'o'n romp'i al li ankaŭ la ali'a'n krur'o'n, se Dirk daŭr'ig'os si'a'j'n incit'o'j'n. Sed ŝajn'is, ke tiu ĉi est'is konvert'it'a. En la nun sekv'ant'a'j tag'o'j, li ne mal'am'e kondut'is. Ĉu ebl'e la ind'a si'n'ten'o de Eugène li'n impon'is? Aŭ ĉu tio'n kaŭz'is la kompliment'o, kiu'n la baron'o en li'a ĉe'est'o far'is al la nov'a ŝofor'o?
—Eugène, mi dev'as dir'i: kun neni'u ŝofor'o mi sid'is tiel trankvil'e en la Chrysler, kiel kun vi.
—Mi dank'as vi'a'n baron'a'n moŝt'o'n, dir'is Eugène tut'e simpl'e.
—Unu fakt'o tamen mi'n pli'mal'pli nerv'ig'as.
—Kaj kio est'as, sinjor'o baron'o?
—Mi dev'as: aŭ sid'ad'i kun la telefon'il'o al la buŝ'o, aŭ sid'iĝ'i je vi'a flank'o. Ke vi ne kon'as la voj'o'n, est'as terur'e.
1 bov'paŝt'ist'o en Amerik'o.
— Se vi'a baron'a moŝt'o bon'vol'as don'i al mi plan'o'n de la ĉirkaŭ'aĵ'o kaj la permes'o'n vetur'i kelk'a'j'n tag'o'j'n en la ĉirkaŭ'aĵ'o por orient'i mi'n, tiam vi ne plu bezon'os plend'i.
—Mi pri'pens'os, dir'is d’Hainquart kaj supr'e'n'ir'is la peron'o'n.
Tuj kiam li sid'is en la loĝ'o'ĉambr'o, li dir'is al Maleine: —Eugène vol'as vetur'i kelk'a'j'n tag'o'j'n en la ĉirkaŭ'aĵ'o por orient'i si'n, sed mi ne vol'as, ke li ir'u sol'a. Kun'ir'u kaj montr'u la voj'o'n al li. Tiu mal'rapid'a vetur'ad'o aŭ halt'ad'o ĉe la voj'kruc'iĝ'o'j, ĉar li ne sci'as, kie'n ir'i, eg'e mi'n ted'as.
—Bon'e, pa'ĉj'o, mi kun'ir'os.
La sekv'ant'a'n maten'o'n, je la ok'a, Eugène star'is kun la iom pli mal'nov'a Renault antaŭ la pord'o kaj Maleine en si'a mal'hel'brun'a pelt'mantel'o kun buked'o da diant'o'j sur la kol'um'o, ĵus vol'is en'ir'i la aŭtomobil'o'n, kiam ŝi aŭd'is si'a'n patr'o'n frap'et'i kontraŭ la larĝ'a fenestr'a vitr'o de la ĉambr'o-ĝarden'o. Ŝi post'en'rigard'is; li far'is sign'o'n, ke ŝi re'e en'ven'u: —Ĉu vi frenez'iĝ'is?
—Kio'n vi alud'as?
—Vi ja ne intenc'as sid'iĝ'i apud li!
—Sed, pa'ĉj'o, kiel mi ali'e pov'as montr'i al li la voj'o'n?
—Sid'iĝ'u en la mal'antaŭ'a part'o kaj pren'u la parol'tub'o'n.
—Kaj tio'n vi trov'is tiel mal'oportun'a kaj ĝen'a.
—Vi hav'as mal'pli da zorg'o'j ol mi.
—Bon'e, pa'ĉj'o, do en la mal'antaŭ'a part'o.
En la sekv'ant'a moment'o la Renault mal'aper'is mal'antaŭ ar'o da alt'kresk'a'j mal'hel'a'j konifer'o'j kaj rapid'eg'is renkont'e al la bel'eg'a aŭtun-pejzaĝ'o. Longeois est'is pri'stud'int'a bon'eg'e la kart'o'n, sed la bien'o de baron'o d’Hainquart kuŝ'is en labirint'o de voj'o'j, kiu'j ĉiu'j inter'simil'is. Ankaŭ la antaŭ'a'j ŝofor'o'j komenc'e oft'e pro tio spert'is mal'facil'aĵ'o'j'n. Maleine tio'n sci'is kaj tial ŝi nun far'is si'a'n ebl'o'n, help'i ĉi tiu'n rimark'ind'e bon'manier'a'n franc'o'n. Ŝi ten'ad'is la aparat'o'n en la man'o kaj je ĉiu dis'fork'iĝ'o de la voj'o ŝi nom'is la vilaĝ'o'j'n, al kiu'j la voj'o'j konduk'as. Maleine bon'eg'e parol'is franc'e, sed ne ĉiam tiel pur'e kiel Longeois, kaj tiu ĉi modest'e kaj takt'e, kiam Maleine li'n al'parol'is en la stal'o'j aŭ en la garaĝ'o, ĉiam ripet'is ŝi'a'n mal'pli pur'a'n el'parol'o'n en la ĝust'a ton'o. Maleine tuj rimark'is tio'n kaj pens'is: tiu jun'ul'o cert'e est'as el tre bon'a famili'o. Ankaŭ nun, en la aŭtomobil'o, kiam ŝi don'is indik'o'n al li, ŝi pov'is rimark'i laŭ li'a mov'iĝ'em'a profil'o, kiam ŝi uz'is ne'ĝust'a'n esprim'o'n. Ĉiu'foj'e ŝi vid'is en la mez'o iom'et'e kurb'et'a'n naz'o'n, tiu'n energi'a'n menton'o'n kaj la iom'et'e bukl'a'n mal'supr'a'n lip'o'n ... Eugène sen'dub'e hav'is la plej disting'a'n aspekt'o'n el ĉiu'j ŝofor'o'j, kiu'j'n ili ĝis nun dung'is ... Ho ve, kio'n ŝi nun dir'is al li?
”Kverk'ale'o al Hummels?” Tiu tut'e ne est'as la nom'o.
Ŝi evident'e pens'vag'as.
—Ho ne, mi erar'as, ŝi kri'is; ne tiel ĝi nom'iĝ'as, est'as ...
est'as ... mi forges'is!
Ho, kia sen'util'a pen'aĉ'ad'o per tia parol'tub'o, ... tiel est'us prefer'ind'e rest'i hejm'e!
—Halt'u, ŝi ordon'is.
La brems'o'j knar'is, la vetur'il'o halt'is. Rapid'e ŝi paŝ'et'is el la aŭtomobil'o.
— Eugène, mi ven'as sid'i flank'e de vi. Mi'a patr'o ne ŝat'as tio'n, sed mi kuraĝ'as pren'i sur mi'n tiu'n mal'grand'a'n mal'obe'o'n.
Eugène kap'jes'is iom'et'e kaj tiam fiks'e rigard'is antaŭ si. Li intenc'is imit'i unu el la lake'o'j de si'a patr'o, jun'a'n breton'o'n, kiu si'a'n serv'o'n ĉiam far'is tut'laŭ'dev'e kaj rigid'mien'e.
—Jen, dir'is Maleine post kelk'a'j minut'o'j, tiel mi'a'j indik'o'j nun est'os pli efik'a'j, tiu'n bar'il'o'n ni post'e de'nov'e preter'vetur'os, ĉe la re'ven'o, tiam ni est'os ankoraŭ naŭ kilo'metr'o'j'n for de la hejm'o. Tie est'as tre danĝer'a voj'kurb'o, tie du aŭtomobil'o'j kolizi'is. Unu bel'eg'a Chrysler est'is direkt'at'a de jun'a fraŭl'in'o, la ali'a de jun'a sinjor'o, kiu sid'is en tre mal'nov'a aŭtomobil'o, ”ruin'o sur rad'o'j”. Tiu aŭtomobil'et'o tut'e detru'iĝ'is kaj la Chrysler ek'hav'is nur mal'grand'a'n difekt'o'n al la motor'o. Kaj, imag'u, Eugène, tiu'j ”akcident'ul'o'j” du'on'a'n jar'o'n post'e ge'edz'iĝ'is. Ili loĝ'as tie en la erik'ej'o en mal'grand'a dom'et'o, ver'e idili'a ... Ĉi tie est'as la voj'o kiu'n vi last'foj'e en'ir'is, kiam vi dev'is vetur'i al Hengelo. Atent'u bon'e, vi dev'as ir'i mal'dekstr'e'n ĉirkaŭ tiu farm'dom'o. Ĉi tie est'as tiu danĝer'a kurb'o ... Ĉu vi'a'j ge'patr'o'j ankoraŭ viv'as? ŝi subit'e demand'is.
Longeois iom'et'e konstern'it'e ŝi'n rigard'is en la okul'o'j'n: —Ne, fraŭl'in'o, ili mort'is.
—Ho, mi pens'is, est'us ja terur'e por ili, se vi'n tie ĉi traf'us akcident'o, tiel mal'proksim'e de vi'a hejm'o, en fremd'a land'o.
Longeois dir'is simpl'e: —Vi prav'as, fraŭl'in'o, kaj fiks'e de'nov'e rigard'is antaŭ si, far'is kvazaŭ li lim'ig'as si'a'j'n pens'o'j'n ĉe la voj'o, sed li'a'j pens'o'j est'is ĉe la jun'a fraŭl'in'o flank'e de li. Ŝi ne est'as nobel'in'o! Almenaŭ ne tia, kia'j'n li kon'is en Franc'uj'o kaj en Hispan'uj'o, ŝi est'as far'it'a nobel'in'o, spontane'a, honest'a, ekster'ordinar'e bon'kor'a infan'o, kiu, ne'rimark'ant'e tio'n, jam mult'e tro protekt-afabl'a est'as por si'a'j serv'ist'o'j.
En li'a'j rond'o'j, en la famili'o'j, kiu'j — antaŭ'e — ven'is en ”Manoir de Nemur” oni tut'e ne parol'is kun la serv'ist'o'j, oni ordon'is aŭ ... se la cirkonstanc'o'j konduk'is al tio, oni instru'is aŭ konsol'is.
—Nun en'vetur'u la unu'a'n, dekstr'a'n, larĝ'a'n voj'o'n. Mi'a patr'o cert'e iam vi'n send'os tie'n ĉeval'e, ĉar tie komenc'iĝ'as li'a ĉas'teren'o.
—Bon'e, fraŭl'in'o.
—Ĉu vi'a patr'o ankaŭ est'is ŝofor'o?
Jen de'nov'e li'a'j pens'o'j re'ven'is al real'ec'o kaj ŝi'a naiv'ec'o kvazaŭ dev'ig'is li'n don'i klar'ig'o'n.
—Jes, antaŭ'e mi'a patr'o ŝofor'is, fraŭl'in'o, sed la last'a'j'n jar'o'j'n li est'is tre invalid'a ... preskaŭ tut'e paraliz'it'a.
—Oh, mi kompat'as ... Mal'san'ec'o est'as terur'aĵ'o. Laŭ mi la plej grand'a pun'o, kiu ekzist'as en la mond'o ... Ĉu vi ankaŭ tio'n opini'as?
—Ĉu mi? ... Jes, mi kred'as ... sed ĉu tio est'as la plej grand'a pun'o ... mi ne pov'as respond'i pri tio per du vort'o'j, fraŭl'in'o.
—Rigard'u, jen la ĉas'teren'o de mi'a patr'o; ok'dek hektar'o'j'n, ni iam ĉeval'e ĝi'n tra'ir'os, kiam Reginald II est'os dres'it'a kiel ĝi'a ĝemel'a frat'o. Nun tra'vetur'u tiu'n fag'ale'o'n kaj klopod'u trov'i tiu'n verd-blank'a'n bar'il'o'n, tiam vi sen'pen'e trov'os la voj'o'n hejm'e'n ... kiom da kilo'metr'o'j ankoraŭ?
—Naŭ, fraŭl'in'o.
—Bon'e, vi progres'as.
—Pri tio mi dub'as, fraŭl'in'o, ĉar mi, laŭ la plan'o, tut'e perd'is la voj'o'n.
—Vi ebl'e en la lern'ej'o lern'is mal'mult'o'n pri la geografi'o.
—La ”Akterhuke” 1 , mi en Parizo almenaŭ neniam lern'is, fraŭl'in'o.
1 ”Akterhuke” fuŝ'el'parol'it'a anstataŭ ”Achterhoek” (elp: Aĥterhuk’) region'o en orient'a part'o de Nederlando.
Maleine ek'rid'eg'is pro li'a tip'a el'parol'ad'o kaj li, per ŝi'a rid'o moment'o'n tir'it'a el si'a rol'o, kun'rid'is ... Maleine rigard'is li'n de'flank'e, vid'is la sen'difekt'a'j'n bel'eg'a'j'n angul'dent'o'j'n kaj ŝi pens'is: Se tio ne est'as fals'a dent'ar'o.
—Ĉu ni nun dev'as ir'i dekstr'e'n aŭ mal'dekstr'e'n, fraŭl'in'o? li demand'is, vetur'ant'e tra larĝ'a ale'o.
—Halt'u, mi pet'as, ŝi dir'is, ni dev'as, ... ankaŭ mi ne plu sci'as. Kaj rid'ant'e ŝi kri'is: —Komik'e, ĉu ne ... Tia esplor'vojaĝ'o tra la en'a'j region'o'j de ”Akterhuke”. Atend'u, mi demand'os al jen'a kamp'ar'an'o. Kaj trumpet'e ŝi met'is la man'o'j'n antaŭ la buŝ'o'n: He, amik'o, ĉu ni dev'as ir'i mal'dekstr'e'n aŭ dekstr'e'n ...?
Kaj tiam, la pugn'o antaŭ la buŝ'o: Ho, kia mal'saĝ'a demand'o!
Son'is la respond'o: —Vi ĉiam en la viv'o ir'u dekstr'e'n!
—Kie ni tiam al'ven'os?
—Ĉe tiu kverk'o vi ir'u mal'dekstr'e'n, tiam dekstr'e'n, kaj post'e de'nov'e dekstr'e'n en la ŝton'et'aĵ'a'n voj'o'n, tiam vi ven'os ĉe la urb'dom'o de ...
Longeois neniu'n vort'o'n kompren'is de tio, kio'n la mal'jun'a vir'o en si'a tip'a dialekt'o kri'is al ili, sed li kompren'is el la mien'o de la nobel'in'o, ke est'is io tre komik'a, ĉar ŝi re'turn'e al li kri'is: —Ĉu al la urb'dom'o? Mi vi'n dank'as, tie est'as tro danĝer'a voj'kurb'o!
Sed ŝi nun sci'is la voj'o'n kaj vetur'ig'is laŭ la dekstr'a voj'o: —He, ŝi dir'is, mi dum jar'o'j ne est'is ĉi tie kaj tamen la region'o est'as tiel bel'eg'a. Ĉu ni morgaŭ de'nov'e ir'u tie'n ĉi?
—La fraŭl'in'o nur bezon'as ordon'i.
—Mi ordon'as! ŝi dir'is, kaj rid'et'is: mi opini'as, ke vi pov'as far'i tre serioz'a'n mien'o'n, Eugène!
Antaŭ ol la ŝofor'o el'mir'iĝ'is, Maleine de'nov'e sid'is mal'antaŭ li en la aŭtomobil'o. Ili nun re'ir'is al ”La Blu'a Ber'o” kaj dum tiu tag'o Eugène ne plu re'vid'is la nobel'in'o'n.
Li decid'is tiu'n tag'mez'o'n dres'i Reginald II, sed tio kost'is al li super'hom'a'n pen'o'n. Lam'a Dirk vid'is de mal'proksim'e la klopod'o'j'n kaj en direkt'o de mal'ferm'it'a fenestr'o en la sub'ter'etaĝ'o, li kri'is: —Reginald II ne ŝat'as franc'a'n bluf'o'n! Ĝi jam mord'is Eugène en la brak'o!
Ver'e, la incit'iĝ'em'a best'o sukces'is mord'i si'a'n nov'a'n mastr'o'n en la mal'dekstr'a supr'a brak'o, kiam ĉi tiu vol'is sur'met'i la rajd'sel'o'n. Eugène fiks'e prem'is la lip'o'j'n, pro la dolor'eg'o, kiu'n la vund'o kaŭz'is. Li'a brun'a ĉemiz'manik'o est'is ŝir'it'a kaj la sang'o tra'gut'is. Li ir'is al la stal'pump'il'o, lav'pur'ig'is la vund'o'n kaj pet'is la lentug'a'n stal'knab'o'n, pet'i de Hor'tens'e pec'o'n da tol'o. Dirk demand'is antaŭ la fenestr'o de la sub'ter'etaĝ'o: —Ĉu vi ne hav'as tuk'o'n? Reginald II don'is al Eugène kis'et'o'n, ha, ha ha!
Sam'moment'e preter'pas'is fraŭl'in'o Maleine.
—Ĉu li eg'e sang'as? ŝi aŭd'is la demand'o'n de Hor'tens'e.
—Li sen'konsci'iĝ'is, rid'is Dirk.
—Kio okaz'is, Dirk? demand'is Maleine.
—Reginald II ŝat'is la mal'dekstr'a'n brak'o'n de Eugène, fraŭl'in'o, kaj mi dir'as, ĝi prav'as, se oni mi'n tiel regal'us per la rajd'baston'o, mi ankaŭ mord'us.
—Ĉu est'as grav'e?
—Li hav'as, kio'n li merit'as, ĉar mi ĵus dir'is, kiam li ...
For est'is fraŭl'in'o Maleine. Li vid'is ŝi'n rapid'eg'e supr'e'n'ir'i la ŝtup'ar'o'n al la vitr'a pavilon'o de la ĉambr'o'ĝarden'o: —Ŝi ne pov'as aŭd'i pri sang'o, li kri'is al la fenestr'o kaj lam'is antaŭ'e'n al la stal'o kun pec'o da mal'nov'a tol'aĵ'o en si'a mal'pur'a man'o. Sed jen li aŭd'is rapid'a'j'n paŝ'o'j'n mal'antaŭ si. Est'is Maleine kiu al'ven'is kur'eg'ant'e. Ŝi est'is ŝanĝ'int'a si'a'j'n vest'o'j'n, ĉar ŝi intenc'is far'i promen'o'n kun la du mel'hund'o'j. Ŝi port'is hel'verd'a'n glat'a'n rob'o'n, border'it'a'n per hel'griz'a pelt'aĵ'o, kaj sur'hav'is nigr'e-velur'a'n biret'o'n: —For tiu ĉifon'o! ŝi kri'is, kaj for'tir'is la tol'aĵ'o'n el la man'o'j de Dirk, vi al li kaŭz'us infekt'o'n.
Ŝi hav'is en la man'o mal'grand'a'n bandaĝ'uj'o'n, met'is tiu'n sur la fenestr'o-bret'o kaj en'ir'is la stal'o'n: —Bon'vol'u ven'i ekster'e'n, Eugène.
La stal'serv'ist'o star'is antaŭ ŝi kaj ŝi ek'tim'is: —Ho, kiel terur'a! Ĉu ĝi mult'e dolor'as?
Li est'is pal'a, sed rid'is: —Iom'et'e, fraŭl'in'o!
—Ĉu mi telefon'u la kurac'ist'o'n?
—Ne, fraŭl'in'o, tio'n mi tut'e ne vol'as.
—Tiam mi mem ĝi'n bandaĝ'os.
—Sed, fraŭl'in'o!
—La fraŭl'in'o ordon'as! Kaj mi antaŭ'e ĝi'n des'infekt'os per per'mangan'at'o.
Pli lert'e ol Eugène je ŝi supoz'is, ŝi pur'ig'is la vund'o'n per la des'infekt'a viol'kolor'a fluid'aĵ'o, bandaĝ'is la brak'o'n kaj tiam ir'is al Reginald Il.
—Abomen'a, aĉ'a best'o!
—Tia est'as karakter'o de ĉeval'o, fraŭl'in'o, kri'is Dirk, se best'o'n oni bat'as, ĝi mord'as!
—For'ir'u vi! Okup'u vi'n per vi'a'j fojn'o kaj pajl'o!
—Tio'n mi far'os, fraŭl'in'o, dir'is la kripl'a knab'aĉ'o kaj sur'grimp'is la ŝtup'et'ar'o'n. Supr'e, inter du fask'o'j da fojn'o li kaŝ'aŭskult'is post la et'e mal'ferm'it'a klap'luk'o la last'a'n part'o'n de la inter'parol'ad'o.
—Nun vi cert'e morgaŭ maten'o'n ne pov'os ŝofor'i, ĉu jes?
—Jes, tamen, fraŭl'in'o.
—Ho ne, la brak'o est'os ŝvel'int'a kaj rigid'a, sen'dub'e ...
—Mi cert'ig'as al vi, ke morgaŭ mi ŝofor'os, fraŭl'in'o!
—Kaj mi cert'ig'as vi'n, ke mi tio'n mal'permes'as.
—Kiel la fraŭl'in'o ...
Sed, la last'a'n vort'o'n li re'ten'is; pro la komik'a esprim'o en ŝi'a rigard'o.
La sekv'ant'a'n maten'o'n, kiam Eugène ven'is kun la Renault, Clement dir'is al li, ke li en'ven'u: —La baron'o demand'is pri vi.
La sekv'ant'a'n moment'o'n Eugène star'is en la labor'ĉambr'o de la baron'o: —Eugène, vi vol'as ŝofor'i, ĉu ne?
—Kompren'ebl'e, sinjor'o baron'o.
—Sed, ĉu vi do tut'e frenez'iĝ'is? Per mal'san'a brak'o ...
—Mi preskaŭ ne sent'as rigid'ec'o'n en la muskol'o'j, sinjor'o baron'o.
—Sed vi risk'as mi'a'n fil'in'o'n, nobel'in'o'n. Ĉu vi aŭd'as, kio'n mi dir'as?
—Mi aŭd'as, sinjor'o baron'o.
—Ŝajn'as, ke vi, burĝ'ul'o'j, ne pov'as kompren'i, ke oni ne amas'e trov'as la nobel'ar'o'n en la strat'o.
—Bedaŭr'ind'e jes, sinjor'o baron'o.
—Nu, kial do vi vol'as per tiu rigid'a brak'aĉ'o la fraŭl'in'o'n ... .
—Pa'ĉj'o, subit'e son'is la voĉ'o de Maleine, mi jam trov'is solv'o'n ... mi mem ŝofor'os!
—Ne, Maleine, mi pet'as, far'u plezur'o'n al mi kaj ne en'praktik'ig'u tiu'j'n emancip'a'j'n ide'o'j'n. Nobel'in'o ne mem ŝofor'os! Ne urĝ'as tiu orient'ad'o de la ĉirkaŭ'aĵ'o. Eugène ir'u al si'a ĉambr'o kaj vi, telefon'vok'u la kurac'ist'o'n Drom; mi vol'as oficial'e aŭd'i el la buŝ'o de kurac'ist'o, kiam ni re'e pov'as konfid'i ni'n al jen'a vir'o.
Longeois riverenc'is kaj for'ir'is kaj Maleine tre'eg'e mal'ĝoj'e rigard'is. Ŝi ir'is al si'a mal'grand'a buduar'o, telefon'is de tie al la kurac'ist'o de Groenlo kaj tiam sid'iĝ'is antaŭ si'a skrib'tabl'o, antaŭ la mal'ferm'it'a fenestr'o, tra kiu la aŭtun'a sun'lum'o en'fal'is kaj form'is or'a'n stri'o'n sur la blu'a tapiŝ'o. Ŝi vid'is la Renault for'vetur'i kaj moment'o'n post'e, Eugène Longeois preter'pas'is sub ŝi'a fenestr'o.
Ŝi aŭd'is li'a'n paŝ'o'n sur la ŝton'et'aĵ'o kaj subit'e vid'is li'a'n vizaĝ'o'n antaŭ si, kiam ŝi est'is bandaĝ'ant'a li'a'n vund'o'n.
Li aspekt'is ruĝ'eg'a. Ĉu li do hav'as tiom da dolor'o? Ŝi do ag'is tro krud'e. Ekster'e antaŭ la ĉambr'o-ĝarden'o boj'is la du mel'hund'o'j, kiu'j'n Dirk el'las'is el la hund'ej'o. Ili sci'is, ke ili el'ir'os kun si'a mastr'in'o kaj ek'boj'is blek'ant'e. Maleine si'n klin'is el la fenestr'o: Dirk! Dirk!
—Jes, fraŭl'in'o!
—Re'konduk'u Fred kaj Manda. Mi ne el'ir'os!
Kaj Dirk grumbl'is: —Tio est'as ne'kompren'ebl'a dum la last'a'j tag'o'j.
Maleine ĵet'is si'a'n biret'o'n sur la divan'o'n. Kio do al ŝi est'as. Ĉu est'as tiel grav'e, ke ŝi ne ricev'is permes'o'n mem ŝofor'i? Tio'n pa'ĉj'o ja ankaŭ antaŭ'e ne permes'is. Est'is tre agrabl'e hieraŭ'maten'e kaj ĉar tio nun ne okaz'os laŭ ŝi'a dezir'o, ŝi silent'e koler'et'as: He, eg'e mal'sagac'e!
La tag'o'j, semajn'o'j kaj monat'o'j pas'is en la bien'o ”La Blu'a Ber'o”, kiel antaŭ'e. Ekster'e neni'u ŝanĝ'o montr'iĝ'is en la viv'manier'o de la posed'ant'o kaj li'a fil'in'o kaj de la serv'ist'o. Baron'o d’Hainquart kontraŭ la nov'a ŝofor'o rest'is sam'e fier'a, arogant'a kaj kapric'a kiel kontraŭ la tri antaŭ'ul'o'j, kiu'j for'kur'is el la bien'o kiel el purgatori'o. Se ebl'e, li kondut'is kontraŭ Eugène Longeois eĉ pli ne'toler'ebl'e. Ĉar ĉe la franc'o li ĉiam de'nov'e rimark'is ec'o'j'n, kiu'j'n eĉ ali'a ŝofor'o oni van'e serĉ'us. Eugène parol'is flu'e angl'e, franc'e kaj hispan'e, ŝak'lud'is kaj skerm'is, kaj pli mult'e el tiu'j fak'o'j baron'o d’Hainquart sci'pov'is neni'o'n ...
—Nun vi vid'as, li dir'is al Maleine, kiel ordinar'a hom'o far'iĝ'as bon'manier'a per inter'rilat'o kun la nobel'ar'o.
—Jes, respond'is Maleine, kaj li est'as tiel modest'a, kvazaŭ li hont'as rimark'ig'i al la ali'a'j serv'ist'o'j si'a'n pli'alt'a'n inteligent'ec'o'n. Ĉu vi sci'as, ke li verk'as?
—Ĉu leter'o'j'n? Jes, tio'n li far'as, mi sci'as. Sen erar'o'j lingv'a'j kaj tre leg'ebl'e.
—Ne, ne, tio'n mi ne alud'as, li verk'as poem'o'j'n aŭ rakont'aĵ'o'j'n aŭ i'o'n simil'a'n, ĉar, kiam ni la unu'a'n foj'o'n el'rajd'is sur Reginald, li perd'is si'a'n tag'libr'o'n, en kiu li est'is skrib'int'a per krajon'o tut'a'j'n paĝ'o'j'n. Mi ĝi'n trov'is hazard'e kaj mi ne sci'is, ke ĝi aparten'as al li. Kaj kiel li ruĝ'iĝ'is, kiam mi ĝi'n re'don'is al li! Ĉu vi sci'as, kie mort'is li'a patr'in'o? En Alĝerio. Mi opini'as, ke li hav'as bel'tip'a'n aspekt'o'n, ĉu ne?
—Nu, Maleine mi ne kutim'as pri'stud'i la fizionomi'o'n de mi'a stal'serv'ist'o kaj mi atend'as de nobel'in'o d’Hainquart preciz'e la sam'a'n. Tiu'j rimark'o'j ...
—Sed, pa'ĉj'o, li ja ne aŭd'as tio'n.
—Feliĉ'e ne!
En la mal'grand'a'n anim'o'n de la grand'a baron'o en'ven'is la ĵaluz'o. Li ne pov'is toler'i, ke oni entuziasm'iĝ'as pri ali'a'j, eĉ se mult'rilat'e ekzist'as kaŭz'o por tio. Kaj pli mal'mult'e li tio'n toler'is ĉe si'a fil'in'o. Li'a fil'in'o est'is en la mond'o per, por kaj pro li. Kaj la laŭd'o kiu'n Maleine esprim'is pri la nov'a stal'serv'ist'o li'n ĝen'is terur'e. Kaj se li ne est'us tiom fanfaron'int'a ĉe si'a'j mal'mult'a'j kon'at'ul'o'j en Hag'o kaj Dieren pri la nov'a rajd'serv'ist'o de Maleine, li cert'e jam nun serĉ'us pretekst'o'n por liber'ig'i si'n de tiu sinjor'o-ŝofor'o! Tiam tamen re'e komenc'iĝ'us serĉ'ad'o kaj anonc'ad'o por akir'i nov'a'n. Tiu'n ĝen'o'n li vol'is evit'i. Sed tio est'as cert'a: se li ir'os la sekv'ont'a'n semajn'o'n al Parizo por ĉe'est'i la kun'ven'o'n de la akci'ul'o'j de la ”Societé Ceramique”, li bon'eg'e ĉio'n atent'os kaj inform'os pri ali'a ŝofor'o.
Kaj Euĝne ... mal'rapid'e, tre mal'rapid'e li akomod'iĝ'is al si'a nov'a medi'o. ”Far'i serioz'eg'a'n mien'o'n”, kiel Maleine tio'n kelk'foj'e dir'is, ne tio al li kaŭz'is grand'a'n pen'o'n, sed la persist'ad'o, la energi'a al'cel'ad'o, tio super'fort'e li'n streĉ'is. Kie nun est'as li'a'j bon'e pri'zorg'it'a'j man'o'j? ... Se la jun'a baron'in'o de Serrieul, kiu antaŭ unu jar'o hav'is por li tiom da afabl'a atent'o, se ŝi li'n nun vid'us, ŝi mal'estim'e lev'us la naz'o'n pri la ne'pur'a'j kaŭĉuk'a'j kol'um'o'j, kiu'j'n li laŭ ordon'o de la baron'o dev'as port'i sub si'a livre'o. La mal'jun'a markiz'in'o d’Ivry simpl'e ne juĝ'us li'n ind'a je si'a rigard'o. Kaj ĉiu'j serv'ist'o'j, tiu naŭz'a stal'knab'o, tiu mal'log'a tip'o, kiu ad'e li'n spion'as por ne'atend'it'e li'n atak'i, pro kio do tiu monstr'a knab'aĉ'o est'as kontraŭ li?
Kvar monat'o'j'n post si'a al'ven'o en ”La Blu'a Ber'o” li demand'is si'n mem: Ĉu mi sukces'os? Ĉu mi pov'os persist'i? Ĉio'n, laŭ'vort'e ĉio'n, li antipati'is. Ĉiu'n tag'o'n li batal'is kun si mem, ĝis kiam iu'n maten'o'n li dir'is: —Mi ced'as. Mi ne pov'as viv'i sen iu, kiu kun mi parol'as; iu, kiu sci'as, kio'n mi vol'as; iu, kiu sci'as mi'a'n batal'o'n, la mal'egal'a'n batal'o'n de ĉiu'j viv'ant'o'j kaj eĉ de la sen'viv'a'j aĵ'o'j kontraŭ unu hom'o. Mi hodiaŭ tag'mez'e dir'os al la fraŭl'in'o, ke mi for'ir'os en juli'o ...
Sed li prokrast'is si'a'n komunik'o'n de tag'o al tag'o, ĝis kiam baron'o d’Hainquart iu'n maten'o'n kontraŭ li furioz'is. La fos'aĵ'et'o ĉirkaŭ la ĉeval'sterk'ej'o est'is tro profund'e el'fos'it'a.
—Kia'n sterk'o'n ni pov'os akir'i per ĝi, tro mal'sek'a'n, tro mal'sek'a'n! Vi est'as tro sinjor'ec'a vi hav'as la sam'a'n mal'san'o'n de ĉiu'j, kiu'j long'temp'e kontakt'is kun la nobel'ar'o; alt'rang'ec-mani'o'n!
—Baron'o, tia'n labor'o'n antaŭ'e mi neniam far'is.
—Tio'n vi ja ne bezon'as dir'i al mi, tio'n vid'as eĉ infan'o, vi ne est'as serv'ist'o, vi est'as fraŭl'in'o!
Longeois far'iĝ'is kret'pal'a: li'a'j lip'o'j trem'is, kaj li'a'j okul'o'j mal'gaj'e ard'is. Ankoraŭ unu vort'o'n, kaj la baron'o est'us sent'int'a ĉirkaŭ la gorĝ'o la man'eg'o'n de si'a nov'a ŝofor'o. Sed d’Hainquart koler'e si'n turn'is kaj ir'is renkont'e al si'a fil'in'o, kiu li'n ven'pet'is por la vizit'o, kiu ĵus est'is al'ven'int'a. Per unu rigard'o Maleine vid'is, kio okaz'is, kaj dum ŝi'a patr'o kur'is al la verand'o, ŝi rest'is star'ant'a antaŭ la serv'ist'o: —Ĉu de'nov'e la sam'a afer'o? ... Eugène, pardon'u pa'ĉj'o'n, est'as mal'san'o li'a.
—Fraŭl'in'o, mi for'ir'os je la fin'o de la monat'o.
—Kio'n vi dir'as?
—Pet'u al vi'a patr'o, ke mi parol'u kun li, kiam li est'os re'kviet'iĝ'int'a.
—Kial?
—Mi vol'as person'e dir'i al li, ke mi for'ir'os.
—Tio'n vi ne far'os!
—Kaj kiu mal'ebl'ig'us tio'n al mi?
—Mi.
—Ĉu vi? Kia'n interes'o'n vi hav'as ten'ant'e mi'n ĉi tie, kontraŭ mi'a vol'o?
—Neni'a'n interes'o'n, sed vi ne for'ir'os, pri tio mi est'as cert'a. Ne far'u tio'n. Mi trov'us tio'n tre mal'agrabl'a.
Kio'n li nun vid'as? Ĉu ŝi est'as mal'ĝoj'a? Ne, tio est'as ne'ebl'e, tio est'us ne'kompren'ebl'e ... Dum li en'pens'e serĉ'is taŭg'a'n vort'o'n, ven'is Clement por dir'i: —Fraŭl'in'o, la baron'o dezir'as tuj vid'i vi'n, tuj.
—Jes, bon'e, dir'u al la baron'o, ke mi jam tiel oft'e i'o'n dezir'is, kio ne tuj plen'um'iĝ'is.
Clement for'ir'is kaj tiam ŝi dir'is preskaŭ ordon'e: —Kiam vi morgaŭ est'os vetur'ig'int'a pa'ĉj'o'n al la staci'o, ni far'os grand'a'n ekskurs'o'n sur la Reginaldoj.
Eugène riverenc'is kaj re'ir'is al si'a labor'o. Sed de'post tiu ĉi moment'o io en li'a anim'o vek'iĝ'is, kio li'n feliĉ'ig'is kaj sam'temp'e li'n mal'kviet'ig'is. La fraŭl'in'o defend'is la nov'a'n ŝofor'o'n kontraŭ si'a sever'a patr'o. ”Ne for'ir'u, tio'n mi trov'us mal'agrabl'a”, ŝi dir'is al li kaj ŝi'a'j okul'o'j est'is mal'sek'et'a'j, ŝi'a'j lip'o'j trem'is. Kiu'j pens'o'j okup'as tiu'n knab'in'o'n? Ĉu ŝi el'trov'is li'a'n sekret'o'n? Ĉu ŝi ebl'e konjekt'is li'a'n de'ven'o'n? Ne, tio est'is absolut'e ne'ebl'e. Sed tiam ŝi ek'lud'as tre danĝer'a'n lud'o'n, lud'o'n kun fajr'o! Nobel'in'o, kiu pren'as la parti'o'n de si'a rajd'serv'ist'o kaj al li pet'as pardon'i ŝi'a'n patr'o'n, ĉar li'a'j sen'motiv'a'j koler'a'j kapric'o'j est'as sekv'o de mal'san'o.
Li re'ir'is al si'a'j kutim'a'j okup'o'j, klopod'is forges'i ... pro ŝi, la ofend'o'j'n ĵet'it'a'j'n en li'a vizaĝ'o. Pri mem-eks'iĝ'o li nun ne plu pens'is. Kiam li est'is fin'int'a si'a'n labor'o'n, li ir'is al si'a ĉambr'o, sid'iĝ'is en seĝ'o'n kaj pri'pens'is, ĉu li dev'as si'n kulp'ig'i pri mal'modest'ec'o, — je la fil'in'o de si'a mastr'o? Ne, la konfidenc'ec'o, je kiu ŝi parol'is kun li, neniel est'is el'log'it'a de li. Ĉu li sent'as pri ŝi i'a'n kor'inklin'o'n?
Li apog'is la vizaĝ'o'n en la man'o kaj fiks'e rigard'is antaŭ si ...
”Est'u honest'a, Georg'e,” li avert'is si'n mem, kaj tiam li dev'is konfes'i: Jes, tiu simpl'a, spontane'a infan'o tre fort'e li'n al'tir'as. Se li est'us renkont'int'a ŝi'n antaŭ mult'a'j jar'o'j, li est'us konfes'int'a al ŝi mal'kaŝ'e si'a'n simpati'o'n, sed nun ... ne, eĉ se oni met'us pistol'o'n sur li'a brust'o ... neniam li forges'us, ke ŝi est'as la mastr'in'o, kaj li la serv'ist'o.
—La promes'o'n, kiu'n mi far'is al mi'a patr'o, mi plen'um'os, mi silent'os ĝis mi'a mort'o. La generaci'o de Verd’Il'e ne hav'u serv'ist'o'n inter si'a'j post'e'ul'o'j.
Tiu'n tag'o'n li ne vid'is la baron'o'n, nek ties fil'in'o'n. Li ĉe'tabl'iĝ'is kontraŭ'vol'e, ĉar la lam'a Dick ankoraŭ ne de'kutim'iĝ'is de si'a'j kaŝ'malic'a'j turment'o'j. Li neni'o'n pov'is cert'e konstat'i, sed ke ili ripet'e mok'rid'as pro li, tio est'is evident'a. Est'is la lentug'ul'o, kiu tio'n ĉef'is, simil'ant'e serioz'ec'o'n kaj tro'a'n sub'ul'ec'o'n. Sed ripet'foj'e li vid'is, ke Frits aŭ Netje for'ir'as por rid'eksplod'i en la lav'kuir'ej'o.
Nur Evelin'e ne rid'is, eĉ mal'kaŝ'e pren'is parti'o'n por li kaj riproĉ'is: —Ĉes'u do tiu'j'n mal'sprit'aĵ'o'j'n. Vi hont'u!
Ŝajn'as, ke ŝi jam tiu'n sam'a'n vesper'o'n ĉio'n rakont'is al la fraŭl'in'o, ĉar kiam Eugène la sekv'ant'a'n maten'o'n sol'a per la aŭtomobil'o re'ven'is de la staci'o, Clement pet'is li'n ir'i al la loĝ'o'ĉambr'o, kie la fraŭl'in'o i'o'n vol'as dir'i al li: —Eugène, mi ordon'is, ke oni est'ont'e pret'ig'u la tabl'o'n en la ŝofor'loĝ'ej'o.
—Se vi tio'n dezir'as, fraŭl'in'o ...
—Vi ja ankaŭ tio'n dezir'as, ĉu ne?
—Sincer'e dir'it'e, jes, fraŭl'in'o, sed ĉu tio ne ŝok'os la ali'a'j'n?
—Kiu ŝok'is unu'e?
Eugène silent'is ...
—Ĉu la Reginaldoj est'as sel'ig'it'a'j?
—Post kvar'on'hor'o, fraŭl'in'o.
—Konduk'u ili'n tiam antaŭ la pord'o'n. Inter'temp'e mi trans'vest'iĝ'os.
Eugène for'las'is la ĉambr'o'n kaj kiam li ven'is en la marmor'a hal'o, Clement star'is atend'ant'e li'n kun serioz'a mien'o.
—Dir'u, ĉu la baron'o sci'as, ke la fraŭl'in'o kaj vi el'rajd'os sur la alzan'ul'o'j?
—Pri tio mi ne demand'is. Mi far'as, kio'n la fraŭl'in'o al mi ordon'as.
—Prov'u mal'konsil'i tio'n al ŝi.
—Kial?
—Por tio mi hav'as special'a'n motiv'o'n.
—Far'u al mi plezur'o'n kaj ne est'u tiel mister'a. Se mi dev'as mal'konsil'i al la fraŭl'in'o tiu'n ĉi rajd'ad'o'n, mi ja dev'as dir'i al ŝi la kial'o'n.
—Dir'u, ke la baron'o tio'n ne ŝat'as.
—Tio est'as al ŝi tut'e indiferent'a.
—Nu jes, sed preciz'e hodiaŭ.
—Pro kio ne hodiaŭ? Est'is hodiaŭ tag'o kiel ĉiu'j ali'a'j.
—Ne ver'e. Mi ne ŝat'us, ke hodiaŭ la nobel'in'o tre lac'iĝ'us kaj tio cert'e okaz'os pro Reginald II ... Eĉ al vi ĝi kaŭz'as mult'a'n pen'o'n.
Eugène koler'iĝ'is kaj dir'is: —Nu do, rakont'u, kio okaz'os hodiaŭ!
—Hodiaŭ vesper'o'n ven'os vizit'o ... Junkr'o Debloux!
—Bon'e, tiu vizit'o pov'as ven'i.
—Jes, sed, kompren'u mi'n bon'e, tio ne est'as ordinar'a vizit'o, tiu junkr'o est'as bon'a kon'at'ul'o de la baron'o kaj li ven'os ... ĉe tiu'j ĉi vort'o'j li ĉirkaŭ'rigard'is, ĉu neni'u li'n aŭd'as, — tiu ven'os special'e por la fraŭl'in'o ... Ebl'e hodiaŭ vesper'e efektiv'iĝ'os.
—Efektiv'iĝ'os? Kio?
—La fianĉ'iĝ'o! Sed vi silent'u! Vi ne parol'u pri tio al Hor'tens'e nek al Evelin'e, ĉar tiam la baron'o furioz'iĝ'os.
Eugène moment'o'n silent'e rigard'is antaŭ si, tial Clement demand'is: —Ĉu vi ne mi'n kompren'as?
—O, jes, jes ... la fraŭl'in'o fianĉ'in'iĝ'os, vi dir'is.
—Ebl'e, tre ebl'e, mi dir'is, kompren'u mi'n bon'e, nur se la junkr'o ŝi'n dezir'as.
—Kaj ĉu pri tio oni hodiaŭ vesper'e decid'os?
—Tre ver'ŝajn'e. La baron'o nun est'as en Velp por parol'i kun li'a onkl'in'o pri tio. Li ĉio'n rakont'is al mi postul'ant'e silent'ad'o'n. Kaj mi tut'e ne est'us alud'int'a pri tio, se ne la fraŭl'in'o intenc'us far'i tia'n danĝer'a'n ekskurs'o'n. Ĉar hodiaŭ vesper'e mi cert'e dev'os en'kas'ig'i akr'a'n riproĉ'o'n de la baron'o.
—Ĉu la fraŭl'in'o do mem ne sci'as, ke ŝi'a ador'ant'o hodiaŭ vesper'e ven'os?
—Tio'n mi ne sci'as.
—Nu, demand'u al ŝi.
—Kio? Ĉu vi frenez'iĝ'is? Tio'n mi ne far'us eĉ por du'dek kvin gulden'o'j. Se la baron'o vol'as tio'n sekret'i antaŭ ŝi ...
Ne, prefer'e vi dir'u, ke vi mal'konsil'as rajd'i sur Reginald II. Re'ir'u: ŝi est'as ankoraŭ en la famili'a ĉambr'o.
—Bon'e, dir'is Eugène kaj frap'et'is sur la pord'o, tra kiu li ĵus est'is el'ven'int'a.
—Fraŭl'in'o, li dir'is, mi ankoraŭ pri'pens'is kaj nun mi sent'as skrupul'o'n pri mi'a respond'ec'o, se vi sur Reginald ...
—Dir'u, Eugène, kiu tiu'n mesaĝ'o'n inspir'is al vi?
—Ĉu inspir'is?
—Nu, ne est'u tiel infan'aĵ'a, ni ir'os! Kaj mi re'ven'os sen'difekt'a. Rapid'u iom.
Eugène sent'is, ke li ruĝ'iĝ'as, riverenc'is kaj for'las'is la ĉambr'o'n. Mal'supr'e ĉe la ŝtup'ar'o star'is Clement atend'ant'e li'n: —Ĉu vi sukces'is?
—Ŝi mi'n mok'rid'as.
—Nu, est'u. La junkr'o do fianĉ'iĝ'u kun part'o de la fraŭl'in'o, mi far'is, kio'n mi pov'is.
Post kvar'on'hor'o ven'is Eugène kun la du alzan'ul'o'j, ten'ant'e ili'n ĉe la brid'o, ĉe la mal'antaŭ'a peron'o. Reginald II eĉ ne unu minut'o'n star'is sen'mov'e. Ĝi huf'bat'is tru'o'j'n en la karb'o'gruz'o, blek'is kaj bat'is mal'antaŭ'e'n. Kaj Clement, kiu observ'is post palm'o en la ĉambr'o'ĝarden'o tiu'n spektakl'o'n grumbl'is: —Ili ven'os hejm'e'n hodiaŭ vesper'e kun romp'it'a'j rip'o'j, tio'n ni vid'os! Se ŝi est'us mi'a fil'in'o ... Vid'u nun tiu'j'n ĉeval'o'j'n, kiel ili pied'frap'as Ia gazon-rand'o'j'n. Kaj Reginald II kontraŭ arb'o frot'e for'puŝ'os la fraŭl'in'o'n de si'a dors'o.
Ke la nobel'ar'o far'as tia'j'n kapric'o'j'n, tio est'as kompren'ebl'a, sed tiu burĝ'a knab'o dev'us dir'i: mi ne risk'as tio'n kaj tiam ankaŭ ŝi dev'us rest'i hejm'e.
La du rajd'ant'o'j jam ne est'is vid'ebl'a'j. Longeois rajd'is je distanc'o de kelk'a'j paŝ'o'j post fraŭl'in'o Maleine, sed tiu ĉi vok'is: —Ven'u! Kie vi est'as?
—La baron'o skrib'is en mi'a instrukci'o ...
—Ho, la instrukci'o. Rajd'u flank'e de mi. Mi tut'e ne tim'as, sed, kiam Reginald ek'kapt'as la ide'o'n for'galop'i kun mi, tiam la pa'ĉj'a instrukci'o ne ĝi'n halt'ig'os.
Eugène spron'is si'a'n ĉeval'o'n kaj trot'is ĉe la dekstr'a flank'o de la amazon'o. Maleine abomen'is la modern'a'n amerik'a'n rajd'manier'o'n. Praktik'a — mi prav'ig'as, ŝi kutim'is dir'i, sed pli'vol'e ne'praktik'a, ol ... mal'bel'a. Ŝi aspekt'is tre bel'a kaj tre ĉarm'a per si'a amazon'a ĉapel'o, per si'a long'a, nigr'a jup'o kaj per si'a'j lak'bot'o'j. La du mel'hund'o'j boj'ant'e ŝi'n post'kur'is kaj lam'a Dirk, kiu dev'is ili'n sekv'i ĝis la grand'a bar'il'o, bru'e furioz'is: —Tio'n ek'sci'os la baron'o, mi cert'ig'as.
La kamp'ar'an'o'j kiu'j labor'is sur la kamp'o, vid'is preter'trot'i la du'o'n kaj unu al la ali'a kri'is si'a'j'n rimark'o'j'n. La baron'o'n ili ne ŝat'is, sed la fraŭl'in'o est'is tre'eg'e bon'kor'a infan'o, tut'e ne fier'a.
Longeois est'is tre lert'a rajd'ist'o. Jam est'ant'e ses'jar'a knab'o li salt'ig'is si'a'n ĉeval'o'n trans bar'o'j'n, antaŭ kiu'j plen'kresk'a'j rajd'ist'o'j oft'e halt'ig'is pro tim'o. Kaj est'is, kvazaŭ Maleine sent'is si'n en li'a ĉe'est'o tut'e ekster'danĝer'a.
Ili trot'is sen'inter'romp'e pli ol tri kvar'on'hor'o'j'n, ne'parol'ant'e eĉ unu vort'o'n, ĉar ili bezon'is ĉiu'n atent'o'n por reg'i si'a'j'n ĉeval'o'j'n.
Reginald II precip'e est'is ĝen'em'a. Se ĝi ne pov'is ir'i laŭ'plaĉ'e ĝi ĵet'is la kap'o'n laŭ'ebl'e plej alt'e'n por per tio traf'i si'a'n rajd'ant'in'o'n, sed apenaŭ Eugène vid'is tiu'n ĉi danĝer'a'n kutim'o'n, li halt'ig'is la ĉeval'o'j'n, pren'is el si'a poŝ'o mal'larĝ'a'n rimen'o'n kaj ĝi'n fiks'is al la menton'rimen'o kaj al la brust'jung'il'ar'o.
—Nu, li dir'is, nun vi almenaŭ est'as antaŭ'gard'it'a por danĝer'a kontakt'a. Jen la erik'ej'o!
Nun komenc'iĝ'is rajd'ad'o, kiu'n Maleine neniam forges'os. Ŝi ne vol'is ced'i al si'a rajd'serv'ist'o, ĉar ŝi est'is rakont'int'a, ke dum du jar'o'j la Amersfort’a ĉeval'dres'ist'o instru'is al ŝi ĉeval'rajd'o'n. Post mal'long'a paŭz'o Longeois propon'is per kviet'a galop'o trans'ir'i la erik'ej'o'n.
Bel'eg'e est'is. La fort'e spirant'a'j kaj anhel'ant'a'j ĉeval'o'j vol'is konkur'i en rapid'ec'o, sed Longeois ĉiu'foj'e avert'is: ”re'ten'u, re'ten'u”. La ekscit'it'ec'o de Reginald li'n mal'trankvil'ig'is. La best'o tro long'e rest'is en la stal'o. Prefer'ind'e est'us ĝi'n ten'i proksim'e de la hejm'o; la spac'o, la alt'a ĉiel'o, la incit'ant'a aer'o ĝi'n tro'instig'is.
—Ho, kri'is Maleine, kiel agrabl'eg'e! Nun mi rajd'ant'e pov'as for'ig'i ĉiu'j'n indign'o'j'n de la last'a'j tag'o'j! Tie, post tiu bar'il'o, ĉe la fin'o de la erik'ej'o situ'as ”La Mal'nov'a Poŝt'korn'o”. Tie ni moment'o'n ripoz'os!
Eugène dev'ig'is si'a'n ĉeval'o'n rest'i ĉe la ŝi'a. Si'n'gard'o est'is neces'a, ĉar la erik'ej'o est'as plen'a je mal'eben'aĵ'o'j. Kaj post kvar'on'hor'a galop'ad'o ili al'ven'is ĉe ”La Mal'nov'a Poŝt'korn'o”.
—Rigard'u, dir'is Maleine, jen jam flor'ant'a pom'arb'o!
Kia bel'eg'a roz'ruĝ'a nub'o da flor'o'j!
Li ŝi'n help'is de'ĉeval'iĝ'i, ĉe la brid'o kun'pren'is la du ĉeval'o'j'n al la vetur'il'ej'o kaj ili'n lig'is al ring'o en la mur'o, tiam li ir'is al la verand'o, pren'is el ĝi kan'a'n seĝ'o'n kaj tabl'et'o'n, met'is tiu'j'n sub la flor'ant'a'n arb'o'n: —Ebl'e vi prefer'as sid'i ĉi tie, fraŭl'in'o, ĉu ne?
—Ho, jes. volont'eg'e.
Li modest'e for'ir'is, avert'is la kelner'o'n kaj post'e promen'is en la legom'ĝarden'o'n, kiu trov'iĝ'as je kelk'a distanc'o de la dom'o. Sed en mal'pli ol unu minut'o Maleine aper'is mal'antaŭ la dom'o: —Eugène!
—Fraŭl'in'o?
—Unu'op'e est'as tie ĉi sufiĉ'e enu'ig'e. Mi dezir'as iom parol'i kun vi. Rakont'u al mi iom pri la Alĝeria dezert'o.
—Kiel la fraŭl'in'o ... Li re'ten'is la vort'o'n kaj ili ambaŭ ek'rid'is: —Ŝajn'as, kvazaŭ vi lern'is vi'a'n lecion'o'n parker'e! ŝi rid'is, pren'u tiu'n ali'a'n kan'a'n seĝ'o'n kaj rakont'u i'o'n al mi.
—Fraŭl'in'o, tio ne est'as facil'e. Mi pens'is pri ĉio, escept'e pri la Alĝeria dezert'o.
—Bon'vol'u rakont'i, kio'n vi pens'is.
—Tio eĉ pli mal'facil'e est'as, fraŭl'in'o.
—Tiam mi dir'os, kio'n vi pens'is. Vi pens'is: Kiam post kelk'a temp'o la baron'o re'hejm'iĝ'os, tiam la spektakl'o re'komenc'iĝ'os. Tiam mi dev'os rakont'i, kio'n mi far'is, kie mi est'is — ĉar tio est'as unu el la punkt'o'j el mi'a instrukci'o —, kaj tiam sekv'os riproĉ'o'j ... ĉio pro la fraŭl'in'o. Ĉu ne est'as tiel?
—Tiel est'as, fraŭl'in'o. Mensog'i mi ne pov'as kaj tamen dev'as: pro vi.
—Ne, ne, ni mal'kaŝ'e dir'os la ver'o'n. Ni el'rajd'is — vi ĉe mi'a flank'o — ni sid'is kun'e sub flor'ant'a arb'o, trink'ant'e framb'o'limonad'o'n kaj manĝ'ant'e biskvit'o'j'n. Jen, la kelner'o jam ĝi'n al'port'as!
Longeois silent'is moment'o'n, ĝis kiam la fremd'a vir'o est'is for'ir'int'a kaj tiam li dir'is: —Ŝajn'as, ke la fraŭl'in'o ne'grav'a'j taks'as la mal'grand'a'j'n mal'facil'aĵ'o'j'n de la viv'o.
—Jes, tio'n far'as la fraŭl'in'o, kaj tio'n ŝi ankaŭ far'as pri la grand'a'j.
—Mi plej kor'e esper'as, ke tia'j'n vi ne jam renkont'is.
—Ho, jes, oft'e, pa'ĉj'o jam du foj'o'j'n klopod'is edz'in'ig'i mi'n kaj hodiaŭ vesper'e li tio'n far'os por la tri'a foj'o ...
Longeois ŝi'n mir'e rigard'is.
—Fraŭl'in'o, sen'kulp'ig'u mi'n, vi mi'n honor'as per la konfid'o, kiu'n vi al mi don'as, sed ne dec'as al stal'serv'ist'o.
—Est'as tre ver'e, kio'n vi dir'as, sed tamen laŭ mi est'as sen'senc'aĵ'o. Vi tut'e ne simil'as al stal'serv'ist'o. Se mi ne pli bon'e sci'us, mi dir'us, ke vi est'as student'o. Vi est'as la unu'nur'a person'o el mi'a tut'a rond'o, kun kiu mi pov'as dec'e parol'i.
—Sed vi'a patr'o, fraŭl'in'o, dec'as, ke tiu est'as la unu'a, kun kiu vi ...
—Ho, mi'a patr'o. Naŭ'dek procent'e li est'as baron'o kaj nur dek procent'e patr'o. Ĉu vi vol'as kred'i, ke mi serioz'e pri'pens'as akcept'i hodiaŭ vesper'e la edz'in'iĝ'a'n propon'o'n, kiu'n oni por mi pret'ig'is?
—Sed fraŭl'in'o!
—Jes, ŝi dir'is, mi ne est'us la unu'a nobel'in'o, kiu tia'manier'e est'as konduk'at'a ĉe la man'o de si'a patr'o al si'a destin'o!
—Kaj kiel vi pens'as ...
—Mi simpl'e decid'is edz'in'iĝ'i kun tiu, kiu'n mi vol'as, est'u li stal'serv'ist'o. Pardon'u, mi ne intenc'is ofend'i vi'n.
Stal'serv'ist'o pov'as en si'a spec'o ...
—Est'i sinjor'o, komplet'ig'is Longeois mok'et'e.
—Nepr'e bezon'at'a li pov'as est'i, cert'e, kaj ankaŭ li pov'as vek'i admir'o'n. Kiam mi vid'is vi'n pas'int'a'n aŭtun'o'n, dres'ant'a Reginald I ... kiam ĝi vi'n preskaŭ frakas'is ... kaj nun de'nov'e dum tiu ĉi rajd'ad'o ... ĉar mi sincer'e dir'as: mi dum moment'o est'is en angor'o, kvankam mi kaŝ'is tio'n.
—Do, ni post'e tre trankvil'e re'turn'e rajd'os, ĉu ne?
—Ne, ni galop'os. Mi ne vol'as rid'ind'ig'i mi'n flank'e de dezert'rajd'ist'o.
Kelk'a'j'n moment'o'j'n post'e ambaŭ de'nov'e sid'is sur la sel'o'j kaj rajd'int'e kelk'a'j'n cent'o'j'n da metr'o'j paŝ'e, Maleine galop'ig'is si'a'n ĉeval'o'n. Ili nun parol'is neniu'n vort'o'n.
Ĉiu'n atent'o'n postul'is la rajd'ad'o. Kaj subit'e, sen'bru'e, sen ek'kri'o, Maleine kun si'a ĉeval'o fal'is, sen vort'o pro terur'iĝ'o, ter'e'n, mez'e de la erik'ej'o. Fort'eg'a est'as la bat'o!
Reginald tuj star'iĝ'is de'nov'e sur la antaŭ'krur'o'j, sed Maleine rest'is kuŝ'ant'a. La tut'a pez'o de la best'o fal'is sur ŝi'a mal'dekstr'a krur'o. En plen'a galop'o Longeois salt'is de si'a ĉeval'o, ĵet'is la brid'o'j'n al la best'o, kaj re'turn'e kur'eg'is. La ĉeval'o de Maleine re'e star'is sur si'a'j pied'o'j, si'n sku'is, sed ĝi'a rajd'ant'in'o kuŝ'is sur si'a mal'dekstr'a flank'o ... apog'ant'e per la man'o sur la ter'o, la amazon'a'n ĉapel'o'n mal'proksim'e de ŝi, la rajd'baston'o'n romp'it'a en du pec'o'j. Ŝi'a vizaĝ'o pro dolor'o konvulsi'is kaj ŝi aspekt'is mort'pal'a.
—Fraŭl'in'o, Longeois kri'is tut'e terur'ig'it'e, ĉu vi hav'as dolor'o'n?
—Jes, ŝi ĝem'is, dum ŝi'a kap'o fal'is mal'antaŭ'e'n, tre mult'a'n dolor'o'n!
Li don'is al ŝi ambaŭ man'o'j'n: —Ĉu vi pov'as ek'star'i?
—Mi klopod'os ... ne, ne, ne pov'as ... io romp'iĝ'is, mi'a genu'o, kaj mi'a ... pied'o. Kaj malgraŭ la plej fort'eg'a dolor'o, ŝi rid'et'is: —Kaj tio ja est'as tre grav'e — en la tag'o de mi'a fianĉ'in'iĝ'o.
La fal'akcident'o de fraŭl'in'o Maleine kaŭz'is grand'a'n konfuz'o'n en ”La Blu'a Ber'o”. Longeois jam cent'foj'e vid'is fal'i rajd'ist'o'n de la ĉeval'o, tio ne impres'is li'n, sed nun li preskaŭ ne pov'is reg'i si'a'n trankvil'ec'o'n. Li genu'iĝ'is apud si'a jun'a mastr'in'o, kaj demand'is kun trem'ant'a voĉ'o: —Ĉu mi vi'n lev'u, vi'n met'u sur la ĉeval'o kaj paŝ'e kun vi rajd'u hejm'e'n?
Ŝi kap'jes'is kun dolor'e-esprim'a vizaĝ'o, sed kiam li ŝi'n lev'is, ŝi ek'kri'is. Dolĉ'e li de'nov'e ŝi'n kuŝ'ig'is.
—Las'u mi'n ĉi tie, ŝi dir'is, rajd'u hejm'e'n, kaj vetur'ig'u ĉi tie'n la aŭtomobil'o'n ... la kuŝ'ad'o mal'pli mult'e mi'n dolor'as.
Longeois jam est'is ĉeval'e kaj flug'rapid'is tra la erik'ej'o, dum la ali'a best'o kviet'e rest'is en la proksim'o de si'a mastr'in'o. Maleine kuŝ'is sur si'a dekstr'a flank'o, la pugn'o'n prem'it'a antaŭ la buŝ'o pro silent'a dolor'o. Long'a, sen'fin'e long'a ŝajn'is al ŝi la atend'ad'o, kvankam ŝi cert'e sci'is, ke Longeois rajd'os je la plej grand'a rapid'o. Klin'int'e super la kol'o de si'a ĉeval'o, ĉi tiu rapid'eg'is ĝis la rand'o de la erik'ej'o. La best'o mem'vol'e ek'trot'is, sed li ad'e spron'is kaj bat'eg'is ĝi'n sur la kol'o, galop'is ĝis tuj antaŭ la grand'a bar'il'o, kiu bon'ŝanc'e est'is larĝ'e mal'ferm'it'a. Dirk star'is ĉe la en'ir'ej'o de la garaĝ'o. Li salt'is de la ĉeval'o, ĵet'is la brid'o'j'n al la knab'o kaj kri'is: —Vok'u Evelin'e! La fraŭl'in'o fal'is de la ĉeval'o. Ŝi dev'as kun'ir'i en la aŭtomobil'o por ŝi'n help'i.
Mal'pli ol du'on'a'n minut'o'n post'e la grand'a Chrysler kun Evelin'e en la mal'antaŭ'a part'o, vetur'eg'is sur la voj'o al la erik'ej'o. La nov'a ŝofor'o nun profit'is si'a'n sci'o'n pri la voj'o'j. Kiel diabl'o la aŭtomobil'o antaŭ'e'n'flug'is. Antaŭ ol li for'vetur'is, li est'is kri'int'a al Clement: —Telefon'u al la kurac'ist'o. Se li ven'as tre rapid'e, tiam la fraŭl'in'o pov'os est'i fleg'it'a antaŭ la re'ven'o de la baron'o.
Longeois dum la vetur'ad'o sent'is si'n kapt'it'a de fort'eg'a febr'o. Ĉiu'moment'e li re'vid'is tiu'n pro dolor'o streĉ'it'a'n vizaĝ'o'n de Maleine antaŭ si. Imag'u, ke tiu fal'o est'us mort'ig'a. Tiu pens'o preskaŭ frenez'ig'is li'n kaj nun en tiu ĉi moment'o li sent'is, kio'n ŝi por li signif'as. La Chrysler pen'bru'is tra la profund'a rad'sulk'o en la erik'ej'o, sku'is, tang'is kaj trem'et'is kiel boat'o sur la ond'o'j, kaj Eugène signal'ad'is por sci'ig'i al si'a mastr'in'o, ke li al'proksim'iĝ'as.
Sed Maleine ne aŭd'is li'n. La dolor'o'j iĝ'is tiel fort'a'j, ke ŝi dev'is barakt'i tut'fort'e por ne sven'i. Sed fin'fin'e ŝi ne plu pov'is el'ten'i. La kap'o fal'is mal'antaŭ'e'n kun ferm'it'a'j okul'o'j, kaj la dolor'febr'o pel'is ŝi'a'j'n pens'o'j'n for, mal'proksim'eg'e for. Est'is Eugène, kiu tre si'n'gard'e ŝi'n lev'is kaj met'is en la vast'a aŭtomobil'o sur kelk'a'j kusen'o'j. Li de'met'is si'a'n surtut'o'n kaj sur ĝi ripoz'ig'is la vund'it'a'n krur'o'n.
—Ŝi'n ten'u en vi'a'j brak'o'j, li ordon'is al Evelin'e, tio mal'help'as sku'ad'o'n, mi tre si'n'gard'e vetur'os.
Est'is kvazaŭ de tio de'pend'is li'a propr'a viv'o, tiel si'n'gard'e li direkt'is la aŭtomobil'o'n tra la rad'sulk'o, evit'ant'e ĉiu'n mal'eben'aĵ'o'n. Grand'a'j ŝvit'er'o'j gut'et'is laŭ'long'e de li'a'j tempi'o'j, li'a'j okul'o'j ard'is kaj li'a'j brak'o'j trem'is ĝis en li'a brust'o.
—Ho, Di'o, plend'is Evelin'e, kio'n dir'os la baron'o?
—Ne grav'as, li krud'respond'is, se nur la fraŭl'in'o ne hav'as tro mult'a'n dolor'o'n, la ceter'o est'as ne'grav'a.
La vetur'ad'o daŭr'is pli long'e ol unu hor'o'n kaj dum tiu temp'o Maleine kuraĝ'e re'ten'is si'a'j'n dolor'ĝem'o'j'n, sed kiam oni ŝi'n el'port'is el la aŭtomobil'o, ŝi de'nov'e sven'is.
—Kie est'as la kurac'ist'o? est'is ŝi'a'j last'a'j vort'o'j.
Kurac'ist'o Drom ankoraŭ ne al'ven'is.
—Mi ir'as por ven'ig'i li'n, kri'is Longeois kaj kur'eg'is al la stal'o. Ĉi tie li'a ĉeval'o ankoraŭ star'is sel'ig'it'a. Nud'kap'e kaj en si'a brun'a sport'bluz'o li salt'is sur ĝi'n, for'galop'is al la vilaĝ'o kaj kiam li al'ven'is tie, li renkont'is kurac'ist'o'n Drom, sid'ant'a sur motor'bicikl'o.
—Rapid'e, sinjor'o, akcident'o okaz'is al la nobel'in'o, li jam de mal'proksim'e kri'is al la kurac'ist'o. Tiam li je la tri'a foj'o ir'is en la direkt'o de la erik'ej'o, por kapt'i la ĉeval'o'n de si'a mastr'in'o.
Jam est'is mal'lum'e, kiam li mal'sek'eg'e ŝvit'kovr'it'a, kun la ĉeval'o ĉe la brid'o en'rajd'is tra la bar'il'pord'o. Li pri'zorg'is la du best'o'j'n kiel ebl'e plej bon'e, sed tiam li si'n fal'ig'is en angul'o de la stal'o sur kelk'a'j fask'o'j da pajl'o. Ne la korp'a, sed la anim'a streĉ'o tut'e el'uz'is li'a'j'n fort'o'j'n. Li sent'is si'a'n kor'o'n bat'eg'i en si'a'j puls'o'j kaj Dirk, kiu en'ven'is kun stal'sitel'o grimac'ant'e halt'is antaŭ li: —Ĉu vi pov'as el'ten'i tiel? li demand'is mok'ton'e. Nun li ne bezon'is inform'i la baron'o'n. Tiu mem post moment'o vid'os, kio okaz'is.
Ek'bru'is motor'o ĉe la mal'antaŭ'a peron'o. Longeois salt'star'is, kur'is tie'n kaj vid'is, ke la kurac'ist'o intenc'as for'vetur'i.
—Doktor'o ... ĉu est'as grav'e? li spir'eg'is.
—Est'as mal'pli grav'e ol mi supoz'is. La pied'o'n ni dev'os en'artik'ig'i. Mi ir'as por pren'i kelk'a'j'n bezon'aĵ'o'j'n.
—Dank’al Di'o, grumbl'is Eugène, est'as do nur krur'romp'o.
En tiu ĉi moment'o la aŭtomobil'o de junkr'o Debloux vetur'is tra la ĝarden'bar'il'o. Baron'o d’Hainquart sid'is en la mal'antaŭ'a part'o de la aŭtomobil'o. La pretend'ant'o je la man'o de Maleine, kiu loĝ'as en bien'o proksim'e de Dieren, est'is akcept'int'a en Velp si'a'n est'ont'a'n bo'patr'o'n.
La sinjor'o'j gaj'e parol'ant'e el'aŭtomobil'iĝ'is, sed silent'is, kiam ili vid'is la kurac'ist'o'n. La baron'o ne pren'is la temp'o'n por aŭskult'i li'n. Tuj kiam li aŭd'is la vort'o'j'n: ”Akcident'et'o dum ĉeval'rajd'ad'o”, li las'is si'a'n gast'o'n en embaras'o, flank'e'n'puŝ'is Clement, kaj kur'eg'is sur la peron'o'n, tra la ĝarden'ĉambr'o al la koridor'o, en kiu trov'iĝ'is la pord'o de la ĉambr'o de Maleine. Tuj kiam li rimark'is, ke la akcident'o ne est'as fatal'a, li for'las'is la ĉambr'o'n kaj ir'is al la sub'ter'etaĝ'o, ne atent'ant'e junkr'o'n Debloux, kiu li'n mir'ig'it'e rigard'is. La baron'o est'is pal'a pro koler'o, kiam li far'is riproĉ'o'j'n al si'a serv'ist'ar'o.
—Mi vi'n ĉiu'j'n mal'dung'as, kanajl'ar'o. Kaj vi'n, Clement, vi'n unu'a'vic'e, mal'jun'a fripon'o. Ĉu por tio mi vi'n konfidenc'is? Revoluci'o ĉi tie reg'as, kiam mi for'est'as.
—Sed, sinjor'o baron'o ... ĝem'is Clement.
—Silent'u, idiot'ul'o.
—Halt'u moment'o'n, dir'is la dik'a Hor'tens'e, kiu si'n sent'is la plej sen'de'pend'a, ne tiel facil'e la afer'o solv'iĝ'as.
Ni hav'as, ĉi tie en la kuir'ej'o, neni'a'n rilat'o'n kun tiu rajd'ekskurs'o. Se vi ne dezir'as, ke la fraŭl'in'o rajd'u, vi tio'n mal'permes'u al ŝi aŭ vi ŝlos'u la stal'pord'o'n.
—Tio est'as la task'o de tiu jen'a mal'jun'a sen'taŭg'ul'o, kiam li rimark'as, ke ili intenc'as rajd'i.
—Pardon'u, sinjor'a baron'o, nun dir'is lentug'a Dirk, la fraŭl'in'o ne plu est'as infan'o.
La baron'o ne respond'is, koler'e si'n turn'is kaj kri'is, sur'ir'ant'e la ŝtup'ar'o'n al la hal'o: —Fripon'ar'o! Aĉ'ul'ar'o! Clement! Ven'ig'u Eugène ĉi tie'n!
Clement rapid'is al la telefon'aparat'o en la mal'grand'a salon'o kaj telefon'is al Longeois. Kelk'a'j'n minut'o'j'n post'e li star'is antaŭ la baron'o kaj junkr'o Debloux.
—La fraŭl'in'o dir'is al mi antaŭ moment'o, ke vi ne est'as kulp'a je tiu akcident'o, sed tamen mi vol'as dir'i al vi, ke vi mal'super'as mi'a'j'n atend'o'j'n ĉi'rilat'e.
Junkr'o Debloux ankaŭ vol'is montr'i si'a'n indign'o'n. Li glat'ig'is per si'a mal'dik'a pal'a man'o la mal'mult'a'j'n mal'dens'a'j'n har'o'j'n sur si'a krani'o, ĝust'met'is si'a'n grand'a'n naz'um'o'n kaj kri'is: —Vi ebl'e pens'is, ke vi far'is rajd'eks'kur'o'n kun ia kamp'ar'an'in'o!
—Se mi nun respond'us al vi mal'dec'e, al kiu la kulp'o?
son'is la trankvil'a re'demand'o.
—For'ir'u, kri'eg'is d’Hainquart kaj dank'u la ĉiel'o'n, ke est'as ĉi tie la junkr'o, ali'e mi far'us krim'o'n al vi.
Longeois for'ir'is kaj en ĉi tiu moment'o son'is la elektr'a sonor'il'o. Evelin'e frap'et'is al la salon'pord'o: —Sinjor'o baron'o, la fraŭl'in'o vi'n pet'as ven'i.
La baron'o tuj sekv'is la ĉambr'ist'in'o'n kaj vid'is, ke li'a fil'in'o est'is lev'int'a si'n du'on'e en la lit'o: —Pa'ĉj'o, dir'is Maleine, kial vi ven'ig'is Eugène?
—Est'as neces'e, ke mi far'u riproĉ'o'n al tiu jun'ul'o.
—Tio'n mi mal'permes'as al vi!
—Maleine!
—Tio'n mi mal'permes'as al vi, ĉar se tiu jun'ul'o ne est'us ĉe'est'int'a, vi cert'e ne est'us re'vid'int'a mi'n viv'ant'a.
—Ha, ha! Ŝajn'as, ke vi mult'e ŝat'as tiu'n stal'serv'ist'o'n?
—Jes, vi prav'as.
—Vi ne koler'ad'u kontraŭ mi, se mi rimark'ig'as vi'n, ke tiu simpati'o — por nobel'in'o d’Hainquart — est'as pli'mal'pli mal'dec'a.
—Mi permes'as al ĉiu li'a'j'n propr'a'j'n opini'o'j'n, ankaŭ al vi.
—Maleine, dir'is d’Hainquart tre serioz'e, ĉi tie est'as la lok'o nek la moment'o. por parol'i pri tio plu'e. Kiam vi est'os tut'e re'san'iĝ'int'a, mi esper'as parol'i kun vi pri tio de'nov'e. Nun ankoraŭ ĉi tio'n: junkr'o Debloux ven'is, mi konfes'as, en plej mal'favor'a moment'o. Li hav'as por vi buked'o'n da blu'a'j roz'o'j. Kio'n mi dir'u al li?
—Demand'u al li, ĉu li ofer'as tiu'j'n flor'o'j'n, kiel ... kiel ... am'ant'o ... aŭ kiel mal'san'ul'vizit'ant'o. En ĉi tiu last'a kvalit'o li pov'as don'i ili'n al Evelin'e por en'port'ig'i.
La baron'o ne plu sci'is i'a'n respond'o'n. Maleine hav'as talent'o'n por met'i iu'n antaŭ plen'a fakt'o ...
La blu'a'j'n roz'o'j'n Evelin'e port'is en la mal'san'ul'a'n ĉambr'o'n kun la salut'o'j de junkr'o Debloux kaj la mesaĝ'o: —Junkr'o Debloux re'ir'os al Dieren kaj rest'os en si'a'j ĉambr'o'j, ĝis al fraŭl'in'o d’Hainquart est'os permes'at'e for'las'i la ŝi'a'j'n.
—Por tio oni dev'as est'i sufiĉ'e frenez'a, dir'is Maleine al si'a ĉambr'ist'in'o. Nu, se li rest'os en si'a ĉambr'o, li almenaŭ ne ĝen'os. Met'u tiu'j'n roz'o'j'n en tiu vaz'o ... antaŭ la fenestr'o!
La genu'o de la nobel'in'o re'e baldaŭ hav'is si'a'n normal'a'n stat'o'n, sed la en'artik'ig'o de la romp'it'a pied'o kaŭz'is terur'a'j'n dolor'o'j'n. Kuraĝ'e ŝi sufer'is ili'n, tiel ke la kurac'ist'o dir'is: ”Mult'a'j vir'o'j est'us sven'int'a'j pro tio. Est'as energi'o en tiu fraŭl'in'o”.
Kvin semajn'o'j'n ŝi dev'is rest'i en si'a ĉambr'o, plej'part'e en la lit'o aŭ sur la divan'o, kaj tio ŝi'n enu'ig'is terur'e.
—Nun sufiĉ'as, ŝi dir'is al la kurac'ist'o. Vi kuŝ'ig'as mi'n, la krur'o'n sur seĝ'o ĝis Sankt'a Neniam'o. Mi re'san'iĝ'is.
Morgaŭ maten'e mi promen'os per help'baston'et'o. Vid'u, kia veter'o. Mi vol'as ir'i en la park'o'n!
—Per help'baston'o? Tio'n mi mal'permes'as. Vi pren'u par'o'n da lam'baston'o'j. Est'as mi, kiu port'as la respond'ec'o'n, dir'is la baron'o.
—Oh, tio'n li dir'as al ĉiu. Dirk est'as respond'a, Hor'tens'e est'as respond'a. Vi laŭ'vol'e amas'ig'u ĉiu'j'n respond'ec'o'j'n ... mi promen'os.
Kaj ŝi laŭ'ag'is. La sekv'ant'a'n maten'o'n ŝi ir'is ĉe la brak'o de la kurac'ist'o en la koridor'o'n kaj de'ir'is la ŝtup'ar'o'n al la peron'o. Tie ŝi ne'atend'it'e star'is antaŭ Eugène. Sang'ond'o flug'is al ŝi'a'j vang'o'j, ŝi palpebr'um'is nerv'e, far'is kvazaŭ ŝi i'o'n for'viŝ'as de si'a verd'a rob'o, la mal'hel'verd'a rob'o, roz'e garn'it'a, kiu'n ŝi port'is je la tag'o, kiam Longeois al'ven'is en ”La Blu'a Ber'o”.
Ŝajn'is, ke Eugène per tiu aper'aĵ'o est'is surpriz'it'a. Li mal'ten'is la du alzan'ul'o'j'n, kiu'j star'is antaŭ la ĉas'vetur'il'o, paŝ'is al la peron'o kaj dir'is, ten'ant'e la ĉap'o'n en la man'o: —Mi kor'e gratul'as la fraŭl'in'o'n.
—Mi vi'n dank'as, Eugène.
Ŝi rid'is al li, sed rapid'e si'n turn'is al la kurac'ist'o: —Bel'a veter'o, ĉu ne?
—Jes, sed ebl'e por vi ankoraŭ iom mal'varm'e.
—Ne, ne est'as tro varm'e, ŝi dir'is ... mi vol'as dir'i ... Ho, mi pens'vag'as.
Tio'n kaŭz'as la ŝanĝ'o, dir'is la kurac'ist'o.
—Nu, mi las'as vi'n sol'a. Kaj atent'u, ne apog'u sur la pied'o.
Ŝi ne plu aŭskult'is, sed rigard'is al la ĉas'vetur'il'o, kiu mal'aper'is mal'antaŭ grup'o da konifer'o'j. Eugène ir'is por dres'i la alzan'ul'o'j'n. Kie'n li ir'as? Ĉu al la erik'ej'o? Ŝi ne pov'as toler'i, ke ŝi'a patr'o est'is tiel ofend'e krud'a kontraŭ li, ĉar Evelin'e al ŝi rakont'is, kiel Eugène frenez'e vetur'eg'is por laŭ'ebl'e rapid'e ŝi'n help'i. Kaj la kurac'ist'o rakont'is, ke tiu bon'manier'a stal'serv'ist'o jam du'foj'e est'is ĉe li por inform'iĝ'i, kiel fart'as la fraŭl'in'o.
—Afabl'a jun'ul'o, li dir'is, tiel bon'kor'a kaj bon'instru'it'a.
De kie li ven'as?
—Li dir'as, ke li nask'iĝ'is en Florence.
—Li simil'as al hispan'o.
—Li'a patr'in'o est'is alĝeri'an'in'o.
—Ha jes, pri tio mi ne mir'as. Mi ebl'us vest'i li'n kiel maŭr'a'n princ'o'n.
Eugène ne konjekt'is, ke mal'antaŭ tiu'j alt'a'j du'obl'a'j fenestr'o'j oni tiel oft'e pri li parol'is. Nur unu'foj'e dum tiu'j mal'gaj'a'j semajn'o'j li dum'moment'e vid'is fraŭl'in'o'n Maleine. Sed li vid'is la blu'a'j'n roz'o'j'n kaj nun li sufiĉ'e sci'is.
Est'is junkr'o Debloux, kiu ili'n port'is, en ties man'o'j li ili'n vid'is dum tiu vesper'o, kiam okaz'is la akcident'o, kaj la sekv'ant'a'n tag'o'n ili star'is en vaz'o antaŭ la fenestr'o de la mal'san'ul'a ĉambr'o. Tio li'n ĝen'is — terur'e — kaj intenc'e li evit'is ir'i laŭ'long'e de la mal'antaŭ'a peron'o. Sed, kio'n do li vol'as? Ĉu ne est'as kompren'ebl'e, ke li'a jun'a mastr'in'o fianĉ'in'iĝ'is? Ĉu mastr'in'o? li demand'is al si mem. Ĉu ŝi jes est'as mi'a mastr'in'o? Kio'n ŝi intenc'is per la vort'o'j: —Mi edz'in'iĝ'os, se mi vol'as, kun stal'serv'ist'o.
—Maleine, son'is voĉ'o. Baron'o d’Hainquart star'is antaŭ si'a fil'in'o. Li est'is tre mult'okup'it'a dum la last'a'j tag'o'j, ĉar ven'is grup'o da sinjor'o'j sur la bien'o, kiu'j pet'is li'a'n konsent'o'n far'iĝ'i kandidat'o por la membr'ec'o de la Parlament'o.
Est'is la unu'iĝ'o de ter'posed'ant'o'j, kies prezid'ant'o li est'is, kiu'j instig'is li'n akcept'i ĉi tiu'n kandidat'ec'o'n. Tuj kiam li ek'sci'is, ke li'a fil'in'o est'as re'san'iĝ'ant'a, la ag'ad'o de li'a unu'iĝ'o de'nov'e okup'is li'n. Tamen hodiaŭ est'is ven'int'a leter'o de Debloux, kiu anonc'is si'a'n ven'o'n je dimanĉ'o kaj kiu skrib'is sub'e de si'a epistol'o: —Mi kor'e esper'as, ke mi for'las'os ”La Blu'a Ber'o” dum pli feliĉ'a'j cirkonstanc'o'j ol antaŭ kvin semajn'o'j.
—Mi intenc'as aranĝ'i intim'a'n tag'manĝ'o'n.
—Est'as bon'e, patr'o.
—Do, ĉu vi ne kontraŭ'as? la baron'o demand'is plen'esper'e; tio est'as saĝ'e, mi'a infan'o. Ne forges'u: Emil'e Debloux est'as la plej riĉ'a ter'posed'ant'o el Gelderlando, kaj kvankam li est'as mult'e pli aĝ'a ol vi ...
—Ho, ĉu mi re'e dev'as est'i edz'in'ig'at'a? Ne parol'u pri tio dum la manĝ'o. Las'u mi'n dum la desert'o sol'a kun li, tiam mi serioz'e kun li parol'os.
—Ĉu vi ver'e tio'n far'os? dir'is la baron'o gaj'e. Bon'e, ni do almenaŭ iom'et'e progres'as. Do pri'pens'u bon'e tio'n, vi ja iam dev'os edz'in'iĝ'i.
—Sed nun silent'u, patr'o! Sinjor'o Debloux cert'e ne dezir'as lam'a'n edz'in'o'n.
La baron'o si'n klin'is al la orel'o de si'a fil'in'o kaj flustr'is: Inter ni ... li eg'e en'am'iĝ'is je vi. Baldaŭ vi vid'os la surpriz'o'n, kiam vi est'os en la ĉambr'o-ĝarden'o.
Kaj ŝi vid'is la surpriz'o'n: ebon'a lam'baston'et'o kun or'a pren'il'o. Krom'est'is flor'korb'o kun nom'kart'et'o ”Sinjor'o Debloux al fraŭl'in'a moŝt'o d’Hainquart”. Maleine rid'is, la baston'o'n lev'int'a.
—Vid'u, kia vir'in'aĉ'o mi est'as!
—Ĉu vi don'os la ordon'o'j'n pri la tag'manĝ'o por dimanĉ'o?
—Ĉio est'os en ord'o, patr'o.
—Do ĉu mi trankvil'e pov'as ir'i al Hag'o?
—Mi ne galop'os al ”La Mal'nov'a Poŝt'korn'o”.
—Kaj dimanĉ'o'n proksim'a'n, ĉu tre serioz'e vi parol'os kun Debloux?
—Tre serioz'e.
Tiam la nov'a stal'serv'ist'o, kiu ĵus re'ven'is de la dres'vetur'o, dev'is vetur'ig'i baron'o'n d’Hainquart al Dieren.
Far'iĝ'is or'a tag'o. La park'o don'is si'a'n plen'a'n somer'luks'o'n. La kaŝtan'arb'o'j etend'is si'a'j'n grand'a'j'n foli'o'j'n super la ĵus raz'it'a'j gazon'o'j, en kiu'j tie kaj tie la roz'kolor'a'j kaj blank'a'j, pend'branĉ'a'j roz'o'j star'is kiel flor'fontan'o'j. La grand'eg'a bed'o da viol'o'j kaj rezed'o'j don'is narkot'ant'a'n odor'o'n kaj la blank'a'j kolomb'o'j mal'vigl'e serĉ'is la mal'varm'et'a'n ombr'o'n sub la arb'o'j. Iĝ'is tro varm'e sur la teras'o. Maleine vok'is si'a'n ĉambr'ist'in'o'n. Ŝi vol'is trans'vest'iĝ'i.
Inter'temp'e Clement met'is la ripoz'seĝ'o'n sub la pend'ant'a'j branĉ'o'j de la salik'o. Lam'a Dirk kun cigared'o en la buŝ'o kuŝ'is sur la amas'o da trifoli'o, kiu'n Joosten, unu el la farm'ist'o'j de d’Hainquart, ĵus est'is ĵet'int'a antaŭ la mal'ferm'it'a'n stal'o'n. Li intenc'is profit'i hodiaŭ; la baron'o est'as for, la fraŭl'in'o Maleine sen'dub'e nur leg'as en si'a seĝ'o, Frits akr'ig'as la tranĉ'il'o'j'n kaj Hor'tens'e est'as en la sub'ter'etaĝ'o. Li nun est'as mastr'o, ĝis kiam ”sinjor'o” Eugène re'ven'os. Tiel li titol'is nun'temp'e Longeois. Ĉar tag'o'n post tag'o kresk'is en li la envi'o. Oni last'temp'e por li apart'e pret'ig'as la tabl'o'n. La tag'manĝ'o'n Jonjo port'as en grand'a ferm'it'a lad'a tort'skatol'o al la pavilon'o, kie la sinjor'o hav'as en la ŝrank'o si'a'n propr'a'n servic'o'n. Kaj al kio li dank'as tiu'j'n privilegi'o'j'n? Al si'a sinjor'a aspekt'o kaj si'a'j franc'a'j manier'o'j. Hom'o, kiu rest'as mal'grand'a kaj mal'bel'a kaj kiu hav'as kripl'aĵ'o'n, ĉiam est'as mal'pli favor'at'a ol ali'a'j. Li — Dirk — sufiĉ'e pov'as trakt'i ĉeval'o'j'n kaj aŭtomobil'o'n, por anstataŭ'ig'i Eugène. Cert'e pro tio la baron'o ne bezon'is dung'i nov'a'n stal'serv'ist'o'n. Sep jar'o'j'n li jam est'is sur la bien'o, li ven'is kiel dek-kvar jar'a knab'o, je unu gulden'o po'semajn'e kaj la manĝ'o. Ĉu fakt'e ne li dev'us loĝ'i en la pavilon'o? Kial li dev'as kuŝ'i en la sub'tegment'ej'o super la aŭtomobil'ej'o en tia mal'nov'a spiral'fer'a lit'et'o? Li subit'e vek'iĝ'is el si'a envi'a medit'ad'o per blank'a makul'o, kiu ŝov'is en la mal'proksim'o laŭ'long'e de la flor'ant'a'j rododendr'o'j. Li ek'sid'is en rekt'a poz'o. Ĉu tiu est'as fremd'ul'o? Ĉu sinjor'o Debloux? Ĉu tiu intenc'as tenis'i? Ne, est'is fraŭl'in'o. Ebl'e, iu, kiu perd'is la voj'o'n. Ne est'us la unu'a foj'o en ĉi tiu grand'eg'a park'o. Kiel knab'o li mem iam perd'is la voj'o'n en ĝi. Li vol'is ek'salt'i kaj kur'i ĉirkaŭ la grand'a gazon'o al la avel'arb'et'o'j, kiam li en la mal'rapid'e mov'iĝ'ant'a figur'o, re'kon'is fraŭl'in'o'n Maleine.
He, kie'n ŝi ir'os? Li star'iĝ'is, pren'is la sark'il'o'n el la gard'ej'o kaj ŝtel'ir'is laŭ'long'e de la alce'o'j al la dens'a arb'et'aĵ'o ĉe la bar'il'o ĉirkaŭ la laŭb'o. De ĉi tie li pov'is vid'i kie'n fraŭl'in'o Maleine ir'as. Oni ne dir'us, ke ŝi'a pied'o est'is romp'iĝ'int'a. Nun ŝi est'as ĉe la pavilon'o. Kio nun? ĉu ŝi en'ir'as?
Dirk ek'kur'is. Li dev'is vid'i, kio'n ŝi tie far'os. Bon'a ide'o li'a, kun'pren'i tiu'n il'o'n. Se ŝi vid'us li'n, li far'us kvazaŭ li rast'as la voj'et'o'n, ĉirkaŭ la pavilon'o. Li eĉ pov'us genu'i tuj antaŭ la fenestr'o kaj far'i kvazaŭ li el'tir'as la herb'aĵ'o'n el la ŝton'et'voj'o. Maleine sur'hav'is rob'o'n krep'silk'a'n kun siring'viol'a bant'o sur la brust'o. Ŝi ven'as inspekt'i, dir'is Dirk al si mem, dum li kuŝ'ant'e sur si'a'j genu'o'j antaŭ la fenestr'o, si'n'gard'e spion'is en la ĉambr'o'n. Maleine star'is en la mez'o de la ĉambr'o kaj ĉirkaŭ'rigard'is. Ŝi tie star'is je la unu'a foj'o de'post ok monat'o'j. Est'is la dev'o de Netje zorg'i, ke ĉio rest'u pur'a kaj Eugène neniam pri tio plend'is. Malgraŭ tio, ŝajn'is, ke io ne plaĉ'is al Maleine. Ŝi ĝust'met'is la tabl'o'tuk'o'n, serĉ'is viŝ'tuk'o'n kaj trov'int'e ĝi'n en kan'a korb'et'o, kiu pend'is apud ŝrank'et'o sur la mur'o, ŝi sen'polv'ig'is la kamen'bret'o'n.
—Mi ramp'u mal'antaŭ'e'n, dir'is Dirk al si mem, ĉar tuj ŝi supr'e'n'ŝov'os la fenestr'o'n kaj sen'polv'ig'os la viŝ'tuk'o'n super mi'a kap'o. Kiu tio'n imag'us? La fraŭl'in'o pur'ig'ant'a kaj eĉ en blank'a rob'o! Se tio'n vid'us la baron'o! Li'a'j har'o'j pro indign'o rekt'iĝ'us!
Subit'e la mel'hund'o'j ek'boj'is. Ili aŭd'is de tre mal'proksim'e la ronk'ad'o'n de motor'o. La aŭtomobil'o re'hejm'iĝ'as.
Ŝajn'is, kvazaŭ Maleine eg'e ek'tim'is. Ŝi ir'is al la ŝrank'et'o, rapid'e en'ig'is la viŝ'tuk'o'n en la korb'et'o'n kaj rapid'is el la ĉambr'o. Dirk vid'is ŝi'n ir'ant'a laŭ'long'e de la bed'eg'o de akr'e'ruĝ'a'j gerani'o'j. Ĉi tie ŝi rest'is star'ant'a mal'antaŭ la trunk'o de dik'a kverk'o kaj rigard'is, ne'vid'at'a de iu, al la aŭtomobil'o, kiu vetur'is en la mal'proksim'o, tra la al'vetur'ale'o, al la garaĝ'o. Dirk met'is si'a'n sark'il'o'n trans si'a'n ŝultr'o'n, mal'antaŭ'e'n puŝ'is si'a'n ĉap'o'n, grat'et'is si'n inter la flav'ruĝ'a'j har'o'j kaj dir'is: —Atent'u, la fraŭl'in'o ni'n tra'viv'ig'os strang'aĵ'o'j'n.
La vesper'o kron'is tiu'n ĉi bel'eg'a'n somer'tag'o'n. Je la ses'a la vir'a person'ar'o est'is liber'a. La mal'jun'a Clement for'ir'is al si'a frat'in'o en Groenlo, Frits vizit'is si'a'n fianĉ'in'o'n kaj Dirk, kiel kutim'e ir'is al la vilaĝ'o por bilard'lud'i. La ĉiel'o form'is vast'a'n lazur'a'n kupol'o'n kun mil'o'j da bril'ant'a'j juvel'stel'o'j. La bird'o'j dorm'is, sed la aer'o est'is ankoraŭ plen'a de zum'ant'a'j insekt'o'j. La ran'o'j kvak'ad'is en la lag'et'o kaj neni'u foli'o mov'iĝ'is. Longeois est'is skrib'int'a kelk'a'j'n hor'o'j'n en si'a tag'libr'o. Li ne sci'is, kio'n li skrib'is. Est'is pens'o'j, fraz'o'j sen kun'tekst'o. Komenc'e impres'o'j, kiu'j'n la holanda viv'o far'is al li, nun tem'is plej'part'e pri li'a kun'viv'ant'ar'o. Komenc'e li sen'atent'e met'is si'a'n libr'o'n i'e'n ajn, sed kiam fraŭl'in'o Maleine iu'tag'e ĝi'n trov'is kaj foli'is en ĝi sen'intenc'e, li ĝi'n zorg'e ŝlos'form'et'is. Li nun est'is pri'skrib'int'a la fal'o'n de si'a mastr'in'o kaj si'a'j'n sent'o'j'n dum la last'a'j semajn'o'j. Subit'e li de'ĵet'is la plum'o'n kaj ir'is ekster'e'n. Tiu skrib'ad'o nun sufiĉ'as. Est'as unu est'aĵ'o, unu nom'o, kiu tut'e kaj absolut'e reg'as li'n: Maleine.
Dek kvin tag'o'j'n post la akcident'o li est'is silent'em'a kaj mal'gaj'mien'e medit'ant'a, li far'is si'a'n dev'o'n. Kiam li ne plu pov'is el'ten'i, li ir'is al la kurac'ist'o por inform'iĝ'i pri la fart'o de Maleine. Ĉio bon'e aranĝ'iĝ'os, ĉi tiu dir'is.
Jen esper'ig'a inform'o. Sed la pens'o pri la est'ont'a fianĉ'in'iĝ'o de li'a mastr'in'o, kun tiu kvar'dek'jar'a, ne praktik'ant'a advokat'o kaj mizer'a nobel'o, tiu jun'kraĉ'o, ĉiam prem'is li'a'n humor'o'n. Li antaŭ moment'o tiu'n fraz'o'n konfid'is al la paper'o kaj tio terur'ig'is li'n: —Mi'a mastr'o, li skrib'is, est'as art'e'far'it'a baron'o, oni far'is li'n baron'o, li'a blazon'o ankoraŭ odor'as laŭ la farb'o, sed en li'a fil'in'o hejm'as la ver'a nobel'ec'o de la anim'o kaj li ne sent'as la bril'o'n, kiu radi'as el ĝi. Neniam ĝis nun mi'n tiom pez'is la promes'o far'it'a al mi'a patr'o. Ven'as moment'o'j, dum kiu'j ĝi est'as por mi turment'ad'o ... Debloux vol'is en ŝi'a ĉe'est'o met'i gulden'o'n en mi'a'n man'o'n.
Mi ĝi'n fal'ig'is en la kot'o'n, fraŭl'in'o Maleine tio'n vid'is. Ĉu est'is hazard'e aŭ intenc'e, ke ŝi ek'star'is sur tiu gulden'o.
Ŝi hav'as kor'o'n ... kor'o'n ... mult'a'j fil'in'o'j el la normandi'a nobel'ar'o en kompar'o kun ŝi tut'e mal'aper'as ...
La poŝt'ist'o ĵus al'port'is per bicikl'o ekspres-leter'o'n al la adres'o de Eugène Longeois, ŝofor'o sur la bien'o ”La Blu'a Ber'o”. Est'is rekomend'it'a leter'o de notari'o Dupuis el Parizo. Kio'n vol'as Dupuis? Nun ne plu est'as io por ord'iĝ'i por la famili'o de Verd’Il'e. Est'is leter'o tri'paĝ'a, en ministr'o-format'o. La famili'o de Verd’Il'e, tiel li skrib'is, est'is unu el tiu'j generaci'o'j, al kiu'j la antaŭ'a Franc'uj'o mult'e dank'as. La Regn'a Tribunal'o de la franc'a nobel'ar'o propon'is al la last'a post'e'ul'o de de Verd’Il'e financ'a'n sub'ten'o'n, en form'o de sen'rent'um'a antaŭ'pag'o de kvar'on'milion'o da frank'o'j ...
Longeois kon'is tia'n help'o'n. Li re'en'kovert'ig'is la leter'o'n.
—Ĉu almoz'o? Dank'o'n!
Li ir'is al la herb'ej'o, kiu lim'tuŝ'is kun la mal'antaŭ'a flank'o de la park'o. La vesper'o est'is tiel hel'a, ke li pov'is vid'i de ĉe la barier'o mal'proksim'e la loĝ'ej'o'n de Joosten, kaj ankoraŭ pli mal'proksim'e la turp'int'o'n de la vilaĝ'a preĝ'ej'o. Est'is sonĝ'o, tia vesper'o, ekstr'a donac'o de Di'o. Tiel mi vol'us sonĝ'i ĉi tie dum mi'a tut'a viv'o. Li klar'e disting'is la alt'a'j'n lekant'o'j'n, la trifoli'o'n kaj la okzal'o'n; la lun'o bril'ig'is la arĝent'a'n flank'o'n de la salik'foli'et'o'j kaj vespert'o preskaŭ'tuŝ'e cirkl'e preter'flug'is li'n. Kaj en tiu ĉi varm'et'a somer'nokt'o li decid'is: li ne plu vol'as rest'i ĉi tie. Est'is grand'a erar'o li'a'flank'e, for'ir'i al la mal'varm'a Nederlando.
Se li do est'as kondamn'it'a rest'i serv'ist'o dum si'a tut'a viv'o, tiam pli'vol'e sub la radi'ant'a Afrik'a ĉiel'o, en Alĝerio, kie li jam kiel dek ses jar'a knab'o part'o'pren'is al karavan'vojaĝ'o'j, kie li ĉiu'jar'e pas'ig'is si'a'n feri'o'n, vag'ant'e dum semajn'o'j sub la ard'ant'a varm'eg'a sun'o.
Sen'prokrast'e li intenc'is efektiv'ig'i si'a'n decid'o'n kaj skrib'i leter'o'n al la baron'o. Morgaŭ est'os tro mal'fru'e, ĉar tiam laŭ'kontrakt'e komenc'iĝ'os nov'a dung'period'o. Rapid'e li tra'ir'is la long'a'n mal'larĝ'a'n kverk'ale'o'n, kiu konduk'is rekt'e al la lag'et'o kaj tie, je kelk'a'j paŝ'o'j de la baston'eg'pont'o, konstru'it'a trans la mal'larĝ'a part'o de la anas'lag'et'o, star'is Maleine. Li dev'is ŝi'n preter'pas'i. Sed li sent'is si'n kapt'it'a de ia ne'klar'ig'ebl'a mal'trankvil'o, tiel ke li halt'is kaj neni'a'n vort'o'n pov'is el'ig'i.
—Ĉu vi kred'is vid'i aper'o'n de somer'fantom'o?
—Mi ne sci'as, kio'n mi pens'is, fraŭl'in'o.
—Preciz'e kiel mi! Ĉu vi ankaŭ la vesper'o'n trov'as ekster'ordinar'e bel'eg'a?
—Kvazaŭ fantazi'o, fraŭl'in'o. Mi moment'o'n sid'is tie apud la herb'ej'o. Est'as sonĝ'o!
—Vi dir'u: prem'sonĝ'o, ĉar vi tiel rapid'e kur'is, kvazaŭ iu vi'n persekut'is. Kie'n vi vol'as ir'i?
Longeois ne sci'is, kio'n dir'i. Sed subit'e, sen'tim'e kaj mal'kaŝ'e li dir'is: —Mi vol'as skrib'i leter'o'n al vi'a patr'o. Post dek kvar tag'o'j mi for'ir'os. Tio est'as ne'ŝanĝ'ebl'e.
—Kie'n? demand'is ŝi'a preskaŭ flustr'ant'a voĉ'o.
—Al Alĝerio.
Maleine silent'is, far'is kelk'a'j'n paŝ'o'j'n mal'antaŭ'e'n kaj per la dis'etend'it'a'j brak'o'j dors'e apog'is kontraŭ la apog'il'o de la kamp'ar'a pont'o. Mal'rapid'e ŝi klin'is la kap'o'n.
—Fraŭl'in'o!
Jen ĉio, kio'n Longeois pov'is dir'i. Li vid'is, ke ŝi met'as la man'o'n al la okul'o'j. Ŝi'a'j ŝultr'o'j sku'iĝ'as. Tiam ŝi vol'is for'ir'i. Sed li pet'eg'is: —Fraŭl'in'o, dir'u kio'n mi dev'as far'i ... Mi sent'as mi'n tiel terur'e ... sol'a.
Tiam ŝi pasi'e si'n ĵet'is al li'a brust'o kaj plor'ĝem'is: —Mi ne plu pov'as silent'i. Ho, est'as terur'eg'e, ke mi ne pov'as mi'n reg'i, sed la angor'o, ke vi for'ir'os, kaŭz'as, ke mi perd'as si'n'kontrol'o'n.
—Fraŭl'in'o, kio'n vi far'as? Reg'u vi'n. Morgaŭ vi bedaŭr'os tio'n, kio'n vi nun dir'as!
—Neniam, neniam mi tio'n bedaŭr'os, se vi, se ... vi ne bedaŭr'as. Dir'u vi'a'n opini'o'n. Nun vi cert'e mi'n juĝ'as tre mal'virt'a.
Li prem'is ŝi'n en si'a'j brak'o'j, kis'is ŝi'n sur la frunt'o: —Ĉu mal'virt'a? De'post tiu akcident'o sur la erik'ej'o, mi sci'as, ke mi'a viv'o est'as en vi'a'j man'o'j — por ĉiam.
—Ni iom promen'u; don'u al mi vi'a'n brak'o'n, konduk'u mi'n al tiu lok'o, kie vi sid'is kaj nom'u mi'n Maleine ...
ĝi'n dir'u!
Li rigard'is ŝi'n en la okul'o'j kaj mal'laŭt'e dir'is: Maleine!
—Ĉu ne est'as sonĝ'o, tiu ĉi vesper'o? Mi sent'is, ke tio okaz'os. Mi preĝ'is por tio, jam tiel long'e. Kaj nun mi'a preĝ'o est'as plen'um'it'a ... Mi vi'n am'as!
—Maleine ... serv'ist'o'n!
—Ne dir'u tio'n! Mi ne rigard'as vi'n serv'ist'o. Se vi nur sci'us, kiel eminent'a vi est'as en mi'a'j okul'o'j, eminent'a pro vi'a energi'o, pro vi'a fort'o, pro vi'a fier'ec'o. Ho, mi tiel oft'e vi'n admir'is!
—Se la baron'o sci'os la ver'o'n!
—Est'u; mi vol'as sufer'i pro vi!
—Kaj ... ĉu li ... Debloux?
—Silent'u pri li ... mi li'n ignor'as.
—Kaj ĉu li'a'j roz'o'j, tie antaŭ la fenestr'o?
—Tiu'j'n mi donac'is al vi, en'pens'e!
—Maleine kio nun je ni dev'as okaz'i?
—Mi iĝ'os vi'a edz'in'o ... nun aŭ post'e. Ne ekzist'as mal'help'aĵ'o'j.
—Ĉu vi'a patr'o?
—Li'n mi iom post iom prepar'os. Nun ankoraŭ ni dev'as silent'i. Mi li'n kon'as: li est'as tre'eg'e koler'iĝ'em'a. Se li ne'atend'it'e ek'sci'us, ke mi am'as vi'n ... jes, tiam mi tim'us, ke li si'n forges'us kaj far'us krim'o'n kontraŭ vi aŭ mi. Sed ni nun ne parol'u pri tio. Mi la viv'o'n nun subit'e vid'as tiel bel'a, mi vol'us feliĉ'ig'i ĉiu'n!
—Mi vi'n am'as, Maleine, mi tio'n sent'is de post la unu'a moment'o kiam mi vi'n vid'is, kaj nun mi ankaŭ sci'as, de kie ven'is tiu mal'trankvil'o en mi, kiu est'us re'pel'int'a mi'n al Franc'uj'o, se tiu ĉi hor'o ne est'us ven'int'a. Sed mi vol'as rest'i honest'a kaj ĉio'n dir'i al vi'a patr'o ...
—Post'e, post'e, atent'u, ne jam nun, tio kaŭz'us akcident'o'n kaj mi ne pov'as toler'i, ke pa'ĉj'o est'u tiel krud'a kontraŭ vi. Promes'u al mi, ke vi silent'os, ĝis kiam mi vi'n avert'os, promes'u tio'n al mi!
—Mi silent'os, dir'is Longeois.
Tiam ili aŭd'is sur la ŝose'o de mal'proksim'e motor'o'n kaj moment'o'n post'e ili vid'is lum'bril'o'n super la arb'o'j. La grand'a ark'lamp'o ard'iĝ'is super la mal'antaŭ'a peron'o.
—Jen sen'dub'e la kurac'ist'o, dir'is Maleine ... Kia mizer'o, se oni est'as persekut'at'a kun tiom da interes'o.
Li pren'is ŝi'a'n man'o'n, prem'is ĝi'n al si'a'j lip'o'j. Ŝi vol'is ĉirkaŭ'brak'i li'n, sed subit'e son'is voĉ'o de mal'proksim'e: —Fraŭl'in'o? Ĉu vi est'as tie?
Ŝi kur'eg'is laŭ'long'e de la dorn'o'bar'il'o, si'n klin'is kiam ŝi ven'is laŭ'long'e de la roz'arb'et'o'j, ĉar tiu ĉi lok'o est'is vid'ebl'a de la dom'o, tiam ŝi ir'is, kviet'e promen'ant'e, al la pont'et'o. Tie star'is Evelin'e.
—Fraŭl'in'o, la kurac'ist'o dev'is far'i vizit'o'n en la najbar'ej'o kaj pet'as pardon'o'n, ke li tiel mal'fru'e ven'is.
—Ĉu li ebl'e pens'as, ke mi inter nun kaj hodiaŭ maten'e ek'agoni'is? Atend'u, mi al li far'os riproĉ'o'n.
Kaj ŝi vok'dir'is al la kurac'ist'o: —Mi neniam mi'n sent'is tiel san'a kiel hodiaŭ. Sed kiam mi pens'as pri mi'a pied'o, tiam ĝi dolor'as kaj kiam mi vid'as vi'n, mi kompren'ebl'e dev'as pens'i pri mi'a pied'o. Nun vi sci'as, kio'n vi est'ont'e dev'as far'i.
—Ho, ho, balbut'is la kurac'ist'o, mi ne ven'as kiel kurac'ist'o, mi ven'as kiel interes'ul'o.
—Tiam don'u al mi vi'a'n brak'o'n, mi vi'n konduk'os ĝis la bar'il'pord'o.
En sam'a moment'o mal'lum'a ombr'o glit'is de mal'antaŭ la rododendr'a'j arbust'o'j, je kelk'metr'a distanc'o de la barier'o de la herb'ej'o en kiu Reginald I kaj II nun kiel dres'it'a'j, trankvil'a'j best'o'j, kuŝ'is rev'ant'e. La ombr'o glit'is antaŭ'e'n, de unu mal'lum'a angul'o al ali'a, kaj salt'manier'e sekv'is Longeois, kiu intern'e ĝoj'eg'ant'e pro la feliĉ'ig'a deklar'o de Maleine mal'rapid'e re'ir'is en'pens'e al la pavilon'o, kies pord'o kaj fenestr'o'j ankoraŭ est'is larĝ'e mal'ferm'it'a'j. Nun li, malgraŭ la varm'et'a vesper'o ili'n ferm'is. Li vol'is est'i sol'a kun si'a grand'a feliĉ'o, ĉar nun klar'ec'o est'is ven'int'a inter li kaj tiu bel'a, sincer'a infan'o, nun li sent'is si'a'n am'o'n, larĝ'a, grandioz'a kaj nobl'a. Nov'a'n lim'o'n li preter'pas'is, nun komenc'is tim'ig'e-bel'a period'o en li'a viv'o ... ”Mi iĝ'os vi'a edz'in'o, nun aŭ post'e”, ŝi dir'is. La edz'in'o de iu, kiu laŭ'financ'e ne est'as pli ol almoz'ul'o. Ĉu ne est'us pli honest'e, pli saĝ'e, mal'kaŝ'e star'i antaŭ baron'o d’Hainquart kaj dir'i al li: vi'a ŝofor'o est'as graf'o Georg'e de Verd’Il'e, vi'a fil'in'o kaj mi ni'n am'as reciprok'e ...
Sed, ĉu la promes'o, kiu'n li far'is al si'a patr'o? ...
Kaj mult'e pli grav'a kial'o postul'os li'a'n silent'o'n por ĉiam ...
Tiu ombr'o ekster'e est'is ŝtel'ir'int'a ĝis apud la fenestr'o kaj kaŝ'rigard'is en'e'n. Est'is long'a, fuŝ'aspekt'a vir'o kun nigr'a, mal'long'a stopl'a barb'o, ĉap'o kun fend'it'a vizier'o profund'e sur la frunt'o, la bluz'kol'um'o'n sub la mal'dik'a vest'o mal'ferm'it'a, tiel ke part'o de li'a nud'a brust'o est'is vid'ebl'a. Kiam li vid'is la ŝofor'o'n de la baron'o sol'a, la kap'o'n kontraŭ la apog'il'o de la kan'a seĝ'o, la okul'o'j'n ferm'it'a'j ... li frap'et'is mal'laŭt'e kontraŭ la fenestr'a vitr'o.
Longeois sid'is ĉe mal'grand'a, ole'a krepusklampo. Li nun pri neni'o pens'is, vid'is nur Maleine, Maleine, kia ŝi star'is kun dis'etend'it'a'j brak'o'j, ripoz'ant'e kontraŭ la apog'il'o de la kamp'a pont'o, la kap'o'n klin'it'a. Subit'e la telefon-sonor'il'o son'is ... li ek'salt'is, aŭskult'is.
Est'is Maleine: —La kurac'ist'o est'as for, mi en'lit'iĝ'as ... Bon'a'n nokt'o'n, Eugène!
—Dorm'u bon'e, mi'a kar'a! ...
Nun la frap'ad'o iom pli laŭt'e son'is. Longeois si'n turn'is, far'is paŝ'o'n al la fenestr'o, kaj prem'is si'a'n vizaĝ'o'n kontraŭ la vitr'o. Ekster'e star'is vir'o, li vid'is la kontur'o'n de la korp'o, sed la vizaĝ'o'n li ne pov'is disting'i. Rapid'e li kontakt'ig'is la elektr'a'n lum'o'n, mal'ferm'is la pord'o'n kaj ankoraŭ li ne vid'is, kiu star'as antaŭ li: —Kio'n vi serĉ'as ĉi tie? li krud'voĉ'e demand'is. Tiam li far'is paŝ'o'n mal'antaŭ'e'n kaj son'is voĉ'o: —Jes, est'as mi! Mi serĉ'as vi'n.
—Ĉu Hektor?
—Jes, mi est'as Hektor. Nom'u mi'n laŭ mi'a du'a nom'o, preciz'e kiel antaŭ'e ... Mi est'as Adolf ... Nur ne rigard'u tiel idiot'e. Est'as nun simpl'a fakt'o ... Kaj vi, ĉu vi eĉ ne dir'as ”bon'a'n vesper'o'n”?
Longeois mal'kviet'e ĉirkaŭ'rigard'is kaj tiam subit'e, li tir'is si'a'n frat'o'n en la ĉambr'o'n, rapid'e ŝlos'is la pord'o'n kaj mal'lev'is la kurten'o'j'n antaŭ la fenestr'o'j. Tiam li flustr'is: —Kiel vi ven'is ĉi tie'n, ĉi tie'n en Nederlando?
—Tio'n mi ne pov'as rakont'i al vi en kelk'a'j vort'o'j. Tio est'as long'a histori'o!
—Parol'u mal'laŭt'e!
—Ho, mi ja est'os si'n'gard'a. Oni mi'n serĉ'as!
—Kiu?
—La ĝendarm'o'j. Ili preskaŭ mi'n kapt'is ĉe la land'lim'o, sed mi salt'is el la vagon'ar'o.
—Sed ... Adolf, kio do okaz'is al vi? Kie vi loĝ'is last'a'temp'e?
—Loĝ'is? Ĉu vi tio'n nom'as loĝ'i? En la Fremd'ul'a Legi'o en Alĝerio, est'as infer'o tie. Kaj tiu infer'o tamen est'as paradiz'o kompar'e kun la pun'koloni'o en Biribi. Tie mi fajl'e mi'n liber'ig'is, tiel long'e frot'is mi'a'j'n man-katen'o'j'n, kontraŭ la rok'o, ĝis ili romp'iĝ'is ... ĉu vi neni'o'n hav'as por manĝ'i?
Longeois rigard'is si'a'n frat'o'n mal'estim'e: —Mi'a Di'o, Adolf, kio do far'iĝ'is el vi?
—Jes, tio'n mi jam ĝis-enu'e demand'is al mi mem. Kaj nun mi rezign'is. Mi demand'is, ĉu vi hav'as i'o'n por manĝ'i?
Silent'e Longeois ir'is al la mal'grand'a ŝrank'o kaj dir'is, trem'ant'e tra la tut'a korp'o: —Mi kred'as, ke neni'o'n mi hav'as. Mi'a'n manĝ'aĵ'o'n oni ĉiam al'port'as ĉi tie'n. Nur tie, en la stal'o est'as por'hund'a kaj por'ĉeval'a pan'o.
—Ankaŭ bon'e, dir'is la vir'aĉ'o.
Longeois for'las'is la ĉambr'o'n. Ekster'e li moment'o'n rest'is star'ant'a, kun la man'o al la kap'o: —Grand'a Di'o, ĉu tiu'j est'as la last'a'j post'e'ul'o'j el la generaci'o de Verd’Il'e ... stal'serv'ist'o kaj ... almoz'ul'o, vagabond'o? Ebl'e eĉ pli mal'ind'e!
La larm'o'j ven'is en li'a'j okul'o'j, li pugn'ig'is si'a'j'n man'o'j'n.
Dum ekster'e unu frat'o sen'esper'e barakt'is kun si mem, por venk'i si'a'n kruel'a'n emoci'o'n, la ali'a tim'em'e ĉirkaŭ'rigard'is, mal'ferm'is la du pord'et'o'j'n de la ŝrank'o, tra'serĉ'is la tir'kest'o'n, palp'is en la poŝ'o'j de la vest'o'j, kiu'j pend'as al la vest'hok'o apud la lit'o kaj neni'o'n trov'int'e dir'is: —Mal'riĉ'a kiel preĝ'ej'a mus'o, sed mi atend'u.
Longeois re'ven'is, kun grand'a griz'a ĉeval'pan'o.
—Mi hav'as poŝ'tranĉ'il'o'n, dir'is li'a frat'o, kaj de'franĉ'is dik'a'n krust'o'n.
Kiam la pli jun'a mal'ĝoj'e rigard'is al si'a frat'o, li memor'is la vort'o'j'n de si'a mort'ant'a patr'o: —Se vi iam renkont'os Hektor-Adolf, tiam pri'pens'u, ke vi est'as el sam'a sang'o. Est'u bon'a por li. Sed, kiel tio dev'us okaz'i ĉi tie? Li nun star'as antaŭ terur'a elekt'o.
Est'is, kvazaŭ la dekadenc'a vir'aĉ'o diven'is li'a'j'n pens'o'j'n, Ĉar li demand'is, maĉ'ant'e: —Ĉu vi pov'as kaŝ'i mi'n ĉi tie dum kelk'e da temp'o?
—Ĉu vi'n kaŝ'i? Ĉu en ĉi tiu dom'o, terur'iĝ'is la pli jun'a, kio'n vi alud'as?
—Mi'a person'pri'skrib'o est'as publik'ig'it'a en la gazet'o'j.
Mi en Parizo (pro mal'sat'o — vi kred'u mi'n laŭ mi'a vort'o) pro mal'sat'o ŝtel'romp'is kaj oni mi'n kapt'is dum'far'e.
Tiam mi iu'n bat'is per seĝ'o sur la kap'o ...
—Ĉu mort'ig'e ...?
—Tio'n mi ne sci'as. Mi kred'as, ke jes, almenaŭ la gazet'o'j tio'n sci'ig'as. Ĉe la belg'a-nederlanda lim'o mi salt'is el la vagon'ar'o.
—Kiel vi ek'sci'is, ke mi est'as ĉi tie?
—De la notari'o.
—Kio'n vi far'is ĉe la notari'o?
—Demand'i ĉu est'as io por hered'i.
—Mal'kuraĝ'ul'o.
—Nu bon'e, ankaŭ insult'u mi'n!
—Jes, est'is io por hered'i ... la honor'o de grand'a nobel'o, de vi'a patr'o, de graf'o Hektor de Verd’Il'e, sed tiu'n honor'o'n vi for'ĵet'is en la kot'o'n.
—Mir'ig'e! Ĉu tio est'as vi'a dank'o?
—Ĉu dank'o? Ĉu vi eĉ postul'as dank'o'n?
—Jes, cert'e. Ĉar mi sen'ig'is vi'n ĉiu'j'n de mi'a person'o.
Kiam mi vid'is, ke neni'o rest'is por manĝ'i, mi ir'is en la mond'o'n; mi for'ig'is de mi'a patr'o la zorg'o'j'n por mi. Vi konserv'is vi'a'n ĉeval'o'n, vi konserv'is vi'a'n serv'ist'o'n ... Mi sub'skrib'is dum'ses'jar'a'n kontrakt'o'n en la Fremd'ul'a Legi'o nur por akir'i manĝ'o'n, vest'o'j'n kaj mon'o'n. La fatal'o far'is el mi ŝtel'romp'ist'o'n, almoz'ul'o'n, kaj el vi stal'serv'ist'o'n ... la diferenc'o ne est'as grand'a.
—Adolf!!!
—Ne for'manĝ'u mi'n, mi pet'as. La normandi'a kavalir'ar'o mi'n laŭd'os pro tio, ke mi ne vol'is lud'i rol'o'n de serv'ist'o.
—Vi est'as tre bon'kor'a, tre kompliment'em'a!
—Ĉu mi dir'u al vi, kie est'as mi'a fatal'o kaj kie vi'a bon'sort'o? En ni'a fizionomi'o. Mi aspekt'as kiel bov'paŝt'ist'o, kiel prolet'o, vi aspekt'as kiel ni'a pra'patr'o, kiel la duk'o de Nemur’. Per tio vi eĉ kiel stal'serv'ist'o hav'as bon'ŝanc'o'n.
—Kio'n vi alud'as per tio?
—Nu, ne est'u tiel naiv'a ...
—Parol'u klar'e, mi pet'as!
—Vi pens'as ebl'e, ke mi ne vid'is vi'n am'ind'um'i.
Georg'e far'iĝ'is mort'pal'a kaj konvulsi'e pugn'ig'is si'a'j'n man'o'j'n en si'a'j pantalon'poŝ'o'j.
—Est'as bel'a, blank'a kolomb'et'o, daŭr'ig'is la vir'aĉ'o, sed tio ĉi tamen ne est'as la manier'o de ”grand'a nobel'o” ĉar se ŝi'a patr'o tio'n ek'rimark'os ... si'a'n fil'in'o'n en lun'lum'o kun la stal'serv'ist'o, tiam li subit'e vi'n for'pied'frap'os!
—Adolf, fizik'e vi ne pov'as plu degener'i, psik'e jes, hom'o pov'as far'iĝ'i diabl'o, se li ...
—Ho, vi nun ne predik'u al mi. Ni konsider'u la cirkonstanc'o'j'n, kia'j ili est'as.
—Bon'e, dir'is Georg'e, subit'e venk'int'e si'a'n emoci'o'n; vi dev'ig'as mi'n flank'e'n'met'i ĉiu'n sent'argument'o'n. Por kio vi ven'is tie'n ĉi?
—Nu, per diabl'o, tio'n mi jam dir'is al vi. Unu'e mi ven'is por manĝ'i. Tio'n vi bon'eg'e aranĝ'is. Kaj li de'nov'e buŝ'pren'is pec'o'n de la mal'mol'a pan'o. Pli'e vi dev'as kaŝ'i mi'n dum kelk'a'j tag'o'j, mal'pli danĝer'a'n rifuĝ'ej'o'n ol ĉi tie mi neni'e trov'os, ĉar la plej ruz'a detektiv'o ne konjekt'os, ke mi est'as gast'o de mi'a frat'o.
—Bon'e, imag'u, ke mi pren'as la rajt'o'n kaŝ'i vi'n ĉi tie, ne'pet'int'e konsent'o'n de mi'a mastr'o.
—Ĉu ne'pet'int'e de vi'a mastr'o konsent'o'n, kaj pro kio ne?
—Pro kio? Ĉu vi ebl'e kred'as, ke mi fier'us pro la honor'o, prezent'i vi'n kiel mi'a'n frat'o'n?
—Nu, unu frat'o dev'as en'glut'i mal'dolĉ'a'n pilol'o'n por help'i la ali'a'n. Kaj vi per tio mi'n help'as, vi per tio cert'ig'as mi'a'n liber'ec'o'n, vi per tio evit'as grav'a'j'n afer'o'j'n, ĉar, se oni kapt'us mi'n kaj konduk'us en mal'liber'ej'o'n ... mi'n, la est'ont'a'n bo'frat'o'n de nobel'in'o d’Hainquart ... Vi prefer'e ŝpar'u al vi'a kar'ul'in'o tiu'n skandal'o'n. Por mi tio ne grav'os. Mi kutim'iĝ'is al ĉi'a'j mal'liber'ej'o'j.
Georg'e sent'is kvazaŭ la fatal'o li'n kapt'is ĉe la brust'o, tiel krud'e, tiel venen'e ĝi li'n atak'is, ke li met'is la man'o'j'n antaŭ la vizaĝ'o'n kaj pro dolor'o sen'fort'e fal'sid'is en si'a'n seĝ'o'n. Li kvazaŭ el ĉiel'o ek'fal'is en abism'o'n. Antaŭ apenaŭ unu hor'o li'a anim'o ĝoj'kri'is: Ho, kiel la viv'o est'as bel'eg'a! Maleine! Maleine! Kaj nun, satan'o propr'a'person'e penetr'is ĉe li, si'n ĵet'is sur li'n kaj minac'is li'n sufok'i.
—Ne est'u tiel infan'a, li aŭd'is, ni ne jam fin'parol'is.
Est'u saĝ'a; per lament'ad'o ni ne progres'os. Mi dev'as est'i help'at'a, mi est'as en embaras'o, kiel rat'o sur sub'akv'iĝ'ant'a ŝip'o. Danĝer'o ekzist'as por vi'a bon'fam'a nobel'a nom'o, kaj por mi'a liber'ec'o, ebl'e por mi'a viv'o. Ni do klopod'u akord'iĝ'i.
—Parol'u, raŭk'e dir'is Georg'e.
—Vi do mi'n ĉi tie kaŝ'os.
—Kiel long'e?
—Nu, ni dir'u, dum kvar'kelk'e da tag'o'j.
—Kaj post'e?
—Tiam vi zorg'u, ke mi ek'hav'u kelk'a'j'n vest'o'j'n. Mi ĉi tie for'raz'os mi'a'n barb'o'n, kaj vi don'u al mi voj'a ̧-mon'o'n.
—Mon'o'n mi ne posed'as. Ĉio'n, kio'n mi per'labor'is, mi send'is al la notari'o por pag'i mal'nov'a'j'n ŝuld'o'j'n.
—Mir'e, mir'e, rid'is la fripon'o, kiel honest'e pov'as est'i la hom'a kor'o! Sed vi cert'e sci'as rimed'o'n por akir'i mon'o'n.
—Mi ne sci'us, de kie ĝi'n ek'hav'i.
—Ĉe ŝi ... ĉe ... vi'a fianĉ'in'o!
—Neniam !
—Nu, ĉio'n konfes'u al ŝi! Vir'in'o tre facil'e pardon'as!
—Adolf, mi avert'as vi'n ... se vi dir'as eĉ unu vort'o'n, ĉu buŝ'e ĉu skrib'e, se vi per unu gest'o perfid'as, kiu vi est'as ...
—Ĉu tiam?
—Tiam mi vi'n paf'mort'ig'os!
—Jes, la akcept'o far'iĝ'as pli kaj pli kor'a. Je la temp'o de mi'a ek'for'ir'o, mi est'os dis'kvar'on'ig'it'a. Sed tiu'n paf'mort'ig'o'n vi tamen ne far'os.
—Ĉu vi est'as cert'a pri tio?
—Jes, ĉar jen leter'o de ni'a patr'o. La last'a, kiu'n li al mi skrib'is. Vi promes'is, ke vi mi'n help'os, se iam vi mi'n renkont'os. Kaj tio'n vi far'os, ĉar vi est'as nobel'o, tio'n vi ĵus energi'e asert'is. Mi do pov'as kalkul'i je vi'a help'o, ĉu ne?
Kaj la pli jun'a, kompren'ant'e, ke eĉ li'a promes'o far'it'a al li'a patr'o est'is mis'uz'at'a kontraŭ li, raŭk'e respond'is: —Jes!
Ĝust'e kiam tag'iĝ'is, la pli mal'jun'a frat'o en'dorm'iĝ'is en la kan'a apog'seĝ'o. Ili est'is inter'parol'int'a'j long'a'j'n hor'o'j'n, sen rezult'o. Tiam la vagabond'o fin'fin'e dir'is: —Al mi sufiĉ'as. Las'u mi'n dorm'i almenaŭ unu hor'o'n, ĉar tio, dum la last'a'j kvar tag'o'j okaz'is nur tre mal'oft'e.
Kaj Georg'e kap'sku'is, kiam li vid'is si'a'n frat'o'n tiel trankvil'e. Kiel mister'a ja est'as la hom'a sort'o. Ne, iom'et'o da famili'fier'ec'o de de Verd’Il'e est'is en tiu vir'o. Tiu vir'o dekadenc'is ne'sav'ebl'e. Bat'is la kvar'a, kiam li vek'is li'n, por konduk'i li'n al la pajl'o-sub'tegment'ej'o, de kiu nur li hav'as la ŝlos'il'o'n, kaj en kiu nur li ven'as, ĉar Dirk sufiĉ'e da pajl'o mal'supr'e'n port'is por dek'kvar tag'o'j. Tie dum'tag'e rest'os Adolf kaj vesper'e Georg'e li'n ven'ig'os ĉe si por don'i al li manĝ'o'n. Antaŭ ol la vir'aĉ'o ir'is al si'a rifuĝ'ej'o, li halt'ig'is si'a'n frat'o'n, dir'ant'e: —Ĉu vi do rifuz'as klopod'i por akir'i mon'o'n ĉe la nobel'in'o?
—Jes.
—Ĉu vi ankaŭ rifuz'as pet'i al vi'a mastr'o antaŭ'pag'o'n?
—Jes, absolut'e.
—Tiam mi hav'as ali'a'n propon'o'n. La notari'o propon'is al vi akcept'i de la franc'a kavalir'ar'o sen'rent'um'a'n antaŭ'pag'o'n.
—Kiel vi sci'as tio'n?
—Ĉar mi tiu'n sam'a'n propon'o'n far'is al la notari'o. La simpl'ul'o eĉ ne sci'is, ke ekzist'as tia kutim'o ... Mi, est'ant'e la pli mal'jun'a el la generaci'o, hav'as la unu'a'n rajt'o'n je tiu help'o. Sed oni rifuz'is. Dum mi'a for'est'o, oni mi'n ekzamen'is pri bon'manier'ec'o kaj bon'kondut'o kaj mi mal'sukces'is. Sed mi tio'n cert'e aranĝ'us, se mi nur hav'us vi'a'j'n dokument'o'j'n. Mi tre bon'e pov'as anstataŭ'i vi'n! Est'as mal'grand'a art'o kred'ig'i la fabel'o'n, ke Hektor-Adolf de Verd’Il'e mort'is en Alĝerio.
Georg'e de Verd’Il'e kruc'ig'is la brak'o'j'n kaj ek'star'is antaŭ si'a frat'o.
—Ŝajn'as, ke vi ne plu pov'as imag'i, ke ankoraŭ ekzist'as en la viv'o honor'o kaj konscienc'o.
— Jes, jes, tio'n mi tre bon'e pov'as imag'i, sed tia'j objekt'o'j est'as por person'o, kia mi, luks'aĵ'o'j, ĉar mi jam dir'is al vi, ke mi risk'as mi'a'n liber'ec'o'n, eĉ mi'a'n viv'o'n. Mi vol'as las'i vi'n trankvil'e labor'eg'i kiel ... nobel'o-serv'ist'o, sed por tio vi dev'as ofer'i i'o'n. Klopod'u akir'i kelk'a'j'n mil'o'j'n da frank'o'j por mi, kaj morgaŭ mi for'ir'os al Sud'amerik'o ...
Je tiu ĉi moment'o son'is bat'o, kvazaŭ iu tir'ferm'is pord'o'n. La du vir'o'j silent'is kaj Adolf mekanik'e si'n prem'is dors'e kontraŭ la mur'o mal'antaŭ la du'on'mal'ferm'it'a pord'o. Georg'e ir'is ekster'e'n kaj aŭd'is iu'n supr'e'n'ir'i la ŝtup'ar'o'n de la garaĝ'o. Est'is Dirk, kiu, iom'et'e ebri'a, tiel mal'fru'e re'ven'is el la vilaĝ'o kaj nun ir'is lit'e'n. Georg'e far'is sign'o'n al si'a frat'o, antaŭ'ir'is al la stal'o kaj montr'is al li li'a'n rifuĝ'ej'o'n: —Rest'u tie ĝis mal'lum'iĝ'os; se mi pov'as, mi al'port'os al vi manĝ'aĵ'o'j'n.
Tiam li'a'j nerv'o'j est'is el'uz'it'a'j. Li fal'kuŝ'iĝ'is sur si'a'n lit'o'n kaj kaŝ'is si'a'n vizaĝ'o'n en la kusen'o. Kio nun al li okaz'is, est'as pli ol li pov'as el'port'i. Ĉu la humil'iĝ'o, kiu'n li pren'is liber'vol'e sur si je respekt'o pro memor'o al si'a patr'o, ne est'is sufiĉ'e kruel'a? Kaj ĉu Maleine? Ĉu li pov'us postul'i de ŝi'a nobl'a karakter'o, kiu ŝajn'as ne disting'i rang'o'n, ke ŝi ankoraŭ pren'u krom'e tia'n degener'it'a'n individu'o'n? Ĉio hav'as lim'o'n. Se Maleine ek'sci'us, ke li est'as la frat'o de ... for'kur'int'a mal'liber'ul'o, de ŝtel'romp'ist'o, kaj murd'ist'o, kiu est'as serĉ'at'a de la ĝendarm'o'j kaj kies person'pri'skrib'o est'as publik'ig'it'a en la gazet'o'j, ĉu ŝi tiam ankoraŭ dir'us: mi vol'as sufer'i pro vi ... Kaj ĉu la baron'o?
Ne neces'as dub'i pri tio: se tiu ek'sci'us, kiu si'n kaŝ'as super li'a stal'o, li tuj telefon'us al la polic'a esplor'serv'o, kaj tiam la plen'a ver'o mal'kaŝ'iĝ'us ...
Ho, tio est'us frenez'ig'e!
—Mi perd'os Maleine, mi dev'os ced'i ŝi'n al la fatal'o, li plor'is mal'laŭt'e kaj met'is si'a'n ung'o'j'n en la kusen'o'n.
Ekster'e la or'a somer'sun'o lev'iĝ'is en majest'a bel'eg'ec'o super la pint'o'j de la arb'o'j kaj la bird'o'j kant'is ĝoj'kri'eg'ant'e kaj laŭt'e, sed Georg'e de Verd’Il'e ne memor'is pli mal'esper'a'n hor'o'n. Li sent'is, ke io dev'as okaz'i. Est'is kvazaŭ ĉirkaŭ'as li'n terur'e-minac'ant'a fulm'o'tondr'o-atmosfer'o.
La fatal'o, kiu mal'rapid'e, tre mal'rapid'e, sed ne'evit'ebl'e'cert'e, est'is detru'int'a li'a'n tut'a'n generaci'o'n moral'e kaj financ'e, nun ankaŭ etend'is si'a'n man'eg'o'n al li'a kol'o, por prem'sufok'i li'n, kaj ankaŭ la viv'o'n de Maleine, tiu jun'a, sen'kulp'a infan'o. Tio neniam okaz'os. Li si'n defend'os kontraŭ ĉiu'j potenc'o'j el la infer'o.
Kiel ne'dir'ebl'e kruel'a pov'as est'i la viv'o. Ĝi kontrast'ig'is du frat'o'j'n, infan'o'j'n de sam'a patr'o. La feliĉ'o de unu signif'is la mort'o'n por la ali'a. Kiu venk'os? Sen'pardon'a batal'o decid'os!
Son'is bru'et'o. La bien'o ”La Blu'a Ber'o” ek'vek'iĝ'is. La hund'o'j boj'is; en la mal'proksim'o, en la herb'ej'o blek'is unu el la ĉeval'o'j; la fenestr'o'j'n de la sub'ter'etaĝ'o oni ĵet'mal'ferm'is; iu fajf'is, est'is Frits. Blek'is bov'o kaj alaŭd'o flug'is ĝoj'kant'ant'e renkont'e al la sun'o. Antaŭ'e'n, dir'is Georg'e al si mem ... Eugène Longeois dev'as far'i si'a'n dev'o'n.
Li si'n lev'is, ir'is al la lav'pelv'o en si'a dorm'ĉambr'o kaj ten'is si'a'n kap'o'n sub la akv'o'kran'o. Tio iom'et'e re'freŝ'ig'is li'n; don'is al li fort'o'n por vid'i pli klar'e la situaci'o'n. Li mal'ferm'is la du fenestr'o'j'n kaj la pord'o'n, ek'brul'ig'is cigared'o'n kaj ir'is en la park'o'n. Est'is nur unu voj'o ...
mon'o. Se Adolf hav'us mon'o'n, li for'ir'us por ĉiam, li aĉet'us vest'o'j'n, fals'a'j'n dokument'o'j'n, li en'ŝip'iĝ'us al Sud'amerik'o! Kiel akir'i mon'o'n? Tri kvar'on'o'j'n de si'a salajr'o li en mart'o send'is al la notari'o: ... Ho ve, kelk'a'j'n cent'o'j'n da gulden'o'j, sed ĝi don'is al li moment'o'n da kontent'ec'o kaj la fier'a'n sent'o'n, sci'i, ke la famili'ŝuld'o est'as nul'ig'at'a. Li turment'is si'a'n cerb'o'n, sed ĉiu'foj'e li'a'j pens'o'j ven'is ĉe la sam'a de'ir'punkt'o. En tiu direkt'o sav'o ne est'is ebl'a. Kaj li re'turn'is al si'a labor'o, nun kun la esper'o, ke Maleine li'n nun ne vid'u. Li'a vizaĝ'o cert'e li'n perfid'us.
Li dev'is kun la aŭtomobil'o vetur'i al Arnhem por akcept'i la baron'o'n. Tio est'is almenaŭ iom da bon'ŝanc'o, ĉar tiam li pov'os aĉet'i tie biskvit'o'j'n, iom da fum'aĵ'it'a viand'o kaj botel'o'n da lakt'o, por ĝi'n re'ven'ant'e kontraband'i al la pajl'ej'o. En la mal'proksim'o ir'is Evelin'e, ŝi al'port'is li'a'n maten'manĝ'o'n kaj li nun dank'is la ĉiel'o'n, ke Maleine zorg'is, ke li est'as apart'e serv'at'a. Li tamen ne hav'is apetit'o'n, li sent'is, ke li ne pov'os normal'e viv'i tiel long'e kiel li sci'as, ke li'a frat'o est'as en li'a tuj'a proksim'o, tiel long'e, ĝis la fulm'o'bril'o dis'ŝir'os la nub'o'j'n por al'port'i lum'o'n.
Tiu solv'o ven'is, ne'atend'it'e kaj kun konfuz'ig'a rapid'ec'o, kiel la fulm'o, kiu ven'as el mal'hel'a ĉiel'o kaj bru'eg'e teren'bat'as ĉio'n, kio trov'iĝ'as sur si'a voj'o. Tri tag'o'j for'pas'is en plej grand'a nerv'streĉ'ad'o. Nur unu'foj'e li vid'is Maleine. Ŝi star'is inter la mal'ferm'it'a'j balkon'pord'o'j de la flank'a ĉambr'o, kie ŝi oft'e sid'is antaŭ la fortepian'o. Georg'e ĵus vol'is ir'i al la benzin'o-gard'ej'o, kiam li vid'is ŝi'n.
Li tamen ne supr'e'n'rigard'is kaj subit'e blank'a roz'o fal'is preciz'e antaŭ li'a'j pied'o'j. Li rapid'e ĝi'n lev'pren'is kaj kaŝ'is en si'a bluz'o. La veter'o tiu'n vesper'o'n est'is mal'kviet'eg'a.
Furioz'a vent'eg'o ek'blov'is kaj hurl'ant'e kaj fajf'eg'ant'e rapid'is tra la sving'ant'a'j arb'o'j, dis'ŝir'is pez'a'j'n branĉ'o'j'n, for'blov'is la kamen'tub'o'j'n de la verand'o'j kaj frakas'is grand'nombr'o'n da vitr'o'j de la ĉambr'o'ĝarden'o. Ĉies man'o'j tuj okup'iĝ'is por help'i, sed la romp'it'a'j vitr'o'j ne pov'is est'i ripar'at'a'j. Por tio oni dev'us telefon'i vitr'ist'o'n en Groenlo.
La vir'o, kiu super la stal'o pas'ig'is jam long'a'j'n tag'o'j'n dorm'ant'e aŭ kuŝ'ant'e, aŭd'is la ribel'o'n de la furioz'a vent'eg'o kaj pens'is: —Feliĉ'e, nun ven'as iom da distr'aĵ'o. Ne tuŝ'as mi'n se ĉio dis'blov'iĝ'as. Ĉio, kio'n mi pov'as pren'i, est'as profit'o.
Ek'enu'as al mi tiu kavalir-lud'ad'o sur pajl'ej'o. Georg'e est'as tre mal'ced'em'a hom'o. Ĉe la fraŭl'in'o li ne kuraĝ'as iom pet'i, si'a'n pro'nask'iĝ'a'n rajt'o'n li ne for'prunt'as kaj li mem neni'o'n posed'as.
Nun fort'eg'a vent'puŝ'o frakas'is la du plej grand'a'j'n vitr'o'j'n de la ĉambr'o'ĝarden'o. La vir'o sub'tegment'a aŭd'is la fal'bru'o'n de la vitr'o'pec'o'j sur la mozaik'a plank'o kaj dir'is: —Bon'e, tiel la afer'o'j bon'e marŝ'as; se tio daŭr'as, eĉ la brul'rezist'a ŝrank'o de la baron'o for'blov'iĝ'os ekster'e'n. Je tia veter'o oni pov'as ŝtel'romp'i sur lign'a'j ŝu'o'j ne'rimark'at'e.
Li ramp'is trans la alt'amas'ig'it'a'j fask'o'j da pajl'o al la tegment'a-fenestr'et'o, ĝi'n iom mal'ferm'is kaj rigard'is ekster'e'n. Hieraŭ kaj antaŭ'hieraŭ li ĉi tie neni'o'n pov'is vid'i de la bien'o. Sed nun la arb'o'pint'o'j tiel sving'iĝ'is, ke li ĉiu'foj'e pov'is vid'i part'o'n de la ĉambr'o'ĝarden'o. Oni ĵus tie kontakt'ig'is la elektr'a'n lum'o'n. Bon'eg'e! Nun li vid'is ĉio'n, kio okaz'as. Li vid'is la baron'o'n kaj la fraŭl'in'o'n ... o, o, kia bel'a infan'o! Se Georg'e persist'e rifuz'os pet'i al ŝi mon'o'n, li mem ŝi'n pov'os uz'i kiel last'a'n rimed'o'n, tiam li minac'os, ke li avert'os la baron'o'n.
Kio'n oni tie far'as? Li vid'is mal'jun'a'n serv'ist'o'n vest'it'a'n en verd'a-kun-or'a livre'o, kiu est'is sur'najl'ant'a karton'o'n antaŭ la grand'a romp'it'a vitr'o. Ĉio aspekt'is sufiĉ'e bel'a.
Pend'is lustr'o, est'is kvazaŭ arĝent'a'j flor'o'j. Mir'e: Est'as ĉambr'o'aranĝ'o kiel ĉe pa'ĉj'o de Verd’Il'e. Kio trov'iĝ'us mal'antaŭ'e? En tiu verand'o? En tiu famili'a'ĉambr'o, en tiu salon'o? Ĉu arĝent'aĵ'o'j? Ĉu akci'o'j? Ĉu mon'o? Jes, valor'us la pen'o'n ir'i tie'n por rigard'i. La karton'o'n oni facil'e pov'as for'puŝ'i. Io dev'as okaz'i, tio est'as cert'a. Liber'ec'o est'as tre agrabl'a, sed ĉi tie la viv'o far'iĝ'os eĉ pli monoton'a ol en la pun'koloni'o. Hodiaŭ vesper'e ni ĵet'os la lot'kub'o'j'n. Ebl'e mi ĵet'os du'obl'e ses. Mi rapid'e ir'u mal'supr'e'n kaj for'pren'u la ŝlos'il'o'n, antaŭ ol la nobel'ul'stal'serv'ist'o ŝlos'os la pord'o'n.
La vent'eg'fort'o kulmin'is tiu'n nokt'o'n. Son'is krak'ad'o, post'e tondr'ant'a bat'o: la plej pez'a kaj plej mal'jun'a arb'o el la park'o el'radik'iĝ'is kaj pez'e fal'is ter'e'n. La vir'o en la pajl'o pens'is: Tia'n abomen'a'n veter'o'n mi eĉ en Alĝerio ne tra'viv'is. Sed iom post iom pli kaj pli kviet'iĝ'is. Ankoraŭ kelk'a'j ek'blov'o'j, kaj tiam la terur'a veter'o est'is pas'int'a.
Adolf nun si'n mal'lev'is tra la tru'o en la sub'tegment'ej'o ĝis sur la ŝtup'et'ar'o. Li est'is ankoraŭ tut'e vest'it'a. La blu-kaj-blank-kvadrat'a'n tuk'o'n, kiu'n li'a frat'o don'is al li por ĝi'n uz'i kiel kusen'ing'o'n, li est'is met'int'a en si'a'n poŝ'o'n kun ŝnur'o. Li ekzamen'e tuŝ'is si'a'n mal'antaŭ'a'n poŝ'o'n por palp'i, ĉu tie ankoraŭ est'as li'a fort'a tranĉ'il'eg'o, kiu jam kelk'foj'e bon'e serv'is al li. La elektr'a poŝ'lantern'o, kiu'n Georg'e don'is al li, ankaŭ util'os. Dev'is fin'i la mal'cert'ec'o. Se li trov'os i'o'n valor'a'n — mon'o'n ekzempl'e — li for'ir'os, laŭ'ebl'e plej rapid'e, tio ili'n ambaŭ el'embaras'ig'os. Li ne jam kuraĝ'is ir'i ekster'e'n, tim'ant'e, ke oni ne jam en'dorm'iĝ'is. Pli ol unu hor'o'n li sen'mov'e star'ad'is por aŭskult'i. Kiom'a hor'o est'as? Est'as la unu'a kaj du'on'o.
Ankoraŭ du hor'o'j'n kaj tiam tag'iĝ'os. Antaŭ tiu temp'o li dev'as est'i pret'a. Nun li prov'os. Feliĉ'e, est'is mal'lum'eg'e.
La mal'lum'o kvazaŭ li'n en'glut'is. Li neni'o'n pov'is vid'i. Tre bon'e! Li antaŭ'e sufiĉ'e si'n orient'is. Du'dek foj'e cert'e, kaŝ'observ'ant'e tra la iom mal'ferm'it'a sub'tegment'a fenestr'et'o, li imag'e serĉ'is la voj'o'n tra la arb'ar'o al la bien'o, kaj paŝ'kvant'e taks'is la distanc'o'n de arb'o al arb'o. Li'a krim'ul'a instinkt'o cert'e li'n konduk'os, palp'ant'e, jen per la mal'dekstr'a, jen per la dekstr'a etend'it'a man'o, li si'n'gard'e met'is la pied'o'j'n, halt'ant'e de temp'o al temp'o, por aŭskult'i sen'spir'e, li antaŭ'e'n'paŝ'is ĝis al la peron'o. Sur man'o'j kaj pied'o'j li supr'e'n'ramp'is. Boj'is hund'o ... li sur la ventr'o kuŝ'iĝ'is ĝis la bru'o halt'is. Tiam li palp'is la mur'o'n de la ĉambr'o. Bon'e ... li star'is tuj antaŭ la mal'ferm'aĵ'o, kiu'n kaŭz'is la vent'eg'o. Li palp'is la karton'o'n, prem'is si'n'gard'e. Angul'o jam mal'ten'is. La ceter'o est'is facil'a, nun li est'is en la dom'o. Nun, li dum moment'et'o pov'is ek'lum'ig'i si'a'n lantern'o'n. Jen pord'o. Ĝi est'is larĝ'e mal'ferm'it'a ... Bon'e, bon'e, li dir'is, oni pli'facil'ig'as mi'a'n labor'o'n. Est'as, kvazaŭ oni invit'is mi'n. Mi klopod'u en'ir'i la famili'a'n ĉambr'o'n.
Tio ne est'is facil'e. Li dev'is per dik'a fer'faden'o, kiu'n li el'poŝ'ig'is, re'puŝ'i la ŝlos'il'o'n, kiu ĉe la ekster'a flank'o de la verand'a pord'o trov'iĝ'as en la serur'o, kaj post'e mal'ferm'i aks'serur'o'n. Tio sukces'is. Se oni ne pov'as far'i tio'n, oni prefer'e rest'u hejm'e. Nun li est'is en la hal'o, en kiu trov'iĝ'as la pord'o de la famili'a ĉambr'o. Kaj tuj, kiam li est'is en la ĉambr'o kaj lum'ig'is si'a'n lantern'o'n, li rimark'is, ke ne van'e li ven'is. En moment'o li mal'ferm'is la bufed'tir'kest'o'n kaj li met'is en si'a'j poŝ'o'j la arĝent'a'j'n kuler'o'j'n kaj fork'o'j'n, ĉio'n, kio nur simil'is arĝent'o'n. La pasi'o agit'is li'a'n sang'o'n kaj li spir'eg'is; mon'o'n, mon'o'n mi dev'as trov'i; mon'o'n por vest'o'j; por hotel'o, por motor'o, por mi'a trans'ir'o al Argentino. Li ir'is al nigr'a antikv'a bul'pied'a ŝrank'o; ĝi est'is ferm'it'a, sed per si'a ŝtel'ŝlos'il'o li cert'e ĝi'n mal'ferm'os. Li'a'j okul'o'j ard'is, li'a kap'o bat'eg'is, li nur bezon'is pren'i, pren'i, sed mon'o'n li ne vid'is. Li'a'j fingr'o'j serĉ'palp'is la bel'eg'a'n damaskon, kelk'a'j'n luks'a'j'n skatol'o'j'n kun punt'a'j por'fingr'a'j tuk'et'o'j. Jen du pez'a'j arĝent'a'j buŝ'tuk'ring'o'j ornam'it'a'j per or'a famili'a blazon'o. Subit'e dik'a libr'o fal'is sur la plank'o, bilet'o'j dis'fal'is ... mon'o, paper'a mon'o, kvin bilet'o'j de kvar'dek gulden'o'j kaj kelk'a'j de du'cent gulden'o'j ... sen'dub'e por la mastr'um'ad'o, aŭ, la salajr'o de la serv'ist'ar'o. Bul'ŝtop'e li met'is la bilet'o'j'n en si'a'n pantalon'poŝ'o'n. Ankoraŭ pli da arĝent'aĵ'o star'is mal'supr'e en la ŝrank'o: tort'ŝovel'il'o'j, tranĉ'il'stabl'et'o'j, suker'pren'il'o'j ... tio'n li met'u en la tuk'o'n. Nun li esplor'rigard'u, kio est'as en la ali'a'j ĉambr'o'j.
Subit'e son'is ek'frap'o, super li'a kap'o. Ĉu oni tie mal'dorm'as? Ĉu oni el'lit'iĝ'is. Jes, super li'a kap'o iu ir'as. Klar'e la pied'o'j ek'tuŝ'as la plank'o'n. Nun li rapid'e for'ir'u: Domaĝ'e, la komenc'o est'is tiel prosper'a! Rapid'e kaj lert'e li ŝtel're'ir'is tie'n, de kie li ven'is kaj en sekv'ant'a minut'o de'nov'e star'is en la mal'lum'a park'o. Ĉi tie li aŭskult'is. Ĉu est'is sen'kaŭz'a alarm'o? Super li subit'e ek'lum'is lamp'o.
Atent'u, li star'is mez'e de la reflekt'o, kiu fal'as sur ŝton'et'voj'o. Est'as danĝer'e ... de'nov'e ek'boj'is hund'o. Per unu ek'salt'o li est'is en la mal'lum'o kaj ek're'ir'is, mult'e pli rapid'e ol dum'ven'e. Sed tuj antaŭ la pord'o de la pavilon'o, li subit'e si'n sent'is kapt'it'a ĉe la brust'o.
—Kiu est'as? son'is voĉ'o ... Est'is li'a frat'o, kiu vek'it'a de la boj'ad'o kaj de la mal'kviet'o, ke io ebl'e okaz'is ... rapid'e est'is sur'met'int'a si'a'n surtut'o'n, por aŭskult'i en la park'o.
—Silent'u, son'is la respond'o, est'as mi, Adolf. Las'u mi'n!
—Ĉu vi? Kio'n vi far'is tie?
—Las'u mi'n, tiam mi ...
—Mi ne vi'n las'as ... mi postul'as klar'ig'o'n! Preciz'e antaŭ la pavilon'pord'o la du vir'o'j ek'kapt'is si'n. Io tint'e fal'is ter'e'n kaj bril'ant'e dis'fal'is! Georg'e de Verd’Il'e nun ĉio'n kompren'is.
—Ĉu tiel est'as? Ĉu tiel est'as? Fripon'o! Ĉu vi pri'ŝtel'is mi'a'n mastr'o'n?
Per fort'eg'a ek'tir'o de si'a'j fort'muskol'a'j brak'o'j li ĵet'eg'is si'a'n kontraŭ'ul'o'n tra la du'on-mal'ferm'it'a pord'o en la ĉambr'o'n kaj post li ĝi'n ĵet'ferm'is.
—Nun inter ni, mal'kuraĝ'ul'o! Kio ajn okaz'u, vi ne ĉi tie el'ir'os kun tiu'j ŝtel'it'a'j objekt'o'j. La bomb'o eksplod'u.
Mi mem vi'n trans'don'os al la polic'o!
—Tio'n vi ne far'os! Flank'e'n'ir'u! Las'u mi'n for'ir'i!
—Neniam!
—Georg'e, flank'e'n'ir'u, pri'pens'u, kio'n vi far'as!
—Mi ne las'as vi'n for'ir'i. Est'as mi'a dev'o, arest'i tiu'n, kiu pri'ŝtel'as mi'a'n mastr'o'n!
—Last'foj'e!
Adolf ek'salt'is, la tranĉ'il'o'n en la man'o kaj si'n ĵet'is sur si'a pli jun'a frat'o. Sed ĉi tiu rapid'e si'n klin'is kaj la akr'a, kurb'a tranĉ'il'o tuŝ'is la panel'o'n de la ferm'it'a pord'o. La atak'ant'o si'n turn'is, klin'is, kaj Georg'e mal'antaŭ'e'n ir'ant'e vid'is la ĝis'mort'a'n mal'am'o'n, la murd'pasi'o'n en la tut'a aspekt'o de si'a frat'o. Est'is afer'o de viv'o aŭ mort'o.
—Adolf, Adolf, li pet'eg'e vok'is, reg'u vi'n ... pens'u pri ni'a patr'o ... pri ni'a patr'in'o!
Est'is tro mal'fru'e. La vir'aĉ'o si'n ĵet'is sur li'n. Li nepr'e dev'is defend'i si'a'n viv'o'n. La fatal'o hav'is la last'a'j'n el la generaci'o de Verd’Il'e en si'a mort'ig'a man'prem'o, vol'is detru'i ili'n, mal'proksim'e de ili'a nask'iĝ'land'o!
Moment'o'n Georg'e vid'is kvazaŭ en vizi'o Maleine, kiel ŝi star'is kontraŭ la apog'il'o de la lag'et'pont'o. Tiu vizi'o fort'ig'is li'n ... li defend'os si'a'n viv'o'n ĝis fin'e ... pro ŝi.
Sed pli rapid'e ol li supoz'is, la lukt'ad'o fin'is en li'a profit'o. Li si'n el'tir'is el la mort'ig'a ek'kapt'o de si'a frat'o kaj li'n de'nov'e ĵet'is ter'e'n. La atak'int'o nun kuŝ'is sur unu flank'o kun la dekstr'a brak'o inter si'a korp'o kaj la plank'o.
Kio okaz'is? La atak'int'o ne plu pen'is si'n lev'i. Li aspekt'is griz-pal'a kaj li'a'j okul'o'j mal'rapid'e ferm'iĝ'is.
—Mi'a Di'o ... mi ... mi ... balbut'is Georg'e ... li mort'as!
Li fal'is sur ambaŭ genu'o'j ĉe li, lev'et'is li'a'n kap'o'n: —Adolf, per la vol'o de Di'o ... Adolf ... tio'n mi ne intenc'is! Mi ne dezir'is vi'a'n mort'o'n. Mi nur defend'is mi'n.
Ĝem'ant'e la korp'o de Adolf re'fal'is sur la dors'o kaj rest'is sen'mov'a. Ek'e Georg'e star'iĝ'is, al si frap'is la ung'o'j'n en la har'o'j kaj plor'ĝem'is ...
—Ho ... patr'o ... pardon'u mi'n ... Mi tio'n ne intenc'is!
... Kaj kiel frenez'ul'o li ĉirkaŭ'rigard'is, ĝem'dir'ant'e al si mem: —Kio nun? Kio nun Kio nun pri ni, Maleine?
Rest'is ankoraŭ nur unu voj'o: la for'kur'o! Rest'i ĉi tie signif'as sub'merg'iĝ'i en la mizer'o, por si mem kaj por Maleine. Li ĉirkaŭ'rigard'is. Sub la lit'o star'is li'a mal'grand'a valiz'o. Li en'pak'is kelk'a'j'n objekt'o'j'n, tiam li pren'is el la tir'kest'o de si'a ŝrank'o la mon'o'n, kiu'n li ankoraŭ posed'as, iom da tol'aĵ'o ... velk'it'a'n flor'o'n, la blank'a'n roz'o'n, kiu'n ŝi antaŭ kelk'a'j tag'o'j ĵet'is antaŭ li'a'j'n pied'o'j'n. Nun ĉio por li est'is perd'it'a, pas'int'o kaj est'ont'o. Sur li'a generaci'o kuŝ'is mal'ben'o! La sort'o eĉ ne permes'is al li la kontent'ec'o'n plen'um'i promes'o'n al mort'int'o. Li dev'is ir'i for de ĉi tie, hodiaŭ nokt'e, mal'proksim'e'n, mal'proksim'e'n, al la Sud'o, al Afrik'o; ne grav'as kie'n. Li met'is la ŝlos'il'o'n sur la tabl'o'n, last'foj'e rigard'is al la sen'mov'a korp'o sur la plank'o kaj tiam, kvazaŭ tre'eg'a tim'o li'n ek'kapt'is, li rapid'eg'is el la dom'o, tra la park'o, al la barier'o en la ale'o ...
renkont'e'n al ne'kon'at'a est'ont'o.
Kontraŭ la trunk'o'j de la arb'o'j la lev'iĝ'ant'a sun'o bril'is pli bel'e ol iam antaŭ'e.
La lam'a stal'knab'o est'is la unu'a, kiu mal'kovr'is la murd'o'n. Li ir'is laŭ'long'e de la garaĝ'o al la kaleŝ'ej'o, kie li antaŭ kelk'a'j tag'o'j las'is la kol'brid'o'j'n de la du ĉeval'o'j. Tiu'j ne dev'as est'i tie, tiu'j dev'as pend'i al pend'hok'o sur la stal'mur'o. Se la baron'o tio'n vid'us, li re'e hav'us riproĉ'eg'o'n. Ŝajn'is, ke Eugène jam labor'as. Li'a pord'o almenaŭ est'is mal'ferm'it'a. Subit'e li for'pied'bat'is i'o'n antaŭ si. Ĝi tint'is. Ĉu ankaŭ ĉi tie vitr'o'j romp'iĝ'is per la vent'o?
Kio? Ĉu kuler'o'j? Ĉu arĝent'a'j kuler'o'j kaj fork'o'j? Ili kuŝ'as alt'amas'e apud divers'kolor'a tuk'o. Tio est'as la tuk'o, kiu ĉiam pend'is apud la akv'o'kran'et'o en la garaĝ'o. Li rigard'ad'is per mir'ig'it'a'j, grand'a'j okul'o'j kaj rimark'is en la herb'o ankoraŭ pli da arĝent'aĵ'o'j: tri grand'a'j'n kandel'ing'o'j'n, tort'ŝovel'il'o'j'n, pli mal'grand'a'j'n kuler'et'o'j'n. Tiam li vok'is ĉe la mal'ferm'it'a pord'o de la pavilon'o: —Eugène, ven'u fulm'rapid'e. Ĉi tie io okaz'is!
Li ne aŭd'is respond'o'n, vol'is en'ir'i, sed pro ek'tim'o far'is paŝ'o'n mal'antaŭ'e'n. Li preskaŭ fal'eg'is pro la pied'o'j de korp'o, kiu tie kuŝ'as stern'it'a sur la plank'o. Ĉu tio est'as Eugène? Li de'nov'e paŝ'is antaŭ'e'n, rigard'is la vizaĝ'o'n de la mort'int'o. Ne, tiu ne est'as Eugène. Tiu ĉi vizaĝ'o hav'as stopl'a'n barb'o'n. Kaj tamen ... Kaj tamen ... la sam'a'n naz'o'n, la sam'a'n buŝ'o'n! Li ir'is tuj por vok'i help'o'n, lam'is tiel rapid'e, kiel li pov'is, al la sub'ter'etaĝ'o. La serv'ist'in'o'j jam el'lit'iĝ'is. Clement kaj Frits ĵus mal'supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n. Moment'o'n post'e ili ĉiu'j rapid'eg'is el la kuir'ej'o al la ŝofor'loĝ'ej'o kaj nun ili star'is, tre'eg'e terur'ig'it'a'j, kiel mut'ul'o'j dens'ar'e antaŭ la mal'ferm'it'a pord'o.
—Sed, sed ... balbut'is Clement, oni do ŝtel'romp'is. Li ir'is frap'et'i sur la pord'o de la dorm'o'ĉambr'o de si'a mastr'o kaj kvin minut'o'j'n post'e ĉiu'j plen'e konsci'is pri la ŝtel'romp'o. Baron'o d’Hainquart, en si'a ĉambr'o'rob'o, kur'is al la telefon'aparat'o, telefon'is al la polic'o kaj post'e ek'furioz'is. Est'is la kulp'o de Clement; li est'as la plej aĝ'a, la estr'o de la serv'ist'ar'o, kaj pro tio est'as respond'a je la domaĝ'o, kiu est'is kaŭz'it'a al li'a mastr'o ... Li pov'as hav'i la cert'ec'o'n, ke la valor'o de ĉio, kio'n oni ŝtel'is, est'os rabat'at'a de li'a salajr'o!
—Sed, baron'o ...
—Silent'u! Ĉu ne en'ir'is en vi'a pens'o, ke tia bagatel'a pec'o de karton'o ne est'as sufiĉ'a bar'o por la ĉambr'o-ĝarden'o? Ĉu mi ne dir'is al vi du'dek'foj'e, ke vi dev'as port'i ĉiu'vesper'e la arĝent'a'n manĝ'il'ar'o'n al mi'a ĉambr'o?
—Jes, sed hieraŭ vesper'e, dum tiu vent'eg'o ... Clement de'nombr'is la arĝent'aĵ'o'j'n: —Neni'o mank'as, li trem'dir'is ...
La baron'o jam re'e est'is el la ĉambr'o, li vol'as vid'i la fremd'ul'o'n, kiu kuŝ'as en la pavilon'o sur la plank'o. Frits kaj Dirk est'is antaŭ'ir'int'a'j, re'turn'e al lok'o de la murd'o kaj la baron'o post'vok'is ili'n: Neni'o'n tuŝ'u! Atend'u, ĝis la polic'o ĉe'est'os. Ankaŭ baron'o d’Hainquart star'is tie ĉi antaŭ ne'solv'ebl'a problem'o: —Kiu est'as tiu vir'o? Kie est'as Longeois?
Mal'antaŭ li star'is silent'e ĉiu'j ge'serv'ist'o'j kaj neni'u el ili sci'is klar'ig'o'n. La baron'o ripet'is si'a'n demand'o'n: Mi vol'as sci'i, kie est'as Longeois?
—Sinjor'o baron'o, neni'u el ni sci'as.
—Jen la polic'o!
Du vir'o'j en civil'a'j vest'o'j met'is si'a'j'n bicikl'o'j'n kontraŭ la flank'a mur'o, salut'is ĝentil'e la baron'o'n, kaj ne'parol'ant'e ili komenc'is si'a'n esplor'o'n. Nek unu nek la ali'a pov'is i'o'n dir'i pri la ident'ec'o de la murd'it'o. Ili tra'serĉ'is la vest'o'j'n. La bul'o'j de bank'bilet'o'j aper'is el la dekstr'a pantalon'poŝ'o. Tiu'n mon'o'n kaj la trov'it'a'j'n arĝent'aĵ'o'j'n ili juĝ'e pren'is. Tiam komenc'is la juĝ'a demand'ad'o kaj en tiu moment'o en'ven'is en la pavilon'o'n fraŭl'in'o Maleine.
—Infan'o, kri'is baron'o d’Hainquart, for'ir'u! Ne rigard'u al tio, kio kuŝ'as sur la plank'o. Ĵet'u tuk'o'n sur tiu'n vizaĝ'o'n! For'ir'u, Maleine, mi ne vol'as, ke ĉi tio kaŭz'as al vi nerv'mal'san'o'n.
—Vi erar'as, pa'ĉj'o, dir'is Maleine simpl'e: mi ne est'as tiel sent'em'a, kiel vi pens'as, mi ne plu pov'us hav'i kviet'a'n moment'o'n, se ne est'us permes'at'e al mi, sci'i kio ĉi tie okaz'is. Mi aŭd'is Clement parol'i pri murd'o.
—Mi dezir'as, ke vi ir'u al vi'a ĉambr'o.
Sed est'is tro mal'fru'e. Maleine far'is paŝ'o'n antaŭ'e'n kaj nun kompren'is la situaci'o'n en la mal'grand'a ĉambr'o. Ŝi mort'pal'iĝ'is kaj ek'kapt'is Evelin'e. Ankaŭ ŝi vid'is en la trajt'o'j ĉirkaŭ tiu buŝ'o kaj ĉe tiu'j naz'lob'o'j iom da re'kon'o ...
—Kie est'as Eugène? ŝi demand'is per trem'ant'a voĉ'o.
Neni'u respond'is.
—Ĉu vi ne mi'n aŭd'as? Mi demand'as, kie est'as Eugène.
—Neni'e oni li'n vid'is, respond'is Dirk. Kaj tiam montr'ant'e al vest'hok'o: Tie pend'as li'a'j vest'o'j, la livre'o'j por la aŭtomobil'o kaj por la vetur'il'ar'o. Si'a'j'n propr'a'j'n vest'o'j'n li kun'pren'is, kaj si'a'n valiz'et'o'n. Rigard'u, la tir'kest'o de la ŝrank'et'o est'as mal'ferm'it'a. Li cert'e est'as for'kur'int'a.
Est'is al Maleine kvazaŭ ponard'o'n oni puŝ'eg'is en ŝi'a'n brust'o'n. Clement al'flustr'is ŝi'n: —Est'as terur'e, ke mi dev'as tio'n dir'i, sed tiu'j du cert'e komplot'is. Ili kun'e aranĝ'is la ŝtel'romp'o'n kaj post'e ...
ek'kverel'is pri la divid'o de la ŝtel'it'a arĝent'aĵ'o. Ili cert'e barakt'is. Rigard'u, kiel mal'ord'e est'as ĉi tie, la tabl'o ŝov'iĝ'is ĝis kontraŭ la fenestr'o. Rigard'u, tiu polic'an'o j'us lev'pren'as pec'o'n de kol'um'o, hel-brun'a kol'um'o, kia'n Eugène ĉiam port'is.
Maleine sent'is kvazaŭ ŝi'a sang'o mal'fluid'iĝ'as. Kio'n ŝi aŭd'is, est'is tiel terur'a, tiel monstr'a, ke ŝi dev'is ek'kapt'i per ambaŭ man'o'j la ŝultr'o'n de Evelin'e por ne sven'i.
—Sed, re'konduk'u do la fraŭl'in'o'n, nun krud'voĉ'e ordon'is la baron'o, ĉu vi ne vid'as, ke ŝi ne plu pov'as star'i sur si'a'j pied'o'j? Mi jam avert'is!
Evelin'e kaj Clement sub'ten'is Maleine, sed ŝi liber'ig'is si'n kaj re'ir'is, sekv'at'a de si'a ĉambr'ist'in'o al la kamp'dom'o.
Ĉi tie ŝi si'n turn'is kaj dir'is: —Las'u mi'n sol'a, mi bezon'as neniu'n el vi. Kaj dum la du vir'o'j provizor'e juĝ'demand'ad'is ĉiu'j'n membr'o'j'n de la serv'ist'ar'o sur la lok'o kie okaz'is la mort'ig'o, Maleine ir'is al la unu'a etaĝ'o kaj si'n en'ŝlos'is en si'a ĉambr'o. Ĉi tie ŝi sent'is, ke la okaz'int'aĵ'o ŝi'n traf'is tro ne'atend'it'e. Ŝi ek'kapt'is la rand'o'n de si'a lit'kadr'o kaj sur ĝi apog'sid'iĝ'is. Ŝi sent'is si'n profund'e, profund'e mal'feliĉ'a kaj ... mort'e ofend'it'a. En la bel'eg'a spontane'a ek'flor'o de si'a am'o por la jun'a vir'o de si'a elekt'o, ŝi spit'us si'a'j'n patr'o'n, nom'o'n, rang'o'n, se Eugène si'n montr'us ind'a je ŝi. Dum la pas'int'a nokt'o ŝi est'is el'lit'iĝ'int'a. Dorm'i ŝi ne pov'is. La feliĉ'o ŝi'n super'flu'is. Ŝi dev'is pens'i, ad'e pens'i pri tio. Ŝi prem'is si'a'n frunt'o'n kontraŭ la vitr'o kaj rigard'is al la furioz'e sving'ant'a'j arb'o'pint'o'j. Tiam ŝi kred'is vid'i siluet'o'n en la park'o, statur'o'n, kiu simil'as al tiu de Longeois. Por montr'i, ke ŝi mal'dorm'is, ŝi est'is lum'ig'int'a si'a'n ĉambr'o'n. Ĉu tiu statur'o ... est'us la ŝtel'ist'o, kiu kun Longeois kun'labor'is kaj kiu post'e de li est'is murd'it'a? Tiu kol'um'pec'o aparten'is al Eugène, sen'dub'e. Sed, se Longeois intenc'is ŝtel'i, li ne bezon'is atend'i la help'o'n de kun'kulp'ul'o ... Aŭd'iĝ'is paŝ'o'j sur la ŝtup'ar'o. La baron'o supr'e'n'ven'is. Li frap'et'is sur la pord'o de ŝi'a ĉambr'o: —Maleine! Maleine!
—Mi prefer'e rest'os sol'a, pa'ĉj'o!
—Vi ne plu bezon'as est'i mal'kviet'a. Neni'o plu mank'as.
La tut'a'n arĝent'aĵ'o'n kaj ĉiu'n paper'mon'o'n ni re'trov'is!
Post hor'o oni la mort'int'o'n transport'os al la mal'san'ul'ej'o.
Antaŭ'e oni la lok'o'n de la murd'o fotograf'os ... Maleine.
—Las'u mi'n sol'a, mi pet'as!
—Vi tamen dev'as ven'i moment'o'n, mi'a infan'o, por la provizor'a esplor'demand'ad'o. La polic'o tio'n absolut'e vol'as.
—Mi ven'os, dir'is Maleine. Kaj ŝi per ĉiu'j fort'o'j si'n reg'is. Moment'o'n post'e ŝi sid'is kontraŭ'e al la du detektiv'o'j en la mal'grand'a akcept'ĉambr'o.
—Ĉu vi bon'vol'as sci'ig'i al ni i'o'n pri vi'a stal'serv'ist'o?
demand'is la pli aĝ'a tre ĝentil'e.
—Demand'u, kio'n vi dezir'as sci'i.
—Kia est'is li'a karakter'o? Ĉu koler'iĝ'em'a, ek'furioz'em'a?
—Ĉu vi permes'as, ke mi respond'u anstataŭ la fraŭl'in'o? demand'is la baron'o, kiu ĉe'est'is la esplor'demand'ad'o'n. Tiu jun'ul'o neniam plaĉ'is al mi. Li est'is iom fier'a, iom pedant'a, kelk'foj'e eĉ iom kaŝ'malic'a.
—Tio ne est'as ver'a, patr'o, dir'is Maleine.
—Maleine! Ĉu tio est'as respekt'o kontraŭ ...?
—Ĉi tie oni demand'as la ver'o'n, patr'o, kaj vi ne pov'as pruv'i, kio'n vi dir'as. Laŭ mi'a kon'o Longeois est'as honest'a, alt'karakter'a hom'o kaj kun mal'oft'a si'n'reg'ad'o.
—Ĉu vi do ne kred'as li'n kapabl'a je murd'o?
—Je tia mal'nobl'a murd'o, ne, neniam. Mi ne sci'as, kio'n li far'us, se oni li'n grav'e ofend'us. Li ne est'as nederland'an'o. Li'a patr'in'o est'is maŭr'in'o kaj nask'iĝ'is en Alĝerio.
—Ĉu vi en la pas'int'a nokt'o neni'o'n suspekt'a'n aŭd'is aŭ vid'is?
Moment'o'n Maleine hezit'is. Ŝi'a patr'o fiks'e, eĉ esplor'e rigard'is ŝi'n. Se ŝi dir'us, kio'n ŝi est'is vid'int'a, sekv'us pli'a'j demand'o'j. Tiam ŝi ebl'e perfid'us si'a'n sekret'o'n. Sed tamen: mensog'i ŝi ne vol'is. Tial ŝi respond'is: —Mi vid'is glit'i mal'hel'a'n statur'o'n laŭ'long'e de la arb'o'j, kiam la nokt'a ĉiel'o iom hel'iĝ'is inter kelk'a'j mal'hel'a'j nub'o'j.
—Ĉu vi star'is antaŭ la fenestr'o?
—Jes.
—Kio'n vi tie far'is? demand'is la baron'o.
—Mi ne pov'is dorm'i pro ... pro la vent'eg'o. Tial mi dum moment'o lum'ig'is la ĉambr'o'n.
—Kie est'is tiu stal'serv'ist'o hieraŭ'vesper'e? Ĉu li el'ir'is?
Ĉu li ebl'e est'is ebri'a?
—Li neniam el'ir'as kaj neniam trink'as alkohol'aĵ'o'n.
—Kie li est'is hieraŭ'vesper'e? Ĉu vi ankoraŭ vid'is li'n?
—Jes, mi li'n renkont'is ĉe la baston'eg'pont'o trans la lag'et'o.
—Ĉu vi ankaŭ parol'is kun li?
—Jes.
—Pri kio vi parol'is kun li? ... Pardon'u mi'n, se mi est'as mal'diskret'a, sed ni'a ofic'o ne permes'as al ni est'i skrupul'em'a'j.
—Li sci'ig'is al mi, ke li vol'as dir'i al mi'a patr'o, ke li intenc'as eks'iĝ'i ... Mi tiel long'e parol'is, ĝis kiam li ŝanĝ'is si'a'n intenc'o'n.
Maleine sent'is, ke ŝi'a patr'o rigard'is ŝi'n plen'mir'e kaj ŝi'a vizaĝ'o varm'iĝ'is.
Tiam for'ir'is la du polic'an'o'j. En la koridor'o ŝi aŭd'is, ke unu el ili al ŝi'a patr'o dir'is: —Ĉu vi hav'as skrib'a'j'n atest'o'j'n pri vi'a ŝofor'o?
—Jes, tre bon'a'j'n mi hav'as.
—Ĉu tiu'j ne pov'as est'i fals'a'j?
—Ne'ebl'e. La leter'o est'as skrib'it'a sur la leter'paper'o de graf'o de Verd’Il'e kaj la kovert'o sigel'it'a per li'a blazon'o: la lili'o kaj la glav'o ...
Kelk'a'j'n moment'o'j'n post'e la vir'o'j est'is for. Maleine rest'is sol'a en la mal'grand'a akcept'ĉambr'o. Ŝi ŝlos'is la pord'o'n, si'n fal'met'is ĉe la fenestr'o, apog'is la kap'o'n sur la man'o. Pli ol unu hor'o'n ŝi rest'is tiel sid'ant'a, serĉ'ant'e solv'o'n de ĉi tiu dram'o. Kiu est'as la murd'it'o? Pro kio for'kur'is Longeois? Kia'n rilat'o'n Eugène hav'is antaŭ'e al tiu mizer'a vir'aĉ'o? Ŝi ne pov'is kred'i je li'a kulp'o, ŝi ne pov'is supoz'i ke li far'is mal'nobl'aĵ'o'n. Se ŝi ne supoz'us en li nobl'a'n anim'o'n, nobl'a'n karakter'o'n, ŝi neniam est'us konfes'int'a si'a'n am'o'n. Instinkt'e ŝi tiam est'us sent'int'a mal'inklin'o'n je li. Kia'j'n aranĝ'o'j'n la patr'o nun'moment'e pren'us? Ĉu oni telegraf'is kaj telefon'is al la land'lim'o por arest'i Longeois? Kompren'ebl'e neniam li sukces'os ating'i Parizon. Li parol'is nederlande kun fort'a franc'a akcent'o.
Tio jam tuj li'n perfid'us. Kaj post'e ... la mal'liber'ej'o! Ŝi ne pov'is imag'i tio'n al si. Eugène, por kiu ŝi'a jun'a nobl'a anim'o est'is ek'flor'int'a, kiel flor'o en sun'lum'o, ĉu li'n ŝi vid'os, katen'it'a kiel murd'ist'o, antaŭ la juĝ'ist'o?
Ne, ne, tio est'us tro kruel'a, ne'ebl'e tio est'us! Kaj la dolor'o ŝi'n super'fort'is. Ŝi met'is la man'o'j'n antaŭ la vizaĝ'o'n, dolor'klin'iĝ'is kaj ek'plor'ĝem'is.
Inter'temp'e la polic'a esplor'serv'o ag'ad'is. Tuj oni send'is sci'ig'o'n por serĉ'ad'o kaj arest'o al ĉiu'j direkt'o'j. La person'pri'skrib'o de la ŝofor'o de baron'o d’Hainquart est'is sufiĉ'e kon'at'a en la najbar'ej'o. La kurac'ist'o Drom, la mal'jun'a, bon'kor'a vilaĝ'kurac'ist'o, far'is la nekropsi'o'n. La korp'o de la murd'it'o est'is transport'it'a al la mal'grand'a mal'san'ul'ej'o en Groenlo, kaj ĉio'n oni prov'is por konstat'i la ident'ec'o'n de la viktim'o. Dum la tra'serĉ'o oni trov'is en li'a poŝ'o kelk'a'j'n franc'a'j'n mon'er'o'j'n kaj kelk'a'j'n mal'grand'a'j'n ŝtel'romp'il'o'j'n. Laŭ'ebl'e long'temp'e oni prokrast'is la en'ter'ig'o'n: ankoraŭ pli'a'j'n fotograf'aĵ'o'j'n oni far'is; sed la kadavr'o'n oni dev'is en'ter'ig'i, ne'sci'ant'e plu'a'j'n detal'o'j'n pri la person'o.
—Por mal'san'ul'o fort'o, por kok'id'o la mort'o: dir'is lam'a Dirk al la du ĝendarm'o'j, kiu'j esplor'is la ĉirkaŭ'aĵ'o'n de la bien'o.
—La baron'o nun cert'e kompren'os, ke mal'bel'a lam'a serv'ist'o kiel mi, mult'e pli util'as al li ol tia bel'aspekt'a franc'o.
—Kio'n vi alud'as per tio?
—Nu, kiam la nobel'in'o ven'as en la ĉambr'o'n por ĝi'n pur'ig'i, kiam ŝi el'rajd'as kun li por montr'i la voj'o'n ... ŝi cert'e ne je mi en'am'iĝ'os!
—Hola, dir'is unu el la ĝendarm'o'j, vi lig'u ŝnur'et'o'n al vi'a lang'o, tiam vi pov'as ĝi'n re'tir'i en la buŝ'o'n, kiam ĝi ne vol'as en'rest'i! Vi dir'as pli ol vi pov'as pruv'i!
—Mi dir'as neni'o'n, amik'o, neni'o'n! Ĉu vi mi'n aŭd'is i'o'n dir'i? Mi nur dir'as, ke ŝi ne en'am'iĝ'os je mi, kaj tio'n mi ver'e pov'as pri'respond'i. Ĉu vi ebl'e aŭd'is mi'n dir'i, ke ekzist'as komplot'o inter ŝi kaj tiu bel'aspekt'a Eugène ...?
—Nu ... ir'u al trink'ej'o ”La Ŝarĝ'vetur'il'o” kaj kraĉ'u en la glas'et'o'n ... se ĝi est'as mal'plen'a.
Post ofend'a rid'o li for'lam'is kaj tra'ir'is la park'o'n, al la sub'ter'etaĝ'o, kie la terur'a okaz'int'aĵ'o est'is kaŭz'int'a tiom da emoci'o, ke nur pri la murd'o oni parol'is jam dum kelk'a'j tag'o'j. Oni ĉio'n supoz'is kaj ĉiu'j sam'opini'is, ke Eugène kaj la vagabond'o antaŭ'e komplot'is kaj post'e mal'pac'is. Nur Evelin'o pens'is ali'e: —Murd'ant'o Eugène ne est'as, ŝi dir'is decid'it'e.
—Ha, jen, dir'is Dirk, jen la papag'o de la fraŭl'in'o.
—La fraŭl'in'o kun neni'u plu parol'as pri la murd'o, ŝi respond'is: la fraŭl'in'o silent'as kaj ŝi prav'eg'as, ĉar al ŝi'a'j vort'o'j oni nur mal'ĝust'a'n signif'o'n don'us. Se Eugène intenc'is ŝtel'i, jam dek foj'o'j'n antaŭ'e li pov'is far'i tio'n. Ĉu vi ne memor'as, ke iam junkr'o Debloux perd'is tiu'n paper'uj'o'n kun kvin mon'bilet'o'j de cent gulden'o'j? Ĉu Eugène ne ĝi'n re'port'is, kiam li, el'aŭtomobil'iĝ'ant'e ĝi'n vid'is kuŝ'i sur la ter'o?
—Ĉar li ne kuraĝ'is kaj ne pov'is ag'i ali'e, kri'is Dirk, la junkr'o li'n je distanc'o kaŝ'observ'is.
— Jes, dir'is Evelin'e, ruĝ'a pro indign'o kaj kial li tio'n far'is? Ĉar li en'kor'e esper'is, ke la ŝofor'o pren'os la paper'uj'o'n kaj ne ĝi'n re'don'os. Tiu'okaz'e oni li'n tiu'n sam'a'n tag'o'n est'us met'int'a en la mal'liber'ej'o'n ... junkr'o, kiu est'as ĵaluz'a je ŝofor'o ... fi, tio est'as mal'nobl'e! Est'as fripon'aĵ'o!
—Li prav'as, dir'is Dirk, li eg'e tim'is, ke oni for'rab'os de li fraŭl'in'o'n Maleine.
—Tio'n oni cert'e iam far'os. Mi almenaŭ ne dezir'as li'n kun tiu frunt'o — ĝis — la kalkan'o'j!
—Nu, Clement, kri'is Dirk, kio'n mi dir'is al vi? Ŝi ankaŭ jam en'am'iĝ'is. Kaj ĉu vi, Netje, kaj ĉu vi, Hor'tens'e?
—Mi sci'as pri la jun'ul'o neni'a'n bon'o'n aŭ mal'bon'o'n, dir'is la dik'a kuir'ist'in'o, mi prefer'as ne hav'i afer'o'j'n kun la polic'o.
—La fraŭl'in'o tre ali'iĝ'is dum la last'a'j tag'o'j, dir'is Netje.
Ŝi apenaŭ respond'as la baron'o'n.
Tio est'is la plej mal'agrabl'a sekv'o de la terur'eg'a okaz'int'aĵ'o: Maleine ver'e est'is tre'eg'e ali'iĝ'int'a. Ŝi ĉiu'foj'e re'tir'iĝ'is en si'a'j ĉambr'o'j. Ŝi ne plu rid'is, ne plu tuŝ'is la muzik'libr'ar'o'n kaj fortepian'o'n kaj mult'foj'e ŝi ne dezir'is ĉe'tabl'iĝ'i.
La baron'o komenc'e klopod'is persvad'i ŝi'n, rezon'ant'e sen'sentiment'e, preskaŭ apati'e.
—Jen, li dir'is, nun ni sam'temp'e est'as liber'a'j de tiu afekt'em'a, pedant'a pariz'an'o. Ho, iam tio dev'us romp'e fin'iĝ'i. Baldaŭ oni li'n kapt'os kaj por kelk'a'j jar'o'j met'os en mal'liber'ej'o'n kaj fin'iĝ'is la afer'o.
Maleine kun mal'estim'a indign'o rigard'is si'a'n patr'o'n kaj de'nov'e sent'is akr'a'dolor'e la grand'eg'a'n profund'a'n diferenc'o'n en viv'koncept'o, sent'o kaj karakter'o: —Est'as mir'ig'e, ŝi dir'is, kiel vi pov'as ekscit'iĝ'i, preskaŭ ĝis apopleksi'o, simpl'e pro la fakt'o, ke Clement perd'ig'is vi'a'n ĉemiz'buton'et'o'n, dum perd'it'a hom'o absolut'e ne vi'n interes'as.
—Sed, mi'a kar'a infan'o, se mi dev'us hav'i zorg'o'j'n pri pas'int'ec'o kaj est'ont'ec'o de ĉiu'j, kiu'j mi'n serv'is, mi mem ne plu hav'us unu kviet'a'n minut'o'n. Mi est'ont'e skrupul'e inform'iĝ'os pri la pas'int'ec'o de la nov'a serv'ist'ar'o, kiu'n mi dung'os.
—Mi ne dezir'as nov'a'n ŝofor'o'n.
—Kial ne?
—Mi ne plu el'ir'os.
—Kio'n vi nun al mi rakont'as? Do vi rest'os en'ŝlos'it'a ĉi tie?
—Jes, mi ne plu el'ir'os, mi dir'as, antaŭ ol mi sci'os, kiu murd'is tiu'n vir'o'n kaj kial li tio'n far'is, antaŭ ol mi sci'os, kio okaz'is al Eugène.
La baron'o de'nov'e ŝi'n mir'e rigard'is de la kap'o ĝis la pied'o'j.
—Vi ne koler'u kontraŭ mi, Maleine, sed vi'a kondut'o ŝajn'as al mi pli kaj pli strang'a. Ŝofor'o klopod'as en komplot'o kun vagabond'o pri'ŝtel'i vi'a'n patr'o'n, tio mal'sukces'as: unu murd'as la ali'a'n, kaj anstataŭ ĝoj'i, ĉar tiu tre nerv'ig'a afer'o tiel bon'e fin'iĝ'as, vi tut'e konfuz'iĝ'as. Vi hav'as antaŭ'juĝ'o'n kontraŭ vi'a patr'o kaj ŝajn'as, ke vi vol'as defend'i tiu'n fripon'o'n.
—Li ne est'as fripon'o! Almenaŭ ne Eugène.
—De'nov'e Eugène! Vi do don'u ali'a'n nom'o'n por tiu vir'spec'o. Dum la provizor'a esplor'o vi ankaŭ est'is tiel protekt'em'a kaj la mal'kovr'o, ke vi inter'parol'ad'is vesper'e kun tiu ... tiu ŝofor'o kaj flat'pet'ad'is li'n ne eks'iĝ'i, Maleine, mi sen'kaŝ'e dir'as al vi: mi hav'is grand'a'n pen'o'n por for'ig'i en mi aĉ'a'n degrad'ant'a'n pens'o'n. Tio tamen al mi sukces'is, sed mi pet'eg'as vi'n, ne ŝajn'ig'u, ke vi, eĉ kontraŭ vi'a konvink'o, vol'as sen'kulp'ig'i Longeois.
—Est'as mi'a konvink'o kaj ĉiam rest'os mi'a konvink'o: Eugène est'as sen'kulp'a. Tio'n al mi dir'as mi'a kor'o.
—Bon'e, mi esper'as tio'n por li. Ni ne anticip'u la decid'o'n de la juĝ'ist'ar'o. Li eĉ ne ankoraŭ est'as trov'it'a. Kaj inter'temp'e ni — kaj precip'e vi — re'akir'u laŭ'ebl'e plej baldaŭ ni'a'n ekvilibr'o'n. Ĉu vi sci'as, kiu est'as en la salon'o?
—Debloux.
—Kiel vi tio'n sci'as?
—Ĉar vi ne est'as sufiĉ'e delikat'a por evit'ig'i al mi tiu'n inter'parol'ad'o'n kaj ĉar Debloux cert'e nun sent'as si'n dev'ig'at'a ven'i por konsol'i kaj distr'i mi'n. Mi ne vol'as li'n vid'i.
—Li al'port'ig'is flor'o'j'n.
—Don'u ili'n al Evelin'e. Ŝi sci'as, kie la vaz'o'j star'as.
—Vi est'as ja tre afabl'a ... Kiam mi re'ven'ig'os li'n? Ĉu post'morgaŭ?
—Ne mi'n tuŝ'as. Aŭ jes — ven'ig'u li'n post'morgaŭ.
Tiam mi parol'os kun li.
Baron'o d’Hainquart for'ir'is. Li est'is feliĉ'a, ĉar almenaŭ por post'morgaŭ li pov'is garanti'i al la junkr'o inter'parol'ad'o'n kun si'a fil'in'o. Sed li ne rimark'is, ke la konsent'o de Maleine en'ten'as minac'o'n.
Du tag'o'j'n post'e, preciz'e je la inter'konsent'it'a hor'o, la bel'eg'a aŭtomobil'o de Debloux tra'vetur'is la park'o'n de ”La Blu'a Ber'o”. Clement akcept'is Debloux kaj port'is grand'a'n korb'o'n da diant'o'j kun nom'kart'et'o el la aŭtomobil'o al la ĉambr'o de Maleine. Ŝi rigard'is el si'a fenestr'o, kaj dir'is laŭt'e al si mem: Mi ne pov'as pli long'e lud'i tiu'n komedi'o'n. Mi am'as Eugène ... kaj daŭr'e li'n am'os.
Mi ne pov'as ali'e.
Ŝi'a patr'o pet'ig'is, ĉu la fraŭl'in'o vol'as ven'i en la salon'o'n kaj Maleine, en si'a simpl'a, verd'a rob'o kun la bel'a roz'kolor'a border'aĵ'o ir'is mal'supr'e'n. Ŝi trov'is tie la junkr'o'n sol'a. Li est'as unu el tiu'j mal'modern'ul'o'j, kiu'j je ĉiu okaz'o, kiu est'as iom solen'a, si'n vest'as nigr'e.
Est'as do kompren'ebl'e, ke li, ĉi tiu'n foj'o'n, aspekt'is kiel princ'o en fest'kostum'o. Maleine man'sign'is al li pren'i seĝ'o'n kaj mem ankaŭ sid'iĝ'is. Li ĵus intenc'is komenc'i babil'ad'o'n pri la nov'e-fond'it'a debat-klub'o, de kiu oni li'n elekt'is Prezid'ant'o, kiam Maleine ek'dir'is: —Sinjor'o Debloux, mi vid'as, ke vi vest'is vi'n oficial'e, por ven'i demand'i al mi i'o'n tre oficial'a'n! Ĉu mi erar'as?
—Ne, fraŭ ... Maleine, vi ne erar'as. Ne est'as kavalir'e, se iu el la generaci'o Debloux pet'eg'as iom da kompat'o, sed, ho, Maleine, se vi sci'us ... tiu'n ĉi tag'o'n, tiu'n ĉi hor'o'n ...
—Sinjor'o Debloux, mi sci'as tiel mult'e, ke mi ne sci'as, pri kio mi unu'e dev'as parol'i. Tamen tio ĉi sufiĉ'os. Vi am'as mi'n kaj dezir'as mi'n je vi'a edz'in'o.
—Jes ... ho, tio..
—Tio est'us vi'a kaj ankaŭ mi'a mal'feliĉ'o. Mi ne am'as vi'n ... Ne, nun ne est'u sentimental'a ... kaj ne perd'u la kuraĝ'o'n. Tio ja est'as io tre simpl'a. Ne est'as vi'a kulp'o kaj ankaŭ ne la mi'a. Kial vi daŭr'e for'don'us ankoraŭ pli long'e vi'a'j'n temp'o'n, flor'o'j'n kaj kor'o'n?
Reg'is ĝen'ant'a silent'o. Tiam, li hezit'ant'e dir'is: —Ĉu mi ne pov'as ali'ig'i mi'n? Tiel ke mi iĝ'os, kia vi mi'n dezir'as?
—Ne, ĉar la person'o, kiu'n mi am'as, est'as laŭ mi'a'j pens'o'j.
—Ĉu vi ... iu'n am'as?
—Jes ... kaj Maleine d’Hainquart nur unu'foj'e am'as dum si'a viv'o.
—Tiu'okaz'e mi ne plu bezon'as i'o'n dir'i.
—Nek mi.
Debloux riverenc'is kaj el'ir'is la salon'o'n. En la hal'o li'n atend'is la patr'o de Maleine. Al ĉi tiu li ne'parol'ant'e prem'is la man'o'n, pren'is mem si'a'j'n surtut'o'n, kaj ĉapel'o'n kaj for'las'is la bien'o'n.
La gazet'o'j preciz'e inform'is si'a'j'n leg'ant'o'j'n pri la murd'o en la bien'o ”La Blu'a Ber'o”. Ĉiu'n vesper'o'n aper'is nov'a'j komunik'o'j. Ĉiu redakci'o si'n kred'is plej bon'e inform'it'a, kaj la leg'ant'o'j dev'is fin'konklud'i: Pariz'an'o sukces'is dung'iĝ'i sub fals'a nom'o kiel ŝofor'o en la bien'o kun la intenc'o far'i grand'skal'a'n ŝtel'romp'o'n. Unu el li'a'j kun'help'ant'o'j, individu'o, kies person'pri'skrib'o est'is dispon'ig'it'a, kaj kiu est'as suspekt'at'a pri mult'a'j ŝtel'romp'o'j en Parizo, hav'is rilat'o'j'n kun la for'kur'int'a Longeois. Do: est'is inter'naci'a band'o. La mal'pac'o'n, kiu vek'iĝ'is inter la du vir'o'j, oni pov'as konsider'i bon'ŝanc'a faktor'o. Unu sufok'is al ali'a'n, kvankam la nekropsi'o neni'a'n sign'o'n de prem'sufok'ig'o aŭ ali'a'n per'fort'o'n indik'is. Danĝer'a individu'o do mem far'iĝ'is viktim'o kaj la murd'int'o cert'e baldaŭ est'os kapt'at'a en la polic'a'j ret'o'j. La inter'naci'a'j'n vagon'ar'o'j'n kaj la lim'o'j'n oni sever'e kontrol'as.
Sed mult'a'j tag'o'j pas'is kaj neni'a'n post'sign'o'n oni trov'is. Tamen Longeois rest'is en la ĉirkaŭ'aĵ'o de Groenlo.
Kiam li dum tiu terur'a nokt'o for'las'is la bien'o'n, li'a unu'a pens'o est'is: for'kur'i al Franc'uj'o, al la nord'a mar'bord'o de Afrik'o. Kiam li est'os tie, tiam ne'ebl'e oni li'n trov'os. En la Alĝeria dezert'o est'as mil'o'j da rifuĝ'ej'o'j, kiu'j'n neni'u eŭrop'a polic'an'o trov'os, kiu'j'n ili eĉ neniam kuraĝ'os en'ir'i.
Sed antaŭ ol li est'os tie, li ĉiu'minut'e dum tag'o kaj nokt'o risk'os est'i arest'at'a. Tio'n li nepr'e dev'as evit'i, pro Maleine, pro la memor'o al si'a patr'o, pro si mem, pro ĉio. La franc'a nobel'ar'o propon'is sav'i li'n financ'e; se tamen unu el la an'o'j de la generaci'o de Verd’Il'e est'us kondamn'it'a, ĉiu moral'a kaj materi'a sub'ten'o est'us nul'ig'at'a.
Ne pro tiu sub'ten'o li tim'as mal'kovr'o'n, sed pro la moral'a'j sekv'o'j, precip'e pro Maleine! Li for'kur'is laŭ'ebl'e rapid'e ĝis la sun'o tre alt'e star'is super la horizont'o. Tiam li ating'is la grand'a'n pin'arb'ar'o'n, kiu'n li oft'e ĉiu'direkt'e tra'rajd'is kun Maleine. Li tre bon'e kon'is tiu'n region'o'n.
jen la farm'ej'o de Verkruisen, kelk'a'j'n kilo'metr'o'j'n plu'e'n la kamp'ar'a restoraci'o ”La Genistmonto” kaj post'e la preĝ'ej'a tur'o de Groenlo est'as vid'ebl'a super la arb'et'aĵ'o.
Li sci'is, ke ĉe la angul'o de la pin'arb'ar'o star'as grand'eg'a ŝtip'amas'o. Est'us facil'e, far'i en ĝi rifuĝ'ej'o'n por la tag'o kaj por la nokt'o, precip'e por la tag'o. Li tio'n ne prokrast'u. Oni nun cert'e jam trov'is la korp'o'n de Adolf kaj la arĝent'aĵ'o'j'n en la herb'o. Dirk kaj Frits jam antaŭ la kvin'a kaj du'on'o ĉiam est'as en la stal'o. Oni cert'e avert'is la baron'o'n, la polic'o'n oni telefon'os kaj tiam oni tuj ek'serĉ'os la murd'int'o'n. Tial li ir'is al la alt'a ŝtip'amas'o, for'tir'is ĉe la flank'o de la pin'arb'o'j kelk'a'j'n grand'a'j'n radik'o'j'n, tiel ke form'iĝ'is long'a tru'o. Se li ĝi'n kovr'os per kelk'a'j erik'a'j tuf'o'j kaj per velk'it'a'j foli'o'j, li almenaŭ hav'os taŭg'a'n kuŝ'ej'o'n kaj neni'u tie li'n serĉ'os. Li eĉ pov'as ferm'i si'a'n rifuĝ'ej'o'n kaj tiam li tamen hav'os sufiĉ'e da aer'o.
Se li ĉi tie rest'os kelk'a'j'n tag'o'j'n, la atent'em'o de la polic'o ne plu est'os tiel grand'a. Sed, kiam li kuŝ'is kelk'a'j'n hor'o'j'n en si'a rifuĝ'ej'o kaj serioz'e pri'pens'is la situaci'o'n, li ŝanĝ'is si'a'n plan'o'n. Li ne pov'is sufer'i la pens'o'n, ke Maleine kred'us li'n la murd'int'o. Li ne est'as murd'int'o. Li si'n defend'is kontraŭ si'a frat'o, kiu cert'e est'us tra'pik'int'a li'a'n kor'o'n, se li ne est'us ĵet'eg'int'a li'n for de si. Ebl'e li ne est'as sen'viv'a kaj nur sens'konsci'a. Ebl'e li nur pro si'a tim'o vid'is la mort'kolor'o'n sur li'a vizaĝ'o. Kiel ajn est'u ...
Maleine ne hav'u la opini'o'n, ke li est'as kulp'a. Li dev'as klopod'i parol'i kun ŝi, tut'e sol'a, antaŭ si'a for'ir'o. Subit'e li tamen sent'is, ke tio ne ebl'as. Li dev'as skrib'i al ŝi, sed kia'manier'e, ne'risk'ant'e, ke li'a leter'o ven'os en ali'a'j man'o'j? Ankaŭ tio ne est'as ebl'a. Li medit'is dum long'a'j hor'o'j, sed ne taŭg'a ide'o ven'is en li'a'j pens'o'j. Tamen, li dir'is al si mem, mi ne vol'as for'ir'i por ĉiam, dum ŝi pens'as, ke mi est'as la murd'int'o.
Fin'fin'e li ek'hav'is ide'o'n. Cert'e est'us danĝer'a entrepren'o, sed ĝi est'is la unu'nur'a. Li dev'as dum'nokt'e vizit'i sinjor'o'n Drom, la mal'jun'a'n, bon'kor'a'n kurac'ist'o'n kaj al tiu li dev'as rakont'i, kio okaz'is, ke Adolf ... Ne, ne, ne'ebl'e! Adolf dev'as rest'i tut'fremd'ul'o por ĉiu. Li solen'e promes'is al si'a patr'o, pri'silent'i la nom'o'n de Verd’Il'e. Tiu nom'o dev'as rest'i pur'a kaj sen'makul'at'a.
Tut'e ne neces'as, ke Maleine sci'u, kiu li est'as. Se ŝi nur tut'e konvink'iĝ'as, ke Eugène Longeois ne est'as la murd'int'o, tiam Georg'e de Verd’Il'e pov'os for'ir'i por ĉiam por serĉ'i en Alĝerio la forges'it'ec'o'n. Li klopod'os al'proksim'iĝ'i ĉi tiu'n nokt'o'n al la dom'o de la kurac'ist'o. Tiu kurac'ist'o est'u li'a per'ant'o, est'u li, kiu trans'don'u al Maleine li'a'n sci'ig'o'n, se ebl'e, per'leter'e.
Kaj Georg'e de Verd’Il'e rest'is en si'a rifuĝ'ej'o ĝis mal'fru'e en la nokt'o. Ne unu glut'o'n da akv'o, ne pec'o'n da pan'o li pov'is konsum'i dum du'dek kvar hor'o'j. La angor'o por mal'kovr'o for'pren'is de li la mal'sat'o'n. Li kuŝ'is en si'a mal'mol'a rifuĝ'ej'o, jen sur unu, jen sur ali'a flank'o. Li pov'is rigard'i laŭ'long'e de la arb'o'trunk'o, kiu ferm'as la en'ir'ej'o'n de li'a rifuĝ'ej'o, trans la erik'ej'o ĝis la farm'dom'o'j kaj la nun'a'j dom'o'j de Groenlo. Li aŭd'is la sku'ad'o'n de la rad'o'j de kamp'ar'an'a'j vetur'il'o'j, la boj'ad'o'n de hund'o'j, kaj kelk'a'j rajd'ant'o'j, — ebl'e ĝendarm'o'j ir'is laŭ'long'e de la ali'a flank'o de la ŝtip'amas'o al la erik'ej'o. Georg'e re'ten'is la spir'o'n, ĉar li aŭd'is la inter'parol'ad'o'n de la du rajd'ant'o'j kaj eĉ la krak'ad'o'n de la jung'il'ar'o. Daŭr'is terur'e long'e antaŭ ol krepusk'iĝ'is, sed fin'e far'iĝ'is mal'lum'e. Nun la lok'o far'iĝ'is mult'e pli sol'ec'a. Neni'u plu labor'is sur la kamp'o'j aŭ en la arb'ar'o, la kamp'ar'an'o'j est'is hejm'e. Nun li pov'is for'las'i dum kelk'a'j moment'o'j si'a'n rifuĝ'ej'o'n kaj iom promen'i en la arb'ar'o. La mal'sat'o terur'e li'n ek'kapt'is, la mal'sat'o kaj la soif'o. Li sopir'is tre'eg'e al pec'o da pan'o, sed li ne kuraĝ'is tiel fru'e ir'i al Groenlo. Ankoraŭ kelk'a'j'n hor'o'j'n li dev'as atend'i. Tiam est'is nokt'o. Li si'n'gard'e ir'is tra la pin'arb'ar'o, trans la erik'ej'o, evit'is la kamp'dom'o'n de Verkruisen kaj pren'is la sabl'o'voj'o'n ĝis la ŝose'o. Est'is bon'ŝanc'o por li, ke sinjor'o Drom loĝ'as ĉe la ekster'a flank'o de la urb'et'o. Se li nur est'as hejm'e, ĉar la serv'ist'in'o'j cert'e avert'os la polic'o'n, se ili rimark'as, kiu nokt'mez'e ven'as ĉe la kurac'ist'o. Dank’ al Di'o; Li vid'is lum'o'n mal'antaŭ la du grand'a'j fenestr'o'j ĉe la ĝarden'a flank'o de la mal'modern'a dom'o. Do, la kurac'ist'o est'as ankoraŭ en si'a konsult'ej'o. Siluet'o ŝov'is si'n mal'antaŭ la kurten'o. Est'is la larĝ'a, klin'it'a statur'o de la kurac'ist'o.
Nun li risk'os.
Li prem'is la elektr'a'n sonor'il-buton'o'n ĉe la antaŭ'pord'o, aŭd'is pord'o'n mal'ferm'iĝ'i kaj ferm'iĝ'i. La kurac'ist'o tren'paŝ'is sur la mal'nov'a'j kahel'o'j de la koridor'o ven'is mem por mal'ferm'i la pord'o'n. La lum'o de la kolor'a koridor'lamp'o fal'is sur la vizaĝ'o de Longeois kaj kiam la griz'a kurac'ist'o bon'e re'kon'is la jun'a'n vir'o'n li ek'tim'e far'is paŝ'o'n mal'antaŭ'e'n: —Kio ...? Ĉu est'as vi?
—Ne ek'tim'u pro mi, sinjor'o.
—Diabl'e, post tio kio okaz'is pas'int'a'n nokt'o'n. Pro kio vi ven'as ĉi tie'n?
—Por parol'i kun vi unu minut'o'n.
—Oni vi'n serĉ'as.
—Tio'n mi sci'as.
—Kaj mi ne sci'as, ĉu mi, kiel kurac'ist'o ... kun murd'int'o.
—Mi ne est'as murd'int'o, tio'n mi ĵur'as. Permes'u al mi, sinjor'o, ke mi en'ir'u, est'as la unu'nur'a kaj last'a favor'o, kiu'n mi pet'as al vi.
—Ĉu neni'u vi'n vid'is?
—Absolut'e neni'u.
—En'ir'u, hezit'is la kurac'ist'o, en'ir'u tiu'n ĉambr'o'n, mi ferm'os la kovr'il'o'j'n antaŭ la fenestr'o'j, ĉar mi pro ĉio ne ŝat'us ...
—Vi ne vi'n kompromit'os, post'e, kiam la ver'o mal'kovr'iĝ'os ...
—Jes, jes, silent'u; tuj vi pov'as klar'ig'i ĉio'n.
Sinjor'o Drom zorg'e ferm'is ĉiu'j'n fenestr'o-kovr'il'o'j'n de la dom'o kaj re'ven'int'e en si'a labor'ĉambr'o, li dir'is: Parol'u mal'laŭt'e; mi'a mastr'um'ist'in'o kaj la serv'ist'in'o'j en'lit'iĝ'is ...
Sid'iĝ'u. Kiel mal'bon'e vi aspekt'as! Kiel vi ja pov'is far'i tio'n! Mi vi'n kred'is — ĝis hieraŭ — la plej bon'manier'a jun'ul'o, kiu'n la baron'o iam hav'is en si'a serv'o. Kaj nun tiel ne'atend'it'e: ŝtel'romp'o kaj murd'o!
—Mi dir'is al vi kaj mi kuraĝ'as ĵur'i tio'n per ĉio, kio est'as kar'a al mi, la honor'o kaj la memor'o al mi'a patr'o, per la honor'o de ... fraŭl'in'o Maleine, ke mi nek ŝtel'is, nek iu'n murd'is. Mal'e, ke la baron'o re'trov'is si'a'j'n arĝent'aĵ'o'j'n kaj mon'o'n, tio est'as mi'a labor'o. Mi mal'help'is, ke la ŝtel'ist'o for'kur'os kun la ŝtel'it'aĵ'o. Mi bar'is la voj'o'n al li, ek'kapt'is li'n ĉe la brust'o; ni barakt'is, kaj post'e, por sav'i mi'a'n propr'a'n viv'o'n, ĉar la ŝtel'romp'ist'o est'is pren'int'a si'a'n tranĉ'il'o'n, mi ĵet'eg'is li'n for de mi ... tiam ebl'e sekv'is li'a mort'o. Sed ne per mi'a kulp'o kaj kontraŭ mi'a vol'o!
Sinjor'o Drom long'temp'e kaj fiks'e rigard'is la vizaĝ'o'n de Longeois. Tio, kio'n la ŝofor'o dir'is, akord'iĝ'as kun li'a raport'o, la raport'o pri la nekropsi'o, kiu'n li morgaŭ maten'e en'man'ig'os al la juĝ'ist'ar'o. Sign'o'j de per'fort'o ne trov'iĝ'is sur la korp'o de la murd'it'o.
—Ĉu vi kon'is la vir'o'n, kiu vi'n atak'is?
Daŭr'is moment'o'n, antaŭ ol Longeois respond'is. Li batal'is kontraŭ si mem. La am'o por Maleine, la respekt'o por la memor'o al li'a patr'o kaj precip'e, li'a promes'o al li'a mort'int'a patr'o batal'is kun la sopir'o si'n sen'kulp'ig'i. Sed se mal'kovr'iĝ'us, kiu li mem est'as kaj kiu est'as la ŝtel'romp'ist'o, tiam li mem fin'bat'us propr'a'man'e la am'o'n de Maleine. La frat'o de fripon'o neniam pov'os far'iĝ'i la edz'o de nobl'a infan'o kiel Maleine. Li'a nobel'a fier'o kontraŭ'star'is tio'n. Tial li dir'is: —Jes, mi kon'is tiu'n vir'o'n, sed mi neniam el'parol'os li'a'n nom'o'n, eĉ ne se oni mi'n arest'us kaj ankaŭ ne por re'akir'i mi'a'n propr'a'n liber'ec'o'n. Mi est'as sen'kulp'a. Mi tio'n ĵur'as al vi, al mal'jun'a, griz'a kurac'ist'o, kiu'n mi alt'estim'as: Mi ven'is por pet'ig'i al vi en'man'ig'i al fraŭl'in'o Maleine leter'et'o'n, kiu'n mi skrib'os. Jen ĉio. Se vi vol'as far'i tio'n por mi, tiam mi dum'viv'e mi'n sent'os vi'a ŝuld'ant'o.
La kurac'ist'o star'is serioz'e en'pens'a. Tiam li mal'laŭt'e dir'is: —Mi'a dev'o est'as ... avert'i la polic'o'n, ke murd'suspekt'ul'o trov'iĝ'as en mi'a dom'o.
—Rigard'u mi'n, dir'is Longeois lev'iĝ'ant'e, rigard'u mi'n fiks'e en la okul'o'j'n. Ĉu vi juĝ'as mi'n kapabl'a far'i murd'o'n pro tia'j mal'nobl'a'j motiv'o'j?
Sinjor'o Drom far'iĝ'is nerv'a, met'is si'a'j'n man'o'j'n en si'a'j poŝ'o'j kaj dir'is: —Ne ... ne ... laŭ'ver'e ne ... tut'e ne, kaj mi am'as, mult'e am'as fraŭl'in'o'n Maleine, sed ... nu ... mi far'os kio'n vi pet'as; sed promes'u al mi, ke vi for'ir'os kiel ebl'e plej baldaŭ, ne'vid'at'e de iu hom'o. Ne forges'u: mi est'as komun'um'a kurac'ist'o. Sid'iĝ'u. Jen plum'o kaj paper'o. Bon'vol'u skrib'i.
Longeois volont'eg'e akcept'is tiu'n propon'o'n kaj skrib'is kelk'a'j'n lini'o'j'n: Maleine, Mi for'kur'as, ĉar rest'i signif'us detru'i vi'a'n am'o'n por mi kaj do ankaŭ vi'a'n viv'o'n; ĉar mi sci'as: vi pov'as am'i nur unu'foj'e. Adiaŭ! Dank'o'n pro la plej grand'a feliĉ'o, kiu'n mi tra'viv'is ĉe vi dum unu moment'o. Est'is fatamorgan'o. Se ebl'e, forges'u mi'n. Eĉ se ĉiu ŝajn'o est'as kontraŭ mi, tiu, kiu skrib'as ĉi tio'n, ne est'as murd'int'o.
Eugène Longeois.
Li fald'is la leter'o'n en la kovert'o'n, ĝi'n glu'ferm'is kaj trans'don'is al la kurac'ist'o, dir'ant'e: —Jen, klopod'u sen'danĝer'e ĝi'n en'man'ig'i al Maleine ...
Kaj nun, adiaŭ. Vi est'as nobl'a hom'o!
Kiam li ek'star'is, kap'turn'iĝ'is, tiel ke li du'on'sven'e paŝ'is.
La kurac'ist'o pren'is li'a'n brak'o'n: —Kio est'as al vi?
—Mi ne sci'as; io tia neniam okaz'is al mi. Pov'as est'i la mal'sat'o. Mi dum tri tag'o'j preskaŭ neni'o'n pov'is manĝ'i.
La kurac'ist'o for'ir'is kaj re'ven'is el la kuir'ej'o kun du'on'plen'a lakt'uj'o. De'nov'e li re'ir'is, por pren'i buter'o'n kaj pan'o'n: —Jen, manĝ'u tiom, kiom vi dezir'as.
Dev'ig'ant'e Longeois trink'i kelk'a'j'n pokal'o'j'n da lakt'o, li sku'is la kap'o'n, dir'ant'e: —Tiu fatal'a histori'o ŝajn'as al mi grand'a enigm'o. Vi i'o'n por mi kaŝ'as. Prefer'e parol'u sen'kaŝ'e, mi'a knab'o, tio vi'n kviet'ig'os.
Sinjor'o Drom prov'is si'a'n mal'nov'a'n el'prov'it'a'n rimed'o'n: Li tuŝ'is la kor'o'n de la anim'pacient'o. Sed nun la rimed'o mal'sukces'is. Longeois kap'sku'is kaj silent'is. Li manĝ'is kelk'a'j'n pan'tranĉ'aĵ'o'j'n, sed ne'gust'um'ant'e kio'n li manĝ'as kaj mal'gaj'e rigard'ant'e antaŭ si. Subit'e la kurac'ist'o met'is ambaŭ man'o'j'n sur la ŝultr'o, dir'ant'e: —Jun'ul'o, konfes'u sincer'e. Mi vid'is pli mult'e, mi sci'as pli mult'e ol vi pens'as. Dir'u mal'kaŝ'e: ĉu vi am'as fraŭl'in'o'n Maleine?
—Jes, dir'is Longeois kaj je la unu'a foj'o dum si'a viv'o li plor'singult'is: La akr'e frap'ant'a'j emoci'o'j de la last'a'j tag'o'j, kiu'j streĉ'is li'a'j'n nerv'o'j'n ekstrem'e, nun tra'bat'is al si la voj'o'n. Sinjor'o Drom ung'e'grat'is si'a'j'n dik'a'j'n griz'a'j'n har'o'j'n: —Diabl'e, se la afer'o est'as tiel ... mi iom jam konjekt'is ... Kaj ĉu la fraŭl'in'o?
Longeois kap'jes'is.
—Kial tio'n mi pri'silent'us? li decid'e dir'is. Post moment'o mi for'ir'os, por ĉiam; neni'u plu mi'n ĉi tie re'vid'os. Mi am'as ŝi'n, pli ol mi'a'n propr'a'n viv'o'n. Vi cert'e nun pli bon'e kompren'os, kial mi dezir'as sci'ig'i al ŝi, ke mi est'as sen'kulp'a.
Subit'e dir'is la kurac'ist'o: —Ĵur'u al mi, per ĉio, kio est'is sankt'a al vi en la viv'o, ĉe la last'a hor'o de vi'a patr'in'o ... ke vi est'as sen'kulp'a.
—Mi solen'e ĵur'as, dir'is Longeois.
—Bon'e, mi vi'n help'os for'kur'i. Kviet'e manĝ'u kaj trink'u. Mi zorg'os pri vi'a leter'o. Mi don'os al vi nov'a'n kostum'o'n kaj mi vetur'ig'os vi'n en mi'a aŭtomobil'o al Arnhem, tie mi vi'n adiaŭ'os por ĉiam.
Longeois pren'is la man'o'n de la kurac'ist'o kaj respekt'e ĝi'n kis'is.
—Ho, kiel bel'e spert'i, ke ankoraŭ ekzist'as hom'o'j, kun grand'a anim'o, li dir'is kun franc'a spontane'ec'o.
Tiam sekv'is en la mal'nov'a kurac'ist'a dom'o mister'a'j ir'ad'o kaj ag'ad'o, kiu'j vek'is Marianne, la mastr'um'ist'in'o'n.
Ŝi intenc'is lev'iĝ'i, por pet'i, ĉu ŝi pov'as help'i la kurac'ist'o'n kaj supr'e ĉe la ŝtup'ar'o ŝi vok'is. Sed la kurac'ist'o ŝajn'ig'is est'i mal'bon'humor'a: —Rest'u en vi'a lit'o. Se mi bezon'as vi'n, mi vi'n vok'os!
Kelk'a'j'n moment'o'j'n post'e la ronk'ad'o de la motor'o son'is; ambaŭ lantern'o'j ŝpruc'is si'a'j'n lum'fask'o'j'n tra la mal'modern'a ĝarden'o, sed la sekv'ant'a'n moment'o'n la aŭtomobil'o vetur'is sen lum'o, sur la voj'o'n. Kaj Marianne, de'nov'e en'lit'iĝ'ant'e grumbl'is: Ebl'e de'nov'e al ”La Blu'a Ber'o” por tiu mizer'a murd'afer'o: ĉu tiu fraŭl'in'o ankoraŭ ne konsol'iĝ'is pri tio? Kaj ĉio pro unu mort'int'o!
Antaŭ sun'lev'iĝ'o sinjor'o Drom pov'is re'vetur'i el Arnhem. Li don'is al Longeois du'dek'kvin-gulden'a'n bilet'o'n, dir'ant'e: jen mi'a man'o. Mi kiel kurac'ist'o nun hav'as la konvink'o'n, ke tiu vir'o kiu'n oni trov'is sen'viv'a, mort'is pro kor'paraliz'o; mi do ne hav'as skrupul'o'n help'i vi'n. Vi nun for'ir'u kaj forges'u ĉio'n, kio'n mi far'is por vi. Silent'u pri ĉio.
—Mi ĝi'n promes'as. Zorg'u pri mi'a leter'o.
—Mi ĝi'n pri'zorg'os.
Tiam en'ir'is Longeois la du'on'lum'a'n urb'o'n. Li rigard'is post si. La ruĝ'a lum'et'o ĉe la mal'antaŭ'a flank'o de la aŭtomobil'o pli kaj pli mal'grand'iĝ'is kaj mal'aper'is ĉirkaŭ angul'o.
—Di'o don'u, li mal'laŭt'e dir'is al si mem, ke nun komenc'iĝ'u period'o en mi'a viv'o, en kiu mi pov'os forges'i.
Mi pren'os vagon'ar'o'n ĝis la belg'a lim'o, kaj post'e mi pied'e plu'e'n'vojaĝ'os.
Dum'e sinjor'o Drom re'vetur'is kiel ebl'e plej baldaŭ al si'a ofic'lok'o. Li intenc'is ripoz'i kelk'a'j'n hor'o'j'n antaŭ ol vizit'i kiel kutim'e la mal'san'ul'ej'o'n, kie li pri'zorg'as la mal'riĉ'a'n pacient'ar'o'n. Kiam li tie est'os pret'a, li far'os vizit'o'n pro interes'o al ”La Blu'a Ber'o” kaj sam'temp'e klopod'os parol'i kun Maleine sol'a. Sed est'is kvazaŭ la diabl'o inter'ven'is. La baron'o li'n akcept'is kaj ne plu las'is li'n sol'a. Li eĉ ne pet'is permes'o'n ir'i al la buduar'o de la fraŭl'in'o.
Morgaŭ li ja re'ven'os. Sed ankaŭ la sekv'ant'a'n tag'o'n li ne sukces'is inter'parol'i kun Maleine. Ŝi est'is sci'ig'int'a per Evelin'e, ke ŝi neniu'n dezir'as akcept'i kaj Drom de'nov'e sen'sukces'e re'hejm'iĝ'is. Mi nun spert'as, li dir'is al si, ke mi est'as tro mal'jun'a por far'i tia'j'n labor'o'j'n, mi ne plu taŭg'as kiel am'komisi'ul'o. Dum'e, se tiu'j du ver'e si'n am'as reciprok'e, tiam mi ne kompren'as kial junkr'o Debloux ĉiam vizit'as la fraŭl'in'o'n. Mi sever'e konsil'os al Maleine sekret'i tiu'n am'o'n, ĉar ŝi'a patr'o cert'e krev'os pro koler'o, se li tio'n rimark'os.
Kaj dum tri tag'o'j sinjor'o Drom hav'is la leter'o'n en la poŝ'o. Post'morgaŭ la baron'o hav'os konferenc'o'n en Hag'o, tiam li cert'e renkont'os la fraŭl'in'o'n sol'a. Ankoraŭ do iom da pacienc'o. Sed kiam li tiu'n maten'o'n est'is for'ir'ont'a al ”La Blu'a Ber'o”, ven'is telefon'a sci'ig'o pri akcident'o pro dis'fal'o de konstru-trab'aĵ'o ĉe dom'o ekster'urb'a. Labor'ist'o tuj mort'is, la ali'a'j du grav'e vund'iĝ'is. Li tuj kur'is al si'a garaĝ'o, flank'e'n'puŝ'is la ĝarden'ist'knab'o'n, kiu est'is pur'ig'ant'a la aŭtomobil'o'n, kaj intenc'is for'vetur'i.
Kaj ŝanĝ'ant'e si'a'n decid'o'n, li dir'is: —Henrik'o, ven'u ĉi tie'n, pren'u vi'a'n bicikl'o'n kaj vetur'u al ”La Blu'a Ber'o”. Jen est'as leter'o. Tiu'n vi dev'as don'i al la fraŭl'in'o, ne forges'u!
—Bon'e, sinjor'o.
—Nur al la fraŭl'in'o.
—Mi kompren'as, sinjor'o, dir'is la ne'inteligent'a jun'ul'o, kiu'n la kurac'ist'o precip'e pro kompat'o akcept'is en si'a serv'o.
—Kaj atent'u, ke ĝi ne mal'sek'iĝ'u. Vi vid'as, kiel pluv'as.
—Mi ĝi'n met'os en mi'a ĉap'o. Kaj antaŭ ol la kurac'ist'o for'vetur'is. Henrik'o jam est'is for'bicikl'int'a. Lam'a Dirk tiam est'is tranĉ'ant'a la heĝ'o'n per grand'a tond'il'o. Apud li'a ŝtup'et'ar'o kuŝ'is sur la ter'o ŝnur'bul'o, kiu'n li uz'as por strek'i la bed'rand'o'j'n, por post'e de'tranĉ'i ili'n per si'a akr'a ŝovel'il'o. Li vid'is la mal'sagac'a'n kurac'ist-serv'ist'o'n al'ven'i bicikl'e kaj pens'is: tiu'n mi mok'tromp'os. Kiam li bicikl'os laŭ'long'e de la heĝ'o, mi li'n fal'ig'os en la herb'o'n. Mi met'os mi'a'n ŝnur'o'n ĉirkaŭ branĉ'o'n en la heĝ'o, kaj mal'supr'e ĉirkaŭ tiu'n betul'et'o'n, kaj tiam li nepr'e fal'os.
Okaz'is preciz'e kio'n li antaŭ'vid'is. La ŝnur'o preciz'e mal'antaŭ la antaŭ'rad'o supr'e'n'salt'is kaj ek'kapt'is la dent'rad'o'n. Henrik'o sving'iĝ'is kontraŭ la voj'bord'o, li'a ĉap'o antaŭ'e'n'rul'is kaj la leter'o fal'is en akv'o'flak'o'n.
—Tio'n vi far'is, li kri'is re'star'iĝ'ant'e ... tio'n la baron'o sci'u!
—La baron'o cert'e tio'n sci'u, azen'o! son'is la incit'a respond'o; mi lim'ig'as la voj'o'n por memor'i ĝis kie mi branĉ'o'tranĉ'is kaj vi preskaŭ mi'n fal'ig'is de la ŝtup'et'ar'o. Por kiu est'as tiu leter'o?
—Por la fraŭl'in'o, Re'don'u, ĝi ven'as de la kurac'ist'o.
—Kviet'e kviet'e, dir'is Dirk, kaj ten'is la leter'o'n sur si'a dors'o, mi ĝi'n kun'pren'os, tuj mi dev'as ir'i al la pavilon'o.
—Ne, vi ne ĝi'n tuŝ'u! Re'don'u, aŭ ...
Henrik'o minac'ant'e proksim'is al si'a insid'ant'o.
—Nun vi cert'e ne ĝi'n re'ricev'os ... Se vi kuraĝ'as pren'i vi'a'n lign'a'n ŝu'o'n ... Dirk minac'is per la tond'il'o.
Henrik'o est'us ek'plor'int'a, se li ne tim'us est'i mok'rid'at'a, kaj pet'eg'is: —Tuj ĝi'n al'port'u. Sed don'u ĝi'n nur al la fraŭl'in'o mem. Tio'n al mi insist'e ordon'is la kurac'ist'o.
—Cert'e, kviet'e ir'u hejm'e'n, mi'a kar'a. Mi sam'bon'e kiel vi pov'as lud'i la rol'o'n de leter'port'ist'o.
Li lev'star'ig'is la mal'pur'a'n bicikl'o'n, prem'is la ĉap'o'n sur la kap'o'n de la simpl'anim'a knab'o kaj dir'is: Bon'voj'o'n al vi kaj salut'o'j'n!
Neni'o rest'is al Henrik'o ol re'ir'i, kaj Dirk, kiam li sci'is, ke li est'as sol'a, rigard'is la kovert'o'n. Li'a vizaĝ'o varm'iĝ'is, kiam li vid'is la skrib'o'n: —Mirakl'e, tio ven'as de Eugène.
Li kun'pren'is ĝi'n al la stal'o, pren'is la libr'o'n, en kiu Longeois, laŭ ordon'o de la baron'o. ĉiam not'is ĉiu'j'n kost'o'j'n, far'it'a'j'n por la ĉeval'o'j: —Jen, la sam'a'j F kaj H. La kovert'o du'on'e, tri'kvar'on'e mal'ferm'iĝ'is, ĉar tiu stult'ul'o fal'ig'is la leter'o'n en la akv'o.
Li eĉ ne demand'is al si mem, ĉu li rajt'as leg'i tiu'n leter'o'n; li jam ĝi'n hav'is en la man'o, pli kaj pli mal'ferm'iĝ'is li'a'j okul'o'j dum la leg'ad'o ... am'o, am'o, kaj re'e la am'o!
Ha, ha, ĉu tio ne est'as hazard'e? Tio'n li jam konjekt'is.
Nur li. Li fakt'e jam tio'n sci'is, kiam li vid'is la fraŭl'in'o'n pur'ig'ant'a la pavilon'o'n, kiam oni ordon'is, ke por Eugène oni apart'e serv'u la manĝ'o'n.
Diabl'e, bedaŭr'ind'e ke li ne jam hav'is tiu'n cert'ec'o'n, kiam li parol'is kun la du ĝendarm'o'j, kiam ili li'n riproĉ'is, ĉar li pli dir'is ol li pov'as pri'respond'i.
Kio'n li far'u per tiu bon'eg'a atest'o? Ĝi cert'e hav'as grand'a'n valor'o'n por la fraŭl'in'o. Cert'e, ŝi mult'e pag'os, por ke la leter'o ne fal'u en la man'o'j de ŝi'a patr'o, ĉar, se tio okaz'us, tiam grav'a bru'eg'o ek'furioz'us. Sed ankaŭ por la baron'o tiu dokument'o mult'e valor'as.
Li dev'as ruz'e, tre ruz'e ek'labor'i. Li per tiu paper'o, en la man'o pov'as klopod'i por akir'i la ofic'o'n de ŝofor'o, de unu'a stal'serv'ist'o. La pavilon'o de nun est'os por li: ”Por mal'san'ul'o fort'o, por kok'id'o la mort'o.”
La baron'o tiu'n vesper'o'n tre mal'fru'e re'hejm'iĝ'is. Dirk rest'is vest'it'a sur la lit'o kaj atend'is, ĝis kiam li aŭd'is de mal'proksim'e la aŭtomobil'o'n. Frits est'is akcept'int'a si'a'n mastr'o'n per la aŭtomobil'o ĉe la tram'halt'ej'o kaj nun si'n'gard'e vetur'is tra la park'o. Tuj kiam Dirk aŭd'is, ke la aŭtomobil'o est'as en la park'o, li si'n lev'is kaj star'iĝ'is en la ombr'o de arb'et'ar'o apud la mal'antaŭ'a peron'o kaj atend'is ĝis la aŭtomobil'o est'is vetur'int'a al la garaĝ'o.
Tiam li aper'is, sur'ir'is la ŝtup'ar'o'n, en'ir'is la hal'o'n, kie Clement ĵus est'is for'met'ant'a la surtut'o'n, ĉapel'o'n kaj paper'uj'o'n de si'a mastr'o. Netje hav'is la ordon'o'n ne en'lit'iĝ'i, ĉar ŝi dev'is pri'zorg'i la mal'varm'a'n vesper'manĝ'o'n por la baron'o kaj ĝi'n serv'i en la mal'grand'a manĝ'o'salon'o.
—Clement, mi nepr'e dev'as parol'i kun la baron'o pri person'a'j, sekret'a'j afer'o'j, dir'is Dirk.
—Ĉu pri person'a'j, sekret'a'j afer'o'j? Vi ĉiam hav'as person'aĵ'o'j'n kaj sekret'aĵ'o'j'n. Sed vi cert'e konsent'os, ke antaŭ'e la baron'o manĝ'as, ĉu ne?
—Tio'n mi konsent'as. Se vi jam nun vol'as anonc'i mi'n, ali'e li hav'os tro mult'a'n dorm'o'n por parol'i kun mi.
—Re'ven'u post du'on'a hor'o.
—Ne, mi rest'os ĉi tie atend'ant'e en la akcept'ej'o. Mi neni'o'n mal'pur'ig'os.
Clement neni'o'n plu dir'is. Ĉiu en la dom'o si'n gard'as por Dirk. La baron'o jam tro mult'e si'n en'flu'ig'is de li. Eĉ Clement dev'is atent'i pri tio. Tial li oficial'e anonc'is Dirk.
—Ĉu Dirk? demand'is la baron'o, ĉu li ankoraŭ ven'as por ted'i mi'n? Jam est'as la dek'unu'a kaj du'on'o.
—Li dir'is, ke li dev'as pri'parol'i kun vi person'a'j'n kaj sekret'a'j'n afer'o'j'n.
La baron'o ted'e lev'is la ŝultr'o'j'n. Mult'valor'os tiu'j sekret'a'j afer'o'j!!! Nu, li atend'u.
Sed kvar'on'hor'o'n post'e tiu'n ted'o'n anstataŭ'is grand'a streĉ'ec'o, ĉar Dirk komenc'is zorg'e kaj preciz'e far'i si'a'j'n kalkul'o'j'n por ating'i si'a'n cel'o'n: —Mi est'as ebl'e tre mal'fru'a, sinjor'o baron'o, sed mi'a'j komunik'o'j ne pov'as est'i prokrast'at'a'j. Ĉu vi iam hav'is plend'o'j'n pri mi'a'j labor'o aŭ honest'ec'o?
—Ne, kio'n vi dezir'as?
—Ĉu vi ne kvar'foj'e preter'is mi'n, kiam vi dev'is dung'i ŝofor'o'n?
—Preter'i ne est'as la taŭg'a vort'o, sed ... nu, jes!
—De'nov'e vi hav'as okaz'o'n por montr'i, ke mi'a'j serv'o'j plaĉ'as al vi. Vi de'nov'e serĉ'as ali'a'n ŝofor'o'n, ĉar Frits est'as tro nerv'em'a. Kun li vi ne kviet'e vetur'as.
—Jes, tiel est'as, Rapid'u. Est'as preskaŭ nokt'mez'o, mi est'as lac'a.
—Mi ven'as por komunik'i i'o'n plej grav'a'n al vi, kun la skrib'a pruv'o, ke mi dir'as la ver'o'n.
—Ho, tiu vi'a klaĉ'ad'o ...
—Sinjor'o baron'o, tiu klaĉ'ad'o koncern'as vi'a'n feliĉ'o'n kaj tiu'n de la fraŭl'in'o, precip'e vi'a'n. Se mi parol'as, vi est'os perpleks'a kaj ĉio pri la ŝtel'o kaj la murd'o far'iĝ'os klar'a.
—Nu parol'u, dir'is la baron'o, nun tre atent'e aŭskult'ant'e, ĉu vi i'o'n sci'as pri Longeois?
—Jes, sinjor'o baron'o.
—Parol'u.
—Baron'o, mi hav'as mal'grand'a'n kondiĉ'o'n. Mi jam dum tri jar'o'j spert'is, ke mi ĉi tie ne pov'as promoci'i. La salajr'o'n, kiu'n mi ĉi tie per'labor'as, mi pov'as ankaŭ ricev'i ĉe ali'a mastr'o. Tial: se vi promes'as al mi, je vi'a honor'o, ke mi almenaŭ dum kvin jar'o'j pov'as serv'i kiel ŝofor'o kaj loĝ'i en la pavilon'o, tiam mi tuj parol'os.
—Sed, sed ... ĉu vi dev'ig'as mi'n? Mi ne toler'as ĉantaĝ'o'n en mi'a dom'o. Mi pov'as per la polic'o dev'ig'i vi'n tuj parol'i.
—Sinjor'o baron'o, ni est'as sen atest'ant'o'j. Se vi nun vok'as la polic'o'n, tiam mi sci'as neni'o'n, mi est'as mut'a, mi antaŭ'e vi'n avert'as. Kaj bel'a okaz'o for'est'os, por far'i vi'a'n profit'o'n per tio, kio'n mi est'us dir'int'a ... Nu, sinjor'o baron'o, ne mult'e grav'as, ke mi est'as lam'a aŭ mal'bel'a.
Kiam mi sid'as en la aŭtomobil'o, neni'u tio'n rimark'as.
—Vi est'as fripon'o!
—Vi ne insult'u mi'n, sinjor'o. Ĉu mi dir'u kelk'a'j'n vort'o'j'n pri tio, kio'n mi sci'as? Mi preciz'e sci'as, kial la fraŭl'in'o ne vol'as edz'in'iĝ'i kun junkr'o Debloux.
—Ĉu ankaŭ pri tio oni klaĉ'is en la kuir'ej'o?
—Tio'n sci'as ĉiu. Sed mi sci'as, kial la fraŭl'in'o ne vol'as.
—Parol'u!
—Ĉar ŝi am'as iu'n ali'a'n!
—Kiu est'as tiu ali'a?
—Jes ... nun est'as la parol'o al vi. Serv'o postul'as re'serv'o'n. Ĉu mi pet'as tro mult'e? Mi hav'as mi'a'n ŝofor'a'n diplom'o'n. Mi'a kripl'a krur'o est'as sufiĉ'e fort'a por prem'i la pied'brems'o'n ...
La baron'o est'is tiel ekscit'it'a, ke li tie'n kaj re'e'n ir'is en la mal'grand'a manĝ'o'salon'o. Subit'e li dir'is: —Nu, mi promes'as al vi tiu'n ofic'o'n ... por tri jar'o'j.
—Konsent'it'e, dir'is Dirk. Kiam vi kon'os mi'a'n ŝofor'a'n kapabl'ec'o'n, vi cert'e ne plu dezir'os ali'a'n ... ne forges'u, mi hav'as vi'a'n honor'vort'o'n, la honor'o de baron'o! ... jen, bon'vol'u leg'i. Ĝi hodiaŭ maten'e fal'is el la ĉap'o de la serv'ist'o de kurac'ist'o Drom en pluv'flak'o'n. Tio kaŭz'is, ke la kovert'o mal'ferm'iĝ'is, ali'e mi cert'e ne est'us leg'int'a tiu'n leter'o'n, tio'n mi ĵur'as!
Baron'o d’Hainquart ne plu aŭskult'is. Dirk ne tro'ig'is, kiam li antaŭ'dir'is, ke la baron'o est'os perpleks'a, se li ĉio'n sci'os.
—Tio est'as ... tio est'as io absurd'a, io ne'toler'ebl'a, io frenez'a, raŭk'e kaj balbut'ant'e li el'ig'is. La fraŭl'in'o kaj ...
kaj ... tiu ... tiu fripon'o. Ĉu mi frenez'iĝ'is! Est'as pli ofend'a ol frap'o sur mi'a kap'o! Kie kaj je kiom'a hor'o tiu leter'o ven'is en vi'a'j man'o'j?
Kaj Dirk detal'e rakont'is pri tiu maten'o. Ke li malgraŭ la pluv'o sen'ĉes'e labor'is, ke li lig'is ŝnur'o'n al la betul'trunk'o por sci'i, ĝis kie li branĉ'o'tranĉ'is kaj ke tiu stult'ul'o bicikl'e al'ven'is sur la heĝvojeto.
—Mi re'kon'is la skrib'o'n de Longeois, kiam la leter'o kuŝ'is en la flak'o kaj tuj mi pens'is: Est'as mi'a dev'o don'i tiu'n leter'o'n al la baron'o.
La baron'o dum la parol'ad'o de la stal'knab'o fal'sid'iĝ'is, la leter'o'n en la man'o. Tiam li subit'e ek'star'is dir'ant'e: Sufiĉ'as, ir'u lit'e'n!
—Ĉu sinjor'o baron'o est'as kontent'a?
—For'ir'u, mi dir'as, pri tio ni post'e parol'u.
—Mi hav'as la honor'vort'o'n de sinjor'o baron'o.
—For'ir'u!
Ŝtel'ir'ant'e, kiel pun'it'o, lam'a Dirk el'ir'is la ĉambr'o'n.
Baron'o d’Haiquart ir'is tra la komunik'ig'a pord'o al si'a ĉambr'o. Ĉi tie li si'n bat'is kontraŭ la frunt'o, kaj laŭt'voĉ'e parol'is al si mem: —Kio nun? Kio nun? Tio est'as la plej grand'a skandal'o, kiu pov'as makul'i mi'a'n nom'o'n. Ĉio'n mi pov'is atend'i, sed ne tio'n! Kaj tamen: est'is kvazaŭ mi i'o'n konjekt'is.
Ŝi ĉiu'okaz'e defend'is tiu'n mizer'ul'o'n, ŝi eĉ pet'is li'n ne eks'iĝ'i. Blind'a mi est'is, blind'a! Kial mi ne pli fru'e tio'n mal'help'is. Kaj por tia fripon'o ŝi rifuz'as Debloux! Tio est'as frenez'ig'a, tio est'as ...
Baron'o d’Hainquart si'n ambaŭ'man'e grat'is en la har'o'j kaj plor'ĝem'is: —Se tio dis'kon'at'iĝ'os — kaj tio okaz'os, ebl'e jam okaz'is — tiam mi est'os kompromit'it'a dum mi'a tut'a viv'o.
Fraŭl'in'o d’Hainquart en'am'iĝ'is je si'a ... ŝofor'o!
Sen'potenc'a koler'o ek'kapt'is d’Hainquart. Li ambaŭ'man'e pren'is seĝ'o'n ĉe la apog'il'o kaj ĝi'n for'ĵet'eg'is.
—Kaj kiel tiu skandal'o koncern'as la kurac'ist'o'n Drom?
Ĉu ankaŭ li kun'komplot'is? Mi tuj vol'as ek'sci'i, kio okaz'as ĉirkaŭ mi, kontraŭ mi kaj sen mi'a sci'o. Neni'o'n mi pli abomen'as ol tra'viv'i tia'n skandal'o'n!
Li sonor'ig'is. Kaj Clement, dorm'em'e, tren'supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n de la sub'ter'etaĝ'o. Kiel mal'trankvil'a est'as la baron'o! Minac'as danĝer'o!
—Ven'pet'u la fraŭl'in'o'n, ordon'is d’Hainquart. Clement mir'ig'it'e rigard'is: —Ĉu la fraŭl'in'o'n? Sed, baron'o, ŝi jam de'long'e en'lit'iĝ'is.
—Tiam ŝi dev'as el'lit'iĝ'i! Mi vol'as tuj parol'i kun ŝi.
Clement riverenc'is kaj for'ir'is. Maleine tamen ne est'is en si'a lit'o. Ŝi tiu'n tag'o'n neniu'n vol'is akcept'i, ĉar ŝi vol'is est'i sol'a kun la libr'o, kiu'n Neeltje, la simpl'a kamp'ar'an'in'o, al ŝi al'port'is, dir'ant'e: —Jen, fraŭl'in'o, tio'n mi trov'is sub la matrac'o de la ŝofor'o. Est'as skrib'it'a libr'o kaj tia strang'a skrib'o, ke oni preskaŭ ne pov'as ĝi'n leg'i.
Est'is la libr'o, kiu'n ŝi iam trov'is kaj en kiu ŝi jam tiam leg'is kelk'a'j'n fraz'o'j'n. Nun ŝi rigard'is ĉiu'n vort'o'n tre atent'e. Ĉu ordinar'a, banal'a hom'o kapabl'us skrib'i tia'n bel'a'n proz'o'n? Ĉiu paĝ'o en'hav'as trezor'o'n da pens'o'j kaj rimark'o'j. La libr'o est'is ĉiu'tag'e en'skrib'it'a ĝis la tag'o antaŭ tiu bel'a vesper'o, kiam ŝi konfes'is al li si'a'n am'o'n. Ĝi fin'is per la sopir'ĝem'o: —Kio nun okaz'os, tio'n nur Di'o sci'as ... Mi ŝi'n am'as.
Kaj est'as nur unu voj'o: adiaŭ'o por ĉiam, ali'e mi perfid'os mi'n, nun aŭ post'e ...
Long'a'j'n hor'o'j'n Maleine medit'is pri tiu'j vort'o'j: —Kio nun okaz'os, tio'n nur Di'o sci'as. Ĉu tio koncern'as la murd'o'n? ”Ali'e mi perfid'os mi'n”. Kio'n li alud'as per tio? Perfid'i si'a'n reciprok'a'n am'o'n? Sed li ja tuj ĝi'n al ŝi konfes'is. Ĉu li ebl'e i'o'n kaŝ'is por ŝi? ...
Mal'laŭt'e oni frap'is sur la ĉambr'o'pord'o.
—Kiu est'as?
—La baron'o pet'as la fraŭl'in'o'n tuj ven'i.
—Mi ven'os, Clement.
Ŝi zorg'e for'ŝlos'is la libr'o'n kaj ir'is mal'supr'e'n. Tuj ŝi vid'is laŭ la trajt'o'j de si'a patr'o, ke li est'as furioz'a.
—Sid'iĝ'u tie, li dir'is man'sign'ant'e al seĝ'o, kaj dum li sen'parol'e ir'is al la ali'a flank'o de la ĉambr'o, Maleine sid'iĝ'is.
Li'a voĉ'o trem'is pro koler'o, kiam li dir'is: —Vi sci'as, ke mi ne ŝat'as ĵongl'ad'o'n per vort'o'j kaj tial mi pet'as al vi respond'i sam'e mal'long'e kaj konciz'e kiel mi demand'os. Ĉu vi mal'akcept'is la edz'iĝ'a'n propon'o'n de Debloux?
—Jes.
—Kial vi far'is tio'n?
—Ĉar mi ne am'as li'n.
—Tio mi'n eg'e ĉagren'as, sed tiu ag'o montr'as karakter'o'n. Mi konfid'as, ke en vi'a'j sekv'ant'a'j respond'o'j vi ankaŭ montr'os tia'n karakter'o'n.
—Ĉu vi am'as ali'a'n?
—Jes.
—Ĉu vi'a patr'o rajt'as sci'i, kiu li est'as?
—Tiu'n rajt'o'n vi hav'as, sed vi ne rajt'as mis'uz'i ĝi'n.
—Nom'u al mi li'a'n nom'o'n.
—Eugène Longeois!
d’Hainquart ek'salt'is al si'a fil'in'o kun etend'it'a'j man'o'j, kvazaŭ li vol'is ŝi'n ek'kapt'i ĉe la gorĝ'o. Li'a'j fingr'o'j trem'ant'e rest'is sub ŝi'a'j okul'o'j kaj li'a vizaĝ'o ŝvel'is viol'ruĝ'a.
Li eĉ ne unu vort'o'n kapabl'is dir'i. Koler'o, sen'pov'o kaj dolor'o, ĉio sam'temp'e plen'ig'is li'a'n gorĝ'o'n kaj minac'is sufok'i li'n. Fin'e li el'ig'is si'a'n mal'ben'o'n: —Knab'in'aĉ'o! Ho, se mi anstataŭ vi hav'us fil'o'n!
Li lev'is la brak'o'j'n, serĉ'is apog'o'n, fal'sid'ig'is si'n sur seĝ'o'n kaj plor'ant'e pro koler'o dir'is: —Vi ... vi ... nun vi sci'u, ke neniam mi vi'n am'is!
Mal'long'a'n moment'o'n post'e ŝi'a voĉ'o son'is: —Tio'n vi ne bezon'is dir'i al mi, patr'o. Tio'n mi sent'as de'post la moment'o, kiam mi sci'is, ke vi est'as mi'a patr'o.
Vi est'is por mi antaŭ ĉio ”baron'o” kaj plej last'lok'e ”patr'o”.
—Fraŭl'in'o d’Hainquart, la am'at'in'o de ... ŝtel'ist'o, de murd'ist'o ...
—Tio est'as mensog'o!
—Silent'u! li kri'eg'is al ŝi.
—Neniam mi silent'os, kiam iu ajn est'as akuz'at'a, sen la plej et'a pruv'o. Longeois est'as unu el la plej nobl'a'j hom'o'j, kiu'j iam loĝ'is aŭ loĝ'os en ni'a bien'o.
—Sed mi'a Di'o, kia'j'n pruv'o'j'n vi pri tio hav'as? Li est'as bon'a ŝofor'o, dec'a stal'serv'ist'o, bon'a ĉeval'dres'ist'o, se vi prefer'as, jen ĉio! Mi ĉiam opini'is, ke fraŭl'in'o d’Hainquart pov'is reg'i si'a'j'n sent'o'j'n dum la plej kritik'a'j moment'o'j, sed vi est'as eĉ pli en'am'iĝ'em'a ol iu ajn knab'in'aĉ'o el popol'kvartal'o.
Reg'is prem'a silent'o, long'e kaj minac'e. Subit'e baron'o d’Hainquart paŝ'is al si'a fil'in'o, pren'is ambaŭ'man'e ŝi'a'n man'o'n kaj pet'eg'is: —Maleine, dir'u al mi, per la vol'o de Di'o, ke est'is nur kapric'o vi'a, ke vi ĉio'n far'os por for'ig'i de vi tiu'n kor'inklin'o'n, kiu'n mi sent'as kiel krim'o'n.
Maleine mal'gaj'e kap'ne'is: —Kapric'o!
—Pet'u mi'n, kio'n vi vol'as, kaj mi klopod'os eĉ la ne'ebl'ec'o'n por plen'um'i vi'a'n dezir'o'n, se vi nur promes'as ...
—Kiel mi pov'us i'o'n promes'i, antaŭ'sci'ant'e, ke mi ne pov'as ĝi'n plen'um'i?
—Sed, ĉu vi do tut'e frenez'iĝ'is? Pri'pens'u, kiam oni li'n arest'os, kaj kiam mi kaj ankaŭ vi dev'os ĵur'atest'i, kiam oni demand'os pri vi'a rilat'o kun tiu ... suspekt'ul'o ... kio'n vi tiam respond'os?
—La ver'o'n.
—Maleine!
Li de'nov'e minac'e al ŝi paŝ'is: —Se vi tio'n far'os ... tio mi'n teren'bat'os, tio mi'n murd'os!
Kaj kiel ofend'it'a infan'o li komenc'is plend'i: —Ĉiu en la dom'o est'as kontraŭ mi. Vi ĉiu'j mi'n kontraŭ'ag'as. Eĉ sinjor'o Drom, kiu jam du'dek jar'o'j'n est'as mi'a famili'a kurac'ist'o, komplot'as kun mi'a serv'ist'ar'o. Jen: leter'o por vi, kiu'n li vol'is trans'don'i al vi per si'a serv'ist'o, sen mi'a sci'o.
Maleine vol'is ek'kapt'i la leter'o'n, sed ŝi'a patr'o re'tir'is si'a'n man'o'n: —Tiu'n leter'o'n mi ne trans'don'as.
—Ĝi est'as adres'it'a al mi, vi dir'is! respond'is Maleine kun pro indign'o bril'ant'a'j okul'o'j.
—Leter'o'j'n adres'it'a'j'n, je tia tromp'a manier'o, al ne'plen'aĝ'a fil'in'o, mi ne trans'don'as!
—Patr'o!
Maleine pal'iĝ'is. Ŝi fiks'e prem'is la lip'o'j'n, ĉar ŝi tuj re'kon'is la skrib'o'n de Longeois. Kia'j'n mult'valor'a'j'n komunik'o'j'n li ebl'e skrib'is en tiu leter'o? Tial ŝi subit'e ek'star'is kaj kapt'is la brak'o'n de si'a patr'o: —Vi ne rajt'as ĝi'n re'ten'i; vi kiel patr'o rajt'as sci'i la en'hav'o'n, tiu'n vi jam kon'as, ĉar la leter'o est'as mal'ferm'it'a, sed ĝi aparten'as al mi!
—Maleine, pri'pens'u kio'n vi far'as! Las'u mi'n!
Minac'e li lev'is si'a'n pugn'o'n, sed Maleine ne mal'ten'is.
Ŝi'a'j nerv'o'j tut'e ŝi'n per'fort'is. Ŝi ne plu sci'is, kio'n ŝi far'as.
Ŝi sent'is, ke Longeois vol'is sci'ig'i i'o'n grav'a'n al ŝi, last'foj'e, kaj ŝi vol'is nepr'e sci'i la en'hav'o'n de li'a skrib'aĵ'o. Sed baron'o d’Hainquart ne ced'is. Li sent'is si'n tre'eg'e ofend'it'a kiel patr'o — eĉ pli: kiel mastr'o en si'a propr'a dom'o.
Kaj per fort'eg'a ek'mov'o li for'puŝ'is Maleine. Ŝi dors'e'n fal'is la kap'o'n puŝ'eg'ant'e kontraŭ la alt'a kverk'a apog'il'o de la seĝ'o. Kaj tiam, en eksces'o de koler'o kaj sen'pov'o, baron'o d’Hainquart dis'ŝir'is la leter'o'n je mal'grand'a'j pec'o'j, mal'ferm'is la fenestr'o'n kaj ili'n ĵet'is ekster'e'n, kie vent'puŝ'o ili'n dis'pel'is: —Jen! Kaj tiel mi ankaŭ ag'os je vi, se far'iĝ'os batal'o ĝis'fin'a. Mi dev'as elekt'i inter mi'a nom'o, mi'a honor'o, mi'a viv'o kaj vi. Mi elekt'as la unu'a'n kaj mi tuj postul'as, ke vi ĵur'u al mi for'ig'i el vi ĉiu'n pens'o'n pri Longeois. Mi postul'as, ke vi respond'u al tiu leter'o kaj skrib'u, ke ĉiu simpati'a vort'o, kiu'n vi parol'is kun li ... est'is mensog'a.
—Neniam mi tio'n far'os!
—Ĉu vi rifuz'as?
—Jes, absolut'e.
—Mi ne send'os tiu'n leter'o'n al li, se li est'os arest'at'a aŭ se mi iam ek'sci'os li'a'n adres'o'n. Mi ĝi'n gard'os por la okaz'o, kiam li vol'us valor'ig'i si'a'j'n rajt'o'j'n je vi'a promes'o. Tia rafin'it'a fripon'o ĉio'n kapabl'as!
—Tio'n li ne far'os, li est'as pli nobl'a ol vi en vi'a koler'o pov'as juĝ'i.
—Sed ĉu vi ne kompren'as, ke mi per tiu leter'o vol'as re'honor'ig'i vi'n kontraŭ Debloux, kontraŭ mi'a'j amik'o'j?
—Mensog'o re'honor'ig'as neniu'n ... Mi li'n am'as kaj mi kontraŭ neni'u tio'n ne'as, pri tio mi fier'as.
— Ĉu vi ankoraŭ li'n am'os, kiam est'os pruv'it'a, ke li est'as murd'int'o?
—Jes, ankaŭ tiam.
—Ĉu tio est'as vi'a last'a vort'o?
—Sed, pa'ĉj'o, ĉu vi ne hav'as kor'o'n? Ĉu vi do eĉ ne unu minut'o'n pov'as imag'i ...?
—Ne, tio'n mi ne pov'as, nek permes'as, nek vol'as. En tiu kaz'o Maleine d’Hainquart ne plu por mi ekzist'as. Vi dev'as elekt'i inter vi'a patr'o kaj ... tiu fripon'o ... ĉu vi ne rezign'as li'n?
Maleine mal'gaj'e kap'ne'is: —Tio est'us sen'karakter'a.
—Nu, vi sam'e montr'u karakter'o'n decid'ant'e kaj for'ir'u!
—Ĉu vi tio'n nepr'e vol'as?
—Tio'n mi postul'as.
—Tiam mi ir'os ... jam morgaŭ!
—Vi per tio far'os grand'a'n serv'o'n al la memor'o de vi'a patr'in'o, al ni'a nom'o kaj al vi mem.
Post ĉi tiu'j vort'o'j la baron'o el'ir'is la ĉambr'o'n, bat'ferm'is la pord'o'n post si, kaj Maleine rest'is sol'a en la nokt'a silent'o kaj kun si'a profund'a dolor'o. Ŝi'a kor'o bat'eg'is, ŝi'a'j tempi'o'j brul'eg'is; est'is kvazaŭ oni ŝraŭb'ferm'is ŝi'a'n gorĝ'o'n. Ŝi iam leg'is, ke am'o kaj sufer'o est'as sinonim'a'j, ŝi tiam rid'is pri tio, sed nun ŝi sent'as la ver'o'n de tiu esprim'o. Kiel mult'e pli facil'e est'us por ŝi, se ŝi est'us akcept'int'a la edz'iĝ'propon'o'n de Debloux iom pli simpati'e.
Tiam ŝi'a est'ont'o est'us: Sinjor'in'a moŝt'o Debloux d’Hainquart ... somer'e loĝ'i en kastel'o apud Velp ... vintr'e en vila'o en la sud'o de Franc'uj'o! Sen ia bedaŭr'o ŝi tio'n pri'pens'is. Ŝi pov'is viv'i sen kastel'o, sen bien'o, sen ”La Blu'a Ber'o”. Ŝi'a patr'o ŝi'n for'pel'is el la dom'o, bon'e, ŝi ir'os. Ŝi ne tim'is la viv'o'n. Ekzist'as jun'a'j fraŭl'in'o'j sam'aĝ'a'j kaj mult'e pli alt'de'ven'a'j kaj pli nobel'a'j ol ŝi, kiu'j dev'as per'labor'i, si'a'n propr'a'n pan'o'n. Ŝi ne est'is tro kompat'ind'a.
Ŝi star'iĝ'is, mal'rapid'e, kiel dum sonĝ'o, el'ir'is la ĉambr'o'n, tra la hal'o'n, supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n al si'a dorm'o'ĉambr'o.
Ŝi sid'iĝ'is antaŭ si'a skrib'tabl'o, mal'ferm'is la tir'kest'o'n, pren'is la libr'o'n, la tag'libr'o'n, kiu'n ŝi tiel zorg'e est'is for'ŝlos'int'a, ĝi'n mal'ferm'is, kaj leg'is: Sen batal'o kaj sufer'o oni neni'o'n pov'as ating'i en ĉi tiu viv'o.
Ŝi klin'is la kap'o'n, kiu mal'rapid'e mal'lev'iĝ'is sur la paĝ'o'n kaj mal'laŭt'e plor'is. Tiam ŝi vest'it'a kuŝ'iĝ'is sur la lit'o'n — la last'a'n nokt'o'n.
Sinjor'o Drom est'is ankoraŭ en si'a lit'o, kiam la fajf'il'o de la antikv'a parol'tub'o flank'e de li'a lit'o li'n vek'is: —Sinjor'o, Marianne sci'ig'is, baron'o d’Hainquart est'as ĉi tie kaj vol'as tuj parol'i kun vi.
—Jen, li dir'is al si mem. La tut'a'n tag'o'n mi est'is mal'trankvil'a. Mi kred'as, ke io okaz'is pri tiu leter'o kaj kio'n far'i en tiu okaz'o? Tio pov'as konduk'i mi'n en ekster'ordinar'a'n mal'agrabl'a'n situaci'o'n.
Li el'lit'iĝ'is, komb'is la dens'a'j'n griz'a'j'n har'o'j'n mal'antaŭ'e'n, sur'met'is si'a'n lan'a'n ĉambr'o'vest'o'n. ”Nu,” li dir'is al si mem, mal'supr'e'n'ir'ant'e la larĝ'a'n turn'ŝtup'ar'o'n, ”mi far'is, kio'n mi'a konscienc'o inspir'is al mi ... mi tiu'n knab'o'n ne kred'as mort'ig'int'o. Kaj ke tiu'j du si'n am'as ... — nu — or'fiŝ'o ne edz'iĝ'as kun haring'o, sed nobel'a fraŭl'in'o jes kun ŝofor'o. La viv'o ja al'port'as eĉ pli grav'a'j'n sort'bat'o'j'n.”
Post ĉi tiu ”kuraĝ'ig'o” li en'ir'is si'a'n famili'a'n ĉambr'o'n: —Bon'a'n maten'o'n, sinjor'o baron'o, vi ekster'ordinar'e fru'as.
La baron'o ne mov'iĝ'is, murmur'is apenaŭ aŭd'ebl'a'n ”bon'maten'o'n” kaj sen'mov'e rest'is star'ant'a antaŭ la kurac'ist'o, kun la man'o sur la seĝ'apog'il'o. Tial ĉi tiu demand'is: —Mi esper'as, ke neni'o grav'a okaz'is. Mi hieraŭ dum la tut'a tag'o est'is okup'it'a pro la viktim'o'j de tiu trab'aĵ'akcident'o kaj ...
—Sinjor'o Drom, d’Hainquart dir'is, pal'a kaj trem'ant'voĉ'e, la sekv'ant'a'n semajn'o'n dek'ses jar'o'j est'os pas'int'a'j, kiam mi unu'a'foj'e vi'n renkont'is, kaj mi neniam spert'is, ke vi — eĉ iom'et'o'n — entrepren'is kontraŭ la kviet'o kaj feliĉ'o, kiu'j reg'is en mi'a famili'o. Ĉu vi tial vol'as klar'ig'i al mi, pro kiu'j motiv'o'j vi far'iĝ'is per'ant'o inter mi'a fil'in'o kaj tiu suspekt'a individu'o, kiu'n la polic'o serĉ'as?
La sagac'a mal'jun'a kurac'ist'o jam dum la iom mult'vort'a demand'o de la baron'o, rapid'e far'is si'a'n plan'o'n. Li ne serĉ'u pretekst'o'n, li dir'u nur la plen'a'n ver'o'n: —Nu, baron'o, tio est'as tre simpl'e ...
—Mi est'as sci'vol'a pri tiu simpl'ec'o, son'is la akr'e'senc'a inter'romp'o.
—La jun'a vir'o, kiu'n oni suspekt'as pri murd'o, bon'e atent'u: suspekt'as, mi'n vizit'is kaj pet'is al mi trans'don'i leter'o'n al la fraŭl'in'o. Tio'n mi bedaŭr'ind'e ne pov'is far'i propr'a'man'e pro tiu trab'aĵ'akcident'o, jen ĉio!
—Ĉu vi fin'parol'is?
—Jes.
—Ĉu tio'n vi trov'as tiel simpl'a?
—Jes, ĉu vi ne?
—Mi dir'os al vi kiel simpl'a mi pens'as tio'n. Se tiu mal'honest'a ag'o est'us far'it'a de iu hom'o el popol'kvartal'o, mi tiu'n vir'aĉ'o'n simpl'e vip'bat'eg'us; sed nun mi star'as antaŭ vir'o intelekt'a, antaŭ mal'jun'ul'o, al kiu mi ŝuld'as mult'a'n dank'o'n. Nun mi dev'as moder'ig'i mi'n. Sed mi cert'ig'as al vi: ĉiu'j estim'o kaj fid'o kiu'j'n mi hav'is en vi, pro tio absolut'e mal'aper'is.
—Vi ag'as, kvazaŭ mi far'is krim'o'n!
—Pli grav'e! Vi detru'is mi'a'n hejm'a'n feliĉ'o'n kaj don'is al vi mem kaj al vi'a ofic'o fort'a'n bat'o'n. Ĉu vi sci'as, kio'n en'hav'as tiu leter'o?
—Jes.
—Kaj ĉu vi ne tuj ven'is al mi, al la patr'o de ne'plen'aĝ'ul'in'o? Ĉu vi ne tuj inform'is la polic'o'n, ke tiu, kiu'n oni serĉ'as, est'as en vi'a dom'o?
—Ne.
—Kial ne?
—Unu'e, Longeois ne est'as murd'int'o. Se mi tio'n supoz'us, mi kontraŭ'parol'us mi'n mem, laŭ la raport'o, kiu'n mi prezent'is, kaj du'e, mi'a kor'o ne pov'is rifuz'i, trans'don'i last'a'n salut'o'n de iu, kiu for'ir'is por ĉiam.
—Kaj ĉu vi tut'e ne pens'is pri mi?
—Eĉ ne unu minut'o'n.
La baron'o eg'e ek'koler'is: —Tiam mi dir'u al vi ĉi tie inter ni, ke vi est'as mal'jun'a fripon'o.
—Kor'a'n dank'o'n pro ĉi tiu fru'maten'a kompliment'o.
Ĉu ebl'e vi hav'as ankoraŭ ...
—Jes, mi vol'as ankoraŭ dir'i pli. Mi postul'as, ke vi tuj en'ir'u mi'a'n aŭtomobil'o'n kaj kun'vetur'u al ”La Blu'a Ber'o”.
—Ĉu la fraŭl'in'o est'as mal'san'a?
—Tre mal'san'a, nerv'mal'san'a. Ne'plen'aĝ'a fraŭl'in'o el tia klas'o, kiu pens'as pri tia'j frenez'a'j ide'o'j kaj plan'o'j, tiu est'as tre mal'san'a, tiu'n ni ne pov'as las'i sen gard'o.
—Kio'n vi alud'as per tio?
—Ŝi for'las'os, pli ĝust'e, ŝi decid'is for'las'i post la inter'parol'ad'o, kiu'n ŝi hav'is kun mi pas'int'a'n nokt'o'n ni'a'n hejm'o'n. En mi'a koler'o mi pli mal'pli ŝi'n dev'ig'is al tio, sed pas'int'a'n nokt'o'n mi per'fort'e mi'n re'trankvil'ig'is kaj pri'pens'is. Mi ne vol'as, ke ŝi for'ir'u sen bon'a gard'ad'o, ĉar ŝi ne vol'as mal'rilat'i kun tiu ... mal'honest'a vir'aĉ'o. Ŝi pli kaj pli obstin'iĝ'as. Se ni ne sukces'os met'i tiu'n fripon'o'n en mal'liber'ej'o, li cert'e sukces'os ŝi'n re'trov'i. Kaj tio'n mi nepr'e dev'as mal'help'i, ĉiu'manier'e.
—Nu, baron'o, tiam vi dev'as pren'i ali'a'j'n aranĝ'o'j'n. Tio est'as intim'a afer'o, en kiu ...
—En kiu vi dev'as help'i mi'n, kiel kurac'ist'o.
—Mi ne sci'us kiel.
—Ne'plen'aĝ'a knab'in'o, kiu far'as tia'j'n frenez'aĵ'o'j'n, ne est'as pri'respond'a, tiu dev'as est'i en azil'o.
—Sed tio ne est'as simpl'a afer'o, baron'o. En la nun'a temp'o oni ne sen grav'a'j motiv'o'j en'ferm'as person'o'n en frenez'ul'ej'o!
—Frenez'ul'ej'o — frenez'ul'ej'o! Mi ne parol'as pri frenez'ul'ej'o. En ekster'land'o ekzist'as hejm'o'j, en kiu'j oni por bon'a pag'o akcept'as ne plen-normal'a'j'n knab'in'o'j'n kiel Maleine, kaj kie oni observ'ad'as la pacient'o'j'n, ne'ĝen'ant'e ili'n.
—Diabl'e! ... ne-plen-normal'a ... Maleine ne-plen-normal'a! Ĉu mi dir'u mi'a'n opini'o'n, baron'o? Vi dezir'u, ke vi est'u tiel ”ne'normal'a” kiel vi'a fil'in'o! Maleine est'as tut'san'a laŭ'anim'e kaj laŭ'korp'e. Mi tre ŝat'us, ke ŝi est'u mi'a fil'in'o: se mi ne tiel fru'e est'us perd'int'a mi'a'n edz'in'o'n; se mi hav'us tia'n kar'a'n, bon'kor'a'n, spontane'a'n fil'in'o'n ... ir'u hejm'e'n, baron'o, ĉirkaŭ'brak'u ŝi'n, kis'u ŝi'n kaj dir'u: ”Mi'a infan'o, ni ĉio'n far'u por klar'ig'i tiu'n afer'o'n. Post tio, ni tiel long'e serĉ'os ĝis ni trov'os Longeois. Kaj tiam ... li est'os vi'a!”
—Vi est'as tut'frenez'ul'o! ek'kri'is d’Hainquart kaj pugn'ig'is si'a'j'n man'o'j'n.
—Nun vi montr'as, ke vi tuj sen'kaŭz'e iu'n kred'as ne'normal'a. Mi per diabl'o ne est'as frenez'a, mi ĵus hieraŭ tio'n pruv'is. Mi'a koleg'o deklar'is la tri'a'n viktim'o'n ne'sav'ebl'a, sed mi okup'iĝ'is pri li dum kvin kaj du'on'a hor'o'j, kaj nun li est'as ekster'danĝer'a.
—Kiel vi ag'as pri vi'a'j viktim'o'j, ne mi'n tuŝ'as. Mi hav'as la rajt'o'n postul'i de vi ...
—Ne far'u la pen'o'n postul'i tio'n.
—Bon'e, tiam mi post du'on'a hor'o est'os ĉe la polic'estr'o, kaj tiam mi ne kalumni'os dir'ant'e, ke ankaŭ vi hav'as rilat'o'n al tiu abomen'a ŝtel'romp'afer'o.
—Baron'o!
—Ĉu ne ŝajn'as, ke vi kun Longeois komplot'as kontraŭ mi?
Sinjor'o Drom vol'is akr'e respond'i, sed li ne far'is tio'n, ir'is al la fenestr'o, rigard'is tra la flank'a fenestr'et'o sur la voj'o'n, si'n turn'is indiferent'e kaj dir'is: —Mi tre ŝat'us iom ankoraŭ dorm'i.
La baron'o li'n rigard'is per okul'o'j, en kiu'j montr'iĝ'as koler'o kaj mal'estim'o kaj sen'parol'e el'ir'is la ĉambr'o'n.
Sinjor'o Drom lev'is la brak'o'j'n, re'fal'ig'is ili'n, profund'e ĝem'ant'e: —Ho, ho, tio est'as pas'int'a. Mi en'lit'iĝ'u.
Sed tiu dorm'et'o kruel'e est'is inter'romp'at'a, ĉar ne unu hor'o'n post kiam la baron'o bru'e ferm'is la pord'o'n mal'antaŭ si, sonor'is la telefon'o. Marianne demand'is, ĉu la kurac'ist'o pov'as akcept'i la ĝendarm'estr'o'n. Ne est'is evit'ebl'e, kaj dum tri kaj du'on'a hor'o'j la civil'vest'it'a polic'an'o rest'is en la labor'ĉambr'o de la kurac'ist'o.
Est'is li, kiu mal'kovr'is la rifuĝ'ej'o'n de Longeois per polic'hund'o'j kaj sekv'is li'a'j'n post'sign'o'j'n ĝis antaŭ la dom'o de la kurac'ist'o. La klar'ig'o, kiu'n baron'o d’Hainquart don'is en la polic'ej'o, de'nov'e vek'is li'a'n fervor'o'n, kvankam li jam de'long'e konjekt'is, ke Longeois est'as pas'int'a la lim'o'j'n. Laŭ invit'o de la baron'o li per li'a aŭtomobil'o kun'vetur'is al ”La Bru'a Ber'o”, kie li de'nov'e intenc'is pet'i al la fraŭl'in'o kelk'a'j'n inform'o'j'n. Pro tio baron'o d’Hainquart hav'is bel'a'n pretekst'o'n por mal'permes'i al si'a fil'in'o la for'ir'o'n.
—Mi ankoraŭ bon'e pri'pens'is, li dir'is, sed mi sent'as la dev'o'n uz'i mi'a'n patr'a'n rajt'o'n. Est'as neces'e, ke vi rest'u ĉi tie ĝis la esplor'o est'os fin'it'a.
Tia'manier'e li hav'os la temp'o'n por prepar'i si'a'j'n aranĝ'o'j'n. Li intenc'is met'i Maleine ĝis ŝi'a plen'aĝ'o sub kontrol'o ie en ekster'land'o, kie neni'u ŝi'n serĉ'os. Ŝi'a adres'o dev'as rest'i sekret'a por ĉiu, precip'e por ŝi'a'j nun'a'j ĉirkaŭ'ant'o'j. Kiam ŝi dum kelk'a'j jar'o'j est'os viv'int'a sub ali'a gvid'ad'o, sub ali'a'j sever'a'j, fremd'a'j okul'o'j, ŝi cert'e adiaŭ'os si'a'j'n krim'a'j'n sent'o'j'n por Longeois. Eĉ se tiu vir'o est'us sen'kulp'a kaj el honest'a famili'o, edz'iĝ'o kun stal'serv'ist'o, tio kaŭz'us en li'a'j rond'o'j skandal'o'n.
—Ĉu vi do ne vol'as, ke mi for'ir'u? Maleine demand'is.
—Ne.
—Ĉu vi vol'as dir'i al mi, kial vi ŝanĝ'is vi'a'n plan'o'n?
—Ĉar mi hav'as ali'a'j'n intenc'o'j'n pri vi.
Kaj tiam baron'o d’Hainquart uz'is si'a'n mal'nov'a'n rimed'o'n, kiu mult'foj'e pruv'is, ke baron'o d’Hainquart rilat'e al anim'nobl'ec'o, mal'super'as pli'mult'o'n el la simpl'a'j hom'o'j. Li ven'ig'is Dirk, la lentug'a'n knab'o'n, kaj dir'is al li sen atest'ant'o'j en si'a labor'ĉambr'o: —Dirk, la fraŭl'in'o dev'as rest'i hejm'e, laŭ konsil'o de la kurac'ist'o. Ŝi ver'ŝajn'e ne el'ir'os si'a'j'n ĉambr'o'j'n, sed, se tamen ŝi tio'n far'us kaj ir'us en la park'o'n, vi tuj dev'as tio'n sci'ig'i al mi. Mi komisi'as al vi, tre akurat'e atent'i pri tio.
Ĉu mi pov'as fid'i pri tio!
—Vi tag'e kaj nokt'e pov'as fid'i pri tio, sinjor'o baron'o.
Dirk jes est'as mal'bel'a, sed ne mal'sagac'a.
De tiu temp'o Maleine ne pov'is est'i pli bon'e pri'gard'at'a. Tamen ĉi tiu aranĝ'o est'is super'flu'a, ĉar ŝi tre mal'oft'e el'ir'is si'a'j'n ĉambr'o'j'n. Ŝi eĉ ne plu part'o'pren'is la tag'manĝ'o'n. La baron'o est'is ordon'int'a, ke supr'e oni pret'ig'u la tabl'o'n por ŝi.
Kaj tiel la rilat'o'j en la bien'a ”La Blu'a Ber'o”, kiu'j pro la mal'prudent'a'j reg'em'o kaj sever'ec'o de la posed'ant'o jam ne est'is agrabl'a'j, far'iĝ'is mal'amik'a'j.
Baron'o d’Hainquart send'is kaj ricev'is leter'o'j'n kaj telegram'o'j'n, pri kiu'j neni'u i'o'n ek'sci'is. Ili ven'is el Angl'uj'o, Franc'uj'o kaj eĉ el Sved'uj'o.
Ia sinjor'o el Arnhem, kiu jam antaŭ long'e est'is administr'ant'o de la posed'aĵ'o'j de la famili'o, nun de'nov'e tre oft'e ven'is al la bien'o, eĉ rest'is kelk'a'j'n tag'o'j'n, kiel gast'o, uz'is la aŭtomobil'o'n por far'i tre long'a'j'n ekskurs'o'j'n, kaj neni'u i'o'n ek'sci'is aŭ kompren'is pri tio.
Fin'e la baron'o kon'ig'is si'a'j'n cel'o'j'n. En mal'lum'a mal'fru'a somer'vesper'o, dek ses tag'o'j'n post la terur'a scen'o, kiu okaz'is inter li kaj li'a fil'in'o, li send'ig'is per Evelin'e la komisi'o'n, ke li atend'as ŝi'n en la famili'a ĉambr'o. Maleine sekv'is si'a'n ĉambr'ist'in'o'n. En la hal'o star'is tri kofr'o'j.
Fremd'a sinjor'o star'is apud'e.
Est'is sinjor'o Lemmens, la antaŭ'a administr'ant'o. Antaŭ la dom'o atend'is la aŭtomobil'o. Ŝi vid'is antaŭ la mal'ferm'it'a port'o fremd'a'n ŝofor'o'n, ir'ant'a tie'n kaj re'e'n.
Kiam ŝi est'is sol'a kun si'a patr'o, ĉi tiu dir'is: —Vi post kelk'a'j minut'o'j for'ir'os kaj de vi mem de'pend'as, ĉu vi iam mi'n re'vid'os. Ĝis la tag'o, je kiu vi far'iĝ'as plen'aĝ'a, vi est'os en privat'a eduk'ej'o. Vi tie ne est'os mal'liber'a, sed oni vi'n akurat'e kontrol'os. Do ne klopod'u ia'manier'e akir'i rilat'o'n kun tiu ali'a person'o, ĉar tio neniam al vi sukces'os. Kiam vi est'os plen'aĝ'a, oni vi'n inform'os, kiel vi'a patr'o ag'os rilat'e al vi kaj ĉu vi ankoraŭ ekzist'as por vi'a patr'o aŭ ne. For'ir'u! Ni supoz'u, ke ni jam adiaŭ'is.
Tiam li si'n turn'is kaj el'ir'is la ĉambr'o'n. Maleine dum moment'o est'is sol'a, sol'a kun la portret'o de si'a patr'in'o, la ole'farb'a, natur'grand'a portret'o, pend'ant'a sur la mur'o.
Ŝi'a'j okul'o'j plen'iĝ'is per larm'o'j. Sed ŝi kun'prem'is la dent'o'j'n. Ŝi nun ne vol'as plor'i, tio est'us mal'fort'ec'o.
Kvankam la for'ir'o el tiu dom'o, en kiu ŝi tra'viv'is mult'a'j'n feliĉ'a'j'n hor'o'j'n, eg'e ŝi'n ĉagren'is, ŝi ne vol'is montr'i tio'n al si'a'j ĉirkaŭ'ant'o'j. Neni'u el la serv'ist'ar'o est'is apud'e.
Ŝajn'is kvazaŭ la dom'o est'as sen'hom'a. Son'is la fremd'a voĉ'o de sinjor'o Lemmens: —Ĉu la fraŭl'in'o bon'vol'as en'ir'i!
Kiel somnambul'in'o ŝi ir'is tra la koridor'o kaj la hal'o, kie ŝi'a gvid'ant'o ŝi'n help'is al'met'i si'a'n long'a'n pelt'mantel'o'n. La du grand'a'j'n kofr'o'j'n oni met'is mal'antaŭ'e sur la port'il'o'n, la mal'grand'a'n en la antaŭ'a part'o ĉe la ŝofor'o.
Maleine en'ir'is, la fremd'ul'o sid'iĝ'is apud ŝi kaj tiam la aŭtomobil'o rapid'is tra la en'ir'ale'o. Sinjor'o Lemmens mal'lev'is la blu'silk'a'j'n kurten'et'o'j'n kaj dir'is: —Mi konsil'as al la fraŭl'in'o sid'iĝ'i komfort'e kaj klopod'i iom dorm'i, ĉar ni sen'halt'e vetur'os ĝis tag'iĝ'o.
Maleine ne respond'is. Ŝi ferm'is la okul'o'j'n. Est'is indiferent'e al ŝi, kie'n oni ir'os. Ŝi pen'is prezent'i al si laŭ'ebl'e plej klar'e la bild'o'n de Longeois kaj pri'pens'is, ke la manier'o, laŭ kiu li for'las'is ”La Blu'a'n Ber'o'n”, est'is mult'e pli mal'ĝoj'a. Ŝi jam nun intenc'is ne klopod'i akir'i kontakt'o'n kun li. Ĉiu ebl'ec'o por tio ja est'as for. Eugène for'kur'is kaj neni'u sci'as kie'n, eĉ ne la polic'o. Aŭ ĉu oni jam li'n arest'is? Ĉu oni ĉio'n al ŝi kaŝ'is? Ŝi ja bon'e est'is rimark'int'a, ke oni ĉiu'j'n gazet'o'j'n, kiu'j regul'e al'ven'is al ”La Blu'a Ber'o”, skrupul'e for'ten'is de ŝi. Kio'n en'hav'is tiu leter'o, kiu'n li skrib'is al ŝi? Kia'n rol'o'n hav'is en tio sinjor'o Drom? Pro kiu motiv'o ŝi'a patr'o li'n akuz'is pri hipokrit'ec'o. Ho, kiel ŝi dezir'is, ankoraŭ unu'foj'e vid'i tiu'n griz'a'n kurac'ist'o'n.
Ĉu ŝi iam sukces'os skrib'i al li?
Dum long'a'j hor'o'j neniu'n vort'o'n oni parol'is. Ne'ebl'e est'is al ŝi si'n orient'i. Eĉ se tio pov'us re'don'i al ŝi la liber'ec'o'n, ŝi ne pov'us dir'i kie ŝi est'as. Inter la antaŭ'kurten'et'o kaj la fenestr'a kadr'o, ŝi pov'is vid'i ekster'e'n, sed est'is nokt'e kaj ankaŭ tre nebul'e. Vetur'int'e proksim'um'e kvar hor'o'j'n, la vetur'il'o subit'e rapid'eg'is antaŭ'e'n. Tio okaz'is tiel ne'atend'it'e, ke ŝi dors'e'n fal'is en la kusen'o'n.
—Kio okaz'as? ŝi demand'is.
—Neni'o, fraŭl'in'o, ni nur iom pli rapid'e vetur'as.
Post'e Maleine kompren'is la kaŭz'o'n de tiu eg'a rapid'ad'o. Sen'dub'e ili tiam trans'ir'is la land'lim'o'n, ĉar dogan'a'j formal'aĵ'o'j tiu'n nokt'o'n ne plu okaz'is. Je la maten'o la vetur'il'o halt'is antaŭ kamp'ar'a trink'ej'o: —Ĉu vi ebl'e vol'as vi'n distr'i dum moment'o? demand'is la eks'administr'ant'o.
Maleine volont'e tio'n far'is. Ŝi el'ir'is kaj rigard'is, kie ŝi trov'iĝ'as: long'a, preskaŭ sen'fin'a iom supr'e'n'ir'ant'a voj'o kun mal'dekstr'e alt'a arb'et'aĵ'o kaj dekstr'e kamp'ar'o'j ... Ili sen'dub'e est'as en Belg'uj'o, laŭ la mal'elegant'a konstru'o de la dom'o'j vid'ebl'a'j de mal'proksim'e. Oni ŝi'n konduk'is en ĉambr'o'n, kie ŝi pov'os re'freŝ'iĝ'i per akv'o el lav'pelv'o.
Sinjor'o Lemmens al'port'is ŝi'a'j'n voj'a ̧-neces'aĵ'o'j'n kaj zorg'is, ke oni pret'ig'u por ŝi maten'manĝ'o'n. Post unu'hor'a rest'ad'o, li pet'is Maleine re'e en'ir'i. De'nov'e oni vetur'is hor'o'j'n post hor'o'j tra ne'kon'at'a region'o, sed Maleine tamen est'is sufiĉ'e spert'a pri teren'kon'o por konstat'i, ke la vetur'il'o mov'iĝ'as sud'direkt'e'n al Franc'uj'o. Ŝi tamen ne rimark'ig'is tio'n, sed ag'is kvazaŭ ĉio est'as por ŝi indiferent'a. En mal'grand'a hotel'et'o oni konsum'is la tag'manĝ'o'n. Kaj la fremd'a ŝofor'o pri'zorg'is si'a'n aŭtomobil'o'n, kontrol'is la motor'o'n kaj la rad'ring'o'j'n, de'nov'e plen'ig'is la benzin'uj'o'n. Re'e antaŭ'e'n, la tut'a'n nokt'o'n, dum kiu Maleine pro tro'lac'iĝ'o nur kelk'a'j'n hor'o'j'n pov'is dorm'i. Ŝi nun kompren'is, kial ĉi tiu'n akcel'it'a'n vojaĝ'o'n oni far'as per aŭtomobil'o. La baron'o vol'is ĉia'manier'e kaŝ'i por si'a fil'in'o la fin'cel'o'n de ĉi tiu vojaĝ'o. Ŝi ne sci'u, kiel ŝi'a est'ont'a loĝ'lok'o est'as ating'ebl'a vagon'ar'e aŭ tram'e. Ŝi trov'iĝ'as en Franc'uj'o, tio est'as cert'a. Tio'n ŝi aŭd'is laŭ la parol'o de la hotel'ist'o, tio'n ŝi vid'is laŭ la sur'skrib'aĵ'o'j de la vilaĝ'dom'o'j, kiu'j'n ili preter'vetur'is, sed en kiu part'o de Franc'uj'o ŝi est'as? La voj'o alt'iĝ'is, mal'alt'iĝ'is kaj kurb'iĝ'is, konduk'is rekt'e tra dens'a'j arb'ar'o'j, sed oni vetur'is, mult'e pli mal'rapid'e. Mult'foj'e la ŝofor'o halt'ig'is, dev'is serĉ'i la bon'a'n direkt'o'n kaj tiam la konduk'ant'o de Maleine el'aŭtomobil'iĝ'is ten'ant'e la teren'kart'o'n en la man'o. Okaz'is mult'foj'e, ke sinjor'o Lemmens antaŭ'ir'is la aŭtomobil'o'n por orient'i si'n ĉe voj'kruc'ej'o aŭ por demand'i al preter'pas'ant'o pri la voj'o. Tial dir'is Maleine, kiam ŝi'a konduk'ant'o re'ven'is: —Pa'ĉj'o ne bezon'as tim'i ke mi re'ir'os al mi'a hejm'o, est'as ĉi tie ver'a labirint'o. Ĉu la vojaĝ'o ankoraŭ long'e daŭr'os?
—Se mi ne erar'as, ankoraŭ kelk'a'j'n hor'o'j'n.
Maleine tre sci'vol'is, kie ŝi fin'ven'os, sed ŝi est'is tro fier'a por demand'i tio'n. Tiu'j kelk'a'j hor'o'j far'iĝ'is kvar kaj du'on'a hor'o'j. Tiam la aŭtomobil'o halt'iĝ'is dum fort'eg'a pluv'o antaŭ mal'grand'a lign'a pont'o, kiu super mal'larĝ'a fos'aĵ'o konduk'as al antaŭ'plac'o. Mez'e de la pont'o alt'a antikv'a bar'il'o kovr'it'a per plat'fer'o mal'ebl'ig'is la en'ir'o'n.
La administr'ant'o el'ir'is la tre'eg'e kot'kovr'it'a'n aŭtomobil'o'n, kur'eg'is al la bar'il'o kaj tir'is la sonor'il'stang'o'n. Re'son'is sonor'il'o kaj moment'o'n post'e la bar'il'o mal'ferm'iĝ'is.
Serv'ist'o kun blu'a ĝarden'ist'a antaŭ'tuk'o far'is sign'o'n ke la aŭtomobil'o en'vetur'u. Kaj en la sekv'ant'a moment'o Maleine star'is sur la mal'egal'a'j ŝton'o'j de mal'grand'a tut'e ĉirkaŭ'lim'ig'it'a kastel'plac'o. Sur la plej supr'a ŝtup'o de mal'larĝ'a, sed alt'a peron'o antaŭ ark-en'ir'ej'o star'is vir'o, long'a, larĝ'a figur'o, vest'it'a en kapuĉ'mantel'o, ver'ŝajn'e kontraŭ la torent'a pluv'o. Li renkont'e'n ir'is al Maleine kaj dir'is: —Bon'ven'o'n, fraŭl'in'o! Rapid'e en'ir'u, mi'a frat'in'o sen'pacienc'e vi'n atend'as.
Li pren'is ŝi'a'n man'o'n, ŝi'n konduk'is sur la ŝtup'ar'o'n, tra la mal'grand'a pord'eg'o kaj nun Maleine star'is en mal'grand'a hal'o, konstru'it'a el mal'glat'a brik'o. En la supr'a part'o de la mur'o est'is larĝ'a mez'epok'a fenestr'o el kolor'a vitr'o. La sinjor'o, de'met'int'e si'a'n kapuĉ'mantel'o'n, de'nov'e ŝi'n antaŭ'ir'is sur larĝ'a'n ŝtup'ar'o'n. Kaj tie sur la plej supr'a ŝtup'o star'is klin'statur'a, mal'jun'a sinjor'in'o, ĉirkaŭ la kap'o nigr'e-punt'a'n tuk'et'o'n, el kiu pend'is kelk'a'j blank'a'j bukl'o'har'o'j. Ŝi'a dekstr'a man'o apog'is si'n sur lam'baston'et'o: —Bon'ven'o'n, mi'a kar'a, ŝi dir'is kaj met'is si'a'j'n mal'gras'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de Maleine. Rapid'e en'ir'u.
Vi cert'e est'as tre lac'a.
La long'a vir'o, kiu ŝi'n akcept'is sur la kort'o, est'is for'ir'int'a. Ŝi nun star'is en vast'a ĉambr'o kun alt'a kamen'o, en kiu brul'is lign'o'fajr'o. Star'is seĝ'o kun alt'a apog'il'o ĉe tabl'o bul'pied'a, sur kiu kuŝ'is ar'o da paper'o'j.
—Sid'iĝ'u, mi'a kar'a, dir'is la mal'jun'a sinjor'in'o kaj Maleine vid'is stan'kolor'a'n plen'sulk'a'n vizaĝ'o'n, kun par'o da tre jun'ec'a'j hel-brun'a'j okul'o'j.
Ŝi intenc'is ne parol'i kiel unu'a, kaj tial ŝi silent'e rest'is rigard'ant'a antaŭ si.
—Nu, son'is la voĉ'o de la mal'jun'ul'in'o, vi neni'o'n dir'as.
Ĉu vi ne dezir'as sci'i, kiu'j ni est'as, kie vi de nun loĝ'os?
—Mi pri tio ne est'as sci'vol'a, sinjor'in'o, est'is la indiferent'a respond'o.
—Mi kompren'as tio'n, mi ĉio'n sci'as plej detal'e, sed kvankam mi akurat'e plen'um'os la promes'o'j'n, far'it'a'j'n al vi'a patr'o, ni pro tio ne bezon'as est'i mal'amik'o'j. Mi'a frat'o kaj mi bon'vol'as al vi kaj mi esper'as, ke vi ne tro mal'facil'ig'os al ni la task'o'n, kiu'n ni pren'is sur ni'n pro la bon'a inter'rilat'o, kiu ĉiam ekzist'is inter ni kaj vi'a patr'o. Kis'u mi'n.
Maleine hezit'is kaj mal'antaŭ'is, kiam la sinjor'in'o star'iĝ'is kaj al ŝi etend'is si'a'j'n brak'o'j'n.
—Ĉu vi rifuz'as?
—Jes, mi dev'as rifuz'i.
—Kial?
—Ĉar mi ne trov'as vi'n simpati'a. Vi mal'log'as mi'n.
En tiu moment'o la long'a statur'o re'e en'ir'is. La frat'o de la mal'jun'ul'in'o port'is mal'nov'a'n nigr'e-velur'a'n kostum'o'n kun alt'a'j bot'o'j. Per si'a'j pend'lip'har'o'j kaj veter'brun'ig'it'a vizaĝ'o li simil'is al eks'milit'ist'o. Li vid'is la mal'bon'humor'a'n ĝen'esprim'a'n vizaĝ'o'n de si'a frat'in'o kaj demand'is: —Ĉu vi jam inter'amik'iĝ'is?
—Ne, knar'is la voĉ'o de la mal'jun'ul'in'o, est'as, kiel la baron'o al ni skrib'is: ŝi est'as tre obstin'a kaj ne vol'as si'n sub'met'i.
—Ebl'e, ne por la patr'o! Sed, ĉu por anstataŭ'a patr'o ...?
Kaj la vir'o en velur'a kostum'o iom'et'e rid'is, montr'ant'e du vic'o'j'n da grand'a'j flav'a'j dent'o'j.
Pri la murd'o en la bien'o de d’Hainquart oni ankoraŭ neni'o'n definitiv'a'n sci'is. Oni eĉ ne sukces'is ident'ig'i la viktim'o'n nek trov'i i'a'n post'sign'o'n de la for'kur'int'a ŝofor'o. Tio est'is cert'a, ke la ŝtel'romp'ist'o en la juvel'butik'o en Parizo, kaj la vir'o, kiu apud la belg'a lim'o salt'is el vagon'ar'o, kaj la ŝtel'romp'ist'o en la bien'o est'as la sam'a person'o. Laŭ la raport'o de sinjor'o Drom oni ne pov'is fiks'e konklud'i, ĉu murd'o fakt'e okaz'is. Pli ver'ŝajn'a est'as la mal'o.
La afer'o'j en'tut'e sufiĉ'e bon'e dis'volv'iĝ'is laŭ la opini'o de d’Hainquart. Maleine est'as sub sever'a pri'gard'ad'o kaj la ebl'ec'o, ke tiu for'kur'int'a individu'o mal'kovr'os ŝi'a'n rifuĝ'ej'o'n, est'as tut'e for. La temp'o nun ĉio'n dev'as pli'bon'ig'i. Maleine dev'as forges'i kaj la ŝofor'o si'a'n am'o'n — se ĝi iam ĉe li ekzist'is — cert'e forges'os per ali'a am'at'in'o.
Longeois kompren'ebl'e nur mon'o'n avid'is kaj pri tio li mal'sukces'is pro la aper'o de la ali'a fripon'o. Sinjor'o Debloux tut'e ne hav'as kial'o'j'n por mal'esper'i. Se per la klaĉ'ad'o de la ruĝ'a stal'knab'o io ating'is la publik'o'n, la temp'o baldaŭ dis'sci'ig'os la mal'o'n. Sed Dirk per silent'ad'o pov'as nur profit'i, ĉar nun li loĝ'as en la mal'grand'a pavilon'o kaj per'labor'as la sam'a'n salajr'o'n kiel antaŭ'e Eugène Longeois. Li ĝu'as la jud'as’an rekompenc'o'n kaj la ceter'a serv'ist'ar'o tim'as, krom la baron'o'n plej mult'e lam'a'n Dirk. Neni'u tamen, escept'e la baron'o kaj la eks'administr'ant'o sci'is, kie est'as Maleine. La unu'a tre long'e serĉ'is kaj korespond'is, antaŭ ol decid'i. Li prefer'is send'i Maleine al Angl'uj'o aŭ al Skandinavi'o, sed tie li ne kon'is la ĉirkaŭ'aĵ'o'n, en kiu Maleine est'us akcept'at'a.
Major'o De Blecourt kaj li'a frat'in'o ĝust'e taŭg'is por tia pedagogi'a task'o. Tamen rest'is grav'a mal'facil'aĵ'o. Ili loĝ'as en Normandi'o, kie antaŭ'e Eugène Longeois serv'is kiel ŝofor'o. Baron'o d’Hainquart tre long'e hezit'is, antaŭ ol tie'n send'i Maleine. Sed la rimark'o de la mal'jun'a Ghriselle subit'e li'n decid'ig'is: —Sed, baron'o, ŝi skrib'is, se tiu mizer'ul'o trov'iĝ'as ĉi tie, li eĉ ne unu sekund'o'n konjekt'os, ke vi send'is vi'a'n fil'in'o'n en la buŝ'eg'o'n de la leon'o. Li ĉie serĉ'os la fraŭl'in'o'n, escept'e ĉi tie. Plu'e, mi'a frat'o kaj mi ankoraŭ rajt'as parol'i. Eduard'o est'as eks'major'o, vir'o kvazaŭ el fer'o, kiu eĉ ne unu minut'o'n de la tag'o aŭ de la nokt'o perd'os si'a'n gard'em'o'n. Kaj kiam Eduard'o for'est'as, ankoraŭ mi kaj mi'a serv'ist'o rest'as. Vi kon'as ni'a'n dom'o'n. Tiu'j, kiu'j est'is ĉi tie tri- aŭ kvar'foj'e, ankoraŭ ne pov'as re'trov'i ĝi'n pro ĝi'a strang'a situ'o. Mi ĉiu'semajn'e skrib'os al vi por inform'i vi'n pri la stat'o. Kaj antaŭ ol est'os pas'int'a'j du jar'o'j, vi'a fil'in'o est'os la sam'a kiel antaŭ tiu ĉagren'ig'a histori'o.
Baron'o d’Hainquart nun est'is trankvil'a. Per Lemmens, kiu'n li pov'as konfid'i kiel si'n mem, li trans'don'is leter'o'n, en kiu li indik'is la neces'a'j'n instrukci'o'j'n, sever'a'j'n instrukci'o'j'n, kiu'j fin'iĝ'is per la rekomend'o: —Ag'u pri ŝi laŭ vi'a vol'o, nur ŝi ne renkont'u tiu'n mal'honest'ul'o'n.
La ”mal'honest'ul'o” jam for'las'is Franc'uj'o'n. Li sukces'is ating'i Parizon per la trans'vest'aĵ'o kaj per la mon'o, kiu'j'n don'is al li sinjor'o Drom. Li unu'a'vic'e ir'is al la notari'o, kiu antaŭ'e ord'ig'is la sen'esper'a'n financ'a'n situaci'o'n de la famili'o de Verd’Il'e, kaj kiu propon'is help'o'n al la plej jun'a id'o el tiu generaci'o, je la nom'o de la franc'a nobel'ar'o. Li mir'e rigard'is, kiam Georg'e ne'atend'it'e en'ir'is li'a'n ofic'ej'o'n.
—Ĉu ver'e est'as vi, vi'a graf'a moŝt'o?
—Jes, ver'e, sinjor'o notari'o.
—Vi mult'e, mult'eg'e ali'iĝ'is.
—Kaj ne je mi'a profit'o, tio'n mi tre bon'e sci'as. La vol'o far'i mult'a'n kaj mal'delikat'a'n labor'o'n ekzist'is kaj ankoraŭ ekzist'as, sed la korp'o de Verd’Il'e ne ĉiam por tio taŭg'as.
—Ĉu rilat'e al la propon'o de la Kavalir'ar'o vi nun hav'as ali'a'n — vi permes'u — pli saĝ'a'n opini'o'n?
—Ne, tiu opini'o ne ŝanĝ'iĝ'is. Mi nur ven'as al vi por prunt'e'pren'i mal'grand'a'n sum'o'n je dec'a, se bezon'e je grand'a rent'um'o por ir'i al Alĝerio. Ĉu vi vol'as help'i mi'n per tio?
—Kompren'ebl'e. Pri rent'um'o ni ne parol'u. Dir'u al mi, kiom vi bezon'as. Mi ne dezir'as ŝuld'atest'o'n. La vort'o de Verd’Il'e al mi sufiĉ'as.
Georg'e si'n sent'is tre kor'tuŝ'it'a. Kiom al li valor'us, se Maleine est'us aŭd'int'a ĉi tiu'j'n vort'o'j'n.
—Mi tamen antaŭ'e vi'n avert'as, son'is la voĉ'o de la notari'o ... por vi'a frat'o. Li est'is ĉi tie en mi'a ofic'ej'o, li sid'is sur la sam'a seĝ'o, sur kiu vi nun sid'as. Mi rifuz'is al li kvin frank'o'j'n. Li odor'is je alkohol'o kaj li'a tut'a aspekt'o montr'is degener'o'n. Kio far'iĝ'is el li?
—Li mort'is.
—Ĉu li mort'is en la mal'liber'ej'o?
—Ne, hezit'is Georg'e, li trov'iĝ'is sen'viv'a en bien'o en Nederlando.
—Ho, jes, mi iom pri tio leg'is. Ŝajn'as, ke oni murd'is li'n ... La murd'int'o for'kur'is.
—Laŭ'dir'e, dir'is Georg'e, kaj li'a tut'a korp'o trem'is.
—Nu, dir'is la notari'o, ne tro mult'e emoci'iĝ'u pro tio.
Est'as ebl'e — por vi — la plej bon'a solv'o.
Georg'e for'ir'is al Marseille kaj du tag'o'j'n post'e li ŝip'ir'is al la Nord-Afrik'a mar'bord'o. Li'a cel'o est'is la dezert'o. Ne por la unu'a foj'o li ĝi'n vid'os, sed li sci'is cert'e, ke de'nov'e li est'os hipnot'ig'at'a per ĝi'a terur'a, ĝi'a demon'a bel'ec'o. Nun post la kon'at'iĝ'o kun Maleine li imag'is, ke tiu sen'fin'a eben'aĵ'o al li aspekt'os mort'ig'e sen'konsol'a kaj nun li ĉiu'tag'e spert'os pli kaj pli fort'e, ke tiu ard'ant'a eben'aĵ'o li'n kapt'as, kvazaŭ en sorĉ'o. Li esper'as, ke tiu mister'a potenc'o sufiĉ'os por katen'i la sopir'o'n al Maleine. Li vol'as si'n perd'ig'i en tiu sen'fin'a forges'it'ec'o. Li'a frat'o makul'is la nom'o'n de Verd’Il'e en la franc-alĝeria arme'o, li intenc'as re'bon'ig'i ĉio'n, kio est'as ankoraŭ re'bon'ig'ebl'a.
Dum la milit'o li est'is rezerv'ofic'ist'o, kaj nun oni li'n volont'eg'e akcept'os en la fortik'aĵ'a garnizon'o, kiu jam kvar'foj'e re'bat'is atak'o'n de la sang'avid'e ribel'ant'a'j gent'o'j.
Est'ant'e infan'o li ĉi tie vag'is ĉeval'e. Li kon'is la fortik'aĵ'o'n, kiu situ'as sur rok'alt'aĵ'o ĉe la bord'o de rapid'flu'ant'a river'o. Trans'e de la flav'a flu'o si'n etend'as la ruĝ'a dezert'o kiel sen'fon'a sabl'o'mar'o kun alt'eg'a'j rigid'a'j ond'o'j. Ĝi simil'as ocean'o'n, sed pli bel'eg'a kaj sam'temp'e pli terur'a ol tiu sur kiu naĝ'as la ŝip'o'j. Ĉe la orient'a flank'o, ĉirkaŭ la granit'rok'o'j, de kiu'j antaŭ jar'mil'o'j ter'trem'o'j de'ŝir'is grand'eg'a'j'n blok'o'j'n, trov'iĝ'is la arab'a dezert'o kun si'a or'flav'a kaj mal'hel-viol'blu'a kolor'luks'o. En ĉi tiu mond'o Georg'e intenc'is pas'ig'i si'a'n viv'o'n. Kiel est'is ebl'e, ke li dum preskaŭ tut'a jar'o pov'is viv'i en la mal'varm'a, nebul'a Nord'o? La viv'o tie'a nun al li ŝajn'as prem'sonĝ'o, pun'o. Kiu ĉes'ig'is tiu'n pun'o'n? Kiu romp'is tiu'n anatem'o'n? Maleine, ĉiam de'nov'e Maleine! Ĉu li do ne sukces'us ŝi'n forges'i ĉi tie?
La formal'aĵ'o'j por la en'ofic'iĝ'o de la jun'a rezerv'leŭtenant'o est'is baldaŭ plen'um'it'a'j. Ili konsist'is en tio, ke est'u trans'don'at'a'j nask'iĝ'atest'o kaj raport'o de la deĵor'ant'a komand'ant'o, sub kiu komand'o la kandidat-oficir'o serv'is. Post'e sekv'is tri'monat'a ekzerc'ad'o, kiel ordinar'a soldat'o, kaj post tio li tuj en'ir'is en la sever'a'n praktik'o'n de la milit'ist'a dezert'viv'o.
Li dev'is la mal'grand'a'n ar'o'n, kiu'n li ordon'as, kutim'ig'i al la dezert'viv'o, kiu'n li mem ankoraŭ dev'is ek'kon'i, ĉar tiu viv'o ĉiam est'as mister'a por ĉiu'j, kiu'j ne tie nask'iĝ'is.
La fortik'aĵ'o est'is mal'grand'a antaŭ'rempar'o. el kiu oni regul'e far'is esplor-marŝ'o'j'n por observ'i la inklin'o'n de la en'land'a'j gent'o'j, spec'o de konstant'a palp'il'o, por la alĝeria arme'o, kiu, se neces'e, kapt'u la unu'a'n puŝ'o'n de la en'land'a mal'amik'o, kiu neniam est'as fid'ind'a. Tre mal'facil'a est'is la al'port'ad'o de nutr'aĵ'proviz'o. La konserv'aĵ'o'j'n, kiu'j'n la milit'ist'ar'o kun'port'as dum la ekskurs'o'j, oni dev'is al'port'i el distanc'o de ok'dek mejl'o'j kaj la trink- kaj lav'akv'o'n oni dev'as ĉerp'i el la river'o, kiu flu'as profund'e sub la granit'rok'o'j. Jen la real'a viv'o en la dezert'o, kie kresk'as nek arb'o'j, nek arb'et'aĵ'o'j, kie la vultur'o'j cirkl'e flug'as alt'e en la ĉiel'o, kie la dezert'lup'o blek'as kaj kie la serpent'o mal'rapid'e antaŭ'e'n'ramp'is sur la sun'brul'at'a ŝton'ar'o.
La sever'a, preskaŭ barbar'a ekzist'ad'o forges'ig'os li'n — esper'ebl'e — tiu'n bel'a'n simpl'a'n infan'o'n, ĝi hav'ig'os al li post long'a'j jar'o'j la titol'o'n de major'o aŭ sub'kolonel'o kun moder'a pensi'o, por pas'ig'i per tio la last'a'j'n jar'o'j'n de si'a viv'o kiel graf'o de Verd’Il'e en si'a ŝat'at'a Normandi'o, ne'riĉ'a jes kaj sol'a, sed kun lev'it'a kap'o, ĉar li sen'makul'e port'is la or'a'n tri'angul'o'n kun la lili'o. Kiam la tri'monat'a ekzerc'temp'o fin'iĝ'is, li iom pent'is, ĉar dum tiu'j tag'o'j li preskaŭ ne hav'is okaz'o'n por pens'i al ŝi, kiu'n li post'las'is en la Nord'o, al Maleine d’Hainquart.
La en'ofic'iĝ'o ĉe la rajd'ist'a arme'o est'is grav'a okaz'aĵ'o, ĉar ankaŭ ĉi tie la nom'o de li'a generaci'o est'is penetr'int'a.
lu graf'o de Verd’Il'e en ĉi tiu sol'ec'a dezert'fortik'aĵ'o, tio est'is io ekster'ordinar'a. La major'o-komand'ant'o de la batalion'o, kiu ĵur'ig'is li'n kiel oficir'o'n antaŭ la front'o de la trup'o, alud'is en si'a al'parol'ad'o, ke la franc'a flag'o nun est'as konfid'at'a al la last'a post'e'ul'o de generaci'o, kies an'o'j iam est'is parenc'a'j al Ludovik'o Xl a , la franc'a reĝ'o.
Post tiu solen'aĵ'o oni aranĝ'is festen'o'n, al kiu part'o'pren'is la major'o, li'a adjutant'o kaj la adjutant-administr'ant'o de la fortik'aĵ'o.
Tiam Georg'e de Verd’Il'e rest'is sol'a kun si'a'j soldat'o'j.
Post tri jar'o'j oni don'os al li kvar'monat'a'n for'permes'o'n.
Tiam sekv'is la sol'ec'o, inspekt'ad'o, kolekt'ad'o de raport'o'j, kaj ĉiu'tag'e kelk'hor'a ekzerc'ad'o. Li posed'is du ofic'a'j'n ĉeval'o'j'n. Unu el tiu'j est'is el pur'arab'a ras'o kaj sur tiu ĉi li far'is long'a'j'n ekskurs'o'j'n tra la dezert'o. Kaj nun, kiel vir'o, kiu jam tiel spert'is la batal'o'n kaj la ĉagren'o'n de la viv'o, li rigard'is la dezert'o'n per tut'e ali'a'j okul'o'j, ol kiam li ĝi'n tra'vag'is kiel knab'o. Li nun ek'kon'is ĝi'a'n bel'eg'ec'o'n.
Ĉio, kio ankoraŭ en li'a anim'o rest'is mal'grand'a aŭ ne'firm'a est'os el'brul'at'a kiel en pur'ig'a fajr'o.
Grand'a karakter'o ne toler'as mal'grand'anim'ec'o'n kaj la dezert'o est'as la plej grandioz'a, kio'n la natur'o form'is.
Kiam li'a inspekt'o en la fortik'aĵ'o fin'iĝ'is, kaj li'a administr'ad'o est'is ord'ig'it'a kaj sub'skrib'it'a, tiam li dum tag'o'j el'rajd'is, cel'ant'e penetr'i ĉiam pli kaj pli profund'e en la mister'o'j'n de la dezert'o. Ĉiam li'a ĉas'paf'il'o pend'is ĉe li'a sel'o, sed nur kiam li rajd'is tra unu el tiu'j long'a'j, eben'a'j sabl'o'flu'eg'o'j, li hav'is ŝanc'o'n por i'o'n ĉas'paf'i. Sur la eben'a, ne'ond'it'a sabl'o li vid'is kiel sur tabul'o la post'sign'o'j'n de la dezert'loĝ'ant'o'j: hien'o'j, lup'o'j, ŝakal'o'j, serpent'o'j kaj ali'a'j best'o'j, kiu'j post'las'is si'a'j'n prem'sign'o'j'n kiel ornam'aĵ'o'j'n en la sabl'o. Jen li subit'e star'is antaŭ grand'eg'a granit'rok'o, kolor'ig'it'a brun'ruĝ'e aŭ purpur'e. Jam dum jar'cent'o'j tiu rok'o tie kuŝ'as, Ĝi montr'is en'bak'it'a'j'n sign'o'j'n ne'kompren'ebl'a'j'n, kelk'foj'e relief'o'n, du'on'di'o'n aŭ potenc'ul'o'n. Oft'e li komenc'is si'a'j'n rajd'ekskurs'o'j'n je tag'iĝ'o, kelk'foj'e je vesper'iĝ'o kaj tiam li vid'is la bel'eg'a'n stel'plen'a'n ĉiel'o'n, kies bril'o est'as ne'kon'at'a en la Nord'o.
Sed en la ard'o de la post'tag'mez'a sun'o, tiam la dezert'o est'as terur'eg'a. Tiam la rok'mont'o'j ŝajn'as fajr'iĝ'i kaj la dezert'o ek'flam'as kiel dum brul'ad'o, kiu ŝajn'as kapt'i sam'temp'e ĉiel'o'n kaj ter'o'n.
Dum unu el tiu'j post'tag'mez'o'j Georg'e daŭr'ig'is pli long'e ol kutim'e si'a'n rajd'ekskurs'o'n, kaj ven'is en tut'e fremd'a'n region'o'n de la dezert'o, kiu konduk'is laŭ'larĝ'e tra pra'a'j rok'o'j al karavan'voj'o. Tiu larĝ'a, long'a voj'o, mez'e de la sol'ec'o strang'e li'n impres'is. Tie, kie la hom'o'j ne pov'as hav'i loĝ'ej'o'n, subit'e montr'iĝ'as mil'o'j da post'sign'o'j de tra'pas'int'a'j hom'o'j, ir'int'a'j al mal'proksim'a cel'o! La ter'o, en kiu la pied'o'j profund'e en'iĝ'is, est'is mal'mol'ig'it'a per la huf'o'j de la kamel'o'j. Georg'e tra'rajd'is part'o'n de la voj'o. Kelk'foj'e li vid'is pal'a'j'n ost'o'j'n. Sen'dub'e rest'aĵ'o de lacekonsumita kamel'o, kiu'n ĝi'a mastr'o post'las'is. Kaj imag'e li vid'is la vultur'o'j'n mal'supr'e'n'flug'ant'a'j al la mort'ant'a korp'o.
Subit'e li aŭd'is mal'laŭt'a'n, melodi'a'n son'o'n. Ĝi ŝajn'e ven'is de tut'e proksim'e. Li halt'ig'is si'a'n ĉeval'o'n, for'ŝov'is si'a'n blank'a'n kap'tuk'o'n por aŭskult'i pli bon'e.
Li pren'is si'a'n kamp'lorn'o'n, ĝi'n direkt'is al la flam'ant'a horizont'o. Jes, tie li vid'is kiel mal'grand'a'n serpent'et'o'n al'proksim'iĝ'ant'a'n karavan'o'n sur la flav'a sabl'o'voj'o. La mal'laŭt'a kant'ad'o de la kamel'ist'o'j jam est'is aŭd'ebl'a, la nuk-sonor'il'o'j de la best'o'j mal'laŭt'e kaj melankoli'e tint'ad'is. Li de'ĉeval'iĝ'is, konduk'is ĉe la brid'o si'a'n ĉeval'o'n al la ombr'o de unu el la krev'it'a'j ŝton'eg'o'j, kuŝ'iĝ'is tie kaj atend'is la al'ven'o'n de la karavan'o. Li rigard'is si'a'n horloĝ'o'n: est'is la dek'du'a. Post unu hor'o ĝi pov'as est'i ĉi tie.
Tiam li pov'os kun'rajd'i part'o'n de la voj'o kaj demand'i, ĉu ili hav'as i'o'n aĉet'ebl'a'n. Mal'rapid'e, tre mal'rapid'e la mal'grand'a serpent'o al'proksim'iĝ'is, pli kaj pli grand'iĝ'is, kaj nun la ĉiu'foj'e ripet'at'a'j arab'a'j vort'o'j est'is klar'e aŭd'ebl'a'j.
Kaj kiam la jun'a leŭtenant'o vid'is la estr'o'n de la karavan'o ĉe la granit'rok'o, li rajd'is renkont'e'n al ĝi. Li'a'j pri'skrib'o'j kiel fortik'aĵ'komand'ant'o tekst'as, ke ĉiu karavan'estr'o dev'as montr'i laŭ'pet'e si'a'j'n dokument'o'j'n kaj legitim'at'a'n inventar'o'n. Je distanc'o de cent mejl'o'j sud'e de la fortik'aĵ'o ĉiu transport'o de arm'il'o'j aŭ munici'o est'is mal'permes'at'a. Tuj kiam la karavan'estr'o vid'is la rajd'ist'o'n al'proksim'iĝ'i, li far'is sign'o'n por halt'ig'i, mal'supr'e'n'ig'is si'n de si'a kamel'o, kaj iom klin'ant'e ven'is al la rajd'ist'o port'ant'e la grand'a'n, led'a'n paper'uj'o'n, kiu pend'is al ĉen'o ĉirkaŭ li'a kol'o.
En tiu moment'o subit'e son'is ĉe la fin'o de la karavan'o kor'ŝir'a kri'ad'o. Georg'e tuj kompren'is la kon'at'a'n arab'a'n help'kri'o'n: ”Help'u mal'fort'ul'o'n, vi, kiu est'as potenc'a!” Tio est'as la kutim'a help'pet'o je la arab'a nobl'ec'o, je la just'ec'o de tiu, kiu hav'as potenc'o'n.
—Kio okaz'as tie? li demand'is al la estr'o, akcept'ant'e ties dokument'o'j'n.
—Est'as knab'in'aĉ'o el Manjar, kiu'n ni dev'as kun'pren'i laŭ pet'o de ŝi'a patr'o, ĉar ŝi est'as ne'ced'em'a.
—Ĉu Manjar? Ĉu tio est'as la ĉef'vilaĝ'o de la gent'o, orient'e de la fortik'aĵ'o?
—Jes, leŭtenant'o.
—Kiel ŝi nom'iĝ'as?
—Madrua.
De'nov'e son'is ek'kri'o: —Ho, sinjor'o, help'u mi'n, oni mi'n mort'bat'as. Kio'n li dir'as, est'as mal'ver'a.
Ne'atent'ant'e la estr'o'n, de Verd’Il'e spron'is si'a'n ĉeval'o'n kaj galop'is en la direkt'o, de kie ven'is la kri'ad'o. Nun ĝi ven'is el mez'o de la karavan'o. Kelk'a'j kamel'ist'o'j far'is grand'a'n pen'o'n por estr'i jun'ul'in'o'n, kiu si'n defend'is mal'esper'e. Ŝi est'is rimark'int'a la eŭrop'an'o'n de mal'proksim'e kaj last'foj'e klopod'is si'n per'fort'e liber'ig'i kaj for'kur'i.
Tio part'e sukces'is al ŝi. Oni re'e ŝi'n ating'is kaj nun bat'is per ŝnur'o por ŝi'n kviet'ig'i. Sed la atent'o de la fremd'ul'o est'is nun al ŝi kaj tio'n ŝi cel'is.
—Mal'ten'u ŝi'n, ordon'is Georg'e.
Tuj kiam la arab'an'in'o si'n sent'is liber'a, ŝi ek'plend'is: —Ho, sinjor'o, est'u human'a, est'u nobl'a. La fil'o de AdAdula dezir'as mi'n kiel edz'in'o'n, sed mi rifuz'is kaj nun oni mi'n per'fort'e for'konduk'as.
—Silent'u! Ŝi mensog'as, kri'is unu el la kamel'ist'o'j kaj vol'is de'nov'e ek'kapt'i ŝi'n sed la jun'a oficir'o ordon'is: —Ŝi fin'parol'u.
—Oni mi'n log'is al la palm'arb'ar'o ekster Manjar kaj tie oni mi'n surpriz'atak'is, sinjor'o.
La estr'o sur'kamel'iĝ'int'e rapid'e al'proksim'iĝ'is: —Sinjor'o, ŝi mensog'as. Ŝi ne est'as for'rab'it'a. Ŝi'a patr'o don'is permes'o'n. Ŝi bon'viv'os ĉe mi'a fil'o, riĉ'e kaj sen'zorg'e, kaj hejm'e ŝi viv'as mal'riĉ'e!
—Ĉu ŝi'a nom'o est'as en la list'o de vi'a'j kamel'ist'o'j? Aŭ ĉu ŝi est'as en'skrib'it'a kiel ”komerc'aĵ'o”?
—Jen la ver'o, son'is la voĉ'o de la knab'in'o, mi'a patr'o mi'n vend'is, sed mi ne vol'as, mi ne plu est'as sklav'in'o, mi est'as liber'ul'in'o kaj mi mort'ig'os mi'n, se mi ne pov'as re'ir'i.
Est'is al la jun'a leŭtenant'o kvazaŭ li vid'as en tiu tim'a, help'pet'eg'ant'a knab'in'o ... Maleine. Kontraŭ ŝi'a vol'o oni intenc'as for'konduk'i ŝi'n por don'i, vend'i al vir'o, kiu'n ŝi ebl'e abomen'as. Kaj li sent'is, ke li hav'as i'a'n rilat'o'n al tiu ĉi tragedi'o, kiu simil'as ripet'o'n de tio, kio okaz'is en la Nord'o. La dolor'o, kiu li'n turment'is tiel profund'e, kiam junkr'o Debloux edz'iĝ'propon'is al Maleine, ankaŭ nun re'ven'is kaj li dir'is al si mem: —Vi'a unu'a ag'o en ĉi tiu dezert'o est'u bon'ag'o.
Li lev'is la man'o'n kaj dir'is sever'ton'e sed decid'it'e: —La franc'a reg'ist'ar'o neniam toler'is grand'a'n mal'just'ec'o'n kaj ankaŭ ne permes'as mal'grand'skal'a'n. Tiu knab'in'o re'ir'u al si'a vilaĝ'o kaj rest'u tie, ĝis kiam mi est'os esplor'int'a ĝis'fund'e la afer'o'n.
—Sed, sinjor'o, ni far'is tiel grand'a'j'n el'spez'o'j'n por ŝi.
—Tiu'j'n oni al vi re'pag'os, kiam montr'iĝ'os, ke vi ver'e hav'as rajt'o'n je ĉi tiu knab'in'o.
—Ni ne antaŭ la komenc'o de la sekv'ont'a jar'o re'ven'os.
—Rajt'o rest'as rajt'o; vi ĉiam pov'os apelaci'i al la fortik'aĵ'komand'ant'o.
Iom post iom la kamel'ist'o'j apud'iĝ'is kaj form'is rond'o'n ĉirkaŭ de Verd’Il'e, la knab'in'o kaj la estr'o. Ŝajn'is, ke ili ne intenc'as bon'vol'e ŝi'n las'i al la eŭrop'an'o, kaj per'okul'e ili inter'parol'is. La oficir'o tio'n rimark'is, li kon'is la perfid'a'n karakter'o'n de la arab'a kamel'ist'o. Subit'e la sub'ul'a ten'iĝ'o de la estr'o ali'iĝ'is. Li alt'e si'n lev'is, kapt'is la lanc'o'n, kiu pend'is flank'e de la ĉabrak'o, cel'is la pint'o'n al la brust'o de la oficir'o kaj kun fulm'ant'a'j okul'o'j dir'is: —Vi sen'rajt'e ag'as, mal'antaŭ'e'n! Mi don'as al vi dek sekund'o'j'n!
La kamel'ist'o'j de'nov'e ek'kapt'is Madruan. En tiu moment'o ek'son'is paf'o. La estr'o rul'fal'is dors'e'n kaj la kamel'ist'o'j vid'is la tub'o'n de la revolver'o direkt'at'a al ili. Ili mal'ten'is la knab'in'o'n kaj rapid'eg'is, la man'o'j'n supr'e'n'lev'it'a'j, al si'a'j kamel'o'j Kvazaŭ Madrua diven'is la intenc'o'n de si'a protekt'ant'o, ŝi ek'salt'is al li, grimp'is kiel kat'o sur la pied'ing'o, al'kroĉ'iĝ'is al li'a tali'o kaj sid'iĝ'is mal'antaŭ li sur la ĉeval'o'n.
Du ek'paf'o'j son'is, la kugl'o'j fajf'is preter ili'a'j'n orel'o'j'n preskaŭ'tuŝ'e. Tiam la bel'eg'a best'o galop'eg'is sur la eben'aĵ'o, al la granit'rok'o'j, kie ĝi baldaŭ est'is ekster'danĝer'e!
Kiam de Verd’Il'e hav'is la cert'ec'o'n, ke la karavan'o re'e ek'mov'iĝ'is kaj do ne intenc'as li'n persekut'i, li halt'ig'is si'a'n ĉeval'o'n kaj zorg'e met'is la knab'in'o'n sur la ter'o.
—Kio'n mi nun far'u, sinjor'o?
—Vi re'turn'e ir'u al Manjar, al vi'a patr'o.
—Ho ne, tiam li mi'n mort'bat'os. Li akcept'is mon'o'n por mi, mult'a'n mon'o'n, kaj post'e, kiam mi de'nov'e est'os ĉe li, tiam Adula si'n venĝ'ig'os.
Ŝi ambaŭ'man'e ĉirkaŭ'pren'is la pied'ing'o'n.
—Sed mi ne pov'as kaj ne rajt'as kun'pren'i vi'n, mi'a infan'o!
—Se vi mi'n for'las'os, mi rest'os kuŝ'ant'a ĉi tie kaj prefer'e mort'os pro soif'o. Mi tamen est'us mort'ig'int'a mi'n, antaŭ ol mi est'us al'ven'int'a ĉe Ad-Adula. Vid'u ...
El sub si'a zon'o ŝi aper'ig'is mal'grand'a'n, sed tre pint'a'n ponard'o'n, kaj ĝi'n direkt'is al propr'a brust'o: —La viv'o mi'n ted'as ĉe mi'a patr'o, kiu nur drink'as kaj prunt'e'pren'as mon'o'n de vir'o'j, kiu'j ven'as ĉe li, por ke mi antaŭ'dir'u al ili la est'ont'o'n. Mi dev'as por ili kant'i, danc'i kaj antaŭ'dir'i la est'ont'o'n.
—Ĉu vi pov'as tio'n?
—Jes, ankaŭ por mi mem tio'n far'is. Mi vid'as en la est'ont'o, kiam mi ferm'as la okul'o'j'n kaj per ambaŭ man'o'j ten'as vi'a'n man'o'n. Mi vid'is mi'n mem ĉi tie, inter tiu'j konduk'ist'o'j kaj subit'e vi ven'is al'rajd'ant'e kun blank'a kask'o kaj nuk'tuk'o. Kiam mi vi'n vid'is, mi vi'n re'kon'is.
Tial mi dir'is al mi mem, vi ne mort'ig'u vi'n, sav'o ven'os.
Vi est'as la sav'int'o.
Georg'e de'ĉeval'iĝ'is. Li sid'iĝ'is sur unu el la mal'grand'a'j granit'rok'o'j kaj rigard'is nun pli atent'e la knab'in'o'n. Madrua est'is bel'a, kiel jun'a arab'in'o pov'as est'i, sed ŝi est'is mal'dik'a, kaj facil'e rimark'ebl'e est'is, ke ŝi mult'e sufer'is.
Krom tio ŝi'a vest'aĵ'o est'is mal'pur'a kaj preskaŭ mal'riĉ'ul'a. Sed en ŝi'a'j nigr'a'j okul'o'j kuŝ'is medit'a, kvazaŭ for'est'a esprim'o. Ŝi ŝajn'is de temp'o al temp'o rigard'ad'i en la mal'proksim'o'n.
—Kiu al vi instru'is klar'vid'i? li demand'is iom suspekt'e.
—Neni'u, sinjor'o, tio ven'is en mi, mi ne sci'as kiam kaj kiel. La unu'a'n foj'o'n mi vid'is en la est'ont'o por mal'jun'a, mal'riĉ'a daktil'vend'ist'o, kiu est'is tre mal'san'a kaj kies man'o'n mi ten'is, ĉar mi pens'is, ke li est'as mort'ont'a. Est'is en la oaz'o de Ul'e, kie mi vid'is li'n kuŝ'ant'a sur la ter'o, flank'e de li'a'j korb'o'j. Kiam mi ten'is li'a'n man'o'n, mi du'on'e ek'dorm'is. Mi tre bon'e sci'is, kie mi est'is, kaj kio'n mi far'is, kaj tamen mi'a anim'o ne est'is tie. Mi vid'is en'ir'i la mal'jun'a'n daktil'vend'ist'o'n en grand'a'n, blank'a'n dom'o'n de grand'a urb'o. Sinjor'o sid'is mal'antaŭ skrib'tabl'o kaj trans'don'is al li vaks'sigel'it'a'n leter'o'n. Klar'e, kvazaŭ mi est'us ne'dorm'ant'a, mi aŭd'is tiu'n sinjor'o'n dir'i: —Jen, tio est'as la fin'kont'o. La hered'aĵ'o sum'iĝ'as je pli ol kvar milion'o'j'n.
La daktil'vend'ist'o mal'rapid'e re'san'iĝ'is kaj kiam mi vizit'is li'n en li'a dom'et'o en Manjar mi dir'is al li, kiam li re'e plend'is pri si'a mizer'o: ”Ne est'u mal'kviet'a, vi ricev'os hered'aĵ'o'n de pli ol kvar milion'o'j. Oni don'os tio'n al vi en grand'a, blank'a dom'o.” Mi'a antaŭ'dir'o real'iĝ'is. Pro dank'o pri tio kio'n mi dir'is, mi'a patr'o ricev'is grand'a'n sak'o'n da mon'o, sed tio'n li en mal'long'a temp'o for'lud'is kaj for'drink'is. Mi ricev'is tri mult'e'kost'a'j'n silk'a'j'n vest'o'j'n, kiu'j'n mi ankoraŭ hav'as. En tiu'j mi dev'as danc'i ... Ĉu mi ankaŭ al vi antaŭ'dir'u la est'ont'o'n? ŝi demand'is. Tiam sid'iĝ'u ĉe mi.
La jun'a oficir'o obe'is kaj kiam li sid'is apud Madrua, ĉio est'is por li kiel sonĝ'o. La blu'a ombr'o de la granit'rok'o'j, en kiu'j la lum'stri'o'j tranĉ'as kiel ard'a'j glav'o'j; ĉi tiu jun'a knab'in'o kun si'a tip'a dialekt'o; la emajl'blu'a ĉiel'o super li, la grand'eg'a kakt'o kontraŭ li, kiu, kiel fask'o da akre-pint'a'j seg'il'o'j star'as inter la rok'o'j; la ŝvit-mal'sek'et'a'j man'o'j de la fremd'a knab'in'o, kiu'j ten'as li'a'n dekstr'a'n man'o'n ĝis super la puls'o, ŝi'a mal'antaŭ'apog'ant'a kap'o kun la du'on'ferm'it'a'j palpebr'o'j, ĉio est'is tiel ne'real'a, preskaŭ en'sorĉ'ig'a. Li sent'is si'n mal'pli trankvil'a ol antaŭ kelk'a'j hor'o'j, kiam li est'is en viv'danĝer'o pro la lanc'o de la karavan'estr'o. Li'a patr'in'o oft'e rakont'is al li pri arab'a'j vir'in'o'j, kiu'j posed'as la talent'o'n por klar'vid'i, kiu'j jam antaŭ'dir'is al ŝi, ke ŝi for'las'os Alĝerion kaj ir'os al Franc'uj'o, por tie edz'in'iĝ'i kun riĉ'a graf'o. Tiu, kiu al ŝi antaŭ'dir'is, ke ŝi ne mal'proksim'e de la mar'bord'o loĝ'os en kastel'o kaj nask'os du fil'o'j'n, est'is mzabitanino, de'ven'int'a el oaz'o ĉe la lim'o de la Saharo mal'riĉ'a knab'in'o, kiel ĉi tiu Madrua. Li'a patr'in'o ĉiam fid'is la antaŭ'dir'o'n de klar'vid'ul'in'o, sed Georg'e, kies okcident'a civiliz'ad'o mal'akord'iĝ'as kontraŭ ĉia superstiĉ'o, ĉiam mal'serioz'e pri ĝi parol'is. Sed, strang'e, ĉiu mok'em'o nun mal'aper'is. Li sent'is, ke io grav'a est'as okaz'ont'a.
Mal'fort'e kaj monoton'e son'is ŝi'a voĉ'o: —Mi vid'as land'o'n en nebul'o. Tio est'as vi'a est'ont'o.
Ĉio aspekt'as mal'plen'a kaj griz'a, kaj mi disting'as neniu'n fiks'a'n form'o'n. Tamen est'as mult'a kaj plen'mov'a, timigemaltrankvila viv'o en tiu ne'penetr'ebl'a nebul'o, est'as kiel ĉe'bord'a ond'mov'ad'o, super kiu pend'as dens'a nebul'nub'o. La tut'o ŝajn'as al mi ... est'i vi'a anim'o. Ne, nun mi vid'as. Ĝi proksim'iĝ'as, ĉiam pli kaj pli proksim'e'n ... ruĝ'a lum'punkt'o, ĝi flam'iĝ'as, ruĝ'a kamp'fajr'o. Supr'e flug'as bird'o en tre vast'a'j rond'o'j. Est'as bel'a, fort'a best'o, jun'a agl'o. Mi re'kon'as en tiu bird'o i'o'n hom'a'n; est'as kvazaŭ mi ĝi'n ten'as per ne'vid'ebl'a faden'o per ambaŭ mi'a'j man'o'j. Ĝi flug'as en ĉiam pli mal'vast'a'j rond'o'j super la fajr'o, ĉiam pli mal'vast'e, ĉiam pli mal'alt'e. Ĝi vol'as evit'i la fajr'o'n, kiu ĝi'n rezist'ebl'e al'tir'as. La ard'o de la fajr'o esting'iĝ'as, la ruĝ'a'j flam'o'j flav'iĝ'as, blank'iĝ'as. Ili pren'as la figur'o'n de vir'in'o. Tiu vir'in'o vol'as si'n liber'ig'i el la flam'o'j, sed ŝi ne pov'as, ĉar oni ŝi'n pri'gard'as. La lign'a'j flank'o'j de la brul'amas'o est'as mur'eg'o'j kiel tiu'j de la fortik'aĵ'o ĉe la rand'o de la grand'a alf'o-dezert'o. Mi vid'as fos'aĵ'o'n, pont'o'n, tur'ĉambr'o'n, mal'jun'a'n vir'in'o'n, kiu klin'as si'a'n vizaĝ'o'n super tiu de la ali'a. La jun'a vir'in'o etend'as si'a'j'n brak'o'j'n al la bird'o, kiu sen'konsci'a fal'as je grand'a distanc'o de la esting'iĝ'ant'a fajr'o. Tie ĝi rest'as kuŝ'ant'a ... La nebul'o mal'rapid'e lev'iĝ'as ... mi vid'as la sun'o'n, mi vid'as ... la dezert'o'n. El la sen'viv'a bird'o re'viv'iĝ'as hom'a figur'o, jun'a vir'o, sur ĉeval'o kun ĉas'paf'il'o flank'e de si'a sel'o, jun'a vir'in'o sid'as mal'antaŭ li sur la ĉeval'o ... mi vid'as ... ŝi dum moment'o profund'e ĝem'is kaj kiel sufer'eg'ant'a ŝi sen'mov'e sur'dors'e kuŝ'ad'is.
Georg'e de Verd’Il'e liber'ig'is si'a'n man'o'n el ŝi'a, kaj atend'is. Daŭr'is kelk'a'n temp'o'n, antaŭ ol ŝi mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj re'konsci'iĝ'is. Ŝi rigard'is ĉirkaŭ'e'n kaj post'e demand'is: —Ĉu est'is bel'a, kio'n mi vid'is? Ĉu ĝi al'port'os feliĉ'o'n?
—Mi ne sci'as, dir'is de Verd’Il'e, ĉu vi ne plu memor'as, kio'n vi vid'is?
—Neniam. Ĝi'n rakont'u al mi.
De Verd’Il'e preskaŭ laŭ'vort'e ripet'rakont'is kio'n ŝi est'is dir'int'a.
—Ho, ŝi subit'e kri'is, nun mi pov'as klar'ig'i al vi, kio okaz'os. Viv'as jun'a vir'in'o, kiu pens'as pri vi, kaj vi'n am'as.
Ŝi loĝ'as en fortik'aĵ'o kaj preskaŭ mort'as pro sopir'o al vi.
Ŝi vol'as ir'i al vi, sed mal'jun'a vir'in'o ŝi'n pri'gard'as.
—Ne'ebl'e, Madrua, tio ne ebl'as. Viv'as ver'e, jun'a vir'in'o, kiu sopir'as al mi, sed ne en fortik'aĵ'o, kaj ne pri'gard'at'a de mal'jun'a vir'in'o, kaj kio'n signif'as tiu bird'o?
—Est'as vi. Vi vol'as for'kur'i de ŝi, sed vi ne pov'as. Tio vi'n mal'san'ig'as, kaj se vi est'us rest'int'a apud tiu ruĝ'a fajr'o, vi cert'e est'us pere'int'a, sed la jun'a, mal'san'a agl'o flug'is el la nebul'o al la sun'o kaj far'iĝ'is rajd'ist'o, la rajd'ist'o, kiu sav'is Madrua’n el la ung'eg'o'j de Ad-Adula kaj ŝi'n pren'is sur si'a'n ĉeval'o'n. Ĉu mi bon'e vid'is?
—Part'e, Madrua, vi vid'is part'o'n de mi'a est'int'o, sed vi promes'is antaŭ'dir'i kia est'ont'o mi'n atend'as.
—Tio'n mi ankaŭ far'os. Se vi ne re'send'as mi'n al mi'a patr'o. Sud'e de Ain-Mel, de la sal'font'o, loĝ'as mal'jun'a vir'in'o, ni'a antaŭ'a najbar'in'o, ŝi est'as akv'o-port'ist'in'o.
Konduk'u mi'n tie'n, ŝi cert'e mi'n gast'ig'os kaj nutr'os, ĉar ŝi ne est'as mal'riĉ'a kaj bezon'as help'o'n en si'a dom'o, kiam ŝi far'as si'a'n labor'o'n. Mi nun est'as lac'eg'a, la angor'o pro la for'rab'o kaj la turment'ad'o per la ŝnur'o'j ankoraŭ prem'as mi'a'n kor'o'n. Mi ne est'as normal'a. Mi ne pov'as pens'i kiel antaŭ'e. Konduk'u mi'n al Ain-Mel kaj post'e vizit'u mi'n tie, kaj pro dank'o por ĉio, kio'n vi far'is por mi, mi dir'os, kio vi'n atend'as apud'est'ont'e.
De Verd’Il'e est'is ĝoj'a pro ĉi tiu solv'o. Li pren'is la fraŭl'in'o'n mal'antaŭ si sur si'a'n ĉeval'o'n kaj trot'et'e rajd'is nord'orient'e'n, al Ain-Mel, kie'n li jam oft'e far'is milit'ist'a'j'n marŝ'o'j'n kaj kie ankaŭ situ'as la paf'ekzerc'ej'o por la mal'mult'a'j artileri'ist'o'j, kiu'j'n li komand'as. Ven'int'e al la rand'o de la mal'grand'a vilaĝ'o, li halt'is kaj kiam ŝi kis'is li'a'n man'o'n, li demand'is al ŝi: —Kiel nom'iĝ'as tiu akv'o'port'ist'in'o?
—Dramai! Ŝi loĝ'as en la tri'a dom'et'o mal'dekstr'e preter la vilaĝ'a font'o.
—Adiaŭ, Madrua.
—Ĝis re'vid'o, sinjor'o, kaj memor'u ĉiam, ke mi neni'o'n pli dezir'as ol serv'i vi'n.
Li re'turn'is kaj kiam li ating'is la fortik'aĵ'o'n, jam de'long'e nokt'iĝ'is. La gard'ist'o'j en'posten'iĝ'is, li ili'n kontrol'is kaj post'e ir'is al la mal'grand'a teras'o, kiu per pord'o don'is en'ir'o'n al li'a mal'grand'a ĉambr'o. De ĉi tiu alt'aĵ'o li pov'is vid'i la mal'larĝ'a'n, mal'rapid'e flu'ant'a'n river'o'n, en la mal'proksim'o la et'e-lum'ig'it'a'j'n dom'et'o'j'n kaj la mal'lum'a'n palm'arb'ar'o'n. La nokt'o est'is sen'bru'a kaj klar'a. Super li est'is la majest'a ĉiel'o, en kiu mult'eg'a'j stel'o'j bril'is kiel juvel'o'j. Kelk'a'j grand'eg'a'j nokt'papili'o'j li'n preter'flug'is ... strig'o grak'is en la mal'nov'a belveder'o. Ho, tiu silent'o, tiu sen'bru'ec'o de la dezert'nokt'o. Neniam ĝis nun ĝi tiel li'n impon'is. La renkont'o kun Madrua de'nov'e dis'ŝir'is la mal'nov'a'n vund'o'n. Ankaŭ ĉi tie en la dezert'o la fatal'o preskaŭ far'is viktim'o'n. Se li ne est'us help'ven'int'a, ĉi tiu arab'a jun'ul'in'o hav'us la sam'a'n sort'o'n kiel Maleine. Kaj mal'rapid'e li sent'is en si kvazaŭ mem'riproĉ'o'n. Li'a'j honor'o kaj nom'o rest'is, per li'a for'kur'o sen'makul'a'j, sed kiel pro tio fart'as Maleine? En mal'grand'a vilaĝ'o oni facil'e far'iĝ'as klaĉ'objekt'o. La am'histori'o de la fraŭl'in'o kun la ŝofor'o, la franc'a ŝofor'o, ebl'e baldaŭ dis'kon'iĝ'is. Ke ŝi nepr'e si'n sent'is kompromit'it'a pro li, tio li'n ĉagren'is. Ĉu ŝi ricev'is la leter'o'n? Li rigard'is al la stel'plen'a ĉiel'o. Kiel fart'as Maleine, la baron'o?
—Ho, kia infan'a demand'o. Neni'o plu okaz'is, kompren'ebl'e. Ĉio jam est'as kiel antaŭ'e. Maleine cert'e forges'os, kaj la baron'o ĉio'n forges'is. Ebl'e jam oni fest'is fianĉ'iĝ'o'n en ”La Blu'a Ber'o”.
Li prefer'e klopod'u dorm'i. Morgaŭ maten'e li dev'os far'i long'daŭr'a'n ekskurs'o'n. Li urĝ'e bezon'is ripoz'o'n. Sed la dorm'o ne ven'is, malgraŭ la lac'ig'a rajd'o de ĉi tiu tag'o.
Li vest'it'a kuŝ'is sur la lit'o kaj mal'rapid'e li'a'j okul'o'j ferm'iĝ'is. Li for'rev'is en mal'trankvil'a dorm'et'ad'o.
Kiam la sun'o lev'iĝ'is super la palm'arb'ar'o, li pren'is ban'o'n, kaj apenaŭ la trumpet'ist'o son'ig'is la kolekt'signal'o'n, li jam est'is sur'ĉeval'e en la mal'grand'a kort'o kaj inspekt'is si'a'n soldat'ar'o'n. Ili marŝ'is orient'e'n. Est'is plen'a potenc'manifest'ad'o, ĉar la tri kanon'o'j sekv'is kaj la soldat'o'j est'is en komplet'a marŝ'uniform'o. De Verd’Il'e antaŭ'rajd'is. Kiam est'is ankoraŭ fru'maten'e, la vir'o'j kant'is gaj'a'j'n melodi'o'j'n, sed iom post iom la varm'eg'o far'iĝ'is ne'el'port'ebl'a; la led'a'j pland'o'j brul'sufer'ig'is pro la varm'eg'a sabl'o, kaj de temp'o al temp'o iu el la soldat'o'j ne plu kapabl'is kun'marŝ'i. La ekskurs'o'n, tamen oni sen'kompat'e dev'is daŭr'ig'i. Rest'i en la brul'varm'eg'a sun'o, tio signif'us mort'i. La komand'ant'o intenc'e elekt'is si'a'n voj'o'n tiel, ke la re'ir'o konduk'os ĉirkaŭ la vilaĝ'o Ain-Mel. Tie ili je vesper'iĝ'o al'ven'os kaj last'foj'e ripoz'os. Georg'e ven'ig'is si'a'n ĉef'serĝent'o'n: —Mi al vi trans'don'as la komand'o'n. Post du'on'a hor'o vi pov'as ek'for'marŝ'i.
—Bon'e, leŭtenant'o.
Kiam, post la ripoz'o, de'nov'e la kolon'o ek'marŝ'is. la jun'a oficir'o hezit'is: Ĉu li kun'ir'u aŭ rest'u? Kio li'n instig'as tiel baldaŭ vizit'i Madrua’n? Ĉu li ne far'is la decid'a'n kaj solen'a'n intenc'o'n forges'i Maleine? Sed li ne pov'is; li ĉiu'tag'e pli kaj pli sent'is si'a'n ne'pov'o'n. Li per Madrua vol'is for'ig'i la distanc'o'n, kiu dis'ig'as li'n de ŝi. Li vol'is uz'i la klar'vid'o'n de tiu ĉi arab'a jun'ul'in'o. Li pren'is si'a'n ĉeval'o'n ĉe la brid'o, kaj en'ir'is la vilaĝ'o'n. Kia mizer'o reg'as ĉi tie. La kvadrat'a'j, mal'elegant'a'j loĝ'ej'o'j, hak'it'a'j en argil'rok'o, kaj kiu'j'n oni pov'is ating'i nur per sam'e el rok'o el'hak'it'a ŝtup'ar'o, kuŝ'is dekstr'e kaj mal'dekstr'e de ne'pavim'it'a voj'o, sur kiu dis'e kuŝ'is ĉiu'spec'a mal'pur'aĵ'o. La tri'a dom'o, mal'dekstr'e de la vilaĝ'a font'o! Ekzist'as do ankaŭ font'o en ĉi tiu mizer'a vilaĝ'o, kvankam la milit'ist'a garnizon'o dev'as transport'i kaj kuir'i la oft'e infekt'it'a'n river'akv'o'n. La loĝ'ant'o'j est'is ĉiu'j en'dom'e, malgraŭ la sufok'ig'a varm'o de la vesper'o, kiu cert'e rezult'iĝ'os en fort'eg'a fulm'o'tondr'o. La en'loĝ'ant'o'j por silent'a protest'o rest'as en'dom'e ĉiu'foj'e, kiam okaz'as manifest'ad'o de la fortik'aĵ'milit'ist'o'j. Tial la oficir'o frap'et'is per si'a rajd'baston'o sur la argil'mur'o sub mal'larĝ'a pord'o kaj kiam montr'iĝ'is vir'in'o, li ordon'is: —Montr'u al mi la voj'o'n al Dramai, la akv'o'port'ist'in'o.
Ne'parol'ant'e, la al'parol'it'o obe'is, en si'a mal'pur'a, ruĝ-kaj-blank'e stri'it'a mantel'o, antaŭ'ir'is la rajd'ist'o'n, rest'is star'ant'a je kelk'a distanc'o de mur'ĉirkaŭ'it'a put'o kaj montr'is per la man'o al pord'et'o: —Mi dank'as, dir'is la oficir'o kaj en'ir'is.
Nun subit'e el ĉiu'j angul'o'j kaj tru'o'j mal'hel'a'j vizaĝ'o'j kaŝ'observ'is la oficir'o'n, kiu vizit'as la mal'jun'a'n Dramai.
Kio okaz'as? Ĉu de'nov'e oni per'fort'e iu'n konduk'os antaŭ la ŝejk'o'n? Iom post iom la loĝ'ant'o'j ven'is el si'a'j dom'o'j kaj al'proksim'iĝ'is al la dom'aĉ'o, en kiu loĝ'as la akv'o'port'ist'in'o. Ain-Mel est'is la mal'pli konfid'ind'a vilaĝ'o en la sekci'o de la komand'ant'o. Jam mult'foj'e oni far'is kaŝ'murd'o'n al unu el la soldat'o'j. Kiel ajn oft'e oni tie invad'is por serĉ'i paf'arm'il'o'j'n, ĉiam oni neni'o'n trov'is kaj tamen la en'loĝ'ant'o'j ili'n posed'as!
De Verd’Il'e est'is avert'it'a; li sci'is, ke li dev'as est'i eg'e si'n'gard'em'a. Plu'e est'is ne'taktik'e uz'i kiel eŭrop'an'o la dub'a'n potenc'o'n de arab'an'in'o. Kiu krom'e ankaŭ pov'us hav'i ĉi tie si'a'j'n ador'ant'o'j'n. Tio jam baldaŭ evident'iĝ'is, kiam li en'ir'is la mizer'a'n dom'aĉ'o'n de Dramai. Madrua sid'is sur seĝ'et'o antaŭ mal'alt'a tabl'o kaj est'is kudr'ant'a al grand'a blank'a tuk'o. Mal'dekstr'e mal'antaŭ ŝi sid'is sur mal'alt'a benk'o arab'o, jun'a beduen'o, la kubut'o'j'n sur la genu'o'j, la mal'grand'a'n pip'o'n kun la long'a ten'il'o inter la mal'dik'a'j nigr'a'j man'o'j. Tuj kiam la jun'ul'in'o vid'is la oficir'o'n en'ven'i, ŝi rapid'eg'is al li kaj fal'is antaŭ li'a'j'n pied'o'j'n.
—Ho, kiel bon'a vi est'as, ke vi jam baldaŭ re'ven'as, ke vi tiel humil'iĝ'as por vizit'i mi'n ĉi tie.
—Madrua, subit'e son'is voĉ'o mal'antaŭ ŝi, kiu est'as ĉi tiu gast'o?
—Li est'as la fortik'aĵ-komand'ant'o, dir'is la knab'in'o.
—Tio'n mi sci'as. Mi demand'as, kiu li est'as, kia'j'n rilat'o'j'n vi hav'as kun li.
—Li mi'n sav'is el la man'o'j de la vir'o'j de Ad-Adula.
—Ĉu vi li'n am'as? son'is la mal'afabl'a demand'o, dum la jun'a beduen'o ek'star'is.
Li fiks'e ŝi'n rigard'is. Tamen, sen'hezit'e la knab'in'o respond'is: —Jes, mi li'n am'as, ĉar li sav'is mi'a'n viv'o'n kaj se neces'e, mi por li don'os la mi'a'n.
La beduen'o, kies kap'o preskaŭ tuŝ'is la argil-plafon'o'n, silent'e el'ir'is la kvadrat'a'n krepusk'a'n ĉambr'o'n. Tuj kiam li est'is for'ir'int'a, Madrua rigl'is la pord'o'n post li kaj dir'is: —Ho, sinjor'o, nun vi dev'as gard'i por vi'a viv'o. Maledeh est'as unu el la amik'o'j de mi'a patr'o, kiu kutim'as mon'lud'i ĉe li. Ili ek'sci'is pri mi'a sav'o, li vol'as edz'iĝ'i kun mi, sed mi ne am'as li'n. Mi li'n mal'am'as. Vi ven'as por ke mi antaŭ'dir'u vi'a'n est'ont'o'n, ĉu ne?
—Kiel vi tio'n sci'as?
—Hodiaŭ maten'e mi ten'is la man'o'n de Dramai kaj al ŝi antaŭ'dir'is, ke jam hodiaŭ ven'os alt'rang'a gast'o en ŝi'a'n dom'o'n. Mi ĉio'n far'is por for'send'i Maledeh, sed li rifuz'is, ĉar ŝajn'as, ke li antaŭ'sent'is vi'a'n ven'o'n. Sed neni'o'n tim'u. Vi est'as ekster'danĝer'e, tiel long'e, kiel vi est'as en ĉi tiu dom'o. Arab'o prefer'e mort'ig'us si'n mem, ol ag'i kontraŭ la sankt'a gast'am'o! Sid'iĝ'u tie kaj don'u al mi vi'a'n man'o'n. Daŭr'os ankoraŭ pli ol unu hor'o, antaŭ ol re'ven'os Dramai.
Georg'e sid'iĝ'is kaj nun sam'e kiel hieraŭ en la ombr'o de la granit'rok'o'j, Madrua ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj apog'is mal'antaŭ'e'n. Ŝi'a voĉ'o est'is kiel de iu, kiu laŭt'voĉ'e parol'as en sonĝ'o, sed ĝi est'is, kvankam sen'modul'a, klar'e aŭd'ebl'a.
—Mi vid'as pal'a'n vir'in'o'n, kiu promen'as en ĝarden'o kun mult'a'j frukt'arb'o'j, strang'a'j arb'o'j kun kurb'a'j branĉ'o'j. Labor'as vir'o'j kaj vir'in'o'j en tiu ĝarden'o. Ili kolekt'as la frukt'o'j'n en korb'o'j'n kaj sak'o'j'n. Tiu'n pal'a'n vir'in'o'n mi jam vid'is ie inter fortik'aĵ'mur'o'j. Ĉe la fin'o de long'a ale'o star'as vir'o kun pint'a naz'o kaj griz'a'j lip'har'o'j. Li kaŝ'observ'as la jun'a'n vir'in'o'n. Li re'send'as ŝi'n al la dom'o.
Dum ŝi, la kap'o'n klin'it'a, ir'as al la dom'o, ven'as mal'jun'a vir'in'o. Ŝi lam'as kaj apog'as sur nigr'a lam'baston'o. Ŝi star'as supr'e sur ŝton'a ŝtup'ar'o kaj minac'e gest'as. Tiu mal'jun'ul'in'o est'as mal'bon'a, diabl'in'o ...
Nun la knab'in'o silent'is.
—Ĉu vi est'as kontent'a, sinjor'o? ŝi demand'is, kiam post moment'o ŝi re'konsci'iĝ'is.
—Mi ne sci'as, mi ne sci'as ... Mi dank'as! Mi dev'as pri'pens'i! Mi for'ir'os.
—Atend'u, mi kun'ir'os kun vi, ĝis la lim'o de la vilaĝ'o.
—Kial?
—Maledeh ebl'e vol'as si'n venĝ'i.
—Mi hav'as arm'il'o'j'n.
—Star'as ar'o da vir'o'j antaŭ la pord'o. Ili atend'as vi'n. Ili tir'is la brid'o'j'n de vi'a ĉeval'o el la man'o'j de la knab'o.
Tio'n mi last'e vid'is.
Georg'e el'ig'is la revolver'o'n el la uj'o: ĝi en'hav'as ses kartoĉ'o'j'n.
—Star'iĝ'u mal'antaŭ mi, dir'is Madrua kaj mal'ferm'is la pord'o'n: —Mi sci'as, kio'n vi intenc'as, ŝi kri'is mal'supr'e'n, sed pri'pens'u, ke la fremd'ul'o, kiu'n vi intenc'as mort'ig'i, est'as mi'a gast'o, tiel long'e, kiam li est'os ĉe mi'a flank'o.
De Verd’Il'e mal'supr'e'n'ir'is, la vir'o'j dis'e promen'is, sed li sent'is ili'a'j'n okul'o'j'n direkt'at'a'j al li. Madrua kapt'is la brid'o'j'n de li'a ĉeval'o kaj ambaŭ ir'is unu apud la ali'a al la ekster'a flank'o de la vilaĝ'o. Ĉi tie la oficir'o sur'ĉeval'iĝ'is kaj galop'is okcident'e'n.
Alt'estim'at'a Sinjor'o Baron'o!
Kiel kutim'e mi send'as al vi mi'a'n ĉiu'semajn'a'n raport'o'n. La mal'san'o de la fraŭl'in'o feliĉ'e ĉes'is. Ĝi ne mult'e mal'trankvil'ig'is ni'n, ĉar la kurac'ist'o cert'ig'is al ni, ke vi'a fil'in'o hav'as fort'eg'a'n korp'stat'o'n. Mi jam du'foj'e pet'is li'a'n kont'o'n, sed ĉiu'foj'e li respond'as: tio aranĝ'iĝ'os. Li est'as ver'a scienc'ul'o, la special'ist'o, kiu antaŭ kelk'a'j jar'o'j kurac'is graf'o'n de Verd’Il'e, taŭg'a psikiatr'o. Li dum hor'o'j parol'is kun la fraŭl'in'o, kaj ŝajn'as, ke ŝi est'as tut'e sub li'a influ'o. Almenaŭ ŝi tut'e ali'iĝ'is. Ŝi far'iĝ'is mult'e pli gaj'a, ĉeval'rajd'as kaj interes'iĝ'as pri frukt'kultur'o. Tamen Ghriselle kaj mi de'nov'e dev'is ŝi'n pun'i. Leg'ant'e ĉi'kun'a'n leter'o'n, kiu'n ŝi intenc'is for'send'i per help'o de kamp'ar'an'a labor'ist'in'o, vi cert'e kompren'os, ke ekzist'is sufiĉ'a'j motiv'o'j por pun'ad'o. Kiu est'as kurac'ist'o Drom, tio'n vi cert'e pli bon'e sci'as ol ni. Ĉiu'okaz'e: Ni kontent'ig'e progres'as. Ŝajn'as, ke la distr'aĵ'o, kiu'n sinjor'o Boitiers al ŝi don'as, jam efik'as.
Mi long'e parol'is kun ĉi tiu kurac'ist'o, mi traduk'is kaj voĉ'leg'is por li la ĉi kun'a'n leter'o'n, kiu'n ŝi intenc'is en'poŝt'ig'i per'e de la labor'ist'in'o, sed li rid'is pro tio kaj dir'is: Mi cert'ig'as al vi, ke ŝi jam de'long'e forges'is tiu'n vir'aĉ'o'n. Kia bon'ŝanc'o, ke tiu kurac'ist'o loĝ'as en ni'a najbar'ej'o, ĉu ne?
Mi ĉi kun'e send'as al vi list'o'n de la ekstr'a'j el'spez'o'j, kiu'j'n ni far'is por vi'a fil'in'o kaj atend'as, kiel kutim'e, vi'a'n pag'o'n.
Kun alt'estim'o kaj amik'a'j sent'o'j.
Major'o De Blecourt kaj li'a frat'in'o.
P.S. Antaŭ'hieraŭ kurac'ist'o Boitiers pet'is mi'a'n permes'o'n, ke la fraŭl'in'o kun'ir'u en li'a kariol'o por vizit'i li'a'j'n mal'riĉ'a'j'n pacient'o'j'n. Mi ne vol'is rifuz'i tio'n. La fraŭl'in'o hav'as kompat'em'a'n kor'o'n kaj tia'j vizit'o'j progres'ig'as la karitat'em'o'n.
Kiam baron'o d’Hainquart ricev'is tiu'n ĉi leter'o'n li tre mal'bon'humor'iĝ'is. Ĉu kurac'ist'o Boitiers, la special'ist'o, kiu kurac'is ankaŭ graf'o'n de Verd’Il'e? Diabl'e, tio ne est'as bon'ŝanc'o, tio pov'as est'i tre danĝer'e. Tiu kurac'ist'o cert'e iam vid'is kaj parol'is kun la ŝofor'o de la graf'o, kaj se li hazard'e tio'n dir'us al Maleine, tiam de'nov'e la spektakl'o komenc'iĝ'us. Neniel Maleine est'u re'memor'ig'at'a al Longeois. Li voĉ'leg'is la leter'o'n al sinjor'o Debloux, kiu tiu'moment'e sid'is en la verand'o antaŭ si'a viski'o.
—Kviet'e, kviet'e, li klopod'is trankvil'ig'i la baron'o'n, pri'pens'u kio'n dir'is la profesor'o en Utrecht!
—Jes, jes, konsil'o est'as facil'a! Oni ne pov'as de'pren'i si'a'n temperament'o'n kiel pak'aĵ'o de si'a dors'o, kiam ĝi ĝen'as. Kiam apopleksi'o mi'n atak'as, tiam De Blecourt est'os kulp'a je tio. Skrib'i kont'o'j'n, tio'n li bon'e pov'as.
—Tiu'n kont'o'n skrib'is fraŭl'in'a man'o, dir'is Debloux.
—Jes, tio'n far'is Ghriselle, tiu mal'jun'a vir'in'aĉ'o, kiu du'obl'e kalkul'as. Imag'u, tiu idiot'ul'in'o dum du'on'a jar'o hav'is la ide'o'n, ke mi je ŝi en'am'iĝ'is. Nun leg'u la leter'o'n, kiu'n Maleine vol'is send'i al kurac'ist'o Drom. Ŝi tre mir'us, ek'sci'ant'e, ke li'a'j tag'o'j baldaŭ est'os for'pas'int'a'j. Sinjor'o Radter jam trans'pren'is li'a'n ofic'o'n. Tia'n famili'a'n kurac'ist'o'n oni de mi for'ŝtel'u. Kaj se ne pro li'a grav'a mal'san'o, la juĝ'ist'ar'o cert'e al li hav'ig'us mal'trankvil'a'j'n tag'o'j'n. Imag'u, kurac'ist'o, kiu help'as for'kur'o'n de suspekt'ul'o! Kaj nun rigard'u, kio'n mi'a fil'in'o al li skrib'is: Nur pro vi mi tre bedaŭr'as, ke mi ne plu est'as en ”La Blu'a Ber'o”. Kar'a sinjor'o kurac'ist'o, bon'vol'u sci'ig'i al mi, kio'n Eugène antaŭ si'a for'kur'o parol'is kun vi. Mi'a patr'o antaŭ mi'a'j okul'o'j dis'ŝir'is la leter'o'n, kiu'n vi vol'is en'man'ig'i al mi, kaj ĝi'n ĵet'is el la fenestr'o. Vi ne pov'as kompren'i kiel terur'e est'as, aŭd'i aŭ vid'i absolut'e neni'o'n de tiu, kiu'n oni am'as. Kar'a sinjor'o, feliĉ'ig'u mi'n kaj skrib'u al mi kelk'a'j'n vort'o'j'n, ĉar ali'e vi'a pacient'in'o ver'e tre mal'san'iĝ'os, tio'n mi sent'as. Skrib'u sur la kovert'o'n: ”Al sinjor'in'o Blaise. Tro'is Etangs. 1 Normandi'o.
—Ĉiu'okaz'e, est'as pruv'o por la aktiv'ec'o de tiu major'o, ke li ek'kapt'is tiu'n leter'o'n, dir'is Debloux kaŝ'rigard'ant'e al si'a gast'ig'ant'o.
1 Tri lag'et'o'j.
—Diabl'o, se tio mank'us! Mi ĉiu'monat'e send'as al li du'cent gulden'o'j'n kaj la ekstr'a'j kost'o'j kutim'e sam'mult'o'n sum'as.
La est'ont'a'j bo'patr'o kaj bo'fil'o est'is konvink'it'a'j pri la bon'efik'o de la pedagogi'a kurac'ad'o ĉe major'o de Blecourt kaj li'a frat'in'o. Ili cert'e atend'is, ke Maleine, kiam ŝi de'nov'e re'hejm'iĝ'os. hont'os kiam la ”am'histori'o” kun la eks'ŝofor'o est'us pri'parol'at'a. Dum tiu inter'parol'ad'o vetur'is la kariol'o de kurac'ist'o Boitiers sur la flav'a, eg'e dekliv'a voj'o, kiu post moment'o mal'supr'e'n'konduk'as al Tro'is Etangs. Maleine sid'is flank'e de la mal'jun'a normandi'a kurac'ist'o, en kiu ŝi rimark'is traf'a'n simil'ec'o'n kun sinjor'o Drom. Li hav'as la sam'a'j'n dolĉ'a'j'n, bon'kor'a'j'n okul'o'j'n, la sam'a'n dens'a'n griz'a'n har'ar'o'n. Ŝi ĝoj'sent'is, ĉar ŝi trov'is en li help'ant'o'n kaj amik'o'n. Post mult'a'j, van'a'j klopod'o'j li sukces'is konvink'i la major'o'n, ke Maleine cert'e nerv'mal'san'iĝ'os, se ŝi pli long'e est'os mal'liber'ig'at'a en tiu mal'grand'a eks'fortik'aĵ'o, kiu nun est'as farm'ej'o. Ĉu oni ne pov'us konfid'i jun'a'n fraŭl'in'o'n al vir'o preskaŭ sep'dek-jar'a? Ĉu fraŭl'in'o d’Hainquart ne promes'is je si'a honor'vort'o en ĉe'est'o de la major'o kaj ties frat'in'o, ke ŝi neniam li'n for'las'os eĉ ne unu minut'o'n, dum li'a voj'o al li'a'j ge'pacient'o'j?
De Blecourt fin'fin'e ced'is, sed ne antaŭ ol Maleine promes'is rest'i ĉiam ĉe la kurac'ist'o. Ghriselle est'is kaj rest'is kontraŭ tiu ĉi decid'o. Ŝi'a sistem'o est'is: Ne unu paŝ'o sen ia kontrol'o ekster la pord'o.
Dum ĉi tiu unu'a ekskurs'o kun si'a amik'o Maleine si'n sent'is feliĉ'eg'a.
—Ĉu vi sci'as, kio'n vi dev'us far'i por mi, kar'a kurac'ist'o, ŝi dir'is trans'pren'ant'e la brid'o'j'n.
—Vi skrib'u, je mi'a nom'o, al nederlanda koleg'o vi'a por demand'i, kiel li fart'as.
Jen, dir'is Boitiers, la Evo-temperament'o re'e ek'funkci'as, vi vol'as mi'n al'konsent'ig'i al io, kies sekv'o'j'n mi ne pov'as antaŭ'vid'i. Mi sci'as, ke al vi ne est'as permes'at'e en'poŝt'i aŭ en'poŝt'ig'i leter'o'j'n, kiu'j antaŭ'e ne est'as leg'it'a'j de la major'o.
—Ĉu est'as krim'o am'i iu'n, kiu est'as iom mal'pli alt'klas'a?
—Ne, kar'a infan'o, ĉar vi'a klas'o fakt'e trov'iĝ'as mal'dekstr'e sub vi'a tri'a rip'o, tio est'as: en vi'a kor'o, sed vi est'as ne'plen'aĝ'a, kaj mi promes'is al vi'a'j fleg-ge'patr'o'j ...
—Vi vol'as dir'i: flik-ge'patr'o'j. Daŭr'is ses monat'o'j antaŭ ol mi ek'sci'is, kiel ĉi tiu lok'o nom'iĝ'as. Nur de'post la pas'int'a semajn'o mi sci'as, ke ni est'as ĉi tie en Tro'is Etangs.
Kiam mi ir'as, kiam mi manĝ'as, eĉ kiam mi dorm'as, oni mi'n kontrol'as, la serv'ist'ar'o kaj la labor'ist'ar'o en la frukt'arb'ej'o hav'as la instrukci'o'n: silent'i! Ili ne respond'as, kiam mi i'o'n demand'as. Mi ja ne est'as danĝer'a mal'liber'ul'in'o!
—Kar'a infan'o, ankoraŭ dum unu kaj du'on'a jar'o, tiam vi est'os plen'aĝ'a.
—Ĉu anim'e mi ne jam est'as plen'aĝ'a?
—La leĝ'o'j, la naŭz'a'j, hom'a'j leĝ'o'j, mi'a infan'o. Ni ne van'e kontraŭ'ag'u ili'n. Promes'u al mi, ke vi ne mal'facil'ig'os mi'a'n task'o'n ... gard'ist'a'n, tiam ankaŭ mi ne mal'facil'ig'os vi'a'n pacient'a'n task'o'n.
Respond'e ŝi amik'e li'n al'rid'is.
—Mi dezir'us, ke vi est'u mi'a patr'o.
—Ĉu vi trov'as mi'n tiel konsent'em'a?
—Ankaŭ pro tio, sed plu'e, tiam mi ne est'us nobel'in'o.
—Kiu kastel'o est'as tie?
—Ĉu tiu? Tiu est'as ... Manoir de Nemours ... Ho, ho, kio'n vi nun far'as? Vi preskaŭ'tuŝ'e vetur'as apud la voj'rand'o!
Ek'sku'o'n Maleine sent'is tra si'a korp'o, kiam la kurac'ist'o el'parol'is tiu'n nom'o'n. Tiu est'as la nom'o, kiu'n ŝi leg'is en la tag'libr'o de Longeois, kiam li, sub la titol'o ”Memor'o'j” skrib'is pri Normandi'o.
Ŝi hav'is grand'a'n pen'o'n por si'n reg'i. Sed ŝi ne plen'e sukces'is. Post moment'o ŝi demand'is: —Kiu loĝ'as en tiu kastel'o?
—Riĉ'eg'a viand-eksport'ist'o, ŝaf'komerc'ist'o, dir'is la kurac'ist'o, sen'pri'pens'e ek'brul'ig'ant'e cigar'o'n ... est'as pacient'o mi'a. Se vi ŝat'as vid'i la intern'o'n, mi post kelk'a'j moment'o'j li'n vizit'os.
—Ho, jes, volont'eg'e. Mi far'os kompar'o'n kun la kastel'o, kiu'n mi'a patr'o hav'as en la Arden'o'j, mi'a av'o ĝi'n konstru'ig'is. Est'as iom ŝok'e: eksport'ist'o en tia kastel'o.
—Ĝi est'as tre kaduk'a. La ripar'konstru'ad'o kost'is kapital'o'j'n ... Ĝi aparten'is al tre mal'nov'a, nobel'a generaci'o de la famili'o de Verd’Il'e, post'e'ul'o'j de la duk'o de Nemours. Ludovik'o ili'n nobel'ig'is graf'o'j de Verd’Il'e. Mi bon'e kon'is la mal'jun'a'n graf'o'n. Du kaj du'on'a'n monat'o'j'n mi ĉiu'tag'e li'n vizit'is. Jes, kurioz'a est'as la histori'o de tiu famili'o. Mi ĝi'n post'e rakont'os, kiam ni re'ir'os, atent'u, nun ni mal'supr'e'n'ir'as. Rigard'u, jen la preĝ'ej'tur'et'o de Tro'is Etangs kaj mal'antaŭ ĝi, tiu'j kelk'a'j ruĝ'a'j tegment'o'j, tio est'as la vilaĝ'et'o Ker-Laz. Tie ni ankaŭ dev'as est'i.
Don'u nun al mi la brid'o'j'n. La voj'o ir'as mal'supr'e'n kaj tio est'as danĝer'e por kiu ne kutim'as konduk'i ĉeval'o'j'n.
En normal'a'j cirkonstanc'o'j Maleine li'n laŭt'e mok'rid'us. Sed nun ŝi silent'is kun bat'ant'a kor'o, la okul'o'j'n direkt'ant'a'j al si'a'j pied'o'j. Graf'o de Verd’Il'e, kiu skrib'is la rekomend'a'n leter'o'n por Eugène. Pri tiu graf'o ŝi baldaŭ aŭd'os kurioz'a'n histori'o'n! Ho, kiel long'e daŭr'is la voj'o al la kastel'o!
Ĉiu'foj'e demand'o est'is sur ŝi'a'j lip'o'j, mal'prudent'a demand'o pri la ĉeval'o'j ... pri la aŭtomobil'o ... pri la serv'ist'ar'o de la graf'o, sed la prudent'o flustr'is: Silent'u, silent'u, atend'u, ĝis la kurac'ist'o propr'a'mov'e re'komenc'os pri tiu tem'o.
Sed ŝajn'is, ke la kurac'ist'o tut'e forges'is si'a'n tem'o'n, tial ŝi dir'is, kiam ili vetur'is al Tro'is Etangs: —De ĉi tie mi trov'as la kastel'o'n eĉ pli bel'a.
—Jes, kaj vi sci'u, ke la nun'a posed'ant'o ĝi'n nun blank'ig'as per kalk'o, tio aspekt'as pli bel'a ol ruĝ'a'j brik'o'j, li dir'as. Kia mal'saĝ'ul'o, ĉu ne? Se la for'mort'int'a graf'o tio'n aŭd'us, li si'n turn'us en si'a tomb'o.
—Ĉu li mort'is mal'riĉ'a?
—Mal'riĉ'eg'a, kaj li plu'e post'las'is amas'o'n da ŝuld'o'j ...
al mi kvar mil frank'o'j'n por operaci'o. Tiu postul'o trov'iĝ'as ĉe notari'o Dupuis en Parizo. La fil'o deklar'is, ke li rest'os garanti'ant'o por tiu ŝuld'o. Jen, mi do jam tuŝ'as mi'a'j'n kvar'mil frank'o'j'n! Ha, ha, ha! Li est'as eĉ pli mal'riĉ'a ol li'a patr'o!
—Kaj kio est'as la kurioz'aĵ'o el tiu histori'o?
—Nu, la du fil'o'j ambaŭ est'as tro fier'a'j por labor'i. Graf'a titol'o est'as tre bel'a, sed se mon'o ne al'est'as, ĝi est'as kiel ard'ant'a kavalir'a orden'sign'o, kiu brul'as sur la brust'o. Nu, la tut'a famili'o de Verd’Il'e nun dis'iĝ'is kaj tial mi nun pov'as babil'i pri iam'a'j sekret'o'j. La pli aĝ'a fil'o for'kur'is, — mi tio'n sci'as per mi'a amik'o, la notari'o — ĉar li ŝtel'is iu'n kas'o'n, la pli jun'a pere'as sub la honor'ind'ec'o de si'a generaci'o. Tial li dir'is al si'a patr'o: ”Mi akcept'os iu'n ajn ofic'o'n, kiu'n mi pov'as akir'i.” Tio fort'e ofend'is la graf'o'n. Id'o el la generaci'o de Verd’Il'e kiu man'labor'as, jen, kio'n la graf'o de Verd’Il'e ne pov'is toler'i. Oni ĝust'e tiu'n tag'o'n mi'n vok'is ĉe li'a lit'o kaj mi sukces'is trankvil'ig'i la mal'jun'a'n vir'o'n. ”Nu,” mi dir'is, ”las'u vi'a'n fil'o'n ag'i laŭ si'a'j plan'o'j, sed postul'u de li la promes'o'n, ke li sub ali'a nom'o for'ir'u al la ekster'land'o.” Kaj tiel okaz'is. Georg'o de Verd’Il'e for'las'is Franc'uj'o'n kaj akcept'is ofic'o'n en ... en ... jes, en vi'a patr'uj'o!
—Kiel ... kiel ... kio? Maleine spir'eg'is.
—Ne'ebl'e tio'n rakont'i al vi, mi'a bon'a intano, li tie far'iĝ'is administr'ant'o aŭ serv'ist'o aŭ ... ŝofor'o ... Halt'u. Musette, ni al'ven'is, nun de'nov'e mi dum moment'o dev'as las'i vi'n sol'a, mi'a infan'o. Ĉu vi ne hav'as i'a'n leg'aĵ'o'n, por pas'ig'i la temp'o'n? Sam'temp'e li mal'lev'iĝ'is el la kaleŝ'o, kaj ĵet'is la kovr'il'o'n sur la ĉeval'o'n.
Maleine neni'o'n aŭd'is nek vid'is. La vort'o'j de la mal'jun'a kurac'ist'o, kiu'j'n li ŝerc'e, kelk'foj'e mok'e dir'is, subit'e vek'is en ŝi supoz'o'n, kiu super'fort'is ŝi'n pro feliĉ'o kaj dub'o sam'temp'e ... La pli jun'a fil'o de graf'o de Verd’Il'e ir'is al Nederlando kiel ŝofor'o!
Se Eugène Longeois kaj ... tiu fil'o est'us ... se, se ... la demand'o'j ŝi'n super'ŝut'is — la ŝtel'romp'o, la murd'o ... la for'kur'o de Longeois, kiu neniam klar'iĝ'is ... la simil'ec'o, kiu'n ŝi vid'is inter la vizaĝ'trajt'o'j de la murd'it'o kaj tiu'j de Longeois ... Di'o sci'as, kia mister'o kaŝ'iĝ'as en ĉiu'j ĉi okaz'int'aĵ'o'j!
Kurac'ist'o Boitiers ven'is el la dom'et'o de si'a pacient'in'o kaj dir'is: —Daŭr'is pli long'e ol vi antaŭ'supoz'is, ĉu ne?
—Jes, dir'is Maleine, distr'it'e, sed ĉi tiu du'on'hor'o ŝajn'is al ŝi apenaŭ du'on'a minut'o.
—Kio est'as al vi? la kurac'ist'o demand'is, kiam li sid'is flank'e de ŝi. Ĉu vi est'as mal'varm'a? Pren'u la kovr'il'o'n, ĉar ni nun re'vetur'as kontraŭ'e al la vent'o. Kiam mi est'os riĉ'a, mi aĉet'os aŭtomobil'o'n. Antaŭ'e'n, Musette! Se ni ankoraŭ vol'as rigard'i Manoir de Nemours, ni dev'as rapid'i, ali'e ni ne est'os hejm'e antaŭ la mal'lum'o kaj mi ne hav'as kandel'o'j'n en mi'a'j lantern'o'j.
La kurac'ist'o dum la re'vetur'o ĉiam parol'is, je grand'a ĝoj'o de Maleine, ĉar se ŝi dev'us parol'i, ŝi cert'e si'n perfid'us.
—Tamen, dir'is Boitiers, por parol'i de'nov'e pri tiu last'a de Verd’Il'e, mi pen'os iam re'trov'i tiu'n sinjor'o'n, ĉar tiu'j knab'o'j jen sen'mon'a'j, jen riĉ'eg'a'j est'as. Bon'a edz'iĝ'o oft'e est'as la last'a rimed'o.
Tiu ĉi rimark'o vek'is en Maleine bel'eg'a'n plan'o'n. Ŝi ĉiam direkt'os la atent'o'n de la kurac'ist'o al tiu ŝuld'o kaj klopod'os skrib'ig'i la kurac'ist'o'n al tiu notari'o, por tia'manier'e ek'sci'i la adres'o'n de tiu last'a Verd’Il'e.
—Antaŭ'e'n, Musette, instig'is Boitiers si'a'n ĉeval'o'n, sed la dik'a, mal'rapid'em'a best'o ne plu re'ag'is al tiu ordon'o kaj mal'rapid'e trot'is plu'e'n.
— Al kio vi tiel atent'e rigard'as? Boitiers subit'e demand'is.
—Nu, al la ĉirkaŭ'aĵ'o.
—Ho, mi pens'is ...
—Kio'n vi pens'is?
—Ne, neni'o'n grav'a'n. Sed, la am'o est'as ruz'a, kaj ne est'us mal'ebl'e, ke li ... vi ja sci'as ... kontraŭ kiu mi promes'is protekt'i vi'n, subit'e star'us sur la voj'o. Kio'n vi tiam far'us?
—Salt'us el la kaleŝ'o kaj ĉirkaŭ'brak'us li'n.
—Kio'n mi pens'is! dir'is Boitiers, nun efektiv'e serioz'e, mi'a infan'o, se vi ne promes'as al mi for'ig'i li'n el vi'a pens'o, mi neniam plu permes'os al vi kun'vetur'i! Kaj mi jam pens'is, ke mi'a influ'o ...
Boitiers silent'is, sku'ant'e la kap'o'n pri si'a sen'pov'o. Kaj li firm'e supoz'is tut'e forges'ig'i al ŝi tiu'n ŝofor'o'n per si'a'j inter'parol'ad'o'j. Nu, ni ne ced'u, ni persist'u, li dir'is al si mem. Kaj li de'nov'e turn'is la inter'parol'ad'o'n al la antaŭ'a posed'ant'o de Manoir de Nemours.
—La pli jun'a Verd’Il'e est'is ekster'ordinar'e bel'a knab'o, simil'a al arab'o. Se mi pov'us skulpt'i, mi jam de'long'e est'us far'int'a li'a'n bronz'a'n bust'o'n. Est'as ĝu'o, vid'i tiu'n fraŭl'o'n sur'ĉeval'a. Sed la ĉeval'o'j'n oni for'vend'is unu post la ali'a.
Se Maleine est'us sekv'int'a la inspir'o'n de si'a sent'o, ŝi plor'ant'e est'us ĉirkaŭ'brak'int'a la mal'jun'a'n kurac'ist'o'n, sed ŝi re'ten'is si'n per preskaŭ super'hom'a fort'o kaj ŝi dank'is la ĉiel'o'n, ke sub la vetur'il'tegment'o est'is tiel mal'lum'e. Se ŝi nun ankaŭ pov'as reg'i si'a'n voĉ'o'n, ŝi cert'e pli mult'e ek'sci'os. Kaj ŝi demand'is: —Arab'o, ĉu li simil'is al arab'o? Do li'a patr'o cert'e ne est'is pur'a franc'o.
—Jes, tamen, sed li'a patr'in'o est'is alĝeri'an'in'o. Ho, ŝi est'is ver'a bel'ul'in'o, sed ni'a nebul'a Nord'o, precip'e la mar'bord'o, ne taŭg'as por tiu'j sun'infan'o'j. Kaj ŝi est'is ver'a sun'infan'o.
Nun ĉio subit'e klar'iĝ'is! Nun ĉiu'j turment'a'j demand'o'j, kiu'j'n ŝi tag'e kaj nokt'e far'is al si mem, subit'e est'is respond'it'a'j de bon'kor'a, dolĉ'a voĉ'o, voĉ'o, kiu ŝajn'is ven'i el la ĉiel'o, la voĉ'o de la bon'a, mal'jun'a kurac'ist'o, la simil'ul'o de sinjor'o Drom. Longeois, la vir'o, kiu'n ŝi am'as dum'viv'e, ĉirkaŭ kies ven'o kaj for'ir'o pend'as tia mister'a nebul'o, nom'iĝ'as Georg'e de Verd’Il'e ...
Graf'o de Verd’Il'e! Nun li'a figur'o aper'is antaŭ ŝi kiel en super'ter'a sfer'o, nun ĉio klar'iĝ'is al ŝi, li'a fier'a ten'iĝ'o, li'a subit'a decid'o eks'iĝ'i, nun ĉiu vort'o, ĉiu liter'o de li'a tag'libr'o hav'as por ŝi nov'a'n pli profund'a'n signif'o'n ...
nobel'o ... stal'serv'ist'o! Kio'n dir'us la patr'o, kio'n dir'us Debloux, se ili tio'n ek'sci'us? Ŝi'a'j okul'o'j est'is larm'o'plen'a'j, kiam ŝi en'ir'is la mal'nov'a'n bien'o'n. Kiel mult'e oni ĉi tie sufer'is. Kiel kruel'e la ung'eg'o de la fatal'o traf'is tiu'n ĉi generaci'o'n, kies tradici'o'n, kies blazon'o'n baron'o d’Hainquart alt'e respekt'as. Ĉi tie nask'iĝ'is Georg'e. Ĉi tie li viv'is!
Georg'e...! Ŝi ripet'is tiu'n nom'o'n mal'laŭt'e en si mem. Kaj subit'e ŝi ruĝ'iĝ'is. Ŝi memor'is la ofend'a'j'n esprim'o'j'n, kiu'j'n dir'is ŝi'a patr'o kaj Debloux pri li. Ŝi vid'is li'n sid'ant'a ĉe la tabl'o en la sub'ter'etaĝ'o, ŝi aŭd'is la incit-dir'aĵ'o'j'n de la lam'a stal'knab'o kaj de kuir'ist'in'o. Kiel tio li'n sen'dub'e ĉagren'is!
—La posed'ant'o ne est'as hejm'e, ŝi aŭd'is dir'i la kurac'ist'o'n, sed mi sen'pet'e pov'as ĉi tie en'ir'i, mi ĉio'n montr'os al vi, ankaŭ la mal'bel'e riĉ'a'n part'o'n, kiu mult'e difekt'as la original'a'n stil'o'n. Kaj tio'n oni tamen dev'as nom'i bel'a, ali'e la mastr'o koler'iĝ'as. Jes — mal'nov'a kastel'o ĉi tie valor'as ŝaf'aĵ'o'n. Kun'ir'u. Moment'o'n en'ir'u ĉi tiu'n mal'grand'a'n kapel'et'o'n. Kompren'ebl'e oni nun ne ĝi'n uz'as, sed oni ĝi'n ripar'konstru'as. Mi moment'o'n vizit'os la sinjor'in'o'n kiel kurac'ist'o. Ĉu vi kompren'as? Hom'o'j, kiu'j hav'as tro mult'a'n mon'o'n, ĉiam si'n sent'as mal'san'a'j.
Kaj Maleine, en'e ĝoj'a, ke ŝi dum moment'o rest'as sol'a, ek'genu'is sur la arden'a ŝtup'ar'o, antaŭ la niĉ'o, kie iam star'is la mal'grand'a altar'o kaj inter'plekt'is la man'o'j'n.
Iu'n maten'o'n en la fru'a printemp'o — la sun'o apenaŭ lev'iĝ'is super la ankoraŭ sen'foli'a'j branĉ'o'j de la arb'o'j en la vast'eg'a frukt'arb'ej'o — halt'is aŭtomobil'o antaŭ la pont'o de la mal'grand'a kastel'o de De Blecourt. Maleine ankoraŭ kuŝ'is en la lit'o en la ĉambr'o, kiu tuŝ'as al tiu de Ghriselle. La mal'nov'a sonor'il'o laŭt'eg'is, la serv'ist'o rapid'is ekster'e'n por mal'ferm'i la pord'eg'o'n. Strang'a antaŭ'sent'o pel'is Maleine el la lit'o. Ŝi ir'is al la mal'grand'a ark'fenestr'o el vitr'o en plumb'o, kaj mal'ferm'is la spion'tru'o'n en ĝi. Sinjor'o Debloux paŝ'is, apud la dom'serv'ist'o sur la mal'grand'a kort'o, rekt'e al la mal'grand'a ŝtup'ar'o.
—Io okaz'is al patr'o, dir'is al ŝi intern'a voĉ'o. La frap'il'o mal'supr'e sur la hal'pord'o du'foj'e frap'is, kiel sign'o, ke est'as iu por vizit'i la hejm'mastr'o'n. Ĉi tiu tamen antaŭ kelk'a'j minut'o'j for'ir'is por rigard'i la fos'ad'o'n kaj sterk'ad'o'n de grand'a legom'kamp'o. Major'o de Blecourt kutim'is ekstrem'e ekspluat'i la fort'o'j'n de si'a labor'ist'ar'o.
Ghriselle nun dev'is el'lit'iĝ'i por parol'i kun la vizit'ant'o.
Maleine tamen ne hav'is sufiĉ'e da pacienc'o por atend'i ĝis ŝi'a adopt'a patr'in'o est'os far'int'a si'a'n tualet'o'n. Ŝi frap'et'is sur la komunik'ig'a pord'o kaj vok'is: fraŭl'in'o, ven'is iu el Nederlando. Cert'e komisi'o de mi'a patr'o! Ĉu vi konsent'as, ke mi akcept'u li'n?
Ghriselle lam'is en la ĉambr'o'n: —Vi rest'u ĉi tie! ŝi dir'is ordon'e. Est'as mi, kiu dev'as akcept'i la vizit'ant'o'j'n, kiam mi'a frat'o ne est'as hejm'e. Vi rest'u ĉi tie, ĝis kiam oni vi'n vok'os.
Tiam ŝi kripl'e re'ir'is kaj rapid'e si'n vest'is. Moment'o'n post'e oni frap'et'is sur la pord'o de Maleine: fraŭl'in'o, bon'vol'u tuj ven'i en la salon'o.
Rapid'eg'e ŝi al'met'is ĉambr'a'n rob'o'n kaj kur'eg'is sur la ŝtup'ar'o. Sinjor'o Debloux tie kun sen'mov'a kaj serioz'eg'a mien'o star'is antaŭ Ghriselle. Kiam Maleine al li don'is la man'o'n, li ek'balbut'is: —Vi cert'e mir'as vid'i mi'n ĉi tie kaj est'as tut'e ne agrabl'a komisi'o, kiu'n mi dev'as plen'um'i, sed mi, kiel plej intim'a amik'o, aŭ pli bon'e dir'it'e, kiel nur'a amik'o de vi'a famili'o al mi mem riproĉ'us krim'o'n ...
—Sed, per la vol'o de Di'o, parol'u, dir'is Maleine sen'pacienc'e.
—Est'as moment'o'j en la viv'o, en kiu'j trankvil'o kaj prepar'o ...
—Ĉu mi'a patr'o subit'e mort'is?
—Ne.
—Nu, tiam la plej grav'a kio pov'is okaz'i est'as, ke li subit'e grav'e mal'san'iĝ'is.
—Vi bon'e diven'is. Sed ne mal'trankvil'iĝ'u. Ankoraŭ la mort'o ne nepr'e sekv'os.
—Ankoraŭ ne! Sed pov'as sekv'i.
—Jes, pro tio li send'is mi'n ĉi tie. Li telegraf'e ven'ig'is mi'n al si'a lit'o ... apopleksi'o ... li part'e paraliz'iĝ'is kaj ne plu pov'as parol'i. Jen, kio'n li ankoraŭ propr'a'man'e pov'is skrib'i kaj don'is por en'man'ig'i al vi.
Maleine pren'is la mal'grand'a'n paper'o'n, sur kiu est'is skrib'it'a per mal'klar'a'j liter'o'j: —Infan'o mi'a, ven'u tuj hejm'e'n antaŭ ol est'os tro mal'fru'e. Debloux vi'n akompan'os ĉi tie'n.
Maleine tiu'j'n vort'o'j'n voĉ'leg'is kaj la vizit'ant'o daŭr'ig'is: —Se ne jam est'as tro mal'fru'e, ĉar mi, aŭ pli ĝust'e dir'it'e, mi'a ŝofor'o de'ir'is de la rekt'a voj'o, kaj kiu sci'as, kio atend'os ni'n dum la re'vetur'o. Fakt'e mi jam hieraŭ vesper'e intenc'is al'ven'i ĉi tie'n.
Ghriselle, kiu nur nun kompren'is la afer'o'n, montr'is tre mal'kontent'a'n mien'o'n: —Tiu histori'o ŝajn'as al mi tre suspekt'a. Vi pardon'u al mi, sinjor'o, sed mi rifuz'as konsent'i la for'ir'o'n de la fraŭl'in'o, antaŭ ol mi'a frat'o re'ven'os de la kamp'o. Mi tuj send'os mi'a'n dom'serv'ist'o'n por ven'pet'i li'n ĉi tie'n.
Sinjor'o Debloux koler'iĝ'is, si'n sent'is ofend'it'a pro tiu mal'fid'o, sed Ghriselle rest'is ne'ced'em'a. Antaŭ'e la major'o dev'as inter'ven'i. La fraŭl'in'o inter'temp'e pov'as pret'ig'i si'n kaj en'pak'i si'a'j'n kofr'o'j'n.
—En'pak'i kofr'o'j'n, kaj ĉiu minut'o nun valor'as. Ŝajn'as, ke mi al'ven'is ĉi tie en frenez'ul'ej'o'n!
Kaj por la unu'a foj'o en si'a viv'o Debloux aspekt'is hero'o, kavalir'o!
—Se ne est'as ali'e, mi per'fort'e for'konduk'os la fraŭl'in'o'n, li patos'e dir'is.
—Nu, nu, kri'is Ghriselle kaj minac'e lev'is si'a'n lam'baston'o'n, antaŭ ol vi tio'n ek'prov'os, mi est'os far'int'a vi'n sen'pov'a. Mi diven'as vi'a'n plan'o'n. La scen'o est'as bel'eg'e kun'met'it'a. Vi antaŭ'e pruv'u, ke vi ver'e est'as la amik'o de baron'o d’Hainquart kaj ke ĉi tiu vi'n plen'rajt'ig'is. Tiu leter'o pov'as est'i skrib'it'a de kiu ajn.
Dir'ant'e tio'n, ŝi tir'is la antikv'a'n sonor'il'ŝnur'o'n apud la pord'o kaj ordon'is al la mal'jun'a serv'ist'o, kiu en'ir'is: —Ferm'u la bar'il'o'n sur la pont'o. Al neni'u est'as permes'at'e el'ir'i, sen konsent'o de la major'o!
Nun Debloux ver'e koler'iĝ'is. Li grand'paŝ'e ir'is tie'n kaj re'e'n en la ĉambr'o kaj pugn'ig'is la man'o'j'n: —Tia'n mal'ĝentil'aĵ'o'n mi neniam tra'viv'is. Tio est'as per'fort'a sen'liber'ig'o kaj tuj kiam mi est'os ekster'e, mi ir'os al la urb'estr'o de Tro'is Etangs!
Major'o de Blecourt ne long'e for'rest'is. Tuj kiam li ek'sci'is, kiu tiel ne'atend'it'e ven'is por vizit'i ili'n, li rapid'eg'is hejm'e'n, kaj suspekt'em'e al'rigard'is Debloux. Kiam Debloux est'is fin'parol'int'a, la major'o dir'is: —Kio'n ajn vi pretekst'u, fraŭl'in'o d’Hainquart ne for'las'os ĉi tiu'n dom'o'n, sen la telegraf'a konsent'o de si'a patr'o. Ĝis tiam vi hav'u pacienc'o'n.
Van'e oni pet'is, minac'is, pet'eg'is. La telegram'o'n oni for'send'is, la respond'o'n atend'is. Major'o de Blecourt kaj li'a frat'in'o tut'e ne intenc'is las'i la or'bird'et'o'n laŭ pet'o de ĉiu ajn.
La respond'o ven'is kaj ili dev'is ced'i. La kofr'o'j de Maleine est'is pak'at'a'j kaj je la adiaŭ'a moment'o dir'is Ghriselle: —Ni pov'as dir'i la man'o'n sur la kor'o, ke ni ĉio'n far'is por gard'i vi'n por krim'a ag'o.
—Ĉu krim'a? Maleine demand'is mir'ig'it'e.
—Jes, infan'o, kiu mal'honor'ig'as la tradici'o'n kaj la nom'o'n de nobel'a generaci'o per mis'edz'iĝ'o, far'as krim'o'n.
Maleine iom'et'e rid'is, dir'ant'e: —Mi promes'as al vi, ke mi edz'in'iĝ'os super mi'a klas'o.
—Mi dank'as, dir'is Ghriselle, tiam ni'a eduk'ad'o kaj tiu de kurac'ist'o Boitiers ne est'is van'a'j.
Kurac'ist'o Boitiers! Maleine nur pri li pens'is. Ŝi ne vol'is for'ir'i ne adiaŭ'int'e li'n. Tial ŝi dir'is, moment'o'n antaŭ ol en'ir'i en la grand'a'n vojaĝ'aŭtomobil'o'n: —Mi provizor'e sid'iĝ'os apud la ŝofor'o por montr'i la voj'o'n, ali'e de'nov'e dum la re'ir'o ni de'voj'iĝ'os. Ni unu'e vetur'u al kurac'ist'o Boitiers!
—Ag'u laŭ'vol'e, fraŭl'in'o, dir'is Debloux, kiu mult'e tim'is la re'ir'o'n nur pro la voj-serĉ'ad'o kaj -demand'o.
Sinjor'o Boitiers est'is hejm'e. Li rigard'is, kvazaŭ okaz'is mirakl'o, kiam li vid'is Maleine antaŭ si: —Ĉu tut'e sol'a?
—Ne, kun eks-am'ant'o, kiu sid'as en la aŭtomobil'o, mi'a patr'o ordon'is, ke mi re'ven'u hejm'e'n.
—Kar'a mi'a, kiel mi tio'n bedaŭr'as! Mi hav'is tia'j'n bel'a'j'n plan'o'j'n pri vi!
—Kia'j'n plan'o'j'n?
—Nu, mi serioz'e pens'is pri tio, kio'n ni inter'parol'is. Vi sci'as ... pri tiu Georg'e de Verd’Il'e. Mi pens'is: Jen li pov'us est'i bon'a edz'o por mi'a nederlanda pacient'in'o!
—Ĉu vi opini'as?
—Ver'e! Ven'u moment'o'n kun mi en mi'a famili'a ĉambr'o. Tie mi hav'as portret'o'n de tiu bel'a jun'a vir'o. Est'as la last'a, kiu'n li far'ig'is en Parizo, kiam li loĝ'is kun'e kun stud'amik'o en ”Ru'e de Ninove”.
Maleine sekv'is la bon'kor'a'n, mal'jun'a'n vir'o'n, sed ŝi'a'j genu'o'j trem'is kaj vid'ant'e la grand'a'n portret'o'n de tiu, kiu'n ŝi am'as, ŝi ne plu pov'is si'n re'ten'i.
Ŝi met'is si'a'n kap'o'n sur la ŝultr'o de la vir'o kaj ek'plor'is: —Sed, kio nun? la kurac'ist'o konsol'is, tio'n mi ne cel'is.
Mi ne vol'as vi'n per'fort'e al tut'e fremd'a vir'o ...
—Sinjor'o ... la ŝofor'o de mi'a patr'o est'is li ... pro li oni mi'n ĉi tie mal'liber'ig'is.
—Kio? Mir'eg'e! Ĉu Georg'e de Verd’Il'e kaj la ŝofor'o, kiu'n la major'o kaj li'a frat'in'o pri'skrib'is kiel fripon'o'n, est'as la sam'a person'o? Ĉu vi'a patr'o sci'as tio'n?
—Ne, Georg'e de Verd’Il'e ven'is al ni sub ali'a nom'o.
—Jes, tiel klar'iĝ'as. Kaj li solen'e promes'is al si'a mort'int'a patr'o neniam dir'i si'a'n ver'a'n nom'o'n. Ho, la generaci'o de Verd’Il'e ĉiam est'is tre fier'a, tre aristokrat'a. Ne ekzist'as ali'a, pli pur'a nobel'ar'o en tut'a Franc'uj'o! Sed vi'a patr'o dev'as sci'i ĉio'n, la plen'a'n ver'o'n!
—Se ĝi ankoraŭ pov'as ating'i li'a'n konsci'o'n, ĉar apopleksi'o li'n atak'is.
—Tiam mi skrib'e inform'os notari'o'n Dupuis en Parizo.
—Tio'n mi ĵus intenc'is far'i, sed parol'e, dir'is Maleine.
—Kio? Ĉu vi intenc'as vetur'i tra Parizo? Tio est'as ĉirkaŭ'voj'o.
—Ne, ne est'as, ĉar de tie ni flug'os hejm'e'n per flug'maŝin'o de la ”Reĝ'a Aviad'a Asoci'o”. Mi jes ne spert'is de mi'a patr'o tiu'n am'o'n, kiu'n mi pov'is atend'i de li, sed nun ke li est'as grav'e mal'san'a, mi ne vol'as pli long'e for'rest'i ol nepr'e est'as neces'e.
Sinjor'o Boitiers prem'is ŝi'a'j'n man'o'j'n: —Vi est'as energi'a knab'in'o. Kaj kio'n vi nun intenc'as far'i ĉe notari'o Dupuis?
—Li dev'as don'i al mi la adres'o'n de Georg'e, kaj por mi telegraf'i al li. Li dev'as re'ven'i, al mi kaj al mi'a patr'o.
—Kaj kio'n, se li est'as tiel mal'proksim'e, ke li ne pov'as ven'i?
—Tiam mi ir'os al li.
—Kaj post'e?
—Post'e ni edz'iĝ'os kaj ... tiam vi ricev'os ferm'it'a'n aŭtomobil'o'n por vizit'i vi'a'j'n pacient'o'j'n kaj Musette est'os pensi'um'at'a.
—Kaj ĉu mi post tiu temp'o ne plu vi'n re'vid'os?
—Cert'e, jes, ĉar ...
—Ĉar kio?
—Ne, tio'n mi ne dir'as, tio est'u surpriz'o.
Maleine kor'e ĉirkaŭ'brak'is la mal'jun'a'n kurac'ist'o'n kaj tiam ir'is al la aŭtomobil'o, en kiu Debloux pacienc'e atend'is. Li esper'is pli ard'e ol iam, ke Maleine post ĉio, kio'n li por ŝi far'is kaj ankoraŭ far'os, nun far'iĝ'os pli kor'inklin'a. Tiu mizer'a histori'o de Longeois nun iom forges'iĝ'is kaj ĉio montr'iĝ'as, ke baron'o d’Hainquart ne long'e viv'os, kaj Maleine do sen'famili'a est'os en la mond'o, nun do ŝi cert'e ne rifuz'os je la tri'a foj'o li'a'n edz'iĝ'propon'o'n. Li tre sub'met'iĝ'e sid'is kontraŭ la kusen'o'j en la larĝ'a vojaĝ'aŭtomobil'o kaj vid'is, ke Maleine montr'as direkt'o'n kiu est'as perpendikl'a al la voj'o, kiu'n li antaŭ'e laŭ'vetur'is. Ĉu tio est'as ebl'e? Li rezign'is, ĉar en ĉi tiu region'o li tiel diven'e trov'is voj'o'n. Sed vetur'int'e du hor'o'j'n, li ankoraŭ ne vid'is iu'n kon'at'a'n lok'o'n. Li pren'is la parol'tub'o'n: —Ĉu ni ne erar'vetur'as, fraŭl'in'o?
—Ne, est'is la respond'o, ni vetur'as rekt'e al Parizo.
—Sed, tio est'as grand'a ĉirkaŭ'voj'o.
—Cert'e ne, ni de tie ir'os per flug'maŝin'o al Nederlando.
La aŭtomobil'o rapid'eg'is. Ŝajn'is, ke urĝ'as al Maleine.
Debloux tut'e ne ŝat'is tiu'n danĝer'eg'a'n rapid'ad'o'n. Li de'nov'e pren'is la parol'tub'o'n: —Se vi vol'as flug'maŝin'e hejm'e'n'ir'i, ni nun ne bezon'as vetur'i tiel rapid'eg'e, ĉu jes?
La fraŭl'in'o ne respond'is.
Post kvar'on'hor'o da serĉ'ad'o en la mov'o'plen'a Parizo oni trov'is la ofic'ej'o'n de notari'o Dupuis kaj Maleine kun li inter'parol'is.
Maleine dank'is la ĉiel'o'n pro la ide'o re'ir'i hejm'e'n per flug'maŝin'o, ĉar ŝi ĝust'a'temp'e al'ven'is. Du hor'o'j'n post ŝi'a re'ven'o en ”La Blu'a Ber'o” mort'is baron'o d’Hainquart.
Kun larm'o'j en la okul'o'j Clement rakont'is, kio okaz'is. La baron'o eks'ig'is lam'a'n Dirk, ĉar li tiel fort'e pied'frap'is unu el la ĉeval'o'j sub la ventr'o'n, ke ĝi mort'is. La baron'o tiel koler'iĝ'is, ke apopleksi'o sekv'is. Ŝajn'as, ke li atend'is la al'ven'o'n de si'a fil'in'o por kviet'e mort'i. Ŝi kaj la mal'jun'a Clement est'is la nur'a'j, kiu'j ĉe'est'is li'a'n mort'o'n.
En la moment'o, kiam Maleine ferm'is la okul'o'j'n de si'a patr'o, furioz'a atak'o okaz'is kontraŭ la dezert'fortik'aĵ'o en Alĝerio. Jam de long'e minac'is revoluci'o en la distrikt'o Manjar. La antaŭ'a komand'ant'o est'is tre sever'a kaj sen'kompat'a hom'o, kaj oni intenc'is atak'i la fortik'aĵ'o'n kiu nun hav'as nov'a'n komand'ant'o'n, tuj kiam oni sufiĉ'e da arm'il'o'j est'is kontraband'int'a en la divers'a'j'n vilaĝ'o'j'n.
Ad-Adula kaj li'a fil'o, kiu'j loĝ'is ok'dek mejl'o'j'n sud'e de la fortik'aĵ'o, silent'e ĉio'n est'is prepar'int'a'j. Mon'o ne mank'is; pri tio zorg'is la ekster'land'a'j agent'o'j, kiu'j hav'is interes'o'n al tio, ke laŭ'ebl'e plej oft'e la trankvil'ec'o romp'iĝ'u. Neni'u sci'is la tag'o'n aŭ la hor'o'n, kiam oni atak'os la fortik'aĵ'o'n.
Nur Madrua tio'n kompren'is laŭ la venĝ'em'o de la arab'o Maledeh. Kiam ŝi re'ven'is en la dom'et'o de Dramai, Maledeh ŝi'n atend'is.
—Kie'n vi ir'is? li demand'is.
—Mi konduk'is la komand'ant'o'n ĝis la rand'o de la vilaĝ'o. Vi tre bon'e sci'as tio'n, ĉar vi observ'ad'is kun vi'a'j vir'o'j, ŝi dir'is.
—Est'as la unu'a kaj last'a foj'o, li dir'is kun kruel'a ek'bril'o en la okul'o'j.
Madrua tuj kompren'is la signif'o'n de tiu'j vort'o'j. Kaj ŝi far'iĝ'is tre si'n'gard'a. Ŝi ad'e observ'is la arab'o'n kaj tiam evident'iĝ'is, ke oni intenc'as li'n far'i estr'o de ĉiu'j indiĝen'o'j, loĝ'ant'a'j en kaj ekster Ain-Mel.
Je tiu tag'o, kiam Notari'o Dupuis en Parizo for'send'is la telegram'o'n al la fortik'aĵ'komand'ant'o en Alĝerio, ven'is la sci'ig'o, ke kelk'a'j gent'o'j plen'e ribel'as kaj detru'is ĉiu'j'n komunik'o'j'n kun la fortik'aĵ'o.
Graf'o Georg'e de Verd’Il'e kun si'a'j soldat'o'j, est'is ĉirkaŭ'at'a kaj sieĝ'at'a kaj mal'esper'e batal'is. Sed unu person'o antaŭ'e est'is avert'int'a la komand'ant'o'n. Tiu person'o est'is Madrua, la arab'an'in'o, kies viv'o'n li iam sav'is. Ŝi trov'is ebl'o'n ating'i la fortik'aĵ'o'n antaŭ ol Maledeh kaj li'a'j vir'o'j ĝi'n ĉirkaŭ'is.
—Rapid'u, sinjor'o, telegraf'pet'u help'o'n, post dek minut'o'j ĉiu'j drat'o'j est'os de'tranĉ'it'a'j.
Tio est'is ĉio, kio'n ŝi pov'is dir'i. Ŝi pro el'lac'iĝ'o sven'is, ĉar la tut'a'n voj'o'n de Ain-Mel ĝis la fortik'aĵ'o ŝi ir'is pied'e. La komand'ant'o febr'e-rapid'em'e aranĝ'is ĉio'n, met'is la kanon'o'j'n en batal'stat'o, send'is part'o'n de la soldat'o'j en la tranĉe'o'j'n, fos'it'a'j'n antaŭ la fortik'aĵ'o por kontraŭ'star'i la unu'a'n atak'o'n de la arm'it'a'j Beduen'o'j. Ke oni send'os help'o'n al li, pri tio li ne dub'is. La temp'o do al'port'os venk'o'n. Li nur persist'u! Tri tag'o'j'n kaj tri nokt'o'j'n daŭr'is la atak'o. La mal'amik'o pruv'iĝ'is bon'eg'e arm'it'a. Eĉ man'grenad'o'j'n oni ĵet'is en la fortik'aĵ'o'n, sed kvankam jam tri'dek tri soldat'o'j mort'is, kvankam li dev'is rapid'eg'i de unu minac'ant'a lok'o al ali'a, kaj dum tri tag'o'j kaj tri nokt'o'j ne pov'is eĉ unu minut'o'n ripoz'i, la jun'a komand'ant'o tamen ne rezign'is. Madrua est'is rest'int'a en la fortik'aĵ'o. Kie'n ir'is la komand'ant'o, ankaŭ ŝi tie'n ir'is. Ŝi al'port'is pan'o'n kaj akv'o'n por la soldat'o'j kaj kiam la komand'ant'o ne'grav'e vund'iĝ'is ĉe la mal'dekstr'a brak'o, ŝi bandaĝ'is la vund'o'n, sid'ig'is li'n en la ombr'o'n de mur'o kaj lav'freŝ'ig'is li'a'n kap'o'n per freŝ'a akv'o. En tiu moment'o dis'krev'is grenad'o super ili'a'j kap'o'j. Madrua sur'dors'e'n'fal'is kaj rest'is sen'mov'a. Georg'e genu'is apud ŝi. Pec'o da fer'o penetr'is en ŝi'a'n dekstr'a'n tempi'o'n.
En la rapid'vagon'ar'o Paris-Lyon-Marseille Maleine d’Hainquart vetur'is al la sud'o de Franc'uj'o, kie ŝi intenc'is en'ŝip'iĝ'i al Alĝerio. Ankaŭ la nederlandaj gazet'o'j komunik'is pri la atak'o de la franc'a fortik'aĵ'o kaj cit'is la nom'o'n de la kuraĝ'a defend'ant'o: graf'o Georg'e de Verd’Il'e, la last'a id'o el mal'nov'a franc'a nobel'a generaci'o, kiu — bedaŭr'ind'e — ŝajn'is est'i kondamn'it'a je for'mort'o.
Ŝajn'is. Ĉar en tiu tag'o, kiam oni fiks'is la honor'kruc'o'n sur la brust'o'n de leŭtenant'o de Verd’Il'e, aper'is sur la mal'grand'a kort'o de la fortik'aĵ'o Maleine d’Hainquart.
Kaj de'post tiu tag'o datum'as la re'flor'o de la generaci'o de Verd’Il'e. Maleine ne ripoz'is antaŭ ol la plej jun'a id'o el tiu generaci'o de'nov'e est'is posed'ant'o de la ”Manoir de Nemours”.